Hoe spits Manny Duku via het amateurvoetbal prof werd in Engeland

Immanuelson ‘Manny’ Duku (25) neemt zijn telefoon niet op als ik hem op het afgesproken tijdstip probeer te bellen. De twee volgende pogingen leveren ook niets op, maar bij de derde is het raak. “Sorry man, ik zat in de sportschool en was de tijd vergeten.”

Het is niet de enige manier waarop voor Duku de tijd voorbij vliegt. Drie jaar geleden vertrok Duku als amateurvoetballer naar Engeland met een missie: doorbreken in het profvoetbal. Vijf amateurclubs verder is het hem gelukt. Nadat hij op het achtste niveau 39 doelpunten maakte voor Hayes & Yeading United, tekende hij afgelopen zomer voor twee jaar bij League Two-club Cheltenham Town. VICE Sports sprak hem over zijn weg naar het Engelse profvoetbal. Dit is het verhaal van Manny Duku.

________________________________________________________________________________________________________

“Mijn eerste goal in het betaalde voetbal vergeet ik nooit meer. Ik liep vrij, kreeg een lage voorzet, schoof de bal in de hoek en redde daarmee een punt tegen Macclesfield Town. Ik was ongekend blij. Het team had veel moeite met het maken van doelpunten, daar was ik voor gehaald. Ik kwam alleen net terug van mijn schouderblessure en had nog niet eens met de groep meegetraind. Normaal zit je dan niet eens bij de selectie, snap je?

Ik ben drie jaar geleden vanuit Nederland naar Engeland vertrokken. Ik moest wel, want ik had niet veel tijd meer om het profvoetbal te halen. Ik heb weleens stage gelopen bij SC Heerenveen, maar dat liep op niks uit. Op mijn 22ste speelde ik nog bij de amateurs. Mijn oom Kwame woonde al in Engeland en wist van mijn ambities. ‘“Waarom kom je niet hiernaartoe?”, vroeg hij. Hij had wat contactjes in het amateurvoetbal, dus dit was een nieuwe kans om me in de kijker te spelen. Uiteindelijk hakte ik de knoop door. Ik stopte met mijn CIOS-opleiding en ben bij Kwame ingetrokken in Aylesbury, vlak bij Londen.

Ik ga niet tegen je jokken man: dat settelen hier ging in het begin erg moeizaam. Op mijn oom na kende ik hier helemaal niemand. Ik liet mijn vrienden en familie achter in Amsterdam. Daar had ik het soms moeilijk mee, zeker omdat het voetbal in het begin nogal stroef verliep. Hoewel ikzelf vond dat ik het goed deed, belandde ik bij Chesham United en Hemel Hempstead Town keer op keer op de bank. Omdat ik daar geen reden voor kreeg van de trainers, ging ik er negatief over denken. Ik werd er heel erg wantrouwig van. Wat ik ook deed: ik wist dat ik geen kans zou krijgen.

Ook betaalde Chesham me soms niet uit. Het ging om amateurbedragen, dus niet veel geld, maar afspraak is afspraak. Die moet iedereen nakomen. Zoals ik dat zelf ook hoor te doen, gewoon netjes. Ik hoorde van andere spelers dat zij wel betaald kregen, maar ik niet. Ik kwam altijd met de trein en de bus naar de club, voor wedstrijden zijn we op allerlei rare plekken in the middle of nowhere geweest. Dat reizen kost geld. Ik heb dan niets aan beloftes als ‘het komt nog’. Ik zeg je eerlijk: het was toen moeilijk om alles te onderhouden. En dat ik ook nog eens minder werd opgesteld, maakte het nog lastiger.

Om het achtergehouden geld te compenseren nam ik er een baantje bij. Ik vermaakte ouderen in de stad met allerlei binnen- en buitenactiviteiten. Kaarten, spelletjes, tripjes en wandelen en zo. Leuk werk, maar na drie maanden ben ik ermee gestopt. Ik kon het niet meer combineren met trainen en wilde me nog meer focussen op voetbal. Daar wilde ik mezelf uiteindelijk van kunnen onderhouden. Omdat voetballen in het begin weinig vastigheid gaf, ben ik vaak naar een andere club overgestapt. Als je nergens echt de kans krijgt, dan moet je verder kijken, toch?

