Rotterdamse matrozen, pracht & praal

Als Rotterdammer weet ik uit persoonlijke ervaring dat Rotterdam een stad is die zich verdomd lastig laat associëren met verfijnde dingen als ‘klasse’. Gelukkig is de Spaanse collagekunstenaar Agustín ‘Randomagus’ Martínez daar blind voor. Hij ontwikkelde om de een of andere reden een bijzondere obsessie voor het idee van Rotterdamse matrozen en ziet de elegantie in het niet-elegant zijn. Het is een passie die zich heeft vertaald in een verzameling van prachtige collagekunswerken waarin Martínez oude foto’s van matrozen koppelt aan romantische plaatjes van bloemen en tropische dieren. Sinds vandaag is de serie, genaamd The daring truth of Rotterdam sailors, te zien in Galerie Wind in Rotterdam.

Ik sprak hem vlak voor de opening over zijn voorliefde voor Rotterdamse matrozen en hun onverschrokken mannelijkheid.

The Creators Project: Rotterdam en elegantie zijn dingen die ik zelf niet zo snel bij elkaar zie.
Agustín Martinez: De eerste keer dat ik de elegantie van Rotterdammers zag was tijdens mijn eerste bezoek aan Rotterdam, zo’n zes jaar geleden. Mijn ogen stuitte op een vechtpartij. Ik zat in de metro, zij stonden op het perron. Het ging om twee mannen, met een dame in het midden die een van de mannen weg probeerde te halen. De andere haalde uit. Het was anders dan andere gevechten, het zag er zo elegant uit. Het leek alsof ze een choreografie uitvoerde.

*Martinez beeldt het gevecht met slow-motion handgebaren uit.

Niet veel mensen zouden dat elegant noemen…?
Het had iets oprechts, iets wat ik zelf mis in Barcelona en wat ik nog niet eerder ergens heb gezien. De totale openheid van Rotterdammers, de volle overgave. Wat je ziet is wat je krijgt. Er zit geen onzekerheid in. Geen sociale filter om leuk te moeten doen. Ze proberen niet iemand te zijn die ze niet zijn. Dat vraagt moed. Je ziet het ook terug in de architectuur. Die Markthal, bam: die is daar gewoon. Daar zit de elegantie al in. Het is een eigenschap die ik in mezelf mis. Ik ben meer een introvert type en ik vind het moeilijk om mijn emoties te uiten. De collages spreken eigenlijk een persoonlijke verlangen uit om net als een Rotterdammer te zijn.

Hoe is dat idee vertaald naar je huidige serie kunstwerken?
Het begon met de liefde voor Rotterdam en de link naar zeelieden en matrozen was snel gelegd. Het heeft ook met een gemis in mijn opvoeding te maken: mijn vader die het stereotype beeld was van een macho man. Je emoties voor je houden, niet te veel uiten. Mijn oom was een matroos, hij was juist heel speels en direct. Eigenlijk net zoals een Rotterdamse matroos.

De matrozen zijn zwart-wit, waarom worden ze omringd met allemaal fleurige, kleurrijke vrouwelijke dingen?
Dat is juist het punt. Zie bijvoorbeeld die roos om de oren van die jongen. Een Rotterdamse matroos kan dat dragen in al zijn masculiniteit, hij is daar zeker genoeg voor, om iets vrouwelijks zoals een roos te accepteren. In Barcelona is er een traditie waarbij de vrouwen rozen krijgen en een man een boek. Dat zijn zulke gedateerde ideeën. Een vrouw iets moois en een man iets voor intellectuele prikkeling. Als een Rotterdamse matroos een roos zou willen, dan zal hij dat zeggen en dat met verve dragen.

Bedankt voor het delen van je elegante gedachtes. Waarom ben je zelf eigenlijk nog geen Rotterdamse matroos?
Ik probeer.. oh nou, ik hoop ooit in de toekomst zoals een Rotterdamse matroos te zijn. In mijn werk voel ik dat, als ik bezig ben met collages. Dan begin ik zonder vooropgezet plan, zonder twijfel, zonder onzekerheid, zonder bijbedoelingen en dan zie ik wel wat eruit komt. Als ik bezig ben met mijn kunst ben ik eigenlijk als een soort Rotterdamse matroos.

De expositie The daring truth of Rotterdam sailors is nog tot en met 21 augustus te zien in Galerie Wind aan de Prins Hendrikkade 124 op het Noordereiland, Rotterdam. Volg Agustín Martinez op Tumblr.