FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Woody wordt alleen maar liever en raarder

De weirdo uit Delft is de leukste doorbraak-dj van het jaar.
Timo Pisart

"Welkom in Woody mansion!" Met een brede grijns staat de vijfentwintigjarige Woody 's-Gravemade midden in de woonkamer. Het is een gezellig kleurrijke bende: hier een gigantische oude jukebox, daar een kerstboom die is versierd met glittermaskertjes en ballen in alle kleuren, die zonder al teveel beleid in de takken zijn geplempt. Over het glazen dak lopen pluizige poezen ("het is hier nogal een kattenparadijs") en vanuit een tweetal kooien in de kamer krijsen twee parkieten continu hysterisch naar elkaar. De tv staat aan, tegelijkertijd klinkt er een dj-mix op de achtergrond, en twee bouwvakkers zijn de vaatwasser aan het vervangen. Ja, er gebeurt nogal wat.

Advertentie

Ik ben in Delft, in het ouderlijk huis van Woody, omdat ik hem de allerleukste dj van het moment vind, maar ik eigenlijk nergens wat kan vinden over zijn achtergrond. En dat terwijl zijn naam de laatste tijd op ieders lippen hangt: hij wordt al omarmd door Red Light Radio, Dekmantel en De School. Hij draaide op Lowlands, REC. en Pitch. Ik durf te wedden dat Woody binnen een jaar een van de grote namen van Nederland is.

"Welkom in Woody mansion!" Met een brede grijns staat de vijfentwintigjarige Woody 's-Gravemade midden in de woonkamer. Het is een gezellig kleurrijke bende: hier een gigantische oude jukebox, daar een kerstboom die is versierd met glittermaskertjes en ballen in alle kleuren, die zonder al teveel beleid in de takken zijn geplempt. Over het glazen dak lopen pluizige poezen ("het is hier nogal een kattenparadijs") en vanuit een tweetal kooien in de kamer krijsen twee parkieten continu hysterisch naar elkaar. De tv staat aan, tegelijkertijd klinkt er een dj-mix op de achtergrond, en twee bouwvakkers zijn de vaatwasser aan het vervangen. Ja, er gebeurt nogal wat.

Ik ben in Delft, in het ouderlijk huis van Woody, omdat ik hem de allerleukste dj van het moment vind, maar ik eigenlijk nergens wat kan vinden over zijn achtergrond. En dat terwijl zijn naam de laatste tijd op ieders lippen hangt: hij wordt al omarmd door Red Light Radio, Dekmantel en De School. Hij draaide op Lowlands, REC. en Pitch. Ik durf te wedden dat Woody binnen een jaar een van de grote namen van Nederland is.

Wat zijn sets zo leuk maakt? Een vrolijke schijt aan grenzen, kijk zijn 1122 liedjes-tellende youtubeplaylist er maar op na: hij draait gerust bizarre new age en reikiplaten die je moeder nog te kitscherig zou vinden, gooit er met plezier een Tiësto-rammer in, om vervolgens een weirde jazzplaat of gruizige new beat-rammer doorheen te mixen, een plaat achterstevoren te draaien en je daarna te laten schrikken met een voice-over uit een oud VPRO-programma. Dat alles met een speels gemak en een lichtzinnige humor, maar tegelijkertijd voelt het arty, psychedelisch en slim. Hij lacht: "Ja, het gaat eigenlijk fucking goed. Nou ja, er was iets minders gebeurd: het is uit met mijn vriendin, na vier jaar. Dat was effe een dingetje waar ik mee zat, maar verder gaat het zó goed. Er komen zoveel boekingen aan. Ik kan voor het eerst nee gaan zeggen, hoewel ik dat het allermoeilijkste vind dat er is, ik zou ook ergens voor niks willen staan als ik het leuk vind. Gelukkig steekt mijn boeker daar nu een stokje voor. Halle-fucking-luja! Ja, dit was wel een jaar dat je op je lichaam kan tatoeëren, om het maar zo te zeggen."

Ik probeer dat zweverige element in zijn sets eens aan te stippen. "Wat mij betreft is het: hoe gekker, hoe beter," zegt hij resoluut. "Een beetje ambient, daar hou ik wel van. Tegelijkertijd ben ik het tegenovergestelde van zweverig. Ik ben een rauwdouwer en denk altijd: kom op jongens, we gaan allemaal naar de wc en drinken allemaal weleens een glas water. Soms moet je gewoon tot tien uur zondagochtend afteren, en morgen pas nadenken over morgen. Oh, maar ik ben opgegroeid met dat ding." Hij wijst naar de jukebox in de hoek. "Mijn ouders luisteren alles: van Cesaria Evora en Buena Vista Social Club tot Daft Punk, Faithless en Café Del Mar. Daardoor durf ik wel rare dingen te zoeken en draaien. En ik vind niet snel iets lelijk."

(Tekst gaat door onder de foto)

(Alle foto's door Timo Pisart)

En dat terwijl hij Mode studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. "Ik was misschien wat te nuchter voor de kunstacademie, inderdaad. Er mag gelachen worden, het hoeft niet altijd serieus. Ik vind het lekker om een Traumprinz-mix aan te zetten en daar in te gaan hangen, goeie MDMA-muziek, zeg maar, maar het beeld van Woody de dj is gekker: een Busta Rhymes-plaat, waarom niet? Ik vind het leuk als je naar een dj staat te kijken en er op een gegeven moment helemaal lekker in zit... je hebt een pil genomen of bent helemaal euforisch van het moment of hartstikke dronken en denkt: het is zo lekker, het is zo lekker, het is zo lekker en dan... RATS, wordt het opeens helemaal afgebroken en draait de dj Destiny's Child. Godverdomme, dat is eigenlijk hartstikke kut, maar hé, Destiny's Child, weet je wel? Eigenlijk is het een fucking sicke plaat. Die humor is zo belangrijk voor me: ik weet dat het cliché is, maar ik ben een mensenmens en ik vind het belangrijk om te lachen. Ja, soms ben ik ook wel echt een kankermafkees."

Dat zal hij ook wel een beetje van zijn ouders hebben. "Nogal uitgesproken types," zegt hij zelf. Zijn moeder was ooit secretaresse aan de TU Delft, en dacht op een gegeven moment: wat ben ik nou met mijn leven aan het doen? Ik zit een beetje van negen tot vijf voor me uit te staren, ik ga wat voor mezelf beginnen. Daarop opende ze een eigenzinnig stoffenwinkeltje hier om de hoek, waar Woody me zo nog mee naartoe zal nemen. "Mijn vader doet ook iets met stof," zegt Woody met een grijns. "Maar dan met bouwstof: hij is bouwvakker, een lokale bekendheid omdat hij ontzettend sociaal is, en een heel intens persoon. Hij is echt een groot voorbeeld voor me: hij staat iedere ochtend om zes uur op en is 's avonds pas om half zeven thuis. Hij werkt keihard, maar heeft altijd een goed humeur. Hij vindt het heel belangrijk dat we open zijn. Als je iemand tegenkomt, kijk hem dan in de ogen, geef een hand en stel je voor."

Zijn ouders staan bovendien honderd procent achter Woody. "Sterker nog: ze gaan ontzettend graag mee. Mijn moeder is groot fan van Job Jobse, ze zegt altijd dat zijn muziek haar 'komt halen'. Ik heb ook weleens met mijn ouders in de Village Underground in Londen gestaan. Job moest er draaien en uiteindelijk stonden we met de hele familie in de club. Op een zondag."

Op Lowlands waren ze er ook, en stond zijn vader backstage helemaal los te gaan. "Ja, mijn ouders worden wel vaak genoemd binnen de scene, het is bizar. Job vindt mijn moeder ook geweldig. Sommige mensen vinden het raar dat er ineens wat oudere mensen op de dansvloer staan, maar m'n ouders gaan nog harder los dan de jongens van onze leeftijd. Ze zijn supertrots en willen alles meemaken, soms moet ik ze misschien zelfs een beetje afremmen."

Vanzelf begint Woody ook over zijn jeugd te vertellen. "Ik kwam dus van kaderberoeps, net onder vmbo-t. Daar kwam ik terecht omdat ik op de basisschool de hele dag fantasiefiguren aan tekenen was, rekenen kon me geen kut schelen. Na het Kader kon ik niet direct naar de Academie, dus heb ik eerst MBO Modemaatkleding gedaan. Dat is heel schools: je leert er kleding maken met handwerk. Ik ben er met een 10 afgestudeerd, dat was wel sick, en daarna ben ik naar de Academie gegaan."

Ondertussen begon Woody met draaien. Op een dronken after op nieuwsjaarsnacht zo'n acht jaar geleden zette hij eens een paar Ed Banger-liedjes aan te zetten op YouTube, waar iedereen helemaal op los ging. Toen zei een vriendin tegen hem: "Hé Wood, moet jij niet eens dj worden?" "Ik dacht: als iemand dat zegt, laat ik dan maar gewoon de stoute schoenen aantrekken." Al gauw ging hij dj'en in de Ciccionina in Delft. "Het was een trashy antikraaktent, en ik draaide toen nog vooral techno. Nu ik erover nadenken: ik word alleen maar steeds liever en raarder."

Op de Academie raakte hij bevriend met Fabian Bredt en Luka Kueter. Toen het Haagse label BAKK stopte met het geven van schoolfeesten, namen zij het over als Deep Sea Discotheque: nogal gestoorde feestjes in Pip waar alles mogelijk is. Inmiddels is dat het schoolfeest-status aardig ontgroeid, en regelmatig komen jongens als Job Jobse, Dollkraut, Young Marco en Oceanic over de vloer. "Het is vaak achterlijk sick, echt grenzeloos en je kunt alles draaien. Job draaide laatst opeens Justin Bieber, eigenlijk een afschuwelijk nummer, maar het moment klopte helemaal. Met het thema kun je zoveel: dolfijnen, haaien, we hadden laatst grote kwallen gemaakt van paraplu's."

Naar eigen zeggen beleefde Woody zijn doorbraak ook bij Pip, zo'n twee jaar geleden op het feest Kapers op de Kust. "Ik draaide na Casper Tielrooij, en de hele zaal stond vol. Het ging helemaal los, en was een grote pleuriszooi. Steven van Lummel was meteen fan, en heeft vervolgens zoveel voor me betekend."

(Tekst gaat door onder de foto)

Ondertussen moest hij nog wel even afstuderen aan de Academie. Dat werd met de collectie "Dutch" Culture, waarin hij niqabs maakte met westerse prints. "Ik wilde twee culturen fuseren, zoals nu gebeurt in Europa. Er is geen echte Nederlander meer, en ook geen echte Marokkaan, dat loopt allemaal door elkaar. Ik heb geen politieke bedoeling, maar wilde het gewoon laten zien op een hele abstracte manier. Bijvoorbeeld een man die een boerka draagt die lijkt op een Nickelson-jas, of een trainingsboek die net boven je enkels komt, omdat dat moet volgens de regels van de islam. Ik heb abstracte tops gemaakt van turkentassen, en er uiteindelijk ook nektasjes van gemaakt."

Eigenlijk liet hij hetzelfde in de mode zien, als wat er nu ook muzikaal gebeurt in Nederland, zeg ik: bij acts als Broederliefde hoor je Caribische invloeden, Sevn Alias gebruikt Marokkaanse straattaal en Josylvio zingt oosterse toonladders, en dat vermengen ze tot iets dat nu Nederlandser is dan Jan Smit. "Ja, precies! Als modeontwerper wilde ik dat op de meest bizarre manier laten zien: je hoeft het allemaal niet zo serieus te nemen, maar de vormen van hoofddoekjes zijn eigenlijk supermooi."

"Kom, laten we nog even naar mijn moeder gaan," zegt hij opeens. Een minuut later lopen we daar binnen, en het blijkt al net zo'n kleurrijke chaos te zijn als het huis. Zijn moeder kijkt me even aan, en zegt: "Hé, ik ken jou!" En ik herken haar ook. Wat blijkt: ze was op Mysteryland, en stond daar heerlijk uitbundig te dansen bij Woody. Ze slaat een arm om haar zoon heen. "Wat een leuke jongen, hè? Lijken we niet op elkaar?"

Hieronder zie je waar Woody de komende tijd nog draait. Als je zijn ouders ziet, geef ze een high-five.

17 december in Claire, Amsterdam
25 december in Indigo, Scheveningen
31 december in PIP, Den Haag
1 januari in De School, Amsterdam
4 februari op Modular, Rotterdam
24 maart op Catch, Utrecht

Wat zijn sets zo leuk maakt? Een vrolijke schijt aan grenzen, kijk zijn 1122 liedjes-tellende youtubeplaylist er maar op na: hij draait gerust bizarre new age en reikiplaten die je moeder nog te kitscherig zou vinden, gooit er met plezier een Tiësto-rammer in, om vervolgens een weirde jazzplaat of gruizige new beat-rammer doorheen te mixen, een plaat achterstevoren te draaien en je daarna te laten schrikken met een voice-over uit een oud VPRO-programma. Dat alles met een speels gemak en een lichtzinnige humor, maar tegelijkertijd voelt het arty, psychedelisch en slim. Hij lacht: "Ja, het gaat eigenlijk fucking goed. Nou ja, er was iets minders gebeurd: het is uit met mijn vriendin, na vier jaar. Dat was effe een dingetje waar ik mee zat, maar verder gaat het zó goed. Er komen zoveel boekingen aan. Ik kan voor het eerst nee gaan zeggen, hoewel ik dat het allermoeilijkste vind dat er is, ik zou ook ergens voor niks willen staan als ik het leuk vind. Gelukkig steekt mijn boeker daar nu een stokje voor. Halle-fucking-luja! Ja, dit was wel een jaar dat je op je lichaam kan tatoeëren, om het maar zo te zeggen."

Advertentie

Ik probeer dat zweverige element in zijn sets eens aan te stippen. "Wat mij betreft is het: hoe gekker, hoe beter," zegt hij resoluut. "Een beetje ambient, daar hou ik wel van. Tegelijkertijd ben ik het tegenovergestelde van zweverig. Ik ben een rauwdouwer en denk altijd: kom op jongens, we gaan allemaal naar de wc en drinken allemaal weleens een glas water. Soms moet je gewoon tot tien uur zondagochtend afteren, en morgen pas nadenken over morgen. Oh, maar ik ben opgegroeid met dat ding." Hij wijst naar de jukebox in de hoek. "Mijn ouders luisteren alles: van Cesaria Evora en Buena Vista Social Club tot Daft Punk, Faithless en Café Del Mar. Daardoor durf ik wel rare dingen te zoeken en draaien. En ik vind niet snel iets lelijk."

(Tekst gaat door onder de foto)

(Alle foto's door Timo Pisart)

En dat terwijl hij Mode studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. "Ik was misschien wat te nuchter voor de kunstacademie, inderdaad. Er mag gelachen worden, het hoeft niet altijd serieus. Ik vind het lekker om een Traumprinz-mix aan te zetten en daar in te gaan hangen, goeie MDMA-muziek, zeg maar, maar het beeld van Woody de dj is gekker: een Busta Rhymes-plaat, waarom niet? Ik vind het leuk als je naar een dj staat te kijken en er op een gegeven moment helemaal lekker in zit… je hebt een pil genomen of bent helemaal euforisch van het moment of hartstikke dronken en denkt: het is zo lekker, het is zo lekker, het is zo lekker en dan… RATS, wordt het opeens helemaal afgebroken en draait de dj Destiny's Child. Godverdomme, dat is eigenlijk hartstikke kut, maar hé, Destiny's Child, weet je wel? Eigenlijk is het een fucking sicke plaat. Die humor is zo belangrijk voor me: ik weet dat het cliché is, maar ik ben een mensenmens en ik vind het belangrijk om te lachen. Ja, soms ben ik ook wel echt een kankermafkees."

Advertentie

Dat zal hij ook wel een beetje van zijn ouders hebben. "Nogal uitgesproken types," zegt hij zelf. Zijn moeder was ooit secretaresse aan de TU Delft, en dacht op een gegeven moment: wat ben ik nou met mijn leven aan het doen? Ik zit een beetje van negen tot vijf voor me uit te staren, ik ga wat voor mezelf beginnen. Daarop opende ze een eigenzinnig stoffenwinkeltje hier om de hoek, waar Woody me zo nog mee naartoe zal nemen. "Mijn vader doet ook iets met stof," zegt Woody met een grijns. "Maar dan met bouwstof: hij is bouwvakker, een lokale bekendheid omdat hij ontzettend sociaal is, en een heel intens persoon. Hij is echt een groot voorbeeld voor me: hij staat iedere ochtend om zes uur op en is 's avonds pas om half zeven thuis. Hij werkt keihard, maar heeft altijd een goed humeur. Hij vindt het heel belangrijk dat we open zijn. Als je iemand tegenkomt, kijk hem dan in de ogen, geef een hand en stel je voor."

Zijn ouders staan bovendien honderd procent achter Woody. "Sterker nog: ze gaan ontzettend graag mee. Mijn moeder is groot fan van Job Jobse, ze zegt altijd dat zijn muziek haar 'komt halen'. Ik heb ook weleens met mijn ouders in de Village Underground in Londen gestaan. Job moest er draaien en uiteindelijk stonden we met de hele familie in de club. Op een zondag."

Op Lowlands waren ze er ook, en stond zijn vader backstage helemaal los te gaan. "Ja, mijn ouders worden wel vaak genoemd binnen de scene, het is bizar. Job vindt mijn moeder ook geweldig. Sommige mensen vinden het raar dat er ineens wat oudere mensen op de dansvloer staan, maar m'n ouders gaan nog harder los dan de jongens van onze leeftijd. Ze zijn supertrots en willen alles meemaken, soms moet ik ze misschien zelfs een beetje afremmen."

Advertentie

"Welkom in Woody mansion!" Met een brede grijns staat de vijfentwintigjarige Woody 's-Gravemade midden in de woonkamer. Het is een gezellig kleurrijke bende: hier een gigantische oude jukebox, daar een kerstboom die is versierd met glittermaskertjes en ballen in alle kleuren, die zonder al teveel beleid in de takken zijn geplempt. Over het glazen dak lopen pluizige poezen ("het is hier nogal een kattenparadijs") en vanuit een tweetal kooien in de kamer krijsen twee parkieten continu hysterisch naar elkaar. De tv staat aan, tegelijkertijd klinkt er een dj-mix op de achtergrond, en twee bouwvakkers zijn de vaatwasser aan het vervangen. Ja, er gebeurt nogal wat.

Ik ben in Delft, in het ouderlijk huis van Woody, omdat ik hem de allerleukste dj van het moment vind, maar ik eigenlijk nergens wat kan vinden over zijn achtergrond. En dat terwijl zijn naam de laatste tijd op ieders lippen hangt: hij wordt al omarmd door Red Light Radio, Dekmantel en De School. Hij draaide op Lowlands, REC. en Pitch. Ik durf te wedden dat Woody binnen een jaar een van de grote namen van Nederland is.

Wat zijn sets zo leuk maakt? Een vrolijke schijt aan grenzen, kijk zijn 1122 liedjes-tellende youtubeplaylist er maar op na: hij draait gerust bizarre new age en reikiplaten die je moeder nog te kitscherig zou vinden, gooit er met plezier een Tiësto-rammer in, om vervolgens een weirde jazzplaat of gruizige new beat-rammer doorheen te mixen, een plaat achterstevoren te draaien en je daarna te laten schrikken met een voice-over uit een oud VPRO-programma. Dat alles met een speels gemak en een lichtzinnige humor, maar tegelijkertijd voelt het arty, psychedelisch en slim. Hij lacht: "Ja, het gaat eigenlijk fucking goed. Nou ja, er was iets minders gebeurd: het is uit met mijn vriendin, na vier jaar. Dat was effe een dingetje waar ik mee zat, maar verder gaat het zó goed. Er komen zoveel boekingen aan. Ik kan voor het eerst nee gaan zeggen, hoewel ik dat het allermoeilijkste vind dat er is, ik zou ook ergens voor niks willen staan als ik het leuk vind. Gelukkig steekt mijn boeker daar nu een stokje voor. Halle-fucking-luja! Ja, dit was wel een jaar dat je op je lichaam kan tatoeëren, om het maar zo te zeggen."

Ik probeer dat zweverige element in zijn sets eens aan te stippen. "Wat mij betreft is het: hoe gekker, hoe beter," zegt hij resoluut. "Een beetje ambient, daar hou ik wel van. Tegelijkertijd ben ik het tegenovergestelde van zweverig. Ik ben een rauwdouwer en denk altijd: kom op jongens, we gaan allemaal naar de wc en drinken allemaal weleens een glas water. Soms moet je gewoon tot tien uur zondagochtend afteren, en morgen pas nadenken over morgen. Oh, maar ik ben opgegroeid met dat ding." Hij wijst naar de jukebox in de hoek. "Mijn ouders luisteren alles: van Cesaria Evora en Buena Vista Social Club tot Daft Punk, Faithless en Café Del Mar. Daardoor durf ik wel rare dingen te zoeken en draaien. En ik vind niet snel iets lelijk."

(Tekst gaat door onder de foto)

(Alle foto's door Timo Pisart)

En dat terwijl hij Mode studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. "Ik was misschien wat te nuchter voor de kunstacademie, inderdaad. Er mag gelachen worden, het hoeft niet altijd serieus. Ik vind het lekker om een Traumprinz-mix aan te zetten en daar in te gaan hangen, goeie MDMA-muziek, zeg maar, maar het beeld van Woody de dj is gekker: een Busta Rhymes-plaat, waarom niet? Ik vind het leuk als je naar een dj staat te kijken en er op een gegeven moment helemaal lekker in zit... je hebt een pil genomen of bent helemaal euforisch van het moment of hartstikke dronken en denkt: het is zo lekker, het is zo lekker, het is zo lekker en dan... RATS, wordt het opeens helemaal afgebroken en draait de dj Destiny's Child. Godverdomme, dat is eigenlijk hartstikke kut, maar hé, Destiny's Child, weet je wel? Eigenlijk is het een fucking sicke plaat. Die humor is zo belangrijk voor me: ik weet dat het cliché is, maar ik ben een mensenmens en ik vind het belangrijk om te lachen. Ja, soms ben ik ook wel echt een kankermafkees."

Dat zal hij ook wel een beetje van zijn ouders hebben. "Nogal uitgesproken types," zegt hij zelf. Zijn moeder was ooit secretaresse aan de TU Delft, en dacht op een gegeven moment: wat ben ik nou met mijn leven aan het doen? Ik zit een beetje van negen tot vijf voor me uit te staren, ik ga wat voor mezelf beginnen. Daarop opende ze een eigenzinnig stoffenwinkeltje hier om de hoek, waar Woody me zo nog mee naartoe zal nemen. "Mijn vader doet ook iets met stof," zegt Woody met een grijns. "Maar dan met bouwstof: hij is bouwvakker, een lokale bekendheid omdat hij ontzettend sociaal is, en een heel intens persoon. Hij is echt een groot voorbeeld voor me: hij staat iedere ochtend om zes uur op en is 's avonds pas om half zeven thuis. Hij werkt keihard, maar heeft altijd een goed humeur. Hij vindt het heel belangrijk dat we open zijn. Als je iemand tegenkomt, kijk hem dan in de ogen, geef een hand en stel je voor."

Zijn ouders staan bovendien honderd procent achter Woody. "Sterker nog: ze gaan ontzettend graag mee. Mijn moeder is groot fan van Job Jobse, ze zegt altijd dat zijn muziek haar 'komt halen'. Ik heb ook weleens met mijn ouders in de Village Underground in Londen gestaan. Job moest er draaien en uiteindelijk stonden we met de hele familie in de club. Op een zondag."

Op Lowlands waren ze er ook, en stond zijn vader backstage helemaal los te gaan. "Ja, mijn ouders worden wel vaak genoemd binnen de scene, het is bizar. Job vindt mijn moeder ook geweldig. Sommige mensen vinden het raar dat er ineens wat oudere mensen op de dansvloer staan, maar m'n ouders gaan nog harder los dan de jongens van onze leeftijd. Ze zijn supertrots en willen alles meemaken, soms moet ik ze misschien zelfs een beetje afremmen."

Vanzelf begint Woody ook over zijn jeugd te vertellen. "Ik kwam dus van kaderberoeps, net onder vmbo-t. Daar kwam ik terecht omdat ik op de basisschool de hele dag fantasiefiguren aan tekenen was, rekenen kon me geen kut schelen. Na het Kader kon ik niet direct naar de Academie, dus heb ik eerst MBO Modemaatkleding gedaan. Dat is heel schools: je leert er kleding maken met handwerk. Ik ben er met een 10 afgestudeerd, dat was wel sick, en daarna ben ik naar de Academie gegaan."

Ondertussen begon Woody met draaien. Op een dronken after op nieuwsjaarsnacht zo'n acht jaar geleden zette hij eens een paar Ed Banger-liedjes aan te zetten op YouTube, waar iedereen helemaal op los ging. Toen zei een vriendin tegen hem: "Hé Wood, moet jij niet eens dj worden?" "Ik dacht: als iemand dat zegt, laat ik dan maar gewoon de stoute schoenen aantrekken." Al gauw ging hij dj'en in de Ciccionina in Delft. "Het was een trashy antikraaktent, en ik draaide toen nog vooral techno. Nu ik erover nadenken: ik word alleen maar steeds liever en raarder."

Op de Academie raakte hij bevriend met Fabian Bredt en Luka Kueter. Toen het Haagse label BAKK stopte met het geven van schoolfeesten, namen zij het over als Deep Sea Discotheque: nogal gestoorde feestjes in Pip waar alles mogelijk is. Inmiddels is dat het schoolfeest-status aardig ontgroeid, en regelmatig komen jongens als Job Jobse, Dollkraut, Young Marco en Oceanic over de vloer. "Het is vaak achterlijk sick, echt grenzeloos en je kunt alles draaien. Job draaide laatst opeens Justin Bieber, eigenlijk een afschuwelijk nummer, maar het moment klopte helemaal. Met het thema kun je zoveel: dolfijnen, haaien, we hadden laatst grote kwallen gemaakt van paraplu's."

Naar eigen zeggen beleefde Woody zijn doorbraak ook bij Pip, zo'n twee jaar geleden op het feest Kapers op de Kust. "Ik draaide na Casper Tielrooij, en de hele zaal stond vol. Het ging helemaal los, en was een grote pleuriszooi. Steven van Lummel was meteen fan, en heeft vervolgens zoveel voor me betekend."

(Tekst gaat door onder de foto)

Ondertussen moest hij nog wel even afstuderen aan de Academie. Dat werd met de collectie "Dutch" Culture, waarin hij niqabs maakte met westerse prints. "Ik wilde twee culturen fuseren, zoals nu gebeurt in Europa. Er is geen echte Nederlander meer, en ook geen echte Marokkaan, dat loopt allemaal door elkaar. Ik heb geen politieke bedoeling, maar wilde het gewoon laten zien op een hele abstracte manier. Bijvoorbeeld een man die een boerka draagt die lijkt op een Nickelson-jas, of een trainingsboek die net boven je enkels komt, omdat dat moet volgens de regels van de islam. Ik heb abstracte tops gemaakt van turkentassen, en er uiteindelijk ook nektasjes van gemaakt."

Eigenlijk liet hij hetzelfde in de mode zien, als wat er nu ook muzikaal gebeurt in Nederland, zeg ik: bij acts als Broederliefde hoor je Caribische invloeden, Sevn Alias gebruikt Marokkaanse straattaal en Josylvio zingt oosterse toonladders, en dat vermengen ze tot iets dat nu Nederlandser is dan Jan Smit. "Ja, precies! Als modeontwerper wilde ik dat op de meest bizarre manier laten zien: je hoeft het allemaal niet zo serieus te nemen, maar de vormen van hoofddoekjes zijn eigenlijk supermooi."

"Kom, laten we nog even naar mijn moeder gaan," zegt hij opeens. Een minuut later lopen we daar binnen, en het blijkt al net zo'n kleurrijke chaos te zijn als het huis. Zijn moeder kijkt me even aan, en zegt: "Hé, ik ken jou!" En ik herken haar ook. Wat blijkt: ze was op Mysteryland, en stond daar heerlijk uitbundig te dansen bij Woody. Ze slaat een arm om haar zoon heen. "Wat een leuke jongen, hè? Lijken we niet op elkaar?"

Hieronder zie je waar Woody de komende tijd nog draait. Als je zijn ouders ziet, geef ze een high-five.

17 december in Claire, Amsterdam
25 december in Indigo, Scheveningen
31 december in PIP, Den Haag
1 januari in De School, Amsterdam
4 februari op Modular, Rotterdam
24 maart op Catch, Utrecht

Vanzelf begint Woody ook over zijn jeugd te vertellen. "Ik kwam dus van kaderberoeps, net onder vmbo-t. Daar kwam ik terecht omdat ik op de basisschool de hele dag fantasiefiguren aan tekenen was, rekenen kon me geen kut schelen. Na het Kader kon ik niet direct naar de Academie, dus heb ik eerst MBO Modemaatkleding gedaan. Dat is heel schools: je leert er kleding maken met handwerk. Ik ben er met een 10 afgestudeerd, dat was wel sick, en daarna ben ik naar de Academie gegaan."

Ondertussen begon Woody met draaien. Op een dronken after op nieuwsjaarsnacht zo'n acht jaar geleden zette hij eens een paar Ed Banger-liedjes aan te zetten op YouTube, waar iedereen helemaal op los ging. Toen zei een vriendin tegen hem: "Hé Wood, moet jij niet eens dj worden?" "Ik dacht: als iemand dat zegt, laat ik dan maar gewoon de stoute schoenen aantrekken." Al gauw ging hij dj'en in de Ciccionina in Delft. "Het was een trashy antikraaktent, en ik draaide toen nog vooral techno. Nu ik erover nadenken: ik word alleen maar steeds liever en raarder."

Op de Academie raakte hij bevriend met Fabian Bredt en Luka Kueter. Toen het Haagse label BAKK stopte met het geven van schoolfeesten, namen zij het over als Deep Sea Discotheque: nogal gestoorde feestjes in Pip waar alles mogelijk is. Inmiddels is dat het schoolfeest-status aardig ontgroeid, en regelmatig komen jongens als Job Jobse, Dollkraut, Young Marco en Oceanic over de vloer. "Het is vaak achterlijk sick, echt grenzeloos en je kunt alles draaien. Job draaide laatst opeens Justin Bieber, eigenlijk een afschuwelijk nummer, maar het moment klopte helemaal. Met het thema kun je zoveel: dolfijnen, haaien, we hadden laatst grote kwallen gemaakt van paraplu's."

Advertentie

Naar eigen zeggen beleefde Woody zijn doorbraak ook bij Pip, zo'n twee jaar geleden op het feest Kapers op de Kust. "Ik draaide na Casper Tielrooij, en de hele zaal stond vol. Het ging helemaal los, en was een grote pleuriszooi. Steven van Lummel was meteen fan, en heeft vervolgens zoveel voor me betekend."

(Tekst gaat door onder de foto)

Ondertussen moest hij nog wel even afstuderen aan de Academie. Dat werd met de collectie "Dutch" Culture, waarin hij niqabs maakte met westerse prints. "Ik wilde twee culturen fuseren, zoals nu gebeurt in Europa. Er is geen echte Nederlander meer, en ook geen echte Marokkaan, dat loopt allemaal door elkaar. Ik heb geen politieke bedoeling, maar wilde het gewoon laten zien op een hele abstracte manier. Bijvoorbeeld een man die een boerka draagt die lijkt op een Nickelson-jas, of een trainingsboek die net boven je enkels komt, omdat dat moet volgens de regels van de islam. Ik heb abstracte tops gemaakt van turkentassen, en er uiteindelijk ook nektasjes van gemaakt."

Eigenlijk liet hij hetzelfde in de mode zien, als wat er nu ook muzikaal gebeurt in Nederland, zeg ik: bij acts als Broederliefde hoor je Caribische invloeden, Sevn Alias gebruikt Marokkaanse straattaal en Josylvio zingt oosterse toonladders, en dat vermengen ze tot iets dat nu Nederlandser is dan Jan Smit. "Ja, precies! Als modeontwerper wilde ik dat op de meest bizarre manier laten zien: je hoeft het allemaal niet zo serieus te nemen, maar de vormen van hoofddoekjes zijn eigenlijk supermooi."

"Kom, laten we nog even naar mijn moeder gaan," zegt hij opeens. Een minuut later lopen we daar binnen, en het blijkt al net zo'n kleurrijke chaos te zijn als het huis. Zijn moeder kijkt me even aan, en zegt: "Hé, ik ken jou!" En ik herken haar ook. Wat blijkt: ze was op Mysteryland, en stond daar heerlijk uitbundig te dansen bij Woody. Ze slaat een arm om haar zoon heen. "Wat een leuke jongen, hè? Lijken we niet op elkaar?"

Hieronder zie je waar Woody de komende tijd nog draait. Als je zijn ouders ziet, geef ze een high-five.

17 december in Claire, Amsterdam
25 december in Indigo, Scheveningen
31 december in PIP, Den Haag
1 januari in De School, Amsterdam
4 februari op Modular, Rotterdam
24 maart op Catch, Utrecht