De films die ons als kind traumatiseerden

We hebben allemaal familieleden of vrienden die het ongetwijfeld goed bedoelden, maar er even niet bij stilstonden dat het handig was geweest om de beschrijving te lezen voor ze ons als kind een film voorschotelden die ons voor de rest van ons leven zou beschadigen. Toen ik negen jaar oud was en mijn oudere neven en nichten voor me moesten zorgen, keek ik Hollow Man met ze. Ze verzekerden me ervan dat die film niet eng zou zijn. Toen ik ze vroeg om 'm af te zetten, ze zeiden nee, en tegen de tijd dat ik bij het punt kwam waarop Kevin Bacon's hollow man – die uit de titel – een schattige puppy aan gort slaat was ik volledig verpest. Die nacht, en vele nachten daarna, sliep ik in een slaapzak (zodat hij me niet kon pakken) met het licht aan. Iedere keer als ik mijn ogen dichtdeed zag ik beelden van Kevin Bacon's lichaam dat laag voor laag uit elkaar viel tot hij slechts spieren, toen een skelet en uiteindelijk niets was. Het is nog steeds de enige film van Paul Verhoeven die ik absoluut niet nog een keer wil zien. Niet alleen omdat die film me beschadigd heeft, maar ook omdat-ie ronduit slecht is. Ik haat Hollow Man. Ik haat hem met iedere vezel in mijn lichaam, en Verhoeven ook — hoewel dat ook andere oorzaken kan hebben.

Mijn leven kan in twee delen gesplitst worden: een tijd voor Hollow Man, toen films leuk waren en mensen betrouwbaar, en alle tijd daarna. Maar ik ben niet alleen. Ik sprak een paar mensen over de film die hun onschuldig voorgoed doorbrak. In sommige gevallen lag dat meer voor de hand dan in andere.

Ben, 33, Poltergeist

Mijn moeder en mijn oma gingen naar het theater om Dame Edna Everage te zien, en mijn opa zou op me passen. Normaal gesproken was ik nooit alleen met hem. Ik denk dat ik ongeveer zeven was — het was rond 1991 — en ik en mijn opa zaten op de bank tv te kijken. Ik weet zeker dat we de tv-gids hadden gecheckt en dat ik gezien had dat er een horrorfilm werd uitgezonden, en die wilde ik zien. Mijn opa dacht: tuurlijk joh, en viel in slaap op de bank, terwijl ik mijn eentje Poltergeist keek.

Ik deed het letterlijk in mijn broek van angst. Dat was de laatste keer dat ik ooit in mijn broek heb gescheten. Er was een specifieke scène waarin iemand in de spiegel in de badkamer kijkt en zijn gezicht smelt en verandert in een krioelend stel maden — ik kan het me niet heel goed herinneren; ik denk dat mijn hersenen de echte herinnering hebben verdrongen om me te beschermen tegen de horror — maar ik bedoel dat ik a) tijdens de film naar de wc moest maar te bang was om alleen te gaan, en b) na die traumatische ervaring vele, vele maanden niet alleen naar de badkamer ben geweest.

Mijn moeder kwam terug van het theater en trof me in m'n eentje aan op de bank, trillend van angst en met een broek vol kak. Mijn opa lag nog naast me te dutten.

Amelia, 20, Black Christmas

Black Christmas heeft mijn leven verpest. In de eerste klas probeerde ik in de toneelgroep van school te komen, dus deed ik mee met het schooltoneel. Ik had maar één zin tekst, waardoor ik vaak op de gang zat en niks deed. Een van de zes ouderejaars bracht haar laptop mee en vond mij blijkbaar speciaal genoeg om een film met haar te kijken: Black Christmas.

De film bevat alle klassieke horrorelementen, (iemand die in het huis van een studentenvereniging woont, ogen die worden uitgestoken, alcoholisme, incest), maar er was een specifieke scène die me jaren lang angst heeft aangejaagd. Het is de scène waarin de zoon, die meerdere malen seksueel is misbruikt door zijn moeder, haar wurgt met een streng kerstlichtjes, en dan vleeskoekjes maakt, waarvoor hij een kerstkoekjesvorm en het vlees van haar rug gebruikt. Dit, in combinatie met een oogloos incestkind dat in de muren woonde, zorgde ervoor dat ik er van overtuigd raakte dat iemand me rond kerst ging vermoorden.

Ik had maandenlang nachtmerries, en ik besloot kort geleden mijn angsten onder ogen te komen en de film opnieuw te kijken, als de volwassene die ik nu ben. Ter informatie: Black December heeft een beoordeling van 14 procent op Rotten Tomatoes en ik zou hem zeker aanraden als je wilt zien hoe niemand minder dan Gretchen uit Mean Girls haar ogen worden uitgestoken.

Chloe, 24, E.T. the Extra-Terrestrial

Het is bijna niet in woorden te vatten hoe walgelijk E.T. is, maar het zal me waarschijnlijk goed doen om erover te praten. Mijn eerste en meest traumatische filmervaring was toen ik heel jong was en de scène zag waarin ET Elliott voor het eerst ontmoet. Ik herinner me dat hij een verschrikkelijk irritant kraakstemmetje had en zijn nek echt vies, onnatuurlijk lang was. Ik haat hem.

Het grappige is dat ik dacht dat ik er overheen was, tot een vriend me een fragment uit de film liet zien en ik maar bleef rillen. Ik heb zoveel nachtmerries gehad. Ik herinner me een droom waarin zijn nek maar bleef groeien en groeien en het hield maar niet op en zijn lelijke hoofd plofte op de vloer, maar zijn nek bleef maar door groeien. Ik hoop dat zijn fucking ruimteschip is neergestort op weg naar huis.

Owain, 24, Edward Scissorhands

Mijn levenslange angst voor Edward Scissorhands begon lang geleden, voordat ik de film überhaupt had gezien, toen ik een tijdschrift aan het lezen was op de basisschool en een stuk tegenkwam over robots. Dat was de eerste keer dat ik, zonder enige context, geconfronteerd werd met het angstaanjagende beeld van Edward zelf. Nu weet ik wel dat hij een sympathiek personage met een hart van goud is, maar zonder uitleg over zijn verhaal schrok ik me dood van hem.

Een paar jaar later zag ik de helft van de film op tv. Ik dacht dat ik minder bang zou zijn als ik het verhaal een beetje kende, maar toen ik die scène zag waarin hij dat kind redt en z'n gezicht opensnijdt, scheet ik bijna in m'n broek. Ik realiseerde me dat het niet uitmaakte of hij vriend of vijand was; je kon hoe dan ook opengereten worden door die enge handen van hem. Vanaf dat moment lag ik 's nachts vaak wakker omdat ik bang was dat hij mijn kamer in zou komen en me zou willen instoppen ofzo. Ik heb er nooit goed over nagedacht waarom hij zoiets zou doen — het enige waar ik aan kon denken waren die fucking scharen in mijn gezicht.

Stephanie, 27, Psycho

Toen ik een jaar of tien was, besloten mijn oom en tante me wat bij te brengen over klassieke horrorfilms, nadat ze erachter kwamen dat ik er nog nooit eentje had gezien. Ze lieten me Halloween, The Shining en Psycho zien. Om de een of andere reden deden de eerste twee me niet zoveel, en het zijn nog steeds twee van mijn lievelingsfilms. Maar Psycho heeft me kapot gemaakt. Ik ben voornamelijk getraumatiseerd door de douchescène.

Ik realiseer me als volwassene wel dat het een belangrijke film was, en dat deze scène revolutionair was, et cetera. Maar als tienjarige wilde ik nooit meer douchen, en was ik ervan overtuigd dat iedere man die ooit over zijn moeder praatte een moordenaar was (of zou worden). Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds bang dat ik een bloedige dood onder de douche zal sterven. Elke keer als ik de badkamer binnenstap, moet ik even in de douchecel kijken, en ik doe de badkamerdeur altijd op slot als ik ga douchen – zelfs als ik alleen thuis ben.

Rebecca, 25, Candyman

Candyman is de eerste horrorfilm die ik ooit zag. Ik was twaalf jaar oud en bij mijn beste vriendin thuis. We keken de film terwijl haar moeder weg was, en ik ben me helemaal de tering geschrokken. De eerste nacht nadat ik de film had gezien, was ik er oprecht van overtuigd dat als ik naar boven ging, de Candy Man zijn haak door mijn torso zou steken. Het duurde maanden voor ik weer in de spiegel van de badkamer durfde te kijken. Ik dacht dat ik horrorfilms daarna nooit leuk zou vinden, en keek ze helemaal niet tot ik een jaar of achttien was. Tot niet zo lang geleden voelde ik me nog steeds raar als ik in de spiegel van de badkamer keek — dat was tot ik de film opnieuw keek en mezelf bijna doodlachte om wat voor watje ik geweest was.