Ik ging op bezoek bij mijn schoonfamilie in Polen en ik kwam negen kilo aan

Ik was niet voorbereid op de eetgewoonten van Oost-Europa. Toen ik voor het eerst een bezoek bracht aan mijn schoonfamilie in Polen, verwachtte ik grote tafels vol dampende stoofschotels. Ik realiseerde me alleen niet hoeveel ik daar van zou moeten eten. Ik kon maar drie woorden Pools: kaas, scheet en aap. Geen daarvan hielp bij het beleefd afslaan van een derde portie van het een of ander. Ik had moeten oefenen, zodat ik vriendelijk bezwaar kon maken. Of ik had een grotere broek mee moeten nemen.

We werden verwelkomd door mijn schoonfamilie met een overweldigende hoeveelheid eten, voornamelijk afkomstig uit de achtertuin. Gastvrijheid is een cadeau dat je met open armen moet ontvangen, dus ik at zoveel ik kon.

Het begon met pierogi, Poolse dumplings. Die kende ik al van thuis, maar ik wist niet dat er zoveel verschillende soorten waren. Ik heb ze allemaal gegeten. Met vlees, aardappels, kool, uien, champignons of kaas, het hield maar niet op. Er was zelfs pierogi als toetje, gevuld met vers fruit en overladen met suiker en room.

Dan was er het Poolse antwoord op de burrito, met kool in plaats van tortilla's. Ze worden gevuld met gehakt en rijst, maar soms ook met champignons.

Ik heb schalen borsjtsj gegeten en aardappelpannenkoeken, en bigos, een soort stoofschotel met vlees en kool. Elke maaltijd werd geserveerd met augurken en een oneindige hoeveelheid kolbász.

Mijn vrouw zei dat ik mijn bord niet leeg moest eten, want dan zou er onmiddellijk meer opgeschept worden. Als ik genoeg had, moest ik wat overlaten. Ik hou er niet van om eten te verspillen, maar ik had geen keus.

In de Sovjet-tijd hadden de inwoners van Polen veel honger. Er waren dagen dat er niks in de supermarkten lag, behalve zout en kruiden om augurken mee te maken. Als ze iets wilden eten, moesten ze het zelf verbouwen.

Die traditie wordt voortgezet. Nog steeds wordt er veel zelf gemaakt. Op het platteland groeien families tomaten, courgettes, bietjes en kool. Ook staan er veel fruitbomen. Paddestoelen zoeken in het bos is een populaire bezigheid en de eieren zijn altijd vers.

Vlees is ook belangrijk. Een tante serveerde twee soorten worst – een donkerbruine bloedworst, die precies zo smaakt als het klinkt, en een lichtere worst die ik moest wegspoelen met zelfgemaakte wijn. Toen we weggingen werd me verweten dat ik te weinig worst had gegeten.

De grootste uitdaging kwam op een dag die ik 'Dag van de Drie Tantes' noem. We zouden ontbijten bij een van de tantes waar we hadden gelogeerd. Borden vol eieren, vers brood, bacon, kaas, het hield niet op. Vervolgens gingen we lunchen bij een andere tante. Lunch is meestal de grootste maaltijd. Koolsla, salade, worsten, aardappelballetjes gevuld met varkensvlees. 's Avonds gingen we naar tante nummer drie. Ik werd weer volgestopt met van alles en nog wat. Ik kon niet meer.

Toen kwamen de taarten.

Na deze dagen voelde ik me opgeblazen en papperig. Toen ik de oma van mijn vrouw ontmoette dacht zij daar anders over. Ze vroeg: "Ben je soms ziek? Je bent veel te dun, je krijgt zeker niet genoeg te eten."