Er valt veel geld te verdienen aan het opzetten van dode dieren

Dit artikel bevat foto’s van dode dieren die door sommige mensen als schokkend kunnen worden ervaren.

Als kind had ik al een fascinatie voor de dood. Daarom bewaarde ik gevonden dode vissen, vogels en ratten onder de wieg van mijn pasgeboren broertje – een plek waarvan ik dacht dat mijn moeder die niet zou ontdekken. Natuurlijk vond mijn moeder uiteindelijk alsnog mijn rottende trots en moest ik afscheid nemen van de collectie, maar de fascinatie is altijd gebleven. Toen ik een paar weken geleden op zoek was naar een sfeervolle dierenschedel stuitte ik op De Museumwinkel in Nijmegen: het grootste prijswinnende preparateursbedrijf van Nederland.

Aan het opzetten van dieren valt goed geld te verdienen. De Museumwinkel begon als kleinschalige eenmanszaak, maar is inmiddels uitgegroeid tot een bedrijf dat twaalf werknemers in dienst heeft en over een goedlopende (online)winkel beschikt. Je kunt er onder andere opgezette leeuwen, tijgers, mensenschedels en gemummificeerde baby’s kopen. Omdat ik benieuwd ben naar deze bijzondere onderneming, het businessmodel en verdienen aan taxidermie besloot ik een bezoek te brengen aan het bedrijf, waar ik sprak met oprichter Erwin van Zoelen.

De etalage van de winkel is een bijzondere verschijning, vol met geprepareerde vlinders, skeletten en opgezette dieren. In vrolijke letters staat er ‘Kadowinkel’ op de ruit geschreven. De enige aanwezige klant – een vrouw van middelbare leeftijd met een echte bontjas aan – kriebelt met haar kunstnagels over de kop van een dode nerts. Naast de deur waardoor ik binnen ben gekomen staan een opgezette leeuw en tijger, alsof ze potentiële winkeldieven in de gaten houden. Om hun nek hangt een bordje waarop ‘niet aanraken’ staat.

Ik vraag Emma, een verkoopster, wat voor mensen opgezette tijgers en leeuwen kopen. “Mensen die dat mooi vinden, verzamelaars of een museum,” zegt ze. Ze wenkt me mee naar achteren, waar het atelier is.

Achterin het atelier staat Sarah (25), een tenger meisje dat een tropische roze vogel aan het villen is. Naast haar staat haar collega Wesley (33) een vossenhoofd op een plank te timmeren en in het aangrenzende keukentje is Willem (29) de ingewanden uit het schild van een reuzenschildpad aan het hakken. Op mijn vraag waar de exotische dieren vandaan komen, antwoordt het drietal dat veel ervan uit dierentuinen komen. “Ze zijn altijd een natuurlijke dood gestorven.” Omdat het nog even duurt voordat Erwin er is, vraag ik het drietal vast het een en ander over het bedrijf en het werk als preparateur. Ze vertellen me dat de verkoop van opgezette dieren – die zowel op de webpagina als in de winkel verkocht worden – het meeste geld oplevert. Maar het opzetten van huisdieren voor hun baasjes is ook behoorlijk lucratief. “Voor een hond van ongeveer 30 kilo vangen we minimaal 1600 euro exclusief BTW. Als je ‘m slapend laat opzetten tenminste. Wakker is je huisdier een stuk duurder,” zegt Wesley.

Dan komt Erwin binnen. Volgens hem is het zo prijzig om een huisdier op te laten zetten, omdat het zoveel werk is. “Een dier opzetten is sowieso al niet eenvoudig. Het kost veel tijd en dus geld. Maar een huisdier is nog veel moeilijker. Alle huisdieren zijn dik en ziek. Ze krijgen verkeerd te eten: voornamelijk slachtafval, oftewel vlees in blik. Daardoor hebben ze botwoekeringen, gore tanden, zieke ingewanden en ingegroeide nagels. Een wilde vos villen is simpeler en schoner. Een hond villen is smerig en duurt lang. Zijn hele huid is doordrenkt van vet.”

“Wat is het duurste dat je verkoopt?” vraag ik aan Erwin. “De duurste dierlijke producten zijn mijn tijgers. Die kosten 25.000 per stuk. Daar hebben we er al een stuk of zes van verkocht.” Hoeveel het precies oplevert wisselt volgens Erwin. Het ligt eraan hoeveel uren hij kwijt is aan het opzetten en wat hij kwijt is aan de inkoopprijs. “De ene dierentuin vraagt geld voor overleden dieren, de andere niet.”

“En wat is je duurste niet-dierlijke product?” vraag ik. “Mijn allerduurste object is menselijk,” zegt hij. “Het is shrunken head, een afgehakt hoofd dat door Jivaroan-indianen in Zuid-Amerika is gekookt. Door het koken zijn het hoofd en de huid niet vergaan, maar wel gekrompen. Zijn mond is dichtgenaaid. De indianen hingen zo’n hoofd als een trofee om hun nek. Ik wilde er al heel lang een en vond de mijne uiteindelijk op een veiling in het buitenland. Ik vraag er 49.000 voor.”

Erwin vertelt me hoe zijn bedrijf tot stand is gekomen. “Mijn vader spaarde schedeltjes. Dat ben ik ook gaan doen. Ik realiseerde me dat er handel in zat, omdat er veel vraag naar was, dus hebben we een website gemaakt om ze te gaan verkopen. We verkochten schedels van schapen, koeien, mussen en muizen. Omdat het zo goed liep, ben ik gaan uitzoeken hoe ik moest prepareren. Vervolgens ging ik langs dierentuinen om te vragen of ik iets mocht hebben. Toen ik zestien was, kreeg ik mijn eerste dode leeuw mee. Voor die dierentuin was het alleen afval, maar voor mij was dat echt een mijlpaal.”

Toen Erwin zijn baan als accountant tijdens de crisis kwijtraakte, is hij het echt serieus gaan aanpakken. “Ik ben toen een pand in de stad gaan huren, maar we groeiden zo hard dat het al snel te klein werd, dus zijn we verhuisd. Inmiddels heb ik twaalf mensen in dienst. Het loopt goed.” De winkel van Erwin was de eerste winkel in Nederland met een dergelijke business. “Maar succes wordt gekopieerd,” verzucht hij. Hij wil me helaas niet vertellen wat hij omzet. “Dan krijg ik er alleen maar meer rivalen bij.” Omdat ik elandkoppen en berenvellen associeer met buitenvilla’s met open haarden vraag ik Erwin of het verzamelen van dode dieren een hobby voor rijke mensen is.

“Jagen is voor rijke mensen,” zegt Erwin. “Verzamelen niet. Maar je kan er wel rijk van worden.”

Als ik Erwin vraag of hij zichzelf wil laten prepareren na zijn dood lacht hij. “Het leek me altijd geweldig. Ik had graag gewild dat er een shrunken head van mijn hoofd gemaakt zou worden, maar daar ben ik op teruggekomen. Ik wil niet als handelswaar eindigen. Ook al is het mijn eigen handel. Je weet niet waar je terecht komt. Als ik mezelf alvast zou kunnen verkopen terwijl ik nog leef, zou ik het misschien wel doen. Dan heb ik er zelf nog wat aan.” Ik bedank Erwin en de rest en besluit dat het tijd is om te gaan. Voor vertrek koop ik bij Emma nog een paar schedeltjes en laat ze inpakken in cadeaupapier. Want nu ik heb gezien dat ik niet de enige ben met een fascinatie voor dode dieren, houdt niets me nog tegen om wederom een collectie dode dieren aan te leggen. En dat ga ik vieren door om te beginnen een paar schedels onder de kerstboom te leggen.

Alle foto’s door de auteur

Correctie: In dit artikel stond dat het opzetten van huisdieren minimaal 1600 euro kost. Dit is echter het minimale tarief voor een hond van ongeveer 30 kilo. Dit is in de tekst verduidelijkt. Daarnaast is een detail om privacyredenen verwijderd.

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: