Ik ging happnen op de Zuidas, om te kijken of mensen daar nog kunnen daten naast het werken

Het is donderdagavond, een uur of acht als ik aankom bij de Zuidas. Ik vang telefoongesprekken op die al mijn vooroordelen bevestigen: “Ik ben nu pas klaar, ik heb doorgewerkt.” “Ik heb drieënhalf uur overgewerkt.” De lichten op de kantoren zijn nog aan. Het is de perfecte tijd om op jacht te gaan naar dolende, overspannen eenzame zielen die op zoek zijn naar een beetje liefde en tederheid. Ik zwengel mijn Happn aan.

Voor de niet-ingewijden: het idee van Happn is dat je een romantisch oogcontact-momentje met een toevallige passant kunt uitbouwen tot een volledige liefdesrelatie omdat de app via je gps-locatie bijhoudt wie je allemaal tegenkomt. Je kunt op elkaar ‘crushen’, daarna kun je chatten en afspreken. Toen ik jaren geleden voor de eerste keer de app installeerde vond ik het nogal een tegenvaller. Ik zat toen zelf in een fase die, naast dating-apps, vooral in het teken stond van halve liters bier (de quarterlifecrisis dus) en vond het erg onaantrekkelijk dat ik alleen maar gearriveerde accountmanagers en belastingconsulenten vond. Als fervente tinderaar op zoek naar casual seks en lamlendige zuipsessies begreep ik nooit waarom Happners hun beroep zo prominent op hun profiel zetten. Tot ik een tijdje geleden een artikeltje las, waarin was uitgezocht waar Happn het hotst is: op de Zuidas. Alles viel op zijn plek.

Het mag duidelijk zijn: ik zit nu in een andere fase dan de eerste keer dat ik Happn gebruikte, inmiddels word ik geil van functietitels en eerlijk gezegd smacht ik ernaar om wakker te worden naast iemand die zachtjes de beurskoersen in mijn oor fluistert. Ik besloot om Happn te gebruiken om voet tussen de deur te krijgen in deze verborgen liefdeswereld.

De toevallige romantiek die Happn belooft is het meest nodig waar toeval geen ruimte krijgt: in de kille torens van het zakendistrict waar advocaten, belastingconsulenten en corporate-finance-investment-hedgefundmanagers nachtenlang doorwerken onder constante stress. Er ontvouwde zich in mijn hoofd een fantasie van broeierige, vluchtige ontmoetingen tussen CEO’s en jongste consultant-stagiairs. Vluggertjes op het kopieerapparaat, opbloeiende liefde tussen concurrerende advocaten. Champagne uit elkaars navel drinken in een verlaten kantoortuin. Omgegooide waterkoelers. Hijgerig beslagen ramen. Stapels administratie die ruw van het bureau geveegd worden. Zaadvlekken op krijtstreeppakken, verloren stiletto’s en verboden tongzoenen. Wurgseks met stropdassen, spanken met aktetassen, Doppers in al je gaten. Euh. Sorry. Ik zal ophouden.

Daarom loop ik nu rondjes over de Zuidas, langs het World Trade Center, De Commerzbank, Baker & McKenzie. Ik wapper flink met mijn telefoon bij de Blauwe Engel, dé Borrelhangout van de Zuidas, om de netwerkers binnen te hengelen. Ik zoek eenzame zwoegers bij de pastatent op het station, waar je snel wat voedzaams kunt halen voordat je de hele nacht weer op de coke met jaarcijfers gaat goochelen.

Sommige mensen verbergen hun telefoon met Happn in een tas, of een krantje. Foto via Flickr-gebruiker Franklin Heijnen.

Mijn profiel heb ik een update gegeven. Ik verving mijn partypics door mijn Linkedin-foto (waarop ik heel dynamisch met een koffiebeker langs een kantoorpand loop), en maakte mijn functietitel zo Zuidas mogelijk: Business Content Writer. Strikt gezien niet eens gelogen, ik schrijf content over business. Ik had ook nog een leuke foto waarop ik in een Biro’tje zit bij de Miljonairfair, in een outfit die mijn huisgenoten omschreven als 80s Wallstreet. Perfect. Ik wil vrouwen, ik wil mannen, en ik zet de leeftijdsgrens op 18-69. Zo loop ik geen greintje bouquetreeksspanning mis.

Mijn grondige scan van de Zuidas werpt zijn vruchten af: mijn beginscherm stroomt al snel vol met salestijgers en junior associates. Er zit ook een bankier op een Vespa bij. Zo’n foto heb ik ook nog wel liggen van mezelf, en ik zet hem in mijn profiel.

Ik zie ook veel meisjes zonder functieomschrijving met glazen witte wijn. En studenten. Zouden die voor vers bloed in het gesloten ecosysteem van de financiële wereld zorgen, een laatste redmiddel voor als je het bij iedereen op de Zuidas al verkloot hebt? De eerste wederzijdse crush die ik krijg is in ieder geval meteen van een bepaalde statuur: een echte Tax Lawyer, van 25 jaar oud. Ik schep in mijn openingszin subtiel op over de ultieme skill die je hier moet hebben.