Ik heb in die eerste jaren vaak tegen mezelf gezegd: Immanuelson, wat doe je hier? Je bent niet naar Engeland gekomen om op de bank te zitten. Dan had ik net zo goed in Nederland kunnen blijven. Het profvoetbal leek toen erg ver weg man. Het ging voor het eerst de goede kant op toen ik naar Kings Langley op het zevende Engelse niveau ging. Daar kreeg ik Paul Hughes als trainer. Hij heeft zelf voor Chelsea in de Premier League gespeeld en boekte later successen met Luton Town in de League Two en One. Paul is de beste trainer die ik heb gehad. Paul heeft me gered, geen grap.

Sinds het moment dat wij samen gingen werken, hield hij me constant bij de les. Naast mijn familie en vrienden was hij de eerste die ik over mijn profdroom vertelde. Dat hield ik verder lekker voor mezelf. Paul liet me extra trainen op de kwaliteiten die ik al had, en hij verbeterde mijn kwaliteiten in de lucht. Ik kon wel koppen, maar was vanuit Nederland nog niet gewend dat de lange bal heel vaak werd gespeeld. Paul deed alles om van mij een betere centre-forward te maken, zoals ze dat hier noemen. Toen hij een keer serieus kwaad op me werd omdat ik lui was, zag ik de agressie in zijn ogen, maar ook zijn bekommering. “You know I still love you, right?”, zei hij er gelijk achteraan.

Na het seizoen bij Kings Langley vertrok Paul naar Hayes & Yeading United, één niveautje lager. Een jaar later volgde ik hem naar die club. Alles wat ik daar aanraakte veranderde in goud. We hadden ook echt een goed team waarin van alles rondliep, van ex-profs tot jonge jongens. Soms was de steekbal op mij nog niet gegeven of ik wist al dat ik ‘m af ging maken. We eindigden derde in de competitie en ik verbrak met mijn goals het clubrecord.

Dat gebeurde allemaal dankzij Paul. Die man was heel de tijd bezig met mijn houding. Een keer had ik bijvoorbeeld bij rust al drie keer gescoord, maar dreigde Paul alsnog met een wissel. “Je speelt lui en niet goed,” zei hij boos. Dat zag ik niet aankomen na een hattrick. Het ging niet anders nadat ik het clubrecord had verbroken. Ik had 29 goals gemaakt, maar Paul riep dat het er 35 moesten zijn. Was-ie nog steeds bezig met mijn focus. “Je bent er nog lang niet,” probeerde hij te zeggen.

Afgelopen januari had Paul nog een mooie actie. Meerdere goede amateurclubs wilden mij toen al halen. Ik wilde best gaan, want ik wil altijd hogerop, maar Paul stak er persoonlijk een stokje voor. “Prof worden is jouw droom, toch? Dan ga je alleen weg als een profclub zich voor jou gemeld heeft.” Duidelijke taal, en hij haalde uiteindelijk nog zijn gelijk ook. De clubs stonden in de zomer in de rij. Ik had ook naar één Championship-club, twee League One-teams en nog drie anderen uit de League Two kunnen gaan, maar koos heel bewust voor Cheltenham. Ik voelde me er fijn en wist dat ik hier de meeste kans had om te spelen.

Cheltenham is een club die wel vaker jonge spelers uit lagere divisies ophaalt. Het is een beetje een opstapclub. Ze vinden het top als je hier een jaar of acht speelt hoor, maar eigenlijk is het gebruikelijker dat spelers hier even zijn en dan weer weggaan. Dat is ook mijn plan. Ik geniet, ben inmiddels gewend geraakt aan Engeland en het profvoetbal bevalt geweldig. Het verbaast me nog altijd hoe weinig ik hoef te doen. We kunnen alles laten slingeren en nog wordt het opgeruimd. Jeugdspelers poetsen mijn schoenen voor een klein extraatje, zoals dat hier gaat. Zulke dingen hoeven van mij niet eens, maar zij moeten het en doen het toch maar iedere keer voor ons. Ik ben van mezelf al best bescheiden, snap je?

Het is mijn droom om de Premier League te halen. En mark my words, dat gaat gebeuren ook. Ik besef goed waar ik vandaan kom, waar ik nu ben en wat ik hiervoor heb moeten doen. Niemand had gedacht dat ik het zou halen. Zeker mijn oude teamgenoten en de trainers die mij niet op wilden stellen niet. Maar zij zaten ernaast en hebben blijkbaar gewoon geen verstand van voetbal. Hadden ze me maar beter moeten behandelen.”

—

Je kunt je hier aanmelden voor onze nieuwsbrief om wekelijks het beste van VICE Sports Nederland in jouw mailbox te krijgen.