We vroegen Nederlandse jongeren naar hun grootste voedseltrauma's

Is er iets leukers in het leven dan je volproppen met voedsel? Dacht het niet. Een goede portie noedels, kazige pizza of smeuïge chocoladetaart is een reddingsboei in een chaotische zee van katers en liefdesverdriet. Het is je trouwste vriend die je nooit in de steek laat.

Of wel? Enkele jaren geleden propte ik me voor een examen vol met een kilo edamame-bonen. Mijn maag protesteerde tegen de vloedgolf aan zout en Japanse peulvruchten en een half uur later braakte ik de bonen netjes uit. Mijn examen was een puinhoop en dagenlang kreeg ik de smaak van zout en braaksel in mijn mond zodra ik dacht aan de groene gedrochten. Door dit voedseltrauma veranderde mijn beste vriend in mijn grootste vijand en mijn zomer in een studiehel.

En ik ben niet de enige met een voedselhorrorverhaal. MUNCHIES verzamelde de beste anekdotes over uitgekotste slagroom, vieze melk en hotdogs in doucheputjes.

Op de middelbare school kreeg ik elke ochtend verse melk in een Looney Tunes-schoolbeker mee die ik om tien uur verplicht moest leegdrinken. In tussentijd was de melk al lauw en rook hij zuur. Ik bedacht altijd manieren om die melk niet op te drinken: soms goot ik het in de wc, andere momenten liet ik het zitten in mijn rugzak, waardoor die enkele dagen later een compacte, brok schimmelkaas geworden was. Soms dreven er flubberige stukjes geschifte melk in.

Dat was de basis van mijn melktrauma, maar het hek was pas helemaal van de dam toen ik besloot om de melk te mengen met Liga-koekjes. Ik vond rozijnen namelijk altijd al vies, dus ik bedacht dat twee vieze ingrediënten samen iets lekkers zouden zijn. Het resultaat was een kotsachtige brei die blijkbaar ook naar braaksel smaakte. Sindsdien walg ik bij de gedachte aan melk. Ik snap trouwens niets van die halve garen die halve liters melk uit een pak drinken, alsof ze terug verlangen naar de tepel van hun moeder.

Ik heb een intense slagroomfobie. Ik vond het nooit lekker, want het doet me denken aan babyvogels die voorgekauwde en uitgespuwde wormen eten. Maar toen ik tien jaar was, nam mijn slagroomfobie extreme proporties aan. Ik werd uitgenodigd op een verjaardagsfeestje van het populairste meisje van de school. Er was slagroomtaart en ik voelde een soort sociale druk om het te eten, ondanks mijn walging. Dat bleek een slecht idee, want na een hap begon ik als het meisje uit The Exorcist op de tafel te projectielkotsen. Daardoor moesten drie andere meisjes ook braken en was de tafel snel een bad van slagroom en braaksel.

Tot de middelbare school ben ik nooit meer uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje. En als ik nu vertel over slagroom, krijg ik al braakneigingen. Ik haat de muffe geur, maar de textuur bezorgt me nachtmerries. Ik hoop maar dat mijn kind later zelf snel kan kauwen, want ik wil niet blootgesteld worden aan gemalen voedselbrei.

Tien jaar geleden zat ik in de jeugdbeweging. Daar deden we een wedstrijd waarin we zo lang mogelijk Tabasco in onze mond moesten houden. We stonden in een rijtje en moesten onze mond openhouden. Telkens druppelden ze meer en meer Tabasco in je mond en omdat je niet mocht slikken, hing er een meter kwijl aan je mond. Het brandde ongelooflijk hard en na de wedstrijd – die ik trouwens won – dronk ik meteen liters melk, at ik brood en smeerde ik tandpasta in mijn mond om mijn mond te blussen.

Mijn smaakpapillen waren vernield en telkens als ik denk aan de geur of de smaak van Tabasco, krijg ik rillingen. Ik vind het ronduit walgelijk en heb het sindsdien ook gemeden. Door hierover te praten, word ik meteen gekatapulteerd naar die dag en herinner ik me alles haarfijn. Walgelijk.

Zeven jaar geleden ging in naar een electrofeestje, Dum Dum, in Utrecht. Het thema was Oktoberfest, er was een schlager-karaoke, mensen liepen er in lederhosen en er werden aan de lopende band hotdogs gemaakt. Ik werd bevriend met de jongens die de de hotdogs en bier serveerden, waardoor ik de hele avond getrakteerd werd. Uit dronkenschap besloot ik vijf hotdogs na elkaar te eten zonder te kauwen. Het leek toen een goed idee, tot ik de volgende dag kotsmisselijk opstond en alle hotdogs terug uitkotste in de douche. De hotdogs waren amper verteerd, waardoor er grote stukken hotdogvlees en broodjes in de douche lagen.

Mijn vriendin probeerde de stukken tevergeefs door het doucheputje te proppen. Dat aanzicht, de weeïge geur van gemalen, half verteerd vlees en de intense misselijkheid die ik ermee associeer geven me instant kotsneigingen. Ik word er gelukkig amper mee geconfronteerd, buiten die ene keer dat een vriend van me als verrassing hotdogs in de vorm van schildpadden had gemaakt. Lief, maar het hielp niet bij mijn voedseltrauma.

Gevulde peppadewpepertjes met roomkaas in olijfolie zijn de soort hapjes waar je snel te veel van kunt eten. Dat is exact wat ik enkele jaren geleden deed op een feestje. Na een flinke dosis peppadews voelde ik dat ik moest overgeven. Ik dacht dat ik de badkamer ging halen, maar begon op de houten trap als een gek te braken. Ik heb urenlang de stukjes peper tussen de traptreden en de houten spleten mogen peuteren.

De trap moest sowieso nog eens geschuurd worden, dus dat vonden de eigenaars van het huis niet zo erg. Wat ze wel storend vonden, was de penetrante kotsgeur die er nog dagen hing. Telkens als ik aan peppadew denk, voel ik me weer intens misselijk en zie ik mezelf weer vettige, in olijfolie gedrenkte kotsbrokjes peuteren. Gelukkig word ik er niet veel mee geconfronteerd, buiten op borrels van dertigplussers dan.

*De echte naam is bekend bij de redactie. Hij is misschien ook zelfs wel lid van de redactie.