Hoe festivalmunten fucken met je hoofd (en je berooid achterlaten)

Check al onze verhalen en video’s over festivals op deze pagina.

Het festivalseizoen is van oudsher de periode waarin we natuurgebieden bezaaien met onze drugskak en afgestorven hersencellen. En het zijn magere tijden, want via het muntensysteem halen vrekkige festivalorganisatoren alle psychologische trucs uit de kast om onze toch al pietepeuterige bankrekening volledig leeg te slurpen.

Hoe het die vlerken toch elke keer weer lukt? Door misbruik te maken van onderstaande denkfouten, die ons gehele festivalbezoek op de loer liggen.

Eenmaal het festivalterrein op gedarteld zoek je hét kenmerk van een muntenverkooppunt: een rij van zevenhonderd mensen in een bloemenbloes. Je sluit aan en probeert een verantwoordelijk, doordacht aantal muntjes voor jezelf te bedenken. Je wilt niet per se naar de klote vandaag, en moet sowieso sparen voor de operatie van je zieke hamster, dus laten we bescheiden blijven. Tien muntjes? Of moet je dan straks nog een keer halen? Vijftien dan. Zodra je aan de beurt bent zie je een bordje met daarop de rustgevende woorden: Munten zijn na afloop in te leveren. Doe d’r maar zestig.

Geen gekke dingen gaan doen, neem je jezelf voor. Alleen bier drinken, niemand trakteren en gewoon patat halen in plaats van zo’n organisch broodje Noorse hondenkebab van een munt per hap. Je stapt vastberaden op de bar af, pakt je A3 aan muntjes erbij en ziet dan plots tot je blijde verrassing dat ze je lievelingsdrankje hebben: halfvolle bekers gin-tonic die al een half uur in de gloeiend hete zon staan! Alsof ze wísten dat je zou komen! Je neemt er gelijk drie, want je moet “er wel nog even inkomen hoor”.

Om een of andere reden wil het er bij ons niet in dat plastic waarde kan hebben. Waarschijnlijk omdat we gewend zijn om het te zien als troep, iets dat je ongeïnteresseerd wegsodemietert zodra je je magnetronmaaltijd eruit gelepeld hebt.

Als je anderhalf muntje uitgeeft aan een grote bier, dan voelt dat alsof je anderhalve euro uitgeeft (wat trouwens al best een beledigende deal is voor een bier dat nog doder is dan Air Bud) (ja sorry, golden retrievers leven maar twaalf jaar en die film komt uit 1997). Maar eigenlijk heb je net een exotisch bedrag als € 6,71 overhandigd. Ergens in je achterhoofd weet je donders goed dat je belazerd wordt waar je bij staat, maar ja, iedereen doet het, en het is feest vandaag, en je zieke hamster overleeft nu al zo lang op één nier, dat houdt Happy vast nóg wel een maandje vol.

Door de invoering van harde statiegeldbekers (tip: gebruik deze term tijdens het sexten 😏) ben je nu op veel festivals een munt extra per drankje kwijt als je je beker niet bewaart. Dat betekent dat je niet meer traditioneel je lege beker over je schouder kunt zwiepen. In plaats daarvan sta je daar nu te staan, met een lege beker in je klauw. Wat een gevoel van nutteloosheid met zich meebrengt van het kaliber ‘communicatiewetenschappen studeren’. Dat gevoel wil niemand hebben, dus zodra je beker leeg is marcheer je DIRECT naar de bar.

Het doel van deze harde statiegeldbekers (😏) is natuurlijk milieubescherming. Maar het komt de organisatie vast niet slecht uit dat hun opruimkosten omlaag gaan, terwijl de festivalbezoeker nu veel vaker naar de bar holt om zich maar geen communicatiestudent te hoeven voelen. I C U, festivalorganisatoren. Heb jullie wel door.

Dat rustgevende bordje met Munten zijn na afloop in te leveren is inmiddels een vage echo uit je verleden, en zit diep verborgen in je achterhoofd, ergens vlakbij het introlied van Harry de Hengst in de buurt. Je ramt je hele voorraad munten er moeiteloos doorheen: je beker is nooit langer dan een minuut leeg, je loopt minachtend langs de patatkraam om jezelf te trakteren op zo’n organisch broodje Noorse hondenkebab van een munt per hap en je haalt zelfs een rondje voor vage kennissen uit een desastreuze werkgroep uit een lang vervlogen decennium.

Tegen het einde van het festival ben je nog net genoeg bij bewustzijn om je beker in te leveren voor een muntje aan statiegeld, maar dan heb je geen beker meer, en dus kun je wel bier bestellen, maar dit niet in ontvangst nemen, want je krijgt er geen beker bij. Als een hongerige wees houd je nog hoopvol je handen op, maar het mag niet baten. Als je langs het beloofde munteninleverpunt strompelt, een idee dat zevenhonderd mensen in een bloemenbloes ook hadden, besluit je dat ene muntje als schade te incasseren. De volgende dag kom je erachter dat je er nóg zes had zitten in dat vervloekte minibroekzakje dat je alleen gebruikt als je dronken bent. “Ach ja, het was het eigenlijk allemaal wel waard, denk je ook niet, Happy?”, zucht je richting je hamster. “Happy?”