Naast politiegeweld was er ook enorm veel solidariteit bij de Woonopstand

Er waren zondag duizenden demonstranten aanwezig bij de Woonopstand in Rotterdam. Het Afrikaanderpark stond dus goed vol, met allerlei soorten mensen: socialistische tieners en hun bezorgde ouders, teleurgestelde dertigers, doorgewinterde activisten en bewoners van buurten en gebouwen die met sloop bedreigd worden, zoals de Wielewaal en Pompenburg. Er werden shagjes gerookt en koekjes uitgedeeld. Een groot deel van de aanwezigen droeg een vlag of een protestbord met zich mee.

De sfeer was ernstig en opgewekt tegelijk: nog meer dan tijdens het protest in Amsterdam werd duidelijk op hoeveel verschillende manieren mensen door de wooncrisis in de ellende worden gestort. Tegelijkertijd voelde het bemoedigend om daar met zo’n grote groep tegenin te gaan. Op het podium kwamen sprekers vertellen over de kraakbeweging, over huisuitzettingen en over hoe onmogelijk het kan zijn om een toegankelijk huis te vinden als je een beperking hebt. Een jonge vrouw vertelde bijvoorbeeld hoe ze door de Rotterdamwet uit een huurwoning werd geweerd, en hoe vernederend dat was. Een spreker uit Raalte riep op tot het weigeren van huurverhoging (“Kan dat? Dat kan. En mag dat? Ja, dat mag.”). 

“Iedereen heeft recht op een goede en betaalbare woning. Ook wij doen ertoe,” zei Mustapha Eaisaouiyen, voormalig bewoner van de Tweebosbuurt, de plek die symbool werd voor verzet tegen het onrechtvaardige woonbeleid van de gemeente. Hij benadrukte vooral het belang van solidariteit. “Overal in Nederland is er een Tweebosbuurt. We zijn lotgenoten in deze wooncrisis, of je nu statushouder, aspirant koper of dakloze bent.” 

Die solidariteit werd even later tijdens de mars richting de Markthal meteen op de proef gesteld. Aan het eind van de Erasmusbrug werd de optocht plotseling tegengehouden door een hele trits politieagenten. Voor de mensen die nog op de brug stonden (zoals ik) was het in het begin lastig te begrijpen wat er precies aan de hand was. Voor ons zagen we paarden die richting de menigte galoppeerden en hoorden we geschreeuw. Er waren verwarrende berichten: “Alstublieft doorlopen over de stoep, zodat iedereen gebruik kan maken van het demonstratierecht,” zei iemand van de politie door een luidspreker. Ruimte om door te lopen was er alleen niet, want onderaan de brug was alles geblokkeerd. Wie mee wilde blijven doen aan de demonstratie, kon niet veel anders doen dan blijven staan en afwachten. 

Al snel werd duidelijk dat er een groep demonstranten was afgezonderd van de rest van de mars. Omdat niemand wilde verder marcheren zonder hen –  er werd eindeloos “laat ze vrij” en “solidariteit” gescandeerd – kwamen er steeds meer agenten met schilden naast en tussen ons staan. Tram 25 werd ondertussen stilgezet en leeggehaald, zodat de rijtuigen gebruikt konden worden om de afgezonderde groep in te verzamelen en af te voeren. De mensen in de tram zwaaiden naar de andere demonstranten en staken hun vuist omhoog. Iemand drukte strijdvaardig z’n blote billen tegen het raam. 

Opvallend waren de agenten in burgerkleding (dat wil zeggen: skinny jeans en een bodywarmer) die zich onder de demonstranten begaven en dan vrij plotseling hun wapenstok trokken – ook om daarmee mensen die op de grond waren gaan zitten te slaan. Het geweld kwam in vlagen: het leek alsof de ME iedereen de brug af wilde krijgen door ze stukje bij beetje naar achteren te knuppelen. Sommige agenten hadden grommende politiehonden aan de lijn, die ze schijnbaar met moeite in bedwang hielden. Overal rook het naar paardenpoep. Het was akelig.

Waarom de politie nou zo hard ingreep blijft vaag – de demonstratie was tot hun optreden gemoedelijk verlopen. In een livestream van OPEN Rotterdam zegt een slecht verstaanbare politieagent: “Er is nog niets gebeurd, en dat willen we graag zo houden.” Achteraf werd bekend dat er acht mensen zijn gearresteerd, om redenen die uiteenlopen van ‘verboden wapenbezit’ tot ‘belediging’ – maar concreter dan dat wordt het niet. De organisatie van de Woonopstand noemt het optreden van de politie en de ME “absurd, verwerpelijk en gewelddadig.” 

De boel werd uiteindelijk gesust door Mustapha Eaisaouiyen, die voor elkaar kreeg dat zowel de demonstranten als de ME een paar stappen achteruit deden. Toen de haag aan dreigende politiefiguren eenmaal verdwenen was, keerde de opgewekte sfeer weer een beetje terug en ging de mars verder.

Tegen de tijd dat de Woonopstand werd afgesloten was het al aan het schemeren en begon het zachtjes te regenen. Vanaf het podium voor de Markthal werd iedereen bedankt en opgeroepen om vooral ook naar de aankomende demonstraties in Den Haag, Groningen, Tilburg en Nijmegen te komen. Het optreden van de politie werpt een schaduw over de demonstratie en dat is zonde. Maar tegelijkertijd liet het ook zien dat deze beweging zich met een beetje saamhorigheid en vastberadenheid niet zomaar uit het veld laat slaan.

Raymond van Mil was er ook bij en maakte foto’s van standvastige demonstranten, meppende agenten en onwrikbare solidariteit.

Scroll naar beneden voor de foto’s.