Volgens LO-FI LE-VI is het helemaal niet erg om als man af en toe te janken

Ik heb zelden een feestje gezien met zo veel eensgezinde mensen als afgelopen zomer op het SMIB x TNO Festival. Er stond daar een hele waslijst aan artiesten die niet per se vergelijkbare muziek maken, maar wat ze wel gemeen hebben is dat ze vrij weinig geven om allerhande gevestigde ordes. LO-FI LE-VI uit Alkmaar was misschien wel de meest opvallende man op het podium. Gekleed in een soort enorme boxershort speelde hij daar een beetje schuchter z’n gevoelige lo-fi-liedjes. Ondanks het geen verpletterende show was, maakte die aandoenlijke onhandigheid in combinatie met zijn hypergevoelige liedjes zoveel indruk op me dat ik sindsdien wacht tot hij iets groots uitbrengt.

Want dat is dus iets opmerkelijks: hoewel hij nog nooit een officiële verzameling liedjes uitbracht vraagt streamingdienst Tidal wel of ze zijn liedjes in première mogen laten gaan. Ook speelde hij een keer een liedje bij Colors, is een van z’n nummers anderhalf miljoen keer geluisterd op een willekeurig lo-fi-youtube-account, krijgt hij shout-outs van K-pop-sensatie Red Velvet en erkent Tyler, the Creator z’n bestaan ook nog eens. Nogal veel dus, voor een twintigjarige knul van wie in Nederland nog bijna nooit iemand wat heeft gehoord. Vrijdag is het dan toch zo ver, en bundelt hij wat tracks om voor het volk te beluisteren. Ik sprak hem er alvast over.

Noisey: Vrijdag komt er dus eindelijk iets van je uit. Hoe zou je het zelf noemen?
LO-FI LE-VI: Een mixtape, denk ik. Iedereen heeft tegenwoordig een andere perceptie van dat woord. Oorspronkelijk komt het van liedjes op een cassettebandje gooien, toch? Het is een compilatie van nummers die toch al uit waren. Alleen dan gemasterd en op alle streamingdiensten te luisteren. Als je het een naam geeft is het gelijk zo serieus hè?
Ik heb het altijd wel serieus genomen hoor, maar ik wist gewoon niet zeker of wat ik maakte wel aan zou slaan. Hoe ga je van ‘liedjes maken en even kijken of het aanslaat’ naar tracks die een tijdje exclusief op Tidal te luisteren zijn?
Tja… Ik ben door ze benaderd.

Heeft Jay-Z je gebeld?
Nee, maar nu je het zegt: ik had laatst wel een gemiste oproep van een anoniem nummer, maar ik denk niet dat hij het was. Ik zou ook niet weten wat ik moest zeggen als hij me nu belde, ik heb niet zo veel met hem. Met z’n halve rijms. Maar iemand heeft je dus wel gescout. Is dat geen gekke gedachte?
Het is wel vet natuurlijk, vooral toen die tweet kwam. Ik gebruik helemaal geen Tidal, maar een vriend van me uit Amerika die het wel heeft zei dat gebruikers meldingen kregen over mijn muziek. En ik kreeg een bericht over dat er veel reclame voor me werd gemaakt. Die aandacht uit het buitenland is aan de ene kant opmerkelijk, maar aan de andere kant past je stijl ook misschien beter buiten Nederland.
Ja, misschien. Ik was twee jaar geleden met m’n ouders op vakantie in Californië, en in de auto luisterde ik naar een liedje van mezelf terwijl ik naar buiten keek. Toen dacht ik wel: ah, ja, dit klopt hier meer dan fietsend door Alkmaar langs het weiland.

En wat was nou dat ding met die K-pop-band?
In een interview had Wendy van Red Velvet, wat ik ook niet kende, verteld dat ze graag naar mij luisterde. Of, dat is in ieder geval wat ik uit de fan-made ondertiteling kon opmaken. Ze kon m’n naam ook totaal niet uitspreken, trouwens. Can’t blame her: LO-FI LE-VI is geen slimme keuze geweest. Het is mooi, maar hoe je het uitspreekt weet niemand. Nooit bij nagedacht dat het ooit op een flyer gezet moest worden. En je kreeg ook nog eens aandacht van Colors, natuurlijk.
Maar dat heb ik wel zelf geregeld, ik ben best goed in het versturen van mailtjes. Daar hebben we het zo vaak over gehad op de middelbare school. Het inschatten van wat je kunt maken: beste, geachte, lieve. Of nee, nooit ‘lieve’. Een goede inleiding. Alles mooi opmaken. Linkjes erin. Geen spelfouten maken. Dingen durven vragen, maar op een goede manier. Zo moeilijk is het niet, het minste wat je kunt doen is je middelbare school afmaken.

Die sessie bij Colors was wel echt een leuke dag. Het is heel klein, ergens in een rare steeg in Berlijn. De moeder van een van de mannen die alles daar regelt was er ook, om een dagje bij haar zoon op werk te kijken. En ze was een beetje fan van mij. Dat vond ik heel lief.

Niet onaardig bedoeld, maar: het lijkt haast een beetje alsof het je allemaal aan komt waaien.
Hm ja, dat is wel zo op een bepaalde manier. Tyler, the Creator retweette een keer iets van me, en toen had ik al tweehonderd volgers op SoundCloud voordat ik iets had geplaatst. Maar aan de andere kant ben ik wel al sinds m’n tiende gitaar aan het spelen.

Ik denk dat ik jouw tatoeage een van de sickste parodieën op masculiniteit vind die ik in tijden heb gezien.
Ik ben wel blij dat je het zegt, want ik moet het eigenlijk altijd uitleggen. En ik vind weinig dingen zo suf als een uitgebreide uitleg moeten geven over een tatoeage. Drie woorden, één zin. Lees het gewoon? Ik lees het als een goede sneer naar de ‘mannen-mogen-ook-helemaal-niets-meer’-generatie.
Ja, ik vind het goed om te zien dat mijn generatie hiervan aan het afwijken is. Het tegenovergestelde van iedereen die weleens zegt: “Huh, je bent toch een man?!” Wanneer heb je voor het laatst hout gehakt?
Dat heb ik nog nooit in m’n leven gedaan. Kun je een flesje bier openmaken met iets anders dan een flesopener?
Haha, nee. Ik drink ook pas sinds een paar maanden bier. Ik weet nog niet eens wat m’n favoriete bier is, laat staan dat ik het kan openmaken met m’n kies. En laten we wel even stilstaan bij hoe slecht het design van draaidoppen is, je snijdt jezelf altijd in je hand.

Kan je een beetje klussen?
Nee, niet echt. Ik kan eigenlijk niets wat me niet interesseert. Dansen lukt me ook niet. Ik kan vier instrumenten bespelen, maar ritme houden met m’n benen is echt te veel gevraagd. Ik kan ook geen kickflip. Wat is het laatste dat je hebt geleerd door een tutorial op YouTube?
Ja, toch wel die shoot dance uit die clip van BlocBoy JB en Drake. Die is niet zo moeilijk, maar ik weet nu al dat ik het nooit ga doen buiten m’n slaapkamer.

Die fragiele masculiniteit hè, denk je dat het een probleem is in Nederland?
Nou, om op die tatoeage terug te komen: ik denk wel dat huilen nog steeds wordt gezien als iets zwaks, maar het is wel een goeie manier om je gevoel te uiten. Als iets mij raakt merk ik dat ik twee opties heb: boos worden, of eventjes huilen. Dat is een keuze tussen iets kapot maken en mensen kwetsen, of even nadenken tot je weer cool bent. Heel veel jongens worden opgevoed met een beeld dat die eerste keuze beter is.

Wanneer is de laatste keer dat je hebt gehuild?
Hm, ik weet het niet meer precies, maar dat zal niet lang geleden zijn. Ik kreeg ook tranen in m’n ogen om die video van Kylie Jenner, toen zij en Travis Scott een baby hadden gekregen. En ook om haar zus, Kim, toen ze haar eerste video deelde nadat ze was overvallen in Parijs. Dat ze met de kinderen bezig zijn, liedje van Jeremih eronder. Ik kan tegenwoordig huilen omdat ik iets mooi vind, dat hoeft toch niet iets slechts te zijn?

Natuurlijk. Huilen is geen emotie, het is een reactie. Het hoeft niet per se voor verdriet te zijn. Er is gewoon ooit bepaald dat het voor sukkels is.
Ja, man. Het is gewoon iets dat je lichaam doet. Misschien moeten ouders hun zoons niet het huilen proberen af te leren, of zo. Het mag op een bepaalde leeftijd niet meer, om niks. Ja, fuck dat.

De eerste mixtape van LO-FI LE-VI komt aanstaande vrijdag uit. Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.