Zo komt de clubloze Piet Velthuizen door de coronacrisis

In februari van dit jaar dook Piet Velthuizen (33) op bij Telstar, zo’n drie jaar na hij zijn voorlopig laatste wedstrijd als profkeeper speelde bij een club op Cyprus. In Velsen tekende hij een contract tot het einde van het seizoen. Dat betekende iedere werkdag een ritje van 290 kilometer van zijn Gelderse woonplaats Malden naar Velsen en terug. Door de hoge reiskosten heeft zijn stap naar Telstar hem eigenlijk alleen maar geld gekost.

Bij Telstar wilde Piet weer lol maken, op het veld en in de kleedkamer. Maar mede door de coronacrisis heeft hij geen minuut voor de Witte Leeuwen gespeeld. Nu houdt hij zijn conditie op peil bij TOP Oss. Ik ben benieuwd hoe Velthuizen de coronaperiode doorkomt, dus ik app hem of hij zin heeft om te bellen. ‘Ja, man. Helemaal goed’, appt hij. Meerdere pogingen om te bellen blijven vervolgens onbeantwoord. Er volgt daarna weer een appje van Piet: ‘Gewoon blijven proberen’. Dan, op een dag…

VICE: Hey Piet, het had wat voeten in de aarde, maar we hebben elkaar aan de lijn.
Piet Velthuizen: Haha, ja ik zit niet stil hè. Maar ik heb nu wel even tijd hoor. Onze jongste ligt even te slapen. Waarmee kan ik je helpen?

Waarom ben je niet doorgegaan bij Telstar?
De trainer (Andries Jonker, red.) gaf mij de keuze om te blijven, maar ik was niet topfit en vond dat oneerlijk voor een club met een klein budget. Ze kunnen hun centjes beter anders investeren. Het was dus kort en krachtig bij Telstar. Ik heb er niet veel plezier aan beleefd door de coronaperiode, maar ik vond het contact met Jonker heel prettig. Hij is eigenlijk te goed voor Telstar. Hij kan echt hogerop. Dat is mijn gevoel, en ik heb er verstand van. Ik heb heel veel trainers gehad. Van Fred Rutten tot Aad de Mos en van John van den Brom tot Bert van Marwijk. Andries kan blindelings aan de slag in de Eredivisie.

Oké, en wat ga je nu doen dan?
Als ik in de toekomst had kunnen kijken, had ik nu een eigen onbewoond eiland gehad. Ik train nu lekker mee bij Oss. Links en rechts worden wel balletjes opgegooid, maar de telefoon staat niet roodgloeiend. Daar ben ik heel eerlijk in. Ik ben ook afhankelijk van wat clubs kunnen en willen na de coronaperiode. Als iemand mij nodig heeft, ben ik beschikbaar. Financiën spelen voor mij nu geen rol meer. Ik heb goed geboerd in mijn carrière. Ik hoef me niet snel druk maken.

Je speelde in december 2017 voor Omonia Nicosia op Cyprus jouw voorlopig laatste profwedstrijd. Wordt je ook daardoor minder gebeld?
Ik ben natuurlijk lang uit beeld geweest, maar keepen verleer je niet. Kwaliteit verleer je niet. Het is net als fietsen. Ik heb nog een jaar bij AZ elke dag getraind en daar mijn oefenwedstrijden gespeeld. Toen merkte ik dat ik het keepen niet verleerd ben. En als je elke ochtend van Malden naar Alkmaar rijdt, en later naar Velsen, dan laat je ook zien er nog alles voor over te hebben om aan de bak te mogen. Gewoon om weer lol te maken. Ik stapte met plezier in de auto. Ik werd een echte kilometervreter.

