Mila V brengt nachtclubdromen als geen ander tot leven

Het nachtleven is terug, en daarmee FOMO. Voor deze discocolumn bezoekt VICE elke twee weken een feestje dat jij misschien gemist hebt.

Tussen een gezelschap van vermaarde stylisten, modefotografen, kunstenaars en een rocker met oogschaduw sta ik in een intiem bovenzaaltje van de Amsterdamse club Garage Noord. Ik ben hier voor de cliprelease van het lied “S.N.C.L.” (Smile Now, Cry Later) van Mila V. De hele avond al worden er beelden van haar gezicht in een futuristische groen-zwarte setting op de muur geprojecteerd, terwijl zware bassen en rookmachine-rook door de zaal worden gepompt. Rond een uur of drie betreedt de artiest het podium, in een colbert en latex body. Haar vervormde stem echoot over de acid-house en neemt het publiek mee op een surrealistische dwaaltocht door de krochten van de nacht. 

De muziek van Mila V. (voluit: Mila van der Linden) is muziek voor het nachtleven, maar ook óver het nachtleven. Voordat Mila zelf nachtclub-artiest werd, verkende ze het nachtleven jarenlang als bezoeker, en vanachter haar camera als filmmaker. Maar haar werk is nooit een objectieve registratie van wat er in de club gebeurt: ze laat juist de bevrijdende dromen zien die je kunt dromen tijdens een goede avond uit. 

Zelf is ze dan ook meestal niet aan het observeren in de club, zo vertelt ze na afloop van haar show: “Als het sick is, ga je meteen in de sfeer op. Dat gaat onderbewust. Het klinkt een beetje diep misschien, maar je bent op een soort gevoelsfrequentie met iedereen verbonden. Het gaat om een collectieve energie.” In 2017, toen ze studeerde aan de Londense kunstacademie Central Saint Martins, maakte ze bijvoorbeeld de film Venus Rising over strippers uit Los Angeles. De strippers vertellen in voice-over wat het werk in de clubs hen brengt, terwijl ze dansen door schitterende fantasiewerelden vol glitters en uiteenspattende golven. Tijdens de corona-misère in 2020 maakte Mila samen met modehuis Mula’s Hybrid House een film over saamhorigheid en isolatie, waarin de kroonluchters en kanten gordijntjes van Café Nol in de Jordaan een glansrol vervullen. 

De tijd zonder nachtleven was ook het moment waarop ze zichzelf heruitvond als nachtclub-artiest. “Ik zing al mijn hele leven en wilde dat al vanaf heel jong. Honderd procent,” zegt ze als ik haar vraag of hiermee een lang gekoesterde droom in vervulling ging. “Maar er was altijd een soort blokkade: ben ik wel goed genoeg? In Londen kwam dat verlangen om op te treden heel erg naar boven. Daar vond ik een manier om alles te combineren: door films te maken, waarbij ik zelf soundscapes maakte en mezelf neerzette als een soort persona. De fantasie die ik had begon steeds zo werkelijker te worden, en toen in coronatijd was ik zelfverzekerd genoeg over de muziekproductie. Toen dacht ik: let’s fucking do this.” 

Haar eerste EP leek een ode aan de vergane glorie van de klassieke nachtclub. In de video van The Craze zie je Mila optreden voor een extravagant geklede sterrencast die achterovergeleund achter ronde tafeltjes zit in de Amsterdamse cabaret-theater het Paleis van de Weemoed. De clip voor haar nieuwe single, die ze samen met Indiana Roma Voss regisseerde, is futuristischer. Mila heeft samengewerkt met 3D-studio Post Neon, en danst in verschillende gedaanten over een gigantische demoon-versie van haarzelf. “Het gaat over het omarmen van je eigen ondergang, en meegaan op de neerwaartse spiraal. Het is niet per se positief of negatief. Maar soms moet je even hedonisme nastreven om ergens anders uit te komen. Een soort rebirth.”

Een zeer toepasselijk nachtclub-anthem voor 2022 dus. We praten nog even verder over haar favoriete dansvloer-scenes in clubs, en het is duidelijk waar de grimmige inspiratie vandaan komt. “Mijn vader had vroeger maar een paar videobanden. Hij had Saturday Night Fever, maar ook Blade. Dus die ging ik heel vaak kijken. In de introscène zie je een ondergrondse nachtclub. Er wordt een trancepokoe gedraaid en op een gegeven moment wordt er allemaal bloed gespoten uit de sprinklers. Want het blijkt een vampieren-party te zijn. Dat heeft wel een indruk achtergelaten.” 

Mila blijkt niet de enige die avond die geïnspireerd is door vampieren. Terwijl ik bij de bar op een drankje sta te wachten hoor ik een grommend geluid achter me en voel ik hoe iemand mijn zijden faux-Versace overhemd tussen de tanden klemt. Het lukt me zeker een halve minuut lang niet om me om te draaien om te zien wie me te grazen neemt. Pas als de beveiliger hem sommeert om op te hoepelen naar het rookterras blijkt het een Britse man te zijn die nogal scheel uit zijn ogen kijkt. Het draagt bij aan het surrealistische gevoel van de avond, maar ik hoop dat deze manier van begroeten niet bij een breder publiek in zwang raakt.