Elke twee weken maakt schrijver/kunstenaar Jan Hoek een lijstje van de vijf kunstwerken die zijn kunstenaarshart sneller lieten kloppen. Deze week waren dat onder andere de meedogenloze kunstjournalistiek van Stefan Ruitenbeek en Kate Sinha, kringloopwinkelkunst, de Berlin Biennale en de homotour in het Amsterdam Museum.

Eerder schreef ik dat ik kunstenaar Stefan Ruitenbeek en zijn vriendin en criticus Kate Sinha onnodig gemeen vond in hun poging nieuwe kunstkritiek te beoefenen. In de nieuwste aflevering van Keeping It Real Art Critics zijn ze gemener dan ooit. Zelfs zo gemeen dat het project waar ze op inhakken al stopt voordat hun aflevering is uitgekomen, ze de maker ervan aan het huilen krijgen en ze hun eigen vrienden van zich wegjagen.

En toch vind ik deze nieuwe aflevering duizend keer beter dan de eerste. Dat is niet omdat ik erachter ben gekomen dat ik eigenlijk dol ben op gemene mensen (al is dat wel zo – Bonje met de Buren is mijn lievelingsprogramma), maar omdat het dit keer een soort van eerlijke strijd is. Een strijd tussen hoe gemeen een project vol goede bedoelingen kan zijn, en de recht-voor-zijn-raap-gemeenheid van Stefan en Kate, want het stel spaart zichzelf ook niet.

Ze richten dit keer hun pijlen op filmmaakster Isabel Lamberti en producent Steven Rubinstein, die van plan zijn een documentaire te maken over een bepaald soort zwarte seksuele meisjes in de Bijlmer. Meisjes die ze nog nooit hebben ontmoet, maar die ze hopen te casten op het Kwakufestival.

Tijdens het kijken van het 25 minuten durende filmpje leek mijn maag zich in vele richtingen om te keren. Aan de ene kant omdat het zo naar is om op zo'n vooropgezette manier mensen te typecasten voor een documentaire, omdat je weet dat zo'n onderwerp de subsidiekranen wagenwijd openzet. Aan de andere kant omdat het tegelijkertijd makkelijk voor te stellen is dat je vol goede maar naïeve bedoelingen aan een project begint, en dan in zo'n pril stadium al genadeloos wordt aangepakt.

Ik blijf een wrang gevoel hebben bij de Keeping It Real Art Critics, maar vrees steeds meer dat dit wrange gevoel er toch vooral is omdat het alle gevoelige plekjes van de kunstwereld uitwringt als een vaatdoekje, en ik moet toegeven dat het eigenlijk gewoon heel goed is. Ik kan in ieder geval niet wachten op de volgende aflevering. Nou ja, zolang ze mij maar met rust laten!

Over politiek incorrecte werken gesproken, in een kringloopwinkel in Berlijn vond ik dit schilderij dat mij op zoveel manieren in de war bracht. Je ziet in het midden een behoorlijk seksueel meisje van ongeveer acht jaar oud dat als een kronkelende Beyoncé, maar dan helemaal naakt, onder een wereldbol ligt. Boven haar kijken drie witte kinderen toe die allemaal een chromosoompje te veel of te weinig lijken te hebben. Aan de linker- en rechterkant staan twee zwarte kinderen in stringetjes als een soort poortwachters de witte kinderen te beschermen.

Wat zou de maker allemaal gedacht hebben toen hij dit schilderde? En hoeveel mensen zullen boos worden als ik het in mijn huis hang? Nou ja, we zullen het vanzelf merken, want voor 110 euro kon ik het natuurlijk niet laten hangen.

Ik schreef eerder over de instagramaccount Thriftstoreart en dat jullie dat allemaal moeten volgen, maar omdat ik dit keer zelf een schilderij heb ontdekt dat daar thuishoort schrijf ik er nog keer over.

Er is trouwens nog een instagramaccount waar ik fan van ben. Op een dag werd ik nietsvermoedend wakker, at ik mijn havermout, en zag ik dat ene Thrill Of Zilch mij volgde op Instagram. Ik besloot 'm terug te volgen en sindsdien verschijnen er allemaal van dit soort plaatjes in mijn feed die mij helemaal van slag maken. Want: WIE IS DIE MAN EN WAT ZIJN DIE WORMVORMIGE KLOMPEN GETATOEËERD VLEES?????

Ik heb hem geprobeerd te googelen, maar dan vind je enkel een site met niet veel meer dan een telefoonnummer erop dat ik niet durf te bellen, omdat ik bang ben dat hij ook van mij zo'n opgezwollen darmklont maakt.

In Berlijn was behalve een kringloopwinkel met een verwarrend babyschilderij ook de Berlin Biennale gaande. Dat is één van de allergrootste kunstevents ter wereld, en wordt op verschillende locaties in Berlijn gehouden.

Een vriendin van me die in Berlijn woont, vertelde me dat die Biennale voor Berlijn net zoiets is als Zomergasten voor Nederland, namelijk: je wil het gezien hebben, maar misschien vooral zodat je er daarna met z'n allen heel erg een mening over kan hebben.

Waar de vorige Berlin Biennale vooral het verwijt kreeg dat de kunst zich liet lezen als één groot politiek pamflet, kreeg deze editie vooral het verwijt zich totaal te onttrekken aan de werkelijkheid door juist – terwijl de wereld overstroomt met vluchtelingen – een tentoonstelling te maken die helemaal leunt op hippe post-internet esthetiek (zie The Guardian). Maar daar stonden dan weer mensen tegenover die juist beweerde dat in deze werken die veelal de toekomstige mogelijkheden van techniek en internet bespiegelen de antwoorden op de grote vragen van het leven te vinden zijn (zie Artsy).

Ik probeer altijd als ik zo'n evenement bezoek eerst zelf te kijken voordat ik dit soort stukken ga lezen, om nog vrij van het gevoel dat ik mee moet doen aan conceptuele discussies gewoon een paar nieuwe lievelingskunstwerken te ontdekken. Het waren deze foto's van een soort superaantrekkelijke adult baby's die door een perverse tandarts onder handen genomen leken te zijn. Na wat speurwerk kwam ik er later achter dat het eigenlijk gewoon foto's zijn van modellen tijdens een modeshow in New York. Iets waardoor ik me heel erg oppervlakkig voelde. Maar mocht je in Berlijn zijn, dan moet je vooral zelf gaan kijken en een mening gaan vormen.

Tijdens de Gaypride in Amsterdam besloten bijna alle musea ook eens iets met homo's te doen. Het Amsterdam Museum deed onder het motto "Queering the collection" een speciale homotour door het museum. Dat kon op bepaalde momenten live en altijd met een koptelefoon waarin je de stem van mijn favoriete politie-agente ooit Ellie Lust hoort.

Hoewel ik idolaat ben van Ellie Lust, kwam ik net in het museum aan toen de livetour begon, en het leek me zo stom om dan de hele tijd hetzelfde pad te volgen met een koptelefoon op terwijl mensen van vlees en bloed hun best stonden te doen.

Ik leerde een hoop bij deze tour, maar wat me het meest bijbleef was dat zowel de Oude Kerk in Amsterdam als het voorportiek van het Paleis op de Dam (dat toen open was) cruisingplekken waren. Overigens vind ik het erg jammer dat dit nu voorbij is – ik zou graag een keer iemand oppikken in een kerk.

Maar het leukste was eigenlijk dat je vanuit zo'n duidelijk perspectief naar een collectie, en in het geval van het Amsterdam Museum dus ook naar een stad, gaat kijken. Soms is kunst zo allesomvattend en vanuit zoveel manieren te bezien, dat het erg fijn is je eens te beperken tot één invalshoek. Dat lijkt me niet alleen leuk vanuit het homoperspectief; ik zou vanuit veel meer perspectieven zo'n tour willen doen.

Ik hoop dat het Amsterdam Museum bijvoorbeeld ook tours gaat ontwikkelen vanuit prostitutieperspectief, drugsdealperspectief, en misschien ook eentje waarbij je door de ogen van Ed van der Elsken kijkt, en eentje die gaat over dieren in de stad.

Het Amsterdam Museum heeft ook al flink wat audiotours die je in de stad kan doen, waaronder een provotour en eentje waarbij je bekende locaties uit films kan bekijken.Ook de moeite waard en belangrijk lijkt me de Black Heritage Tour (niet door het Amsterdam Museum), waarbij je de stad kunt zien vanuit een 'zwart' perspectief, dus met veel aandacht voor de keerzijde van ons koloniaal verleden.