Dit is blijkbaar toch niet de allerbeste openingszin, want de Tax Lawyer reageert er niet op. Ook een Consultant (25) heeft geen zin om het over werk te hebben, maar dat komt misschien omdat de Zuidas-cultuur haar niet in zijn greep heeft:

De consultant heeft een heleboel foto’s van haarzelf op reis. Misschien zoekt ze gewoon iemand die vrije tijd belangrijk vindt, zodat ze samen met hem kan gaan ontspannen. Pech! Had ze een paar jaar eerder mee moeten zijn. Of misschien wil ze wel een vriend die de hele dag liedjes zingt en koekjes bakt met de kinderen terwijl ze zelf het geld binnenharkt. Het gesprek bloedt in ieder geval al vrij snel dood.

Met een Analyst (25) krijg ik een vrij uitgebreid gesprek op gang. Blijkbaar valt het reuze mee met de werkdruk, al is het ook weer niet zo dat iedereen continu zit te happnen. De Analyst heeft op zondagavond een feestje gehad, en daarna heeft ze keurig een halve dag vrij heeft genomen.

Het aantal crushes dat ik verder krijg valt tot nu toe eerlijk gezegd vies tegen. Zouden ze soms neerkijken op een Business Content Writer? Ik besluit ‘Associate’ aan mijn titel toe te voegen. Ik ben als technisch gezien al sinds de oprichting de eigenaar van mijn hele eenmanstoko, maar op deze manier lijkt het alsof ik mezelf met veel ellebogen aan het opwerken ben. Het geeft me een dynamisch en fris elan. De nieuwe titel werpt zijn vruchten af. Ik krijg vijf nieuwe matches, waaronder deze Corporate Recruiter (26) die onder de indruk is. Soort van.

Ik ben duidelijk niet de enige wiens fantasie flink op gang geholpen door de berichtgeving in de media. In de weken die volgen ga ik nog meerdere keren een rondje lopen door het zakendistrict met mijn gps-antenne, maar er is erg weinig activiteit op mijn Happn-app van de echte insiders. Ik krijg heel sporadisch crushes, en gesprekken zijn al helemaal zeldzaam. Ik besluit mijn carrière nog een slinger te geven en verander mezelf in “Partner”.

Het levert me wat matches op maar de keiharde advocaten (de meest mythischesubcultuur op de Zuidas) laten nog op zich wachten. Ik heb eerder tegen één advocate waarmee ik een crush had bekend dat ik ook een stukje aan het schrijven ben over mijn liefdesavonturen op de Zuidas, waarop ik geen reactie kreeg. Kut. Misschien hebben ze mijn profiel al uitgeprint en op alle kantoren hangen tussen de foto’s van Peter R. de Vries en Paul Jambers. “Vermijd contact met deze sensatiezoekers.”

Of is het zo dat advocaten geen tijd hebben om met me te praten, omdat ze het zo druk hebben? Als ik teleurgesteld terugkom op de redactie na één van mijn expedities besluit ik een met VICE Money bevriende advocaat te bellen, die bij één van de grote Zuidaskantoren werkt, om te vragen waarom ik zo weinig date-succes heb. Volgens onze huisadvocaat (32) is Happn een veel genoten guilty pleasure op de Zuidas: “Er wordt altijd een beetje lacherig over gedaan, je mag nooit toegeven dat je er vol voor gaat. Maar ondertussen zit wel bijna iedereen erop. Ik ken best wel wat relaties die via Happn zijn ontstaan.”

Hij denkt dat Zuidasmensen inderdaad te druk voor me zijn, met al mijn irritante vragen. “Mensen denken: ik heb heel weinig tijd, ik heb al moeite om mijn normale vrienden te zien, of mijn ouders. Een vrije avond opgeven om met iemand op date te gaan is best wel een investering. Dus dan doe je het ook alleen maar als je echt een klik met iemand hebt, en weet dat er in ieder geval een leuke avond in zit.”

De Advocaat denkt dat het met efficiency te maken heeft. Happn-zuidassers zijn vooral op zoek naar een soulmate uit dezelfde kringen. “Ik zag ooit een interview met een meisje dat ik nog van mijn studie kende, die zei over haar relatie: we eten één keer per week samen en voor de rest zitten we elke nacht tot 1 uur ‘s nachts op het werk.” Mijn geile kantoorfantasieën worden meer en meer getemperd. Maar de advocaat weet wel wat smeuïge details over de hooggeplaatste mannen. “Er zijn veel partners of senior medewerkers die affaires hebben met jongere advocaten of secretaresses.”

Ik besluit dat er nog maar één ding opzit: identiteitsfraude. Ik maak mezelf secretaresse (ik stuur namelijk gewoon nog mijn eigen emails), en verander mijn geslacht. Op Facebook dan. Ik loop nog één keer een rondje over de Zuidas, op zoek naar hitsige kantoorslippertjes. Meteen krijg ik iets veelbelovends in beeld: een Businessman van 40, zonder foto erbij. Zijn profieltekstje probeert van alles aan de verbeelding over te laten maar ik denk dat ik wel weet waar al die puntjes voor staan.

Behalve het inzicht dat er blijkbaar toch mannen op zoek zijn naar vluggertjes, levert mijn zoektocht in de vrouw-modus me nul crushes op. Ik besluit er voorlopig maar mee op te houden. Het gaat veel te moeilijk worden om even een toeristisch uitstapje te maken in dit liefdesklimaat waarin iedereen efficiënt, doelgericht en naar binnen gekeerd is. In dit tempo gaat het me jaren kosten om een vrijblijvende Zuidas-date te krijgen. Dan kan ik mezelf net zo goed laten omscholen tot advocaat en er echt gaan werken. Kusjes!

—

Hou je ook zo van geld? Like VICE Money en ontvang dagelijks gratis geldverhalen: