Zes jonge moeders vertellen wat bevallen met hun vagina deed

Met jonge ouders kun je over zo’n drie dingen praten: draagzakken, vakanties met de schoonouders en La casa de papel. Tenzij je een botterik bent of de gewoonte hebt alles, maar dan ook echt alles met elkaar te delen, zou je met pas bevallen vrienden niet in detail gaan over hoe het met de vagina van de moeder gaat.

Vagina's moeten in de bevallingsstoel namelijk heel wat doorstaan. Behalve dat er een kind doorheen gaat, missen ook de nodige en minder nodige medische ingrepen hun effect niet. We vroegen daarom zes jonge moeders hoe kakken, aambeien, knippen, scheuren en alles weer strak hechten de relatie met hun lichaam heeft veranderd.

Toen ik thuis weeën kreeg, kreeg ik ziek veel diarree. Dat was echt een horror. Ik ben redelijk klein, waardoor ik op de wc-pot niet met mijn voeten aan de grond kwam. Ik kon mijn weeën dus niet opvangen. Ik dacht wel dat ik dan tenminste niet meer op de bevallingstafel zou moeten kakken. Think again. Ik ben in een ziekenhuis bevallen dat heel pro natuurlijke bevalling is, dus ik had stress dat ik geen epidurale [een plaatselijke verdoving via een injectie in de rug, red.] zou krijgen. Dat gebeurde gelukkig wel meteen. De vroedvrouw zei dat ik moest persen alsof ik een grote boodschap zou moeten doen. En dat is dus ook effectief gebeurd. "Dat is niet erg, dat gebeurt altijd", zei de vroedvrouw. En dan hoorde ik nadien dat dat eigenlijk helemaal niet vaak gebeurt, dat kakken. Alle andere vrouwen die ik heb gesproken, hebben dat niet gedaan. Ik dus wel.

Tijdens het persen ben ik uitgescheurd, en daarna werd er nog een beetje geknipt om het fatsoenlijk te kunnen naaien. Over de bevalling wordt veel fuzz gemaakt, maar eigenlijk was ik vooral aangedaan door het genezingsproces. Mijn vagina was letterlijk een slagveld. De verpleegsters keken er alleen naar als ik er expliciet naar vroeg. Ook de gynaecoloog en de artsen hechtten er weinig belang aan. Iedereen gaat ervan uit dat het wel goed komt. En het komt ook effectief allemaal goed. Je vagina is ervoor gemaakt en het is zot om te zien hoe snel die geneest, maar voor mij leek het toen echt alsof het nooit meer hetzelfde zou zijn. Dat is echt traumatiserend. Ik heb drie weken met een ice pack in mijn onderbroek rondgelopen.

Ze zeggen dat je na zes weken seks mag hebben, maar ik heb het pas na elf weken gedurfd. Voor mij is er qua gevoel niks veranderd. Mijn man zegt ook dat er voor hem niks is veranderd, maar ik weet niet in hoeverre we hem moeten geloven. Hij zou dat nooit toegeven (lacht).

Tijdens mijn eerste bevalling was ik enorm verkrampt. Ik heb geroepen als een gekeeld varken. Ik denk dat ik die bevalling onbewust aan het tegenhouden was. Tijdens het persen heeft een stagiair me geknipt. Ik heb dat door de epidurale niet gevoeld, maar wel gehoord. Hij was zo’n knap surftype. "Verdomme", dacht ik.

Na mijn bevalling bloedde ik nog heftig. In het ziekenhuis kreeg ik van die gigantische maandverbanden. En dan komen er van die dikke klonters uit, dat is echt heel vies.

De weken nadien stond mijn hoofd nog niet naar seks. Maar tijdens mijn zwangerschap had ik er net méér zin. Toen ik zwanger was, wilde ik vooral dat mijn vriend aan mijn kont zat. En na de bevalling waren mijn borsten supergevoelig. Dat is eigenlijk absurd, want eerst heeft die baby er nog aan zitten lurken, en een halfuur later wil je dat je vriend eraan zuigt.

Mijn pijnbestrijding werkte maar half. Alle weeën heb ik gevoeld, maar de bevalling zelf niet. Ze hebben me geknipt. Ik weet dat ik na een week durfde kijken en dacht: wauw, dat knipje is eigenlijk heel klein. Dat was maar zo’n centimeter. Ik dacht dat het naar de achterkant zou zijn, maar de knip was naar opzij.

Wat ik niet wist, is dat je aambeien krijgt van het persen. Langs de voorkant ben je dan bont en blauw en langs de achterkant ook. De eerste keer durfde ik geen grote boodschap te doen. Toen dat lukte, voelde het als een overwinning.

Wat seks na de bevalling betreft, moet je gewoon even door de zure appel heen bijten. Ik wilde niet zo’n vrouw zijn die dan een jaar geen seks wil. Het doet wel pijn hoor, maar alleen door te proberen voel je of het lukt. En na een paar keer is de pijn weg.

De seks is wel anders nu. Ik ben minder strak dan vroeger. Dat voel ik zelf, en mijn vriend ook. Wij vrijen met condoom, dus dat verlies aan gevoel komt er ook nog bij. Dat is wel jammer, maar we pleasen elkaar ook op andere manieren. Trampolinespringen zit er niet meer in. Dat heb ik vorige week geprobeerd, maar ben er maar meteen mee opgehouden (lacht).”

Als je water breekt, heb je zoiets van: "Ben ik het nu in mijn broek aan het doen?" Het eerste wat ik daarna gedaan heb is mijn benen ontharen, haha. En eenmaal in het ziekenhuis verliep mijn bevalling eigenlijk heel vlot, zonder epidurale.

Hoewel ik eigenlijk niet ben uitgescheurd of geknipt, heb ik van de gynaecoloog wel één hechting gekregen. Ik denk dat die alles wat strakker heeft gemaakt. Als mijn man en ik nu seks hebben, voelt dat nauwer dan ervoor. Ik denk dat de gynaecoloog dacht ons een plezier te doen, maar voor mij is het niet per se plezieriger. Ook niet minder plezierig, gewoon anders.

Ik heb totaal geen last gehad van naweeën, maar wel echt van aambeien. Tijdens de bevalling durfde ik niet doorpersen, omdat ik voelde dat dat niet goed ging komen. Die eerste weken kon ik niet zitten van de pijn.

Ik ben zonder epidurale bevallen en voelde me daar achteraf zalig bij, maar op het moment zelf was het geen lachertje. Ik had de gynaecoloog van dienst, en dat was echt een boer. Ik denk dat hij er snel vanaf wilde zijn. Op het einde heeft hij de zuignap gebruikt, waardoor mijn kindje een bloeding in haar hoofd had.

Na zes weken mag je weer seks hebben. In mijn verbeelding was mijn vagina echt nog één groot gat, maar dat viel mee. Mijn vagina voelt nu wel helemaal hetzelfde als voordien. Ik zat in het begin vooral in met mijn zwangerschapskilo’s, maar mijn vriend gaf me veel zelfvertrouwen. Nu, anderhalf jaar later, voel ik me weer helemaal de oude.

De bevalling van de oudste ging echt moeilijk. Mijn baby was een sterrenkijkertje [een baby die in de buik naar voren gedraaid ligt, red.]. In het verloskwartier hebben ze geprobeerd om hem te draaien, ze zitten dan met hun handen in je vagina alsof je een koe bent. Maar dat lukte dus niet. Op een gegeven moment zat een vroedvrouw met haar knieën langs mijn gezicht op mijn buik te duwen. Onderaan zaten ze te draaien en bovenaan te duwen. Achteraf was ik zwaar gekneusd, mijn vagina was gescheurd én geknipt, bijna helemaal tot vanachter. Het duurde lang om alles weer toe te naaien.

Van die eerste dag herinner ik me niks, omdat ik zoveel bloed had verloren dat ik constant flauwviel. Bij mijn tweede bevalling herinner ik me vooral dat het tussen de vroedvrouw en de verpleegster niet boterde. Ze stonden echt ruzie te maken naast mijn bed over wat er met mij moest gebeuren. Nadien had ik last van de naweeën. Dat wordt naar het schijnt bij elke baby erger. Mijn kinderen hebben letterlijk hun sporen nagelaten. Mijn buik zit nu vol striemen, dat vind ik wel jammer. En echt actieve sporten, dat zit er voor mij niet meer in. Bij het springen kan ik mijn plas moeilijker ophouden. Waar ik niet over kan klagen, is de strakheid van mijn vagina. Die is weer helemaal de oude.”

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op VICE BE.