Ik vergezelde mijn escortklant op een chic zakendiner en we werden straalbezopen

Olga* is 25 jaar, studeert, en is escort. Niet alleen kan ze hiermee een beetje bijverdienen, er komen ook een hoop bijzondere verhalen opdoemen die ze voor ons opschrijft. Lees hier Olga's andere VICE-columns.

Sami schrijft me een bericht en vraagt of ik morgenavond al iets gepland heb. Hij is net aangekomen vanuit Dubai en verblijft twee dagen in Amsterdam. Hij is app-ontwikkelaar en gaat naar een conferentie over nieuwe media. Sami komt uit Turkije maar studeerde in Duitsland. Hij ontwikkelt al apps sinds zijn zevenentwintigste en werd gescout door een groot mediabedrijf in Dubai, waar hij nu woont. Hij noemt zichzelf een entrepreneur. Sami vraagt of ik zin heb om mee te gaan naar de conferentie omdat hij zich anders, zegt hij, gaat vervelen. Ik heb geen idee wat ik me bij een conferentie over nieuwe media moet voorstellen, maar als het lezingen en panelgesprekken zijn, dan snap ik wel dat hij dat misschien saai vindt. Sami gaat voornamelijk naar dit soort gelegenheden voor de diners en feestjes in de avond, vertelt hij.

Zulke conferenties zijn ervoor bedoeld om mensen te ontmoeten, om je werk en bedrijf te introduceren, en om te laten zien dat je belangrijk bent in die wereld, vertelt Sami. Hij zegt dat hij graag een vrouw bij zich heeft, want dat maakt het voor hem makkelijker om sociaal te zijn. Het stelt hem gerust. Hij zegt er meteen bij dat hij niet op zoek is naar seksueel contact. Ik begrijp dat hij ver van huis is en het fijn vindt om iemand naast zich te hebben die 'van hem' is. Ik antwoord dat ik graag zijn plus one ben.

We spreken af om wat te drinken voordat we gaan eten en hij wacht op me aan de bar van het hotel, waar ook het diner plaatsvindt. Ik ben nieuwsgierig en heb er zin in. Hij stroopt de mouwen van zijn hemd op en drinkt koffie wanneer ik aankom. "Long day?" vraag ik wanneer ik naast hem aan de bar sta. Sami is tweeëndertig en wanneer hij lacht om mijn opmerking heeft hij zachte plooien in zijn wangen. Hij is een beetje verlegen maar ontzettend intelligent.

Hij vertrouwt me toe dat hij helemaal geen zin heeft om sociaal te zijn vanavond maar dat het er nu eenmaal bijhoort. Hij zegt dat hij blij is dat ik er ben. "You're going to make me look cool," zegt hij. Dat betwijfel ik, want ik heb een stoer zwart broekpak aan en kleurrijke sneakers - niet bepaald iets dat je aan zou trekken naar een chique diner van een stel zakenmannen bij een doodsaaie conferentie over nieuwe media. "Let's go socialise," zeg ik na onze dubbele espresso's, en we lopen naar het diner. Niemand mag natuurlijk weten wie ik écht ben, dus Sami en ik spreken af dat we elkaar kennen van onze studie in Duitsland.

Wanneer we aanschuiven bij het buffet begin ik te begrijpen waarom Sami hier niet zo'n zin in had. Hij krijgt voortdurend schouderklopjes van bekenden, wordt de hand gedrukt, en ik heb nog nooit in mijn leven zoveel gesprekken gehoord die over helemaal niets gaan. Sami introduceert me steeds als een echte gentleman, maar er wordt nooit gevraagd naar wie ik ben. Ik vind het wel grappig en ik blijf hierdoor een beetje op de achtergrond. Dat vind ik prettig. Sami krijgt het zo druk met mensen begroeten dat ik alvast begin met het opscheppen van ons eten.

Op tafel staan naamkaartjes, en op mijn kaartje staat slechts 'plus one'. Sami praat met alle mannen, en ik praat met alle partners en plus ones. Dat gaat best goed, maar de gesprekken zijn volkomen oppervlakkig. Het gaat over welke reizen we binnenkort willen maken, televisiereeksen, leuke plekken in Amsterdam en de outfits van 'onze' mannen. Het lijkt alsof de toevoer van alcohol oneindig is. Flessen witte wijn en cava vliegen in razend tempo over tafel.

Na het diner wordt er nog gedronken aan de bar. Niet veel later verdwijnen de oudere bezoekers van de conferentie naar hun hotelkamers. De jongeren verhuizen van de bar naar het dakterras, waar er flauwe loungemuziek gespeeld wordt. We zitten op lage, ronde banken. Charlie, een jonge ondernemer uit Parijs en overduidelijk het haantje van de groep bestelt een rondje champagne voor iedereen. De gesprekken worden steeds minder professioneel, en sommige aanwezigen sluipen nu en dan naar de rookruimte om de wiet die ze vandaag kochten te roken.

Sami en ik kruipen af en toe dicht bij elkaar om even te roddelen over de mensen om ons heen. Een paar mensen zijn namelijk al toeterzat, en zouden eigenlijk allang op bed moeten liggen. Sami en ik hebben het heel gezellig. Het lijkt wel alsof die gedeelde studietijd in Duitsland helemaal geen leugen is. Rond een uur of vier zwalken we naar onze hotelkamer. We lopen door de gang, en ik moet hem een beetje ondersteunen - ook Sami heeft zijn keel flink gesmeerd. Ik was mijn gezicht en wanneer ik naast Sami kruip ligt hij al diep te slapen.

Sami wordt 's ochtends een paar keer gebeld. Half slapend vraag ik hem of alles in orde is en of hij even moet opnemen. Zijn moeder belt. Hij spreekt Turks, en luistert naar zijn moeder - dat wel tien minuten lijkt te duren. Dan hangen ze op. Sami zucht terwijl hij zich terug in bed laat vallen. Rond twee uur worden we wakker en hij vraagt me of ik in het Nederlands ontbijt wil bestellen voor ons. Ik bestel allerlei lekkere dingen van het roomservicemenu. We ontbijten in onze kamerjassen, en ik vraag hem of alles in orde was met zijn moeder. Hij begint me te vertellen over zijn familie in Turkije.

Hij had de mogelijkheid om te studeren vanwege een beurs, maar zijn broers en zussen niet. Hij vertelt me dat hij voor zichzelf projecten ging ontwikkelen, zodat hij zijn moeder en familie financieel kan ondersteunen. Hij staat op het punt een huis voor ze te kopen in Turkije. Hij heeft niet veel nodig, zegt hij. Hoewel hij wel altijd op feestjes aanwezig is, vindt Sami zulke aangelegenheden ook vermoeiend. Maar hij weet ook dat hij zijn gezicht moet laten zien, anders wordt-ie snel vergeten.

Ons afscheid verloopt vluchtig, want Sami moet zich haasten naar een heleboel lezingen. We omhelzen elkaar alsof we goede vrienden zijn en hij bedankt me voor de avond. Hij vraagt of ik de goodiebag van de conferentie wil meenemen naar huis. Het is een tas vol hippe spullen zoals oplaadbare fietslampjes en een powerbank. "I get these all the time", zegt Sami. "How many powerbanks does one person need?"

*De naam Olga is gefingeerd.

Lees hier Olga's andere VICE-columns.