Ik schrijf toelatingsbrieven voor rijke internationale studenten

Anthony* studeerde af aan een gerenommeerde Amerikaanse universiteit, was adjunct op meerdere Amerikaanse scholen en werkt momenteel bij een bedrijf in Seoel, dat als primaire functie heeft om studenten te helpen om toegelaten te worden bij een universiteit. Hij heeft twee diploma’s en zijn SAT-score was bijna foutloos.

Op een gemiddelde dag checkt Antony eerst even de e-mailaccounts van zijn klanten, logt hij in op hun universiteitsaccounts om de status van hun aanmelding te controleren en betaalt hij eventueel het inschrijfgeld voor ze. Daarna hangt hij een paar uur aan de telefoon met zijn klanten: bezorgde Koreaanse tieners die op het punt staan om te gaan studeren, en graag hun ouders tevreden willen stellen door de juiste universiteit te kiezen.

In de meeste stedelijke gebieden in Korea en China is het een vrij gangbare procedure om gebruik te maken van dit soort adviesbureaus, en het klinkt misschien wat louche, maar dat is niet altijd zo. Het kan voor een moedertaalspreker al best een pittig karwei zijn om ergens toegelaten te worden, laat staan voor studenten die dat niet zijn. Aspirant-studenten worden binnenstebuiten gekeerd: hun ambities, ervaringen, successen en interessegebieden worden tot in de puntjes uitgezocht. En er worden al flinke geldsommen betaald om studenten te helpen zich voor te bereiden op toelatingsexamens, maar wie echt over een fortuin beschikt kan ook nog een stap verder gaan: frauderen.

De studenten bespreken alles met Anthony: hun hobby’s, interessegebieden, zorgen, angsten, doelen, uitdagingen, passies en problemen. Als een van deze dingen ontbreekt, is het aan hem om ze te verzinnen. Passies creëren. Hobby’s bedenken. Een interessante persoonlijkheid aan elkaar knopen die nooit daadwerkelijk heeft bestaan.

Hij gaat voor zijn verzinsels wel uit van dingen die echt gebeurd zijn, zodat de studenten ze hopelijk beter kunnen onthouden. Dus als ze bijvoorbeeld een keer door het museum zijn gesleurd door hun ouders, waar ze dan alleen maar een beetje op hun telefoon aan het kijken waren, dan zoekt hij gewoon op welke tentoonstelling er was en schrijft hij op hoe inspirerend de kunstwerken wel niet waren geweest.

Vervolgens schrijft hij de toelatingsbrief, van A tot Z. “Ik ben een academische huurling,” zegt Anthony.

In 2019 beschuldigde het Amerikaanse ministerie van Justitie tientallen rijke Amerikanen ervan dat ze duizenden dollars hadden betaald om hun kinderen bij prestigieuze universiteiten naar binnen te sjoemelen – van omkopingen, leugens tot fotobewerkingen. Anthony zelf was niet zo verrast door deze onthullingen van de ‘Operation Varsity Blues’.

“Mijn eerste opdracht bestond eruit dat ik een volledig online vak voor een student moest volgen,” zegt Anthony. “Ik heb een masterscriptie geschreven voor een student aan een van de beste universiteiten van Zuid-Korea, en filosofiepapers voor studenten aan een universtiteit uit de top 10 van de VS. En ik haat al die studenten. En hun ouders. Het zijn de ergste soort mensen: rijk, vreselijk en bevoorrecht.”

Anthony zegt dat hij af en toe wel studenten heeft die hij wél aardig vindt, maar het leeuwendeel is volgens hem vooral lui, rijk en saai, en haast nergens in geïnteresseerd – behalve in plastische chirurgie of games als League of Legends.

In de vijf jaar dat hij dit doet heeft Anthony een boel succesverhalen. Hij loodste studenten binnen bij Ivy League-universiteiten, maar ook bij grote staatsuniversiteiten.