Je bent ook niet gebeld door Vitesse?
Weet je, Vitesse is en blijft mijn club. Maar als het niet wederzijds is, moet ik dat slikken. Het is wel jammer dat ze de afgelopen jaren nooit toenadering hebben gezocht. Ik heb er een mooie tijd gehad. Ik heb daar twintig jaar van mijn leven rondgelopen. We werden met Rutten en jongens als Wilfried Bony nog bijna kampioen. Iedereen was top. Ik ook. We maakten elkaar beter. Als keeper van Vitesse haalde ik Oranje. Ik speelde een interland tegen Japan en hield de nul hè. Niet onbelangrijk. Ik weet nog dat ik me bij Huis ter Duin moest melden en dat er toch spanning in mijn lijf zat. Dat had ik niet vaak. Maar ik kon al snel met iedereen goed opschieten. Zo ben ik ook. Ik heb het Oranje-shirt thuis in de woonkamer hangen. Ik kijk er geregeld even naar. Dan ben ik nog altijd trots.

Hoe kijk je eigenlijk terug op jouw avontuur bij Hércules Alicante in Spanje, waar je speelde met Royston Drenthe?
Een mooie tijd. Laten we zeggen dat Royston de weg wel wist in Alicante en omgeving, haha. Een leuk avontuur. Het leven is Spanje was eersteklas. Daarover gaan we nu niet lopen ouwehoeren. De club was ambitieus. We wonnen nog met 0-2 van het Barça van Messi en Guardiola, in Camp Nou. Ik bleef die wedstrijd op de bank. Wij hadden met David Trezeguet en Nelson Valdez topspitsen en we deden tot halverwege het seizoen echt goed mee. Daarna kwam de klad erin en degradeerden we. Er kwamen ook problemen met de betalingen. Uiteindelijk heb ik alles gekregen na mijn vertrek.

Heb je nog weleens contact met Royston?
Nee, eigenlijk niet. In het voetbal verwateren veel contacten. Ieder gaat zijn eigen weg en doet zijn ding. Als je elkaar toevallig weer ergens ziet is het gezellig, maar echte vrienden maak je niet veel in de voetbalwereld.

Je vertelde eerder dit jaar in een interview met Voetbal International dat veel mensen denken dat je een rare gozer bent en dat clubs daarom misschien terughoudend zijn om jou te benaderen.
In Nederland krijg je snel een stempel opgedrukt. In mijn geval dat van een rare gozer, ja. Dat zal ook nooit meer veranderen. Ook al komt dat stempel vooral van mensen die je nooit in het echt hebben gesproken. Er wordt zoveel gepapegaaid. Oké, ik heb wel eens wat aparts gezegd en foutjes gemaakt, maar wie niet? Dat is het leven. Mensen hebben lol gehad toen ik vertelde dat ik met mijn hond skypete vanuit Spanje en toen ik in mijn vijver met koikarpers op de foto ging. Ze hebben het er nog over. Ik vind het best. Ik ben nu 33 jaar, vader van drie kinderen en ik weet dat ik nog genoeg in mijn mars heb. Weet je, Edwin van der Sar stond ook tot boven de veertig onder de lat. Ik ben nog niet klaar.

Wat doe jij deze tijden thuis, als je niet met Oss traint?
Ik was natuurlijk veel met de kinderen bezig. Wij hielpen ze thuis met school en we gingen af en toe naar buiten. Verder filmpjes kijken en klussen in en om het huis. Ik heb heel veel in de tuin gewerkt. Dat is wel een beetje mijn dingetje geworden.

Je hebt inmiddels groene vingers?
Nee, vooral bruine. We hebben mooie plantjes gekocht. We hebben een aardige tuin. Lekker buiten werken man, heerlijk. Werkt ontspannend voor mij. Net als vissen. Ik heb niets met hengelen, maar wel met siervissen. Dat blijft een grote passie voor mij, al hebben we nu geen visvijver meer in de tuin. Die komt er weer als alle kinderen hun zwemdiploma’s hebben. Ik heb binnen nog wel een mooi aquarium. Daar kan ik ook uren naar kijken… Hé, maar als je het niet erg vindt. De kleine is net wakker zie ik op het cameraatje en mijn vrouw is naar de winkel. We spreken elkaar snel weer. Doei doei.

-

Dit is een verhaal uit de rubriek Ongewenst Transfervrij , waarin VICE Sports profvoetballers aan het woord laat die graag weer willen spelen, maar door hun eigen fouten of botte pech geen club hebben. Zie hier alle verhalen uit deze serie. Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: