Emma is pedofiel

Over mannelijke pedofielen wordt veel bericht in de media, maar berichtgeving over vrouwelijke pedofielen blijft vaak uit. Dat komt enerzijds simpelweg doordat er minder vrouwelijke pedofielen zijn – volgens forensisch behandelcentrum De Waag bestaat ongeveer 5% van alle pedofielen in Nederland uit vrouwen. Anderzijds worden vrouwen die seks hebben met minderjarigen niet altijd gepresenteerd als pedoseksueel, maar als iets geils – denk aan pornofilms waarin een jonge student eindelijk seks heeft met zijn hete docente.

Desondanks, of misschien juist daarom, wilde ik een keer een vrouwelijke pedofiel spreken – ik wilde dingen weten als: hoe ziet je leven eruit, hoe reageert je omgeving, en wil je bijvoorbeeld juist wel of geen kinderen?

Het bleek een moeilijke queeste. Ik struinde fora als pedofilie.nl en dreamersforum.nl af – de duistere krochten van het darkweb liet ik links liggen. Na een maandenlange zoektocht was het nog steeds niet gelukt om een Nederlandse, vrouwelijke pedofiel te vinden. Wel kwam ik in contact met de Amerikaanse Emma*, die zichzelf een non-contactpedofiel noemt. Ze zegt geen tot nauwelijks contact met kinderen te hebben, en dit ook niet actief op te zoeken, maar juist uit de weg te gaan. Daarnaast zegt ze geen kinderporno te kijken en wordt ze door een gespecialiseerde therapeut behandeld.

Emma is ergens in de dertig en voelt zich aangetrokken tot meisjes van vier tot twaalf jaar. Hoe oud ze precies is wil ze niet vertellen, uit angst om ontdekt te worden.

Toch wil ze wel praten over haar gevoelens, in de hoop meer begrip te creëren rondom het onderwerp. Maar vrijuit praten over haar gevoelens is nog niet zo eenvoudig. In ons eerste gesprek hangt ze een paar keer op. Haar vriend, waarmee ze samenwoont, weet niet dat ze interviews geeft over haar geaardheid: “Eigenlijk doe ik dit achter zijn rug om, en als ik plotseling ophang moet je me dus niet terugbellen.”

Nadat ze abrupt ophing in ons eerste gesprek volgde een maand lang contact, met elke keer korte gesprekjes tussendoor. Het doet Emma veel, zo blijkt uit een e-mail die ze na twee weken stuurt: “Ik wilde je weer contacten, maar was erg aan het twijfelen of ik hier wel goed aan doe. Daarom reageerde ik zo laat. Sorry. Laten we maandag weer proberen te bellen.”

VICE: Hoe kwam je erachter dat je verliefd kunt worden op kinderen?
Emma: Vanaf jongs af aan vond ik meisjes interessanter dan jongens. Ik dacht daarom eerst dat ik lesbisch was. Maar toen ik ouder werd viel het me op dat de meisjes waarop ik verliefd werd juist niet ouder werden. Ze waren altijd jonger dan ik, of zagen er een stuk jonger uit. Toen ik vijftien was kwam ik de term ‘pedofiel’ tegen in een woordenboek en wist eigenlijk direct dat dat over mij ging.

Was je er meteen open over?
Internet had ik toen nog niet, dus wist ik niet dat er een groot taboe lag op pedofilie. Ik kende alleen de term. Ik vertelde vriendinnen over mijn recente ontdekking, waar ik best enthousiast over was, omdat ik eindelijk erkenning had gevonden. Ik merkte echter dat sommige vriendinnen steeds meer afstand van me namen, hoe vaker ik erover praatte. Daardoor leerde ik wel dat het niet iets normaals was waar je gewoon over kon praten. Toen we eindelijk internet kregen ontdekte ik dat ik zelfs beter mijn mond kon houden over mijn voorkeur. Ook leerde ik dat het over het algemeen 'iets voor mannen' was. Toen ik rond de twintig jaar was bezocht ik verschillende therapeuten, die soms niet eens wisten wat pedofilie was. Of ze vertelden me dat ik me diep moest schamen voor mijn gevoelens.

Hoe is het om zo’n geheim met je mee te dragen?
Ik ben vaak extreem bang, bijna paranoïde om ontmaskerd te worden, ook al verdenken mensen vrouwen niet snel van het hebben van pedofiele gevoelens. Social media helpt mij niet echt om rustiger te worden: de hatelijke comments en doodswensen rondom de onderwerpen pedofilie of pedoseksualiteit raken mij nog altijd, ook al heb ik een dikke huid gekregen. Als ik met vrienden afspreek is het soms ongemakkelijk, vooral als het over seks gaat. Als het over pedofilie gaat al helemaal. Een vriend riep eens tijdens een discussie dat hij iedereen die alleen al had nagedacht over seks met kinderen, persoonlijk zou vermoorden. En daar zit je dan naast, in de kast, als vrouw met pedofiele gevoelens.

Zijn er mensen aan wie je het wel hebt verteld?
Ja, aan mijn vriend en mijn ouders. Alleen zullen zij nooit begrijpen hoe het is om ’s nachts wakker te liggen met de angst dat je misschien vermoord zal worden om je gevoelens en gedachten. Ik zoek daarom ook veel steun op internet met andere non-contactpedofielen. Daar heb ik eigenlijk een veel intensere vriendschap mee dan met mensen die ik dagelijks zie. Ik kan bij de non-contactpedofielen volledig mezelf zijn, en open zijn over alles wat er bij mij speelt, zonder afgekeurd te worden. Sterker nog: zij begrijpen het. Dat stukje herkenning geeft zoveel rust.

Is het moeilijker om van jezelf te houden door je gevoelens?
Vroeger had ik daar veel meer moeite mee; ik voelde me altijd minderwaardig. Ik kon mijn seksuele gevoelens niet accepteren, waardoor ik veel mensen misbruik van mij heb laten maken. Omdat ik niet kon genieten van seks, moesten anderen maar genieten van seks met mij, dacht ik toen. Ik heb nooit veel zelfvertrouwen gehad, vooral omdat sommige mensen pedofielen niet eens menswaardig vinden. Het maakt het ook moeilijker dat ik een vrouw ben en pedofiele gevoelens heb: ik voelde me eigenlijk als een big freak among freaks.

Hoe ik me nu voel ligt eigenlijk aan de dag. Ik weet dat sommige van mijn seksuele fantasieën niet gezond zijn, waardoor ik het liefste mijn hoofd open willen maken om te kijken welk draadje verkeerd is verbonden. Ik ben ook heel lang op zoek geweest naar de oorzaak van mijn gevoelens, totdat mijn therapeut zei dat er niet altijd een oorzaak hoeft te zijn. Dat was het meest bevrijdende dat ik ooit heb gehoord. Het heeft me geholpen om mezelf te zien als een intelligent en weloverwogen persoon, met genoeg talenten.

Hoe is het om een seksuele relatie te hebben met iemand die man is én van je eigen leeftijd is?
Eigenlijk is onze relatie een soort ‘companionship’. We zijn beiden ook erg druk, dus zien elkaar niet heel veel. Maar het is ook lastig. Ik voel me vaak schuldig tegenover mijn vriend, omdat ik hem nooit echt aantrekkelijk zal vinden. Ik gun hem eigenlijk iemand die zich echt tot hem aangetrokken voelt. Als we seks hebben verdwijn ik in mijn eigen fantasiewereld en ben ik niet echt met hem bezig. Ik weet eigenlijk ook niet hoe gezond dat is. Daarnaast ben ik soms erg boos en bitter. Overal om me heen zie ik dat mensen kunnen genieten van seks, terwijl ik weet dat ik niet eens met iemand zal kunnen zoenen die ik écht aantrekkelijk vind.

Ik heb gelukkig wel een erg rijke fantasie, en schrijf vaak mijn eigen erotische verhalen. Kinderporno kijk ik niet, omdat het wettelijk verboden is, en omdat ik het om morele redenen niet vind kunnen. Maar toch is de wet daarin vaag: wanneer is iets pornografisch en wanneer mag het dan niet? Pedofielen moeten daarin voor zichzelf een grens trekken. Sommigen mijden alle vormen van erotisch gelaagd materiaal, sommigen zoeken een middenweg. Ik doe dat zelf bijvoorbeeld door bijvoorbeeld films te kijken met scènes van een klas met dansende meisjes, of door te kijken naar een schilderij van een naakt meisje, wat mij wel degelijk opwindt. Toch voel ik me dan ook schuldig, omdat ik zoiets onschuldigs maak tot mijn seksuele uitlaatklep.

Als je een medicijn kon nemen waarmee je pedofiele gevoelens zouden verdwijnen, zou je dat dan nemen?
Gek genoeg verschilt dat van dag tot dag. Natuurlijk zijn er dagen waarop ik wenste dat ik hetero, biseksueel of lesbisch was geweest. Ik heb dan ook mijn best gedaan om mezelf te vertellen dat ik bijvoorbeeld bi was, maar het werkte gewoon niet. Ik voel me nu eenmaal niet aangetrokken tot mensen die ouder zijn dan 12 jaar. Het is een onderdeel in mijn leven dat enorm veel pijn en verdriet veroorzaakt en heeft veroorzaakt. Aan de andere kant hebben mijn gevoelens mij gevormd op zoveel verschillende manieren dat ik bijna niet zou weten wie ik zou zijn zonder. Als je wordt gezien als een van de slechtste sociale paria leer je je ook beter te verplaatsen in anderen, waardoor het mij meer openminded heeft gemaakt. Ik weet niet of ik dat ook had gekund als ik geen pedofiele gevoelens had gehad.

Zou je later kinderen willen?
Nee, dat heb ik ook nooit gewild. Als kind was ik daar totaal niet mee bezig. In plaats van mijn poppen te verzorgen en moedertje te spelen gingen mijn poppen op avonturen in de ruimte, of op reis om een schatkist te vinden. Het waren nooit ‘echte’ kinderen. Met de ontdekking van mijn pedofiele gevoelens werd het allerminst verstandig om kinderen te krijgen. Ik ben te bang dat ik misschien gevoelens zou krijgen voor mijn eigen kind. Zeker als ik een dochtertje zou krijgen. Ik denk dat ik simpelweg niet gemaakt ben om kinderen te krijgen.

Wat zou je nog willen verhelderen over pedofilie?
Pedofielen worden vaak afgeschilderd als ontembare beesten die zich ooit zullen onderwerpen aan hun lusten. Dat is echter niet hoe ik ben. Ik kan me houden aan de wet en ethische normen en waarden, ondanks mijn pedofiele gevoelens. Daarnaast weet ik hoeveel schade ik bij een kind zou aanrichten als ik wel iets met mijn gevoelens zou doen, en dat zou ik nooit willen veroorzaken. Ik ben pedofiel, geen kindermisbruiker. Toch zullen sommige mensen altijd denken dat de wereld beter af zou zijn zonder personen als ik.

*om privacyredenen is de naam van Emma gefingeerd.