Er is veel van dit soort fraude in de Verenigde Staten, maar in Oost-Aziatische landen als China en Zuid-Korea waarschijnlijk nog veel meer. Dat heeft meerdere redenen: studenten die zich daar aanmelden voor westerse universiteiten moeten hun brief in een tweede taal schrijven, er zou vanwege de cultuur een minder groot taboe liggen op plagiaat, de concurrentie in de academische wereld is nog moordender en er hangt meer af van de toelatingsexamens. Westerse diploma’s, vooral Amerikaanse, zijn vaak erg gewild in de Chinese banenmarkt: ze bieden meer kans op zowel een baan als een snelle promotie. Ook is het een statussymbool. 30 procent van alle buitenlandse studenten in de VS zijn nu Chinees, wat afgelopen zomer neerkwam op 340.000 mensen.

“Wat me verbaasde, was dat zelfs dertien- of veertienjarige kinderen al weten dat ze op een school binnen kunnen komen dankzij het geld van hun ouders.”

Ook op middelbare scholen heeft Anthony successen geboekt. Veel rijke Koreanen willen dat hun kinderen op een Engelse of Amerikaanse kostschool terechtkomen, en “dit soort plekken willen meestal ook een brief van de ouders over hun kind. Dus de ene dag doe ik alsof ik het kind ben, de andere dag doe ik alsof ik zijn moeder ben. De meeste ouders spreken alleen Koreaans. Afgelopen jaar zorgde ik ervoor dat een kind – een totale kluns– op een Amerikaanse kostschool terechtkwam. Het schoolgeld ligt waarschijnlijk ergens tussen de zestig- en tachtigduizend dollar.”

Als een student eenmaal is binnengeloodst, is het lang niet altijd afgelopen met de fraude. Anthony bevestigt dat het niet ongebruikelijk is dat klanten bij hem terugkomen om meer te vervalsen. “Zodra de studenten in de les zitten, beseffen ze ineens waar ze aan begonnen zijn. Ze kunnen de werkdruk helemaal niet aan en falen hopeloos. En dan hebben ze ons des te harder nodig. Ik schrijf dus ook regelmatig dingen voor Ivy League-studenten.”

De dertigjarige Amerikaan Mo Panahi heeft de afgelopen vijf jaar Engels als tweede taal gedoceerd in Korea en China. Het afgelopen jaar bracht hij door bij een Amerikaanse privéschool in Xiamen, een grote havenstad in Zuid-China.

“Wat me verbaasde, was dat zelfs dertien- of veertienjarige kinderen al weten dat ze op een school binnen kunnen komen dankzij het geld van hun ouders,” zegt Panahi. Dat gold dan weer niet voor de vele studenten die betrokken waren bij het Amerikaanse schandaal, die helemaal niet door leken te hebben dat hun ouders hun portemonnee hadden getrokken.

“Ik zeg vaak tegen studenten dat ze even wakker moeten worden en zich goed moeten voorbereiden, en dan zeggen ze iets als: ‘Het maakt niet uit meneer, mijn vader is rijk en kan me bij elke school naar binnen helpen in Amerika, Canada of Australië. Engels boeit me niet echt.’” De nieuwe rijken in China weten: alles is te koop.

Panahi zegt dat het in Xiamen gebruikelijk is dat ouders een oproep plaatsen voor een begeleider of een moedertaalspreker, om te helpen bij de aanmeldingsbrief. “En wanneer je daar dan op reageert, kom je er al snel achter dat je die hele brief eigenlijk gewoon zelf schrijft.”

Panahi vertelt dat je de plek waar hij werkte niet bepaald Amerikaans kon noemen (hij was de enige Amerikaanse instructeur), maar dat weerhield ze er niet van om het de Vermont International Academy te noemen.

“Ze plaatsten een soort ‘certificaat’ aan de muur in het kantoor, waarop stond dat de school niks te maken had met Vermont of het curriculum van Vermont, en dat het alleen gewoon ‘een goede school’ was. Ik weet niet waarom ze dat daar op hadden gehangen, ik denk dat ze hoopten dat niemand er goed genoeg naar zou kijken,” lacht Panahi.

Volgens Panahi zijn de meeste ouders ook niet eens zo kritisch – zolang ze wat verschillende soorten gezichten in de klas zien maakt het ze niet echt uit als veel instructeurs geen native speakers zijn, of dat de baas een Oost-Europees accent heeft. Toen ik de website van de school bezocht, werd ik zelfs doorgestuurd naar een dubieuze goksite die als onveilig werd aangemerkt. Andere vermeldingen leidden naar een adres in Vermont, dat op Google Street View een daklozenopvang bleek te zijn – er stond een telefoonnummer bij, maar niemand nam op.

