Mijn muzieksmaak werd gevormd door een ongezonde obsessie voor skatevideo’s

Skatevideo's zijn eigenlijk maar vreemd. Ze hebben de lengte van een speelfilm, maar hebben geen plotwendingen of een duidelijk verhaal. Er spelen superveel mensen in, maar niemand heeft een tegenspeler. Je kijkt naar atleten die een fysieke sport beoefenen, maar het wordt niet per se competitief. Esthetiek is hier minstens even belangrijk als de uitvoer, en de beelden leunen van begin tot eind op de muziek. In mijn jeugd raakte ik al heel snel betoverd door deze video's en ik verslond elke videoband die ik maar kon krijgen.

Ik groeide op in Noord-Londen, in een wijk die vol stond met grijze torens, heuvels en beton. Ik kan me niet heel veel meer herinneren van die tijd, want mijn langetermijngeheugen is vrij schraal. Wat ik nog wel weet, is hoe ik na school goedkope kip at en ging skaten bij het lokale gemeentehuis tot we werden weggestuurd. Als ik daarop terugkijk, zie ik een aantal hele fijne maanden voor me. Ik werd nog nét niet volwassen op dat moment, ging me bijna interesseren in seks en ik had nog geen enkele zorg over geld. Ik voelde me toen vrijer dan ooit, maar oké, we hadden het over skatevideo's.

Als we het skaten even beu waren, gingen mijn maten en ik in een van onze slaapkamers skatevideo's kijken die we bij inmiddels gesloten skateshops kochten. Videobanden uit de begin jaren 2000 zoals Sorry van Flip, Yeah Right van Girl, Subject to Change van Osiris, Good and Evil van Toy Machine, en Photosynthesis van Alien Workshop speelden we helemaal grijs. Deze fisheye-montages vol vliegende mensen, harde vallen en slap geouwehoer, brachten me in aanraking met tracks en bands waar ik nog nooit van had gehoord. Het vormde mijn muzikale opvoeding als verveelde tiener.

Skatevideo's zijn al sinds het begin niet te koppelen aan slechts één genre, en dat maakt het moeilijk ze op muzikaal vlak te bespreken. Dat Live After Death van Plan B opent met een nummer van Robbie Williams zegt genoeg. De selectie van de tracks is zelden conceptueel – vaak worden nummers gekozen vanuit een esthetisch oogpunt. Neem bijvoorbeeld de scènes van Jerry Hsu en Louie Barletta in de film Subject to Change (hierboven). Terwijl de twee als stuiterballen over de zonovergoten straten van Barcelona vliegen, voegt Age of Consent van New Order een heerlijk soort optimisme toe dat geen enkel ander liedje had kunnen doen.

Het is compleet logisch om een nummer als dit te linken aan een sport die onlosmakelijk verbonden is met jeugdige onbezonnenheid en zorgeloze zomermaanden. De track heeft iets nonchalants en prikkelends, maar is tegelijkertijd droevig. Misschien is dat dezelfde reden dat Love Will Tear Us Apart van Joy Division zo goed samengaat met Marc Johnsons part in Yeah Right!. Tot ik Subject to Change zag, luisterde ik nooit bewust naar New Order, maar die film heeft ervoor gezorgd dat ik hongerig LimeWire aanzette om hun hele oeuvre binnen te harken. En dit was niet de laatste keer dat een skatevideo me hiertoe zou aanzetten.

De video's boden een goede manier om muziek te leren kennen waar je niet eerder van had gehoord. Ik was nooit in aanraking gekomen met de briljante en chaotische grimmigheid van de band Spell, als het niet onder de fantastische beelden van Ed Templeton in Good and Evil was gemonteerd. Ik vraag me ook sterk af of ik ooit zo geobsedeerd was geraakt door de psych-popband The Church zonder dat ik Suffer the Joy (zie hieronder) had gezien. Elke beweging van Matt Bennetts lichaam is perfect gesynchroniseerd met de bitterzoete melodieën van het nummer The Reptile ­– de muziek is daardoor bijna even belangrijk als het beeld. Want de soundtracks werken hier anders dan in films. De nummers vallen niet weg naar de achtergrond; ze staan net zo centraal als wat er gebeurt op het scherm. Als je het zo bekijkt heeft het eigenlijk wel wat weg van een videoclip.

Soms ben je verslaafd aan een nummer na de eerste luisterbeurt, maar vaak heeft het tijd en herhaling nodig om een plekje in je hart te veroveren. Als je een skatevideo keer op keer bekijkt, merk je niet dat je de track eronder direct absorbeert, maar na verloop van tijd is ieder element van de muziek totaal verweven met je brein. Het is haast te vergelijken met de straten waarop je bent grootgebracht, of de route van je werk naar huis. Op die manier hebben skatevideo's mijn muzieksmaak gevormd. Vaak ging het om nummers die ik normaal gesproken geen tweede of derde keer op zou zetten, maar als je ergens aan gewend raakt merk je vanzelf dat je ernaartoe wordt getrokken. Op dat moment maakt de muziek deel van jou uit.

Ik heb geen idee hoe skatevideo's er in dit tijdperk uitzien, er is inmiddels meer dan een decennium verstreken. Het is dan ook lang geleden dat ik het verlangen had om te kijken hoe een paar gasten op houten planken door de straten heen baanden, maar af en toe bekijk ik nog wat oude beelden als ik niet kan slapen. Ik was de mierzoete klanken van Only Your Love Can Break My Heart van Saint Etienne totaal vergeten tot ik het tegenkwam in deze Nike SB-video. Zo lang skateboarden een ding blijft zullen er ook video's van verschijnen, inclusief soundtracks. En zonder die soundtracks had mijn muziekbibliotheek er een stuk leger uitgezien.