Wuxi heeft het allerzoetste eten in heel China

Wuxi is een stad in het zuiden van de provincie Jiangsu, aan de oostkust van China. Het is een industriestad in een grauw gebied, waar vooral elektronica en textiel wordt gemaakt. De stad grenst aan het Taihu-meer – het op twee na grootste zoetwatermeer in China, en een rijke bron voor veel vis en schaaldieren. Je hebt er spectaculaire uitzichten en er is een veerboot die je overal naartoe kan brengen.

Maar ik ging niet naar Wuxi voor de vergezichten, maar voor het eten. Ik hoorde namelijk dat ze er het zoetste eten van China hebben.

Ik kan je vertellen dat die geruchten waar zijn. In een provincie die al bekend staat om zijn zoete smaak, spant Wuxi absoluut de kroon; er wordt net zo zoet gegeten, als pittig in Hunan. Of, om een lokale vergelijking te maken, de mensen in Wuxi houden net zo veel van zoet als Zeeuwen van mosselen en Brabanders van worstenbroodjes.

Bij Si Cheng Yuan, een soeprestaurant in de stad, hebben ze een gerecht dat bekend staat als 'Wuxi-stijl dumplingsoep'. Het is smerig zoet – de dumplings zijn gevuld met varkensvlees en krab, maar smaken alsof er meer suiker dan bouillon in zit. Er staan ook andere varianten op het menu, dus bestelde ik die ook om te kunnen vergelijken. Zelfde verhaal: mierzoet.

Neem de meest populaire snack van de stad: varkensribben van de barbecue. Langzaam gegaard in sojasaus en kandijsuiker, waardoor het feitelijk versuikerde stukken vlees worden. San Feng Qiao, een bekende keten uit de regio, heeft zulke populaire ribs dat ze de mogelijkheid bieden om ze in een vacuümverpakking mee naar huis te nemen, waar je ze in de magnetron kunt opwarmen. Na twee happen van die ribbetjes moest ik iets heel erg zouts eten om het allemaal weer een beetje in balans te krijgen.

Bij de lokale keten Wang Xing Ji wordt gerookte vis knapperig gemaakt met een laagje suiker, en die wordt geserveerd in een lichtzoete bouillon met noedels. Zelfs de groentes daar werden gewokt met flink wat suiker. Als toetje kregen we rijstcakejes, sommige met zwarte sesampasta, andere met rode bonenpasta, maar allemaal uiteraard tandenbrekendzoet.

"Het eten hier in de stad is veel te zoet, zelfs voor mij," zegt een taxichauffeur die ik in de stad tegenkom.

Sommige zoete smaken zijn natuurlijk. De drie specialiteiten van het Taihu-meer – bekend onder de naam 'de drie witten' of – hebben een subtiele zoete smaak. Het zijn: witte vis, witte garnaal en witte aasvis (hele jonge, zachte vinloze visjes), die allemaal worden gegaard met wat gember en lente-ui.

Suiker bij de vis en de garnalen snap ik nog; het is een bijproduct van het meer. Maar waarom gooien ze bij de rest van het eten ook zoveel suiker?

Ik vroeg het aan taxichauffeurs en toeristengidsen, en raakte samen met een vriend van me in discussie met een paar oude dametjes in een winkelcentrum.

"Waarom is het eten hier zo zoet?" vroeg mijn vriend zich hardop af. We hadden het al de hele ochtend over het onderwerp. Het is niet zo dat er een suikerfabriek of iets dergelijks in de stad heeft gestaan.

"Het is een eeuwenoude traditie," reageerde een vrouw die ons hoorde praten.

"Maar wie begon die traditie dan?"

"Mensen, heel lang geleden," reageerde een andere vrouw. Iedereen staarde ons aan.

"Maar wie dan?" vroegen we. "Wanneer, waarom?"

Dat wist niemand.

Dit gesprek herhaalde zich in verschillende varianten, en we wisten uiteindelijk een paar theorieën los te peuteren. Eén theorie is dat Wuxi vroeger een hele rijke stad zou zijn geweest, dus konden de inwoners suiker betalen. Veel suiker gebruiken was een manier van welvaart tonen. Een andere theorie gaat erover dat arbeiders suikerwater dronken voor de energie, vooral tijdens warme zomerdagen.

In een artikel dat ik online vond, , stond ook een theorie over het zoete eten: de mensen uit Wuxi hebben van hun voorouders een voorliefde voor zoetigheid geërfd, en kunnen er daardoor beter tegen.

Niemand die echt weet hoe het zit.

Tijdens onze laatste taxirit door de stad, op weg naar het treinstation, probeerde mijn vriendin nog eenmaal het mysterie te ontrafelen.

"Waarom is het eten in Wuxi zo zoet?" vroeg ze de chauffeur.

Ik keek haar grijnzend aan en fluisterde zachtjes hetzelfde antwoord dat iedereen ons gegeven had de afgelopen paar dagen: "." Oftewel: het is een traditie die al eeuwenlang wordt doorgegeven.

Zonder mij gehoord te hebben zei de chauffeur: "Zhe shi gushi hou chuan xia lai de."

We begonnen allebei hysterisch te grinniken – ongetwijfeld nog high van alle suiker.