Wat er gebeurde nadat mijn naaktfoto’s waren gelekt

Als 15-jarige bestonden de grootste problemen die mijn klasgenoten hadden vooral uit de gewoonlijke tienerellende. Wat is de beste manier om kots uit je ouders’ tapijt te krijgen na een feestje? Wat zijn de beste tips om eindelijk seks te hebben, zonder enige ervaring op dat vlak? Ik kreeg met een andere kwestie af te rekenen. Eentje waar veel meer druk op stond. Ik kon namelijk alleen maar denken aan hoelang het zou duren voor mijn klasgenoten waren vergeten dat ze mijn naakte kont op foto’s hadden gezien.

Het verhaal van mijn gestolen naaktfoto’s begon in 2007, in de slaapkamer van mijn toenmalig vriendje. Tussen de posters van Christina Aguilera en Ronaldo poseerde ik in mijn eerste lingeriesetje, dat bestond uit een korset met jarretels, een bijpassende string en kousen. Als ik er nu zo op terugkijk had mijn keuze, die was gevallen op een akelig lingeriesetje in wit en roze, me ook wel kunnen vertellen dat ik nog net iets te jong was om sexy foto’s voor mijn vriendje te nemen.

Videos by VICE

Ik maakte de selfies op zijn bed voor hij thuiskwam van school – benen wijd, mijn handen op mijn borsten, met een blote kont – en gebruikte de timer op mijn smartphone. Toen hij thuiskwam stuurde ik ze naar hem toe via Bluetooth, maar hij verwijderde ze van zijn telefoon. “Als je ze bewaart zullen ze uiteindelijk overal te zien zijn,” zei hij.

Hij had gelijk. Het duurde zelfs maar twee weken voor een klasgenoot voor mijn neus stond met een foto van mijn halfnaakte lijf op haar telefoon en me voorzichtig waarschuwde dat “de hele school je kont heeft gezien”.

Het lekken van de foto’s kwam niet door mijn vriendje. Twee andere jongens op school hadden mijn telefoon uit mijn tas gejat en de foto’s naar hun eigen telefoons gestuurd. Naderhand stuurden ze de foto’s door naar al hun vrienden, die op hun beurt net hetzelfde deden. Dit sneeuwbaleffect bleef doorgaan tot de hele school de foto’s had gezien.

Opeens was mijn tienerlichaam publiek bezit geworden. De foto’s waren speciaal voor mij omdat ik voor de eerste keer naar mezelf keek en er van overtuigd was dat ik sexy en volwassen was. Toen ik poseerde voor de foto’s voelde ik me zelfverzekerd en sterk, en dat moment had ik willen delen met mijn vriendje. Maar dat was niet hoe het uiteindelijk afliep, want ik bleef achter met een walgelijk naïef gevoel over mezelf.

“Vrouwen wordt aangeleerd om zich vooral schuldig te voelen over het maken van dit soort foto’s en video’s,” zegt Anna Hartmann van de Duitse organisatie Frauen Gegen Gewalt. De organisatie begon in 2017 een campagne tegen geweld op internet, om vrouwen die net zoiets als ik hebben meegemaakt te leren om terug te vechten.

Volgens Hartmann zoeken meer en meer vrouwen iemand om hen te begeleiden na in aanraking te zijn geweest met digitaal geweld. Noch de politie noch de begeleidende diensten weet hoeveel vrouwen dat precies zijn. Een woordvoerder van de Duitse federale dienst criminaliteit bevestigt dat er in 2016 bijna 6000 gemelde incidenten hebben plaats gevonden waarbij foto’s en video’s van intieme situaties werden gelekt zonder toestemming van de persoon in kwestie. Uit een Oostenrijks onderzoek bleek dat in 2014 ongeveer 16 procent van de Oostenrijkse jongeren tussen 14 en 18 jaar zei dat ze weleens naaktfoto’s hadden gemaakt. 50 procent gaf toe dat ze wel iemand kenden wiens foto’s verspreid waren of gebruikt om te chanteren of pesten.

Toen in 2014 de iCloud-accounts van vrouwelijke beroemdheden, zoals Rihanna en Jennifer Lawrence, werden gehackt en hun naaktfoto’s verspreid werden over het internet, zei de Digitale Commissaris bij de EU: “Als iemand, en zeker een beroemdheid, stom genoeg is om naaktfoto’s van zichzelf te nemen en ze online te gooien moet die persoon niet verwachten dat wij bescherming bieden.” Maar als iemand privéfoto’s maakt die niet bedoeld zijn om het daglicht te zien, zouden ze op wat bescherming moeten kunnen rekenen. Volgens Hartmann is sexting het probleem niet; de schuld moet worden gelegd bij de mensen die intieme foto’s stelen en ze publiceren. “Maar vaak genoeg wijzen we het slachtoffer als schuldige aan.”

Twee dagen nadat mijn foto’s verspreid werden op school belde een vriend me op. Hij belde om me te vertellen dat mijn beste vriendin mijn foto’s op haar blog had gepubliceerd. Toen ik de website bekeek zag ik dat er onder de foto’s het woord “hoer” stond.

Dit was dus mijn beste vriendin. Die kwetsende en gemene berichten postte op een moment waarop ik haar eigenlijk het hardste nodig had. Ik voelde me beschaamd, angstig en verschrikkelijk alleen. En ik wist dat ik niet terug naar school kon gaan.

Volgens Hartmann was dit een perfect normale reactie. “Om te moeten zien hoe je foto’s en video’s zich razendsnel verspreiden zonder te weten hoeveel mensen ze zien is een immens verlies van controle,” zegt ze.

Ik was erg jong toen ik de eerste regel van het internet leerde: als iets eenmaal online staat, staat het voor altijd online. Maar dat hoeft in de toekomst niet altijd zo te zijn.

In december 2017 heeft de EU nieuwe regels aangenomen voor betere bescherming van mensen die getroffen zijn door wraakporno en verwante activiteiten, zoals bij mij gebeurde. In 2015 nam de Britse overheid een wet aan die wraakporno strafbaar stelde.

Zodra ik mijn foto’s op het internet zag realiseerde ik me dat ik zonder hulp niets aan deze situatie zou kunnen veranderen. Dus ben ik naar mijn vader toegestapt die onmiddellijk een van de jongens opbelde die mijn foto’s hadden gestolen. Hij dreigde zijn ouders te bellen als de foto’s niet onmiddellijk van mijn vriendins blog werden gehaald.

De foto’s verdwenen al snel na dat telefoontje, maar daar was het probleem nog niet mee opgelost. Ik had er geen idee van hoeveel mensen de foto’s hadden gedownload in de uren dat ze online hadden gestaan, en of andere leerlingen ze ook ergens anders hadden gepost of, nog erger, dat mijn leerkrachten ze hadden gezien.

De volgende dag werd ik op school geconfronteerd met de vriendin die mijn foto’s op haar blog had geplaatst. Ze was boos over een kwaad bericht dat ik haar had gestuurd. Nog voor ik iets kon zeggen sloeg ze me in mijn gezicht. Ik liep terug naar het klaslokaal, pakte mijn spullen en rende het gebouw uit. De rest van de ochtend bleef ik huilend achter het gymlokaal zitten.

Uiteindelijk haalde ik mijn kracht uit het idee dat het volgende grote schoolschandaal al weer op de loer lag en dat iedereen snel genoeg geen ruk meer om mijn foto’s zou geven. In de weken daarna was ik vooral bezig met opnieuw beginnen. Ik wou de mensen die me hadden beledigd bewijzen dat ik niet de persoon was die zij dachten dat ik was. Dus ik kleedde me zo normaal mogelijk – joggingbroeken, spijkerbroeken en wijde truien. Ik droeg steeds minder make-up en ging niet meer uit. Ik gooide mezelf helemaal op mijn vriendje, waar ik nog een aantal jaar mee samen bleef, want ik redeneerde zo dat zolang ik een vriendje had niemand me een hoer kon noemen.

Voor twee jaar die volgden moest ik een klaslokaal delen met de jongens die mijn foto’s hadden gestolen. Nadat mijn vader met ze aan de telefoon had gesproken boden ze beiden hun excuses aan. Ik accepteerde die excuses omdat ik geloofde dat ze geen idee hadden dat het zo uit de hand zou lopen.

Maar mijn voormalig beste vriendin heb ik tien jaar niet gesproken. Tot een tijd geleden, toen ze me toevoegde als vriend op Facebook. Ik kwam in contact met haar door dit artikel, omdat ik wou weten waarom ze het had gedaan. “Ik wou je gewoon kwetsen”, legde ze uit. “Ik weet zelfs niet meer waarom, ik deed het gewoon. Ik denk dat het feit dat ik het vergeten ben ook aantoont dat ik echt niets om jou gevoelens gaf.”

Ook al heb ik mijn klasgenoten vergeven, ik ben nooit over de invasie van mijn privacy geraakt of de manier waarop ik de schuld kreeg voor wat er was gebeurd. Jarenlang vertelde mensen die in mijn dorp woonden me dat ze mijn foto’s hadden gezien. Op veel manieren is het nog steeds een deel van wie ik ben. Zelfs nu ik weet dat ik kan dragen wat ik wil, heb ik toch nog steeds het gevoel dat ik iets fout heb gedaan wanneer iