Toen ik door een vriend en Maagdenhuisbezetter gevraagd werd of ik een kijkje wilde komen nemen in het epicentrum van het Amsterdamse studentenprotest, stond ik niet echt per se meteen te trappelen om een 'dialoog aan te gaan' met die salonactivisten, of film te verkwisten aan wat ik zag als anarchistje spelen.Ik had nooit een universiteit van binnen gezien en vond studenten altijd maar verwende nesten, types die ervoor hadden gekozen zoveel mogelijk jaren aan hun middelbareschooltijd te plakken. Uitstel van het echte leven vond ik het altijd, dat studeren. In studentenhuizen waar voormalige geliefden van me woonden heb ik nooit iemand betrapt op het daadwerkelijk aandachtig bestuderen van enige materie anders dan het etiket van een halve liter Euroshopper-bier.
Advertentie
Maar toen ik eenmaal een paar uur doelloos door het Maagdenhuis had gelopen, eindeloos wachtend op een amateurtatoeëerder die rode vierkantjes, pacifismetekens en het anarchismesymbool zou gaan zetten bij een handvol bezetters, werd ik overvallen door een zeldzaam gevoel van vertedering en oprechte bewondering.Tussen de ongewassen dreadlocks, werkeloze ex-studenten en verveelde bewakers van Surinaamse afkomst met Møtorhead-tatoeages bevond zich een clubje fanatiekelingen dat al vijf weken op de barricaden stond voor een beter onderwijssysteem, meer democratie binnen de UVA, tegen de oorlog in de Oekraïne, de gaswinning in Groningen – en vooruit, het algehele kapitalistische systeem.In de media mogen ze afgeschilderd worden als naïef en wereldvreemd, op mij kwamen ze over als gedreven en toegewijd. Hun lef is een groot contrast met de rest van deze inmiddels zo lamgeslagen stad, waar protest – zoals bijvoorbeeld tegen de ontruiming van het Slangenpand – zich meestal beperkt tot het plaatsen van een huilberichtje op Facebook over veryupping.De bezetters liggen al vijf weken in een schoonmaakhok, gang of kantoortje op een dun stukje foam. Ik zie het de meeste grote bekken in Amsterdam niet zo snel doen.
