Ik ging een rondje schaatsen met Jiri11

Met Eurosonic Noorderslag voor de boeg hebben we het de komende week weer uitgebreid over de mallemolen van de muziekindustrie. Onze stukken vind je allemaal op een overzichtelijke pagina. We beginnen met een van de grote beloftes van het festival: Jiri11, bekend geworden met ANBU GANG en nu solo getekend bij het label en managementbureau van Ali B.

Als je met Jiri11 praat, spreek je bijna automatisch over een aantal zaken waar eigenlijk al honderd keer over is gesproken. Zijn gitaarspelende vader, zijn beroemde broer en zijn rol als vaandeldrager van ANBU. En dat terwijl hij het toch alweer ruim een jaar solo doet. Met een platen- en managementdeal bij Ali B op zak is Jiri11 van plan de wereld over te nemen, te beginnen bij Noorderslag. Eén dag voor het interview krijg ik een appje van zijn manager. “Hij wil naar SnowWorld, om te snowboarden. Heeft hij nog nooit gedaan en lijkt hem leuk voor het interview.” Ik zucht. Ik heb geen zin in snowboarden, want ik kan het niet en hij dus blijkbaar ook niet. Gedoemd om te mislukken. Om gebroken ledematen te beperken verzin ik snel een praktischer plan b. “Schaatsen?” Jiri gaat akkoord. “Ik ben er al!” stuurt hij een half uur voor het tijdstip dat we hebben afgesproken. Daarna volgt een foto van de plek waar hij precies is, zodat ik hem kan vinden in de chaos van het Winterwonderparadijs op het Museumplein.

Jiri heeft er zin in. Hij gaat vriendelijk op de foto met een meisje dat hem herkent aan zijn gezichtstattoo (“is-ie echt?”) en in de rij voor de schaatsverhuur zingt hij alle foute après-ski-hits die veel te hard uit de speakers knallen vrolijk mee. “Nee, ik ken dit allemaal niet hoor,” beweert hij, als ik vraag hoe het kan dat hij alles meezingt. “Maar luister naar de melodie en de teksten. Deze pokoes zijn simpel toch?” En Jiri zingt verder. “Alle remmen los, los, los, los!” Hij gooit zijn schoenen van zevenhonderd euro in een hoek en trekt zijn schaatsen aan. Ik vraag hem of hij ze daar gewoon laat slingeren. “Ja, hoor. Jij?” Ik kijk naar mijn afgetrapte Dr. Martens en wijs hem erop dat zijn gloednieuwe Balenciaga’s nét iets waardevoller zijn. “Ik ben een paar van deze twee weken geleden ook kwijtgeraakt,” vertelt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt. Hij is ze vergeten bij een clipshoot, denkt hij zich te herinneren. “Ik heb meteen nieuwe gekocht.” We moffelen onze schoenen toch nog wat verder weg onder een houten biertafel. Dan pakken we elkaars hand vast voor een beetje stabiliteit en al schuifelend wagen we ons op het gladde ijs.

Noisey: Lekker uit je comfortzone, zo op die schaatsen. Daag je jezelf vaker uit om dingen te doen die je nog nooit hebt gedaan?
Jiri11: Ja, zo vaak mogelijk eigenlijk. Risico’s nemen toch, het leven is nep als je nooit een risico neemt. Je moet die L’s durven pakken.

Je manager zei me aan de telefoon dat jij alles kan. Maak eens een pirouette.
Wat is dat?

Dat je een rondje draait, op één been.

Ik doe het voor, en wankelend draai ik een haperende cirkel. Nog voordat ik opgelucht kan ademhalen dat ik niet ben gevallen, doet Jiri me na, maar dan een veel stabielere versie. Bijna volmaakt, eigenlijk.

Ik kan het hè? Ik heb discipline. Als ik iets doe, dan wil ik er de beste in zijn, dat had ik vroeger al. Toen ik als klein jongetje op gitaarles ging, oefende ik elke dag omdat ik de beste wilde worden. En dat werd ik. Op mijn tiende werd ik weggestuurd van het conservatorium: ik speelde flamencogitaar en was uitgeleerd. Een deel is talent, een groter deel is hard werken.

Weet je wat grappig is? Mijn vader komt uit Venlo en hij heeft vroeger bij jouw vader en ooms op school gezeten. Hij herinnert zich nog: de familie Taihuttu was bloedfanatiek en het waren allemaal uitblinkers. In voetbal of in muziek.
Dat is wel zo. Discipline zit in de familie en we komen uit de achterbuurt, vanuit een achtergestelde positie. Het is dan óf muziek, óf voetbal, of je gaat verkeerde dingen doen op straat, meer opties zijn er niet. Jongens uit zo’n buurt willen niet naar school gaan, ik ook niet. Ik haatte gezag. Hoezo gaat iemand mij vertellen wat ik moet leren en dat voor mij invullen? Het kan toch niet dat dertig mensen in één klas allemaal hetzelfde willen leren?

Ben jij weleens in de verleiding gekomen om die verkeerde dingen te doen op straat?
Ja, zeer zeker, toen ik net begon met rappen was het op het randje: gaat-ie het goede of het slechte pad bewandelen? Effe hier iets verkopen, daar iets pakken. Het is zo makkelijk. Gelukkig werd ANBU precies op het goede moment groter: de muziek maar ook de kleding. Ik kon er op tijd uitstappen.

We schaatsen op een groepje ijshockeyende jongens af van een jaar of tien. Ik vraag Jiri of hij wil meedoen en hij stapt meteen op de kinderen af. Jiri maakt een praatje en ineens hebben we allebei een hockeystick in ons hand. Hij geeft de jongens een high-five en er wordt nog even een foto gemaakt, want ze herkennen Jiri.

Als ik jou hier zo geduldig met deze kids zie, zie ik weinig van die hele ‘fok-de-maatschappij’-houding van ANBU terug.
Ik heb dat nu veel minder. Het is vermoeiend om de hele dag te provoceren. Als je vroeger tegen mij zei dat ik iets niet moest doen, deed ik het juist. Ik sta bijvoorbeeld nog steeds op de zwarte lijst bij Slam FM. Ze zeiden van tevoren dat ik op de radio het woord ‘kanker’ niet mocht zeggen. Niemand vertelt mij wat ik wel of niet mag zeggen, zeker niet iemand van een radiostation dat ik niet eens ken, dus dan zeg ik op het allerlaatste moment dat woord tóch op de radio. Nog steeds kan niemand de baas over mij spelen, maar ik ben wel meer bereid om dingen te leren van anderen, door meer te luisteren en meer te kijken.

Kijk je veel naar wat anderen doen?
Ik vergelijk mezelf niet met andere artiesten, als je dat bedoelt. Al wil ik wel net als iedereen ook een keer een gouden plaat, ik heb er nog geen en dat vind ik kut. Verder weet ik dat ik sowieso anders ben. Ik beweeg anders, ik denk anders. Ik praat alleen al anders. In de scene voel ik me weleens dat buitenbeentje. Ik ben heel erg op mezelf en ik doe het liefst alles zelf, al voel ik wel steeds meer dat het gezien wordt wat ik doe, ook door artiesten.

Je bent sinds een paar maanden ook getekend bij het label en management van Ali B. Is de hulp die je nu krijgt niet wennen voor een doe-het-zelver als jij?
Ik ben nog steeds heel koppig: je moet met goede argumenten komen om mij te overtuigen, ook al ben je mijn manager. Maar het is fijn om te merken dat meer slimme mensen meedenken over waar het naartoe moet. Ik neem muziek heel serieus en daarom zorg ik ook goed voor mezelf. Twee jaar geleden, toen ik zestien werd, besloot ik te stoppen met roken, en ik blow en drink nu ook al meer dan een jaar niet meer. Als je gaat drinken op het podium ga je domme dingen zeggen. En ik heb het niet nodig voor de spanning ofzo, ik sta al sinds mijn elfde op het podium. Het gebeurt wel veel in deze scene: er is veel drank, er wordt coke gesnoven. Ook al krijg ik het wel aangeboden, ik doe het niet. Voor je het weet heb je die shit nodig. Drugs is voor junkies, man. Ik moet daarvan afblijven, het mag niet fout gaan.

Je staat binnenkort op Noorderslag. Voor een hoop artiesten is dat een belangrijk festival. Hoe kijk jij daar tegenaan?
Om heel eerlijk te zijn: ik weet eigenlijk niet wat Noorderslag precies is. Ik heb nooit gedacht: o, daar moet ik staan. Het is meer dat mijn manager zegt dat het belangrijk is. Hoe ik het voor me zie is dat er allemaal van die hoge pieten zijn, die dan bepalen of ze mijn show hard genoeg vinden voor een festival. Ik ben een goede performer en ik ben al aan het repeteren. Ik heb er zin in.

Is het niet spannend om dan nu voor het eerst solo, zonder ANBU op het podium te staan?
Die jongens zijn er gewoon hoor, in het publiek en on stage. Mijn back-up-mc en dj zijn van ANBU, ik ken die jongens door en door. Spannend vind ik het niet, ik voel me niet onrustig ofzo.

Wat doe je eigenlijk om tot rust te komen? Lees je weleens een boek?
Haha, ik kan niet lezen. Ik heb nog nooit een boek uitgelezen, ik lees niet eens brieven. Als er iets binnenkomt dan vraag ik aan mijn wifey of ze het wil voorlezen.

Heb je een korte spanningsboog?
Ik weet niet wat dat betekent.

Dat je snel afgeleid bent. Ga je dit interview eigenlijk lezen?
Nee. Ik heb nog nooit een interview van mezelf gelezen. Vaak belt mijn manager en dan zegt ze: ze schrijven dit en dit over je.

Wat vind je dat ik moet opschrijven in dit interview?
“Jiri: de belofte. De belofte voor 2019.”

Die belofte moet je dan wel waarmaken.
Sowieso, maak je niet druk. Ik zeg toch: in mijn leven gebeuren dingen op het goede moment.

Op dat moment krijgt hij een appje. ‘Chavelii’, staat op het scherm, met een hartje en een diamant achter haar naam. Het is zijn vriendin. Voor het eerst tijdens het interview haalt hij z’n telefoon uit z’n zak. “Kijk wat ze stuurt!” Hij draait z’n telefoon naar mij. Een foto van de Balenciaga’s, die hij was vergeten bij de clipshoot, door iemand gevonden en opgestuurd, afgeleverd bij zijn huisadres.

Niet waar! Je bent een geluksvogel.
“Dingen vallen bij mij gewoon vaak de goede kant op. Maar geen toeval. Daarvoor werk ik te hard. Nooit toeval.”

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.