FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Een paar manieren waarop je het als concertorganisator flink kan verkloten voor een band

Bijna elke muzikant krijgt wel een keer te maken met een verschrikkelijke organisator die de backstage tot een hel maakt.

Ze komen in alle soorten en maten: de kale stierennek die je na het optreden een net iets te hard klopje op je schouder geeft, de student die met knikkende knieën de gage probeert af te handelen, of de net iets te goed geklede jonge gast die met de nonchalance van Chris Zegers vraagt of je ‘normaal niet meer publiek trekt’. Eventmanagers, promotors, clubeigenaren, noem ze zoals je wilt – op tour noemen we deze mensen die de touwtjes in handen hebben doorgaans gewoon de organisator. Ze halen je band binnen, onderhandelen met de boeker over geld, doen de pr voor de show en zorgen ervoor dat de avond op rolletjes loopt. Zowel artiest als organisator hebben op een avond dezelfde doelen: een goede avond voor zichzelf en het publiek, en het zou fijn zijn als hier nog wat geld aan overgehouden wordt. Als de avond is uitverkocht zal de organisator het niet schuwen om na de show met een fles wodka aan te komen in de backstage, terwijl hij luidkeels scandeert ‘Wat een geweldige show!’. Maar als de verkoopcijfers tegenvallen en de zaal lang niet gevuld is, kan je hem meestal terugvinden op het kantoor waar hij aan de laatste restjes van zijn nagels zit te kluiven.

Advertentie

De muziekindustrie zit vol met concertorganisatoren, en logischerwijs zitten er daar tussen ook een paar flinke rotte appels. In de laatste jaren lijkt dat aantal te groeien. Geen wonder dus dat bands zichzelf in de backstage graag bezighouden met het vertellen van horrorverhalen over de organisatie. Verhalen over gewonde artiesten, verscheurde contracten en warm bier zorgen voor een meelijwekkende glimlach. Bijna iedere artiest krijgt wel een keer te maken met zo’n verschrikkelijke organisator; vooral in de opstartfase van je band krijg je ermee te maken, en is het zeer waarschijnlijk dat je een van de volgende zinnen te horen krijgt van de organisatie.

Nog even over de slaapplekken…

Je zit badend in het zweet in een koude ruimte achter het podium, met kapotte stembanden en een klamme onderbroek, terwijl er 200 man nog staat na te juichen in de kelder waar je net je kunstje hebt mogen tonen. Dan komt de organisator aangeschoten binnen springen en roept ‘Wat een GEWELDIGE show! Echt helemaal te gek! Hebben jullie nog iets nodig? Nog wat bier?’. Je besluit van dit moment gebruik te maken om maar eens voorzichtig te vragen hoe het nou precies zat met die slaapplekken, omdat je niet zeker weet of je de man des huizes hierna nog in een aanspreekbare staat zult treffen. ‘We krijgen twee kamers met een tweepersoonsbed in een hotel hier om de hoek toch?’, vraag je voorzichtig. Zijn daaropvolgende gezichtsuitdrukking zegt eigenlijk al genoeg. Daar komt de stamelende verontschuldiging waaruit je moet geloven dat de sleutels van de hotelkamers zijn verdwenen, dat zijn assistent de kamers is vergeten te boeken, of dat het hotel net toevallig gister is afgebrand. Hoe dan ook, het komt erop neer dat je vanavond op een yogamatje onder een paar handdoeken licht te verkleumen in de keuken van een of ander studentenhuis. Of met een beetje geluk lig je op de lekkende zolderkamer van de schoonfamilie van de organisator zelf. Je zal jezelf moeten opwarmen met de opbeurende laatste woorden van de goedlachse man: ‘Ach kom op, Rowwen Hèze heeft het ook gered, en die waren met z’n vijven.’

Bijbehorende quotes:

Advertentie

‘Het is natuurlijk ook een beetje dom van jullie zelf dat jullie allemaal gedronken hebben, anders hadden jullie die rit van vijf uur naar huis gewoon kunnen maken.’

‘Eigenlijk moet je als band toch gewoon altijd in de kofferbak slapen?’

‘We hadden gepland om jullie in een groot leeg huis aan zee te ontvangen. Er is daar een zwembad, een volle koelkast en een gastvrouw die alles verzorgt. Helaas is dat net niet gelukt.’

"We moeten het nog even over de gage hebben…"

Het is altijd lastig om het over geld te hebben. Met die reden heb je je ziel aan een boeker verkocht, zodat je je niet meer hoeft bezig te houden met dit soort onderwerpen. Helaas zit je boeker achter een bureau in Amsterdam en sta jij nu tegenover de organisator van jeugdhonk De Kale Kelder in Castricum. De beste man gaat gepijnigd op een stoel zitten, bladert wat door zijn kostenboekje en zet zijn puppyoogjes op. Wat dan volgt noemen we ook wel de ‘organisatorblues’. Op de achtergrond hoor je zachtjes een bluesschema (DAE DAA DAE DAE) terwijl hij zijn klaagzang inzet: ‘Helaas ging de avond niet helemaal zoals gepland.’ - DAE DAA DAE DAE. ‘Ik had zeker op zo’n vijftig man meer gerekend.’ – DAE DAA DAE DAE. ‘En dat brengt mijn berekeningen een beetje in de war.’ – DAE DAA DAE DAE.

Als deze organisator zijn vak goed verstaat heb je na drie regels al medelijden met hem. Je hebt zelf tenslotte ook geen idee waarom er maar honderdvijftig mensen in de zaal stonden in plaats van de gehoopte tweehonderd. Maar voordat je je laat inpalmen door zijn ontroerende klaagzang, bedenk dan dat het helemaal niet jouw taak is om mensen naar de zaal te krijgen en dat de gage van tevoren al is vastgesteld. Bovendien heb je in het hele dorp geen enkele poster van je concert zien hangen, dus misschien heeft deze gast zijn werk gewoon niet goed gedaan. Als hij het op jouw band probeert af te schuiven met het argument dat je ‘op dit moment gewoon niet zo populair bent, laat hem dan de foto’s zien van de uitverkochte zaal van gisteravond, stop de fles backstage-wodka in je tas en ga er als de sodemieter vandoor.

Advertentie

Bijbehorende quotes:

‘Kunnen jullie niet gewoon wat later spelen, tegen twaalven is het hier echt wel vol!’

‘Hier heb je de afgesproken 300 euro, waarvan je nog wel even het voorprogramma moet betalen.’

‘Ik kan je nu alvast een klein deel contant geven, de rest krijg je dan als de insolventieprocedure achter de rug is.’

"Naar de techniek moeten we nog even kijken…"

Omdat je als creatieve muzikant graag het podium volbouwt met een arsenaal aan kleurrijke synthesizers, betekent dat nog niet dat je ook direct verstand hebt van alle elektronica in een poppodium, zoals bijvoorbeeld de PA of de geluidstafel. Daarom is het essentieel om als band een eigen geluidstechnicus mee te nemen, mits je natuurlijk genoeg geld verdient om hem ook te kunnen betalen. Wat echter niet tot het takenpakket van de technicus of de band behoord is het afstoffen, repareren en aansluiten van de geleende geluidsinstallatie van de club. Niets is zo kut als na vier dagen onafgebroken in een te krap busje te hebben gereden, aankomen bij de eerste club van je tour en daar een bij elkaar geraapt zooitje versterkers en kabels te vinden waarvan de helft het niet doet en de andere helft nog in elkaar geknoopt zit en plakt van het bier. Meestal met de bijkomende woorden: ‘O ja. Normaal doet onze Henkie dat, maar die is vandaag ziek. En ik dacht: waarschijnlijk wil je het liever zelf doen, dus heb ik het maar zo gelaten.’ Op dat moment wil je misschien het liefst terug in je busje stappen om gewoon weer naar huis te rijden, maar dat is natuurlijk niet echt een optie. Dus vervolgens zit je zelf urenlang aan de elektronica te prutsen totdat je er eindelijk geluid uit krijgt, vlak voordat de deuren opengaan. Dit voorval wordt vaak extra leuk als je later op de avond ‘Henkie’ met een rode neus aan de bar ziet zitten die vertelt ‘dat hij na twee biertjes weer helemaal de oude was!’

Bijbehorende quotes:

Advertentie

‘Microfoons? Die hebben jullie toch gewoon zelf meegenomen?’

‘Onze technicus werkt vanavond in de club hiernaast, het geluid kunnen jullie zelf ook wel regelen toch?’

‘Ja ik ben wel de geluidstechnicus, maar deze muziek vind ik niks aan dus ik ben weer pleite.’

"We hebben jullie rider gelezen, echt een goeie grap!"

Na vijf uur in een te krappe auto zonder airco te hebben gezeten, zit je eindelijk in de backstage van een klein podium ergens in het land. Je instrumenten liggen nog in de kofferbak, de merchandise zit nog ingepakt en je hebt eerst even tien minuutjes nodig om bij te komen. Het enige wat je nodig hebt is een kleine snack en wat te drinken, voordat de avond kan beginnen. Nu je erover nadenkt, waar zijn die drankjes eigenlijk? Als je met deze vraag je wishlist op de rider probeert te bespreken met de organisator, krijg je een warme lach terug: ‘Haha je dat was een goeie. Daar hebben we allemaal hartelijk om gelachen hier.’ Verward stamel je een zachte ‘huh?’ uit. ‘Nou die rider van jullie, met twee kratten bier en een tree Redbull, haha! En twee droge handdoeken! Alsof we in Hollywood zijn hiero!’ Doe je ogen dicht, tel tot tien en bewaar je energie voor alle verrassingen die deze avond nog zullen komen. Het moment om los te barsten komt pas echt tijdens het avondeten waar iedereen wordt getrakteerd op patat met frikadellen of een kroket, en je zegt dat twee bandleden vegetarisch eten. ‘Haha ja, ook een goeie, iedereen houdt toch wel van een kroketje op z’n tijd? Eet smakelijk!’

Bijbehorende quotes:

Advertentie

‘Hier hebben jullie twee drankbonnen per persoon, neem het ervan.’

‘Hoezo hebben jullie een heel krat bier nodig, jullie zijn toch maar met z’n vijven?’

‘Willen jullie avondeten? Krijgen jullie thuis niks dan? HAHAHAHA!’

"Dat is maar tien minuutjes lopen, daar heb je geen taxi voor nodig…"

Of het nu gaat om de weg naar een nabijgelegen restaurant, het hotel of de parkeerplaats, het antwoord is altijd hetzelfde: ‘Oh dat is op loopafstand, hooguit tien minuutjes!’ En met dat antwoord weet je gelijk dat je je wandelschoenen nodig hebt en proviand moet inslaan om je voor te bereiden op een wandeltocht waar zelfs Frodo ‘nee’ tegen zou zeggen. Voor een local is iedere weg de bekende, en is een afstand binnen vijftig kilometer prima te lopen, zeker als een prijzige taxi het enige alternatief is. Voor de non-local-muzikant is iedere honderd meter in een onbekende stad ongeveer gelijk aan een kilometer, en lijkt de rode pin op google maps zich wonderbaarlijk te verplaatsen met iedere hoek die je om gaat. ‘Ongeveer tien minuten’ is organisator-slang voor alle afstanden die door een buurtbewoner binnen een kwartiertje te bewandelen zijn. Als je na een emotionele wereldreis met sneeuw in je baard en blaren op je voeten eindelijk weer terugkomt bij de club, word je in ieder geval onthaald met een warm welkom: ‘Zozo, jullie zijn lang weggeweest! Zeker de toeristische route genomen, of wat?’

Bijbehorende quotes:

Advertentie

‘De auto kan je hier gerust laten staan, er wordt hier toch nooit gecontroleerd.’

‘Ik ga even wat eten halen, ik zie jullie zo terug. Vaarwel!’

"Huh, zijn jullie er nu al…"

Een veel ongezelliger welkom kan je niet krijgen als je aankomt in de zaal waarvan je verwacht dat je er vanavond op de planken hoort te staan. Misverstanden binnen het team, een verkeerd genoteerde aankomstdatum in het contract, de totale afwezigheid van communicatie – wat de reden ook mag zijn, het is duidelijk dat niet iedereen op de hoogte is dat jij hier op dit moment hoort te zijn. ‘Was dat concert vandaag al? Shit. Ach ja, maakt niet uit, we gaan er het beste van maken!’ Het motto van de avond luidt vanaf nu: we zien wel hoe het loopt. En dat is precies wat je gaat krijgen. Je speelt op een geleende PA voor een geleend publiek, wordt (met een beetje geluk) betaald van geleend geld, en krijgt te eten met wat er nog over is van de restjes van gisteravond. Neem niet de moeite op te vragen naar de eisen op je rider – die heeft toch niemand gelezen –, maar investeer de centen die je zojuist ontvangen hebt liever in de bar hiernaast. Daar kan je je aansluiten bij de lokale jeugd terwijl je huilend de wodka’s achterover tikt na de zoveelste rampzalige avond. Gebruik nu je emotionele dronken staat als excuus om een paar rationele keuzes te maken: bel je boeker om hem te ontslaan, chanteer de zaal met het feit dat ze waarschijnlijk geen vergunning voor de avond hadden, laat hen je drankrekening maar betalen. Daarna wis je al je sporen en vlucht je uit dit gehucht en kom je nooit meer terug.

Bijbehorende quotes:

‘Wat komen jullie doen? Aha, op die fiets. Zijn jullie een band? We zullen eens kijken wat we kunnen regelen…’

‘Uhm, ja, dit concert was eigenlijk door mijn collega geboekt, dus ik weet niet precies.. uhm…’

Zo, nu hebben we wel weer genoeg over de organisator geklaagd. Ben je gitarist in een metalband en heb je nu je telefoon al in je handen om je aankomende tour te annuleren? Wees niet te haastig: gelukkig hebben we het hier voornamelijk over voorvallen en gebeurtenissen die vooral in de beginfase van je band voor zullen komen. Met iedere tour die je doet moeten deze problemen steeds minder worden – als je het tenminste ook zelf niet helemaal verneukt. En hoe saai zou het eigenlijk zijn als je vanaf je eerste optreden nooit eens een klein probleempje tegen het lijf zou lopen? Over het algemeen wil de organisator net zo graag als jij dat alles perfect gaat, het zijn heus geen kwaadaardige bullebakken.

Aan alle eventmanagers, promotors, clubeigenaren en organisatoren: volgende keer zullen we het hebben over het smerige volk dat zichzelf muzikant noemt, want dat zijn ook geen lieverdjes natuurlijk.