Rachel Toor, voormalig toelatingscoördinator aan de Duke-universiteit en auteur van Write Your Way In: Crafting an Unforgettable College Admissions Essay, was evenmin verbaasd door Operation Varsity Blues, en heeft te doen met de studenten.

“Ik denk dat deze studenten met onbedoelde gevolgen te maken krijgen: ze internaliseren het idee dat ze niet goed genoeg zijn,” zegt Toor.

Toor zag dit ook bij haar eigen klasgenoten van Yale, die nog altijd aan het oplichterssyndroom lijden. Ze zegt dat we dat tot op zekere hoogte “allemaal hebben, maar wat nou als je weet dat je ouders voor jou aan het valsspelen zijn omdat je het zelf niet kan? Dat moet pijn doen.”

Anthony ziet echter vooral dat studenten gewoon doen alsof ze het zelf hebben gedaan. In tegenstelling tot een aantal studenten die betrokken waren bij het Amerikaanse schandaal, waren die van hem volledig bewust van wat hun ouders aan het doen waren. “Ze waren erg blij met ‘hun’ brief. Ze praten er vol trots over. Ze zeggen: ‘Ik ben bij Yale aangenomen.’ Terwijl ik hun volledige brief heb geschreven.”

De negentienjarige Xinmeng Xu (Engelse naam: Hermione), een tweedejaarsstudent aan de Universitieit van Californië-San Diego, is absoluut niet zo’n student. Hermione, die geboren is in de Chinese kuststad Qingdao, schat in dat “95 procent van haar vrienden hulp van buitenaf kreeg, omdat de toelating zo moeilijk is voor zestien- tot achttienjarige studenten.”

Hermione dopt haar eigen boontjes, maar heeft wel gezien dat veel adviseurs aanbieden om de toelatingsbrief voor je te schrijven – en een aantal vrienden hebben dankbaar van deze ‘dienst’ gebruikgemaakt. Deze adviseurs verzamelen eerst wat basale informatie van de studenten – of niet eens – en gaan vervolgens zelf de brief schrijven. De studenten moeten een toestemmingsformulier invullen, waarin ze afzien van hun recht om de brief nog eens in te zien. Zo hebben ze meer tijd om zich op hun TOEFL- of SAT-test voor te bereiden, “of gewoon wat lol te trappen.”

“Mijn vrienden die er gebruik van hebben gemaakt, kwamen niet per se in de problemen,” zegt Hermione. “Dus het is nogal oneerlijk, vooral als je bedenkt dat ik er best mee heb geworsteld.”

Wat Anthony zegt dat dit soort dingen zijn klanten weinig kan schelen. “In Seoel denkt niemand aan de morele kant,” zegt hij. “Ik heb nooit iemand zijn zorgen zien uiten, en ik heb zelfs met kinderen van docenten gewerkt.” Bij de aanklachten in de VS vielen evenmin veel ethische bezwaren te bespeuren. Felicity Huffman, een actrice die tienduizenden dollars aan boetes moest betalen omdat ze voor haar dochter had gefraudeerd, gebruikte in een van haar mails naar de spil van dit schandaal, consultant William Rick Singer, een Scooby-Doo-referentie (ruhh-roh!).

“Dit is de manier waarop mensen aan de top hun macht behouden,” zegt Anthony. “Zo komen incompetente mensen op belangrijke posities terecht. Zo krijg je mensen als Jared Kushner.”

Het vervalsen van toelatingsbrieven is slechts een van de diensten die dit soort consultancybureaus aanbieden. Ze verkopen ook stages, en als ze er geen kunnen vinden, dan bedenken ze er wel eentje.

“De baas heeft vrienden aan een van de grootste Koreaanse universiteiten, dus voor een pak geld helpt hij studenten om daar aan een ‘stage’ te komen,” zegt Anthony. “Zo nu en dan komen ze ook heus wel opdagen. Ze volgen dan wat afgestudeerde studenten, of leren hoe je een of ander dure natuurkunde-gadget moet besturen. Ze kunnen dat alleen leren omdat ze de ervaring hebben gekocht. Terwijl natuurkunde ze in werkelijkheid waarschijnlijk niks kan schelen.”

Sommige mensen denken dat deze rijke klanten zelf worden opgelicht. Dat het niet uitmaakt naar welke school je gaat, dat een Ivy League-stamboom een betekenisloos statussymbool is, en dat mensen die honderdduizenden uitgeven om hun kinderen bij topuniversiteiten binnen te loodsen enorme sukkels zijn. Of dat echt zo is, hangt af van wat deze ouders dénken dat ze kopen. Simpelweg ‘een goede opleiding?’

Het is natuurlijk niet de opleiding zelf die hier wordt verkocht. Wat ouders kopen, is een toegangskaartje voor de elite, of het nou in Seoel is, Harvard of Tsingua.

“Dit is de manier waarop mensen aan de top hun macht behouden,” zegt Anthony. “Zo komen incompetente mensen op belangrijke posities terecht. Zo krijg je mensen als Jared Kushner.”

Wat Toor betreft zou het zinnig kunnen zijn als studenten hun eigen werk van de middelbare school in moeten leveren, zodat toelatingscoördinatoren kunnen zien wat ze op school hebben gekregen. Wel geeft ze toe dat dit tot “meer druk van ouders op al onderbetaalde en gestreste docenten” kan leiden. “Schriftelijke toetsen die meteen ingeleverd moeten worden zouden ook kunnen werken. Maar als ouders echt overal bereid toe zijn, dan denk ik niet dat er iets is dat dit zou kunnen veranderen. Ik vraag me af wat voor voorbeeld ze denken te zijn.”

Anthony vindt het maar vreemd dat toegang tot onderwijs afhangt van je portemonnee. “Waarom zou je tot een bepaalde sociale klasse moeten behoren om kennis op te mogen doen? Geef meer geld aan onderwijs en laat iedereen toe die maar wil. Laat meer studenten toe. Waarom is kennis beperkt tot kinderen die de beste score krijgen? Dit is fraude, dus het hele proces om aan een baan te komen eigenlijk ook.”

De onthullingen van vorig jaar verbaasden hem niks. “Ik vond het wel fantastisch hoe geschrokken iedereen leek te zijn. Scholen zijn de motoren van de klassenstrijd. Verrassing!”

Het is een diepgeworteld probleem, zeker als je bedenkt dat er geen internationale toezichtscommissie is. Toelatingsafdelingen hebben niet altijd genoeg personeel om verdachte aanmeldingen te onderzoeken. Bij Amerikaanse universiteiten staan vooral mensen aan het roer die niet zozeer een wetenschappelijke achtergrond hebben, maar uit de zakenwereld komen. En omdat openbare universiteiten de gevolgen van privatisering steeds verder ondervinden, wordt het collegegeld steeds hoger - investeerders verwachten winst te maken, waardoor financiële doelstellingen verre van realistisch worden. Daardoor wordt hoger onderwijs voor steeds meer mensen onbetaalbaar, waardoor instellingen veranderen in een soort afgesloten gemeenschappen voor de meest bevoorrechte kinderen van het land. Uit een onderzoek uit 2017 bleek dat 38 Amerikaanse universiteiten meer studenten van de rijkste 1 percent hebben dan van de laagste 60 procent – waaronder vijf uit de Ivy League: Brown, Dartmouth, Penn, Princeton and Yale. Studieschuld is de op een na grootste schuldenpost van Amerikaanse consumenten – het ligt hoger dan die van bijvoorbeeld creditcards, en alleen bij woningen liggen de schulden hoger.

Het probleem is niet eens dat een stel rijkeluiskindjes de plekken innemen die veelbelovende studenten hadden moeten krijgen, maar dat die veelbelovende studenten er überhaupt geen kans op maken. Wie betaalt, bepaalt. Het hoger onderwijs is een business geworden, of je het nou hebt over torenhoge collegegelden, studentenleningen of het hele toelatingsproces. Dat is precies wat Operation Varsity Blues liet zien.

Toor ziet echter wel één pluspunt van dat soort onthullingen. “Als dit ertoe gaat leiden dat prestigieuze diploma’s minder waard worden, zou dat een prima uitkomst zijn.”

*Naam is aangepast.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Canada.