Waarom ik mijn borsten heb laten verkleinen

Vroeger was er elke zomer wel een of andere kerel die riep "Shit, moet je haar tieten zien!" als ik aan de overkant van de straat stond te wachten. Ik deed dan alsof ik het niet hoorde, waarop hij me een slet noemde – want als het buiten warm was, was ik soms zo onbeschoft om publiekelijk een hemdje te dragen. Deze scène herhaalde zich elke keer dat het lekker weer was. Tot ik na tien jaar leven met mijn D-cup het besluit nam om onder het mes te gaan om mijn borsten te verkleinen.

Borstverkleiningen worden veel minder vaak uitgevoerd dan borstvergrotingen. Volgens de International Society of Aesthetic Plastic Surgery kregen in 2015 wereldwijd 1,3 miljoen vrouwen silicone borstimplantaten. Daarmee is het de meest voorkomende vorm van plastische chirurgie in de wereld. Het aantal borstverkleiningen wereldwijd was in datzelfde jaar 423.000.

Ik was tot mijn zestiende hartstikke plat. Ik begon laat te puberen en had nooit een beha hoeven dragen. Jongens maakten grapjes over mijn gebrek aan borsten, maar dat boeide me niet – ik vond mijn borsten mooi zoals ze waren. Alle modellen hadden ook kleine borsten, bedacht ik. Op een dag begonnen ze echter als een gek te groeien, wat erg veel pijn deed. In zes maanden tijd werd ik drie cupmaten groter. Dat was ook niet echt verrassend – alle vrouwen in mijn familie hebben grote borsten. Net zoals onze haar- en oogkleur is borstgrootte erfelijk. Maar in mijn familie is het nooit een bron van trots geweest – zoals het dat voor bijvoorbeeld de Kardashians wel is.

Sterker nog, het is helemaal niet zo leuk als het misschien lijkt om Kardashian-borsten te hebben als je Kim Kardashian niet bent, je niet beroemd bent en op geen enkele manier geld verdient aan je uiterlijk. Zelfs Kim Kardashian heeft toegegeven dat ze als tiener een groot probleem had met haar borsten. "Ik herinner me dat ik zat te huilen in de badkuip. Ik pakte een washandje, maakte dat heel heet, legde het over mijn borst en bad: 'laat ze alsjeblieft niet groter worden! Ik schaam me ervoor!'" zei ze in 2010 tegen Shape.

Grote borsten zijn zwaar – een grotere cupmaat kan rond de anderhalve kilo wegen. Dat is alsof je de hele dag met een grote meloen op je borst rondloopt, en daar wordt je rug niet heel blij van. Dat is ook de reden dat je zorgverzekering een borstverkleining in sommige gevallen vergoedt, als er door de grote borstomvang nek- of rugklachten optreden.

Grote borsten kunnen misschien een last zijn, maar de manier waarop mensen met die grote borsten omgaan kan nog veel pijnlijker zijn. Veel mannen en vrouwen vinden het volkomen normaal om naar mensen met grote borsten te staren, er opmerkingen over te maken, of nog erger. En het zijn niet alleen brutale vreemden, maar ook de mensen die dichtbij staan. Tijdens een feestje ging een vriend eens achter me ging staan. "Voor de grap" besloot hij me te verrassen door mijn borsten vast te grijpen, alsof ze gemeenschappelijk bezit zijn. Het kostte mij een rum-cola en hem de prijs van een nieuw shirt.

"Het ergst was het op school," vertelt Manon (26) me. Ze ging afgelopen oktober van een 80E terug naar een B-cup. "Jongens zijn echt onuitstaanbaar in hun tienerjaren." Ik weet dit maar al te goed – jongens vermaakten zichzelf in de pauze met het losmaken van mijn beha. Ze pakten hem van me af en gooiden hem naar elkaar over. In het ergste geval raakten ze me aan alsof ik een voorwerp was dat iemand had meegebracht voor een spreekbeurt. Ik voelde me vreselijk, maar niemand leek er echt door geschokt. We realiseerden ons toen niet dat het iets ernstigs was – dat dit gewoon aanranding was.

Stephanie onderging zes maanden geleden een borstverkleining. Ze vertelt me dat het dit soort gedrag was dat er voor zorgde dat ze van haar eigen lichaam walgde. "Ik hou er niet van als mannen naar me kijken – zelfs nu niet," zegt ze. "Ik wil mannen niet behagen met de manier waarop ik eruit zie, omdat zij mij totaal niet behagen." Manon heeft vijf jaar lang zitten twijfelen of ze wel voor de operatie zou gaan. "Het is vermoeiend; het put je uiteindelijk uit. Alles wordt ondragelijk."

"Ik hoorde vaak mensen achter mijn rug om zeggen dat ik een 'fantastisch paar' heb, waarna ze alle dingen opsomden wat ze graag met me wilden doen," zegt Manon. Stephanie voegt toe, "Er zijn mannen die er geen probleem mee hebben om midden op straat uit te beelden hoe ze zich willen aftrekken op mijn tieten."

Het is me ook opgevallen dat sommige mannen tijdens seks maar in één ding geïnteresseerd zijn: je tieten. Die kerels hebben de neiging om de rest van je lichaam – je mond, je rug, zelfs je clitoris – te negeren. Ik ben niet bepaald preuts, maar wanneer een volwassen man een uur lang op je tepel zuigt doet me dat in het beste geval aan borstvoeding denken, en in het slechtste geval aan een koe. Beide gedachten zijn niet echt aangenaam of opwindend. Dan zijn er de mannen die borsten tijdens de seks compleet negeren. Wanneer ze zo moeilijk te missen zijn als de mijne is dat ook frustrerend.

Ook op je werk kan het vervelend zijn dat je je grote borsten niet thuis kunt laten. Manon herinnert zich een dag waarop ze op haar werk aankwam, en haar blouse openging toen ze haar jas uitdeed, waarbij haar beha voor iedereen, inclusief de "irritante kerel die al maanden naar me zat te loeren" te zien was. Vrouwen vinden al dat ze niet serieus worden genomen op hun werk – uit een onderzoek in het Verenigd Koninkrijk bleek vorig jaar dat de helft van de vrouwen te maken krijgt met seksuele intimidatie op de werkvloer. Als je bijzonder grote borsten hebt is de kans groot dat jij een van die vrouwen bent.

"Ik begon me uiteindelijk saaier te kleden," zegt Leonie (35) die voor een groot bedrijf werkt. Ze ruilde haar blouses, die haar "eruit lieten zien als een slet", in voor oversized truien en T-shirts tot ze haar operatie had gehad. "Een collega zei ooit tegen me dat hij er van overtuigd was dat hij harder moest werken dan ik omdat hij geen grote borsten had," herinnert ze zich.

Vrienden kunnen er net zo weinig van snappen als collega's. Manon herinnert zich dat haar vrienden tegen haar zeiden dat het dom van haar was, toen ze hen vertelde dat ze een borstverkleining zou ondergaan. "Ze zeiden dat een volle boezem fantastisch was – zowel voor het behagen van mannen als voor het geven van borstvoeding," zegt ze. Dat is natuurlijk alleen waar als je ervan uit gaat dat je erop uit bent om mannen te behagen, dat alle mannen van grote borsten houden en dat je borstvoeding wil geven of überhaupt kinderen wilt. En zelfs als je dat wilt, maakt het niets uit – als een borstverkleining goed verloopt heeft het geen effect op de mogelijkheid om borstvoeding te geven.

De vrouwen die ik spreek hebben geen seconde spijt gehad van hun beslissing. "Het heeft mijn leven veranderd," zegt Johanna. "Ik kan weer een bikini dragen of me uitkleden voor mijn partner zonder dat ik me ongemakkelijk voel." Stephanie is de enige die een beetje teleurgesteld is. Ze vroeg om een B-cup, maar om de een of andere reden eindigde ze met een D. "Ik heb er nog steeds problemen mee. Ik denk dat mijn chirurg de huidige schoonheidsidealen belangrijker vond dan mijn gezondheid, dan waar ik om vroeg. Nu moet ik weer twee jaar wachten voor ik de procedure nogmaals kan ondergaan."

Ik had veel twijfels voor ik mijn operatie onderging. Het idee dat iemand een stuk van het meest gevoelige deel van mijn lichaam zou snijden was de belangrijkste bron van mijn angst – en ik ben doodsbang voor ziekenhuizen. Ik was niet heel erg blij met de gedachte dat ik drie uur onder volledige narcose op een operatietafel zou liggen, met het risico dat mijn tepel beschadigd zou raken. Daar kwam bovenop dat mensen tegen me zeiden dat ik gek was, dat ze droomden van borsten als de mijne. Ik negeerde ze. Vorige januari, drie dagen na mijn 26e verjaardag, had ik mijn operatie. Nu ben ik er van overtuigd dat dit een van de beste beslissingen was die ik ooit heb genomen. Mijn borsten zijn niet langer een last.