Muziek

Waarom zit EDM tegenwoordig zo vol met zelfmedelijden?

I had a dream
We were sipping whiskey neat
Highest floor, The Bowery
Nowhere’s high enough
Somewhere along the lines
We stopped seeing eye to eye
You were staying out all night
And I had enough

Dit is geen greep uit het werk van een obscure Oost-Europeaanse dichter, en ook geen tekst afkomstig van een verloren Joy Division-album. Nee, dit zijn de lyrics uit een track van EDM-ster Kygo. Luister er zelf eens naar:

Videos by VICE

Degene die dit schreef heeft klaarblijkelijk voor een lange tijd in sociale isolatie geleefd. Wat doet zoiets in muziek waarop mensen hersenloos moeten feesten? Maar Kygo is niet de enige EDM-artiest die met zulke melodramatische teksten de hitlijsten bestormt.

“I am fire gasoline, Come pour yourself all over me, We’ll let this place go down in flames only one more time”, hoor je in de laatste single van Zedd, waarin hij zich op het randje van wanhoop lijkt te bevinden.

“Where was the real? Undefined, spiraling out of touch, Forgot how it feels,” bazelt zangeres Dua Lipa op Martin Garrix’s Scared to be Lonely.

“Sitting in the living room, you look at me, I stare at you, I see the doubt, I see the love.” Is dit een passage uit het emotioneel instabiele dagboek dat je op de basisschool bijhield? Nee, vriend. Het is MØ op de laatste plaat van Snakehips.

De trend mag duidelijk zijn: commerciële elektronische muziek probeert een serieuze toon uit. Misschien willen de artiesten zichzelf distantiëren van de lolzy wereld van taarten gooien en volwassen mannen met muizenmakers op. Ze doen dat door tegeltjeswijsheden in hun muziek te verwerken en dat zeer serieus uit te voeren. Deze nieuwe stroming EDM-producers geven zo een kijkje in hun leven van gebroken harten, verlies en eenzaamheid, en maken daar enorme hits mee.

Deze liedjes moeten je net zo hard laten denken als dansen. Producers dragen het hart op de mouw van hun leren jasjes, zolang er geen bloed op de stof komt, want designerkleding is ontzettend prijzig. Popmuziek heeft vele trends gekend, maar normaal manifesteren die zichzelf in de productie, hoe video’s geregisseerd worden of in modieuze uitingen. Het fenomeen dat momenteel de elektronische top-40 in zijn greep houdt, is het vertellen van een verhaal aan de luisteraar.

Daarbij vervallen de tracks geregeld in hetzelfde riedeltje. Er is een jongen en een meisje (beiden zonnebankbruin, goede kaaklijn, jaloersmakende haren), en hun wereld valt uitelkaar. Ze hebben vage herinneringen van de nacht ervoor en het gevoel van spijt plakt als schraal bier aan hun lijf. Misschien hebben ze een pil op tijdens hun vakantie op Ibiza, waardoor ze zich plotseling tien jaar ouder voelen. Of de melancholie is te danken aan het feit dat ze te lang hebben doorgehaald, zoals Justin Bieber zingt in Cold Water. Inspiratie voor deze liedjes komt dus meestal uit de chemische of emotionele comedown van de verteller. Oh, en er wordt vaak gezongen over balkonnetjes en terrassen.

Daaruit kan je opmaken dat het vooral over de problemen gaat van mensen met flink wat privileges. De muziek documenteert het liefdesverdriet van de 1%. Het vertelt over de worstelingen van mensen die met een kater wakker worden, maar dan wel in een penthouse in het centrum van Amsterdam. Ze ontwaken na een nacht van champagne drinken en realiseren zich plotseling dat ze weinig meer voelen voor dat ene persoon dat sinds een paar weken naaktfoto’s stuurt via Snapchat. Deze mensen hebben jouw emotionele support nodig, maar bovenal je geld.

Dit brengt ons naar The Chainsmokers. Deze twee producers zijn momenteel de meest besproken artiesten in EDM, ondanks ze eruit zien als twee pestkoppen die in het einde van een highschool-film hun verdiende loon krijgen wanneer de hoofdrolspeler hulp krijgt van een buitenaards wezen dat heel graag naar huis wil.

Zij hebben het ultieme voorbeeld van emotionele EMD gemaakt met Paris en bestormden daarmee de top tien van verschillende charts. Wederom gaat het om verlatingsangst, naar de kloten gaan, een langeafstandsrelatie en natuurlijk een terras. De poging van de track om oprecht over te komen is zo knullig dat het bijna een parodie lijkt. Kijk alleen al naar de beschrijving onder de youtube-video:

“Paris \ pa-rəs \ n 1: a sentimental yearning for a reality that isn’t genuine 2: an irrecoverable condition for fantasy that evokes nostalgia or day dreams.”

De manier waarop The Chainsmokers hiermee eerlijk willen overkomen kan je niet eens lui noemen. Ze lijmen simpelweg wat woorden aan elkaar die intelligent klinken en gooien daar wat Eiffeltoren bij in de hoop dat het blijft plakken.

Maar het is meer dan dat. The Chainsmokers laten met Paris zien dat ze ontzettend hypocriet zijn. In hun liedjes praten ze over hun gebroken harten, de speciale band die ze met iemand hebben en de fragiele gevoelens die ze daaraan overhouden. In een interview vertellen ze op hun beurt weer over hun onverzadigbare trek in het vrouwelijke geslachtsdeel (“even before success, pussy was number one.) Mick Jagger was ook een vrouwenverslinder, maar loog daar tenminste niet over in zijn muziek.

Dit is precies waarom de existentiële angst van EDM zo bloedirritant is. Het eindeloze gezever over liefdesverdriet is niet meer dan de fantasie van een paar witte mannen. Vrouwen worden vaak gereduceerd tot gevallen engelen die te hard hebben gefeest en de zorg van hun vriendjes wegwimpelen. De mannen zijn hier de gekwelde kunstenaar, het slachtoffer in het flinterdunne verhaal. Net als Drake voelen ze wanhoop wanneer ze erachter komen dat het eenzaam is aan de top, maar uiten dat zonder enige charme of überhaupt goede muziek.

De tekstuele inhoud van EDM-hits moeten het hebben van het achterhaalde idee dat het interessant is om te lijden, waarbij de producers met al hun privileges zogenaamd een waardige protagonist zijn. EDM was ooit met alle malle outfits en vliegende taarten een kinderachtige stroming. Nu het volwassen wordt begint het een zelfmedelijden te creëren dat je nog niet eens voelt wanneer je een puberende tiener bent. Wat kunnen we hierna verwachten? Liedjes over een midlifecrisis?