Hoe een traditionele maïsverkoper op straat omgaat met gentrificatie in Los Angeles

In Los Angeles is het op straat verkopen van een gestoomde maïskolf voldoende om in de bak te belanden.

Andrés Santos Medina kan dit bevestigen. Hij logeerde twee nachtjes in de bajes en moest een boete van duizend dollar betalen voor het verkopen van maïs op straat in 2010. Ook nam de politie zijn zelfgepimpte eetkraampje en al zijn apparatuur in beslag, maar zelfs de lange arm der wet kon Andrés er niet van weerhouden zijn roeping te volbrengen.

Hij is een tweede generatie (Mexicaanse straatventer) en met zijn kraam al jaren te vinden in de buurt Highland Park. Zijn kraam, die hij heel toepasselijk The Corner Corn heeft gedoopt, staat al twintig jaar op dezelfde plek in LA. Hij is een levend overblijfsel van hoe Highland Park vroeger was, toen het grootste deel van de bewoners er Latino was. Dat is nu niet meer het geval – de buurt is nu het symbool geworden van gentrificatie in de stad. Maar Medina weigert plaats te maken.

Als je in de herfst of winter over Figueroa Street loopt zal de troostende geur van gekookte maïs je als vanzelf naar zijn kraam lokken. Medina is gespecialiseerd in hele maïskolven in de stijl van Morelos, te herkennen aan de epazote (een kruid met citrusaroma) die aan het water wordt toegevoegd. Hij serveert ook esquites, een bekertje met maïskorrels, mayonaise, margarine, limoensap, cotijakaas en een scheutje huisgemaakte hete saus. Daarnaast heeft hij ook champurrado: een warme chocoladedrank die wordt gebonden met een soort maïzena genaamd masa. In de warme maanden verkoopt hij raspados (schaafijs) met zelfgemaakte siropen.

De politie laat hem de laatste jaren met rust. Desalniettemin weet hij dat zijn bedrijf bij iedere verkoop het risico loopt om opgerold te worden.

Vorig jaar heeft zijn dochter hem geholpen met het opzetten van een Facebookpagina, maar ironisch genoeg verhoogt elke vorm van publiciteit het risico op sluiting. Op zijn nieuwste visitekaartjes staan een lachende maïskolf en een Yelp-logo. Maar de meest fascinerende ontwikkeling in de poging van het kraampje om met de tijd mee te gaan is het feit dat hij creditcards accepteert door middel van de Square-app. Iets wat voorheen ondenkbaar was bij straatverkopers in Los Angeles.

"De Square-app heeft me zeker geholpen. Ik krijg zo ongeveer vijftig dollar per week extra binnen. Het is niet veel, maar alle beetjes helpen." Medina vertelt dat hij de app leerde kennen dankzij een vriend. Hij merkte dat steeds meer van zijn klanten vroegen of ze elektronisch konden betalen. "Dit is beter dan dat mijn klanten vertrekken zonder iets te kopen, zoals eerst gebeurde."

Het gesprek gaat snel over het feit dat er in de buurt nog maar weinig Latino's wonen, waardoor zijn verkopen de laatste tien jaar met de helft zijn verminderd. Op een donderdagavond tussen acht en negen uur was zijn enige klant een jonge Latino die een paar straten verderop woont. "Mijn verkopen zijn enorm gedaald," zegt Medina. "Vroeger stond er meerdere dagen per week een meters lange rij. Nu mag ik blij zijn als ik meer dan honderd dollar per avond omzet. Daar zijn de kosten van mijn ingrediënten en mijn tijd nog niet vanaf gehaald."

Dan vertelt Medina heel open waarom hij het kraampje en de bijbehorende levensstijl van zijn vader heeft overgenomen. "Ik vind de flexibiliteit die een eigen bedrijfje met zich meebrengt prettig en wil niet van iemand anders afhankelijk zijn. Ik kon lange tijd geen werk vinden, dus heb werk voor mezelf gecreëerd."

Om stipt negen uur begint Medina zijn kraampje te sluiten en sleept het naar zijn busje toe. Precies op dat moment komt er een jong en vrolijk Latino-stel aangelopen en vraagt om twee esquito's, om mee te nemen. Medina stopt met opruimen en verkoopt zijn laatste maïskolf. "Ik heb klanten die helemaal uit Palmdale komen," vertelt hij trots. "Ze bellen vaak eerst om zeker te weten dat ik er sta voordat ze de reis van honderd kilometer maken om mij en hun familieleden hier te bezoeken."

Wanneer ik hem vraag naar de toekomst van zijn bedrijfje haalt hij zijn schouders op. "Ik blijf dit werk doen zo lang mijn lichaam het aankan. Ik denk niet dat het nog veel slechter met de zaken kan gaan dan nu, maar we zullen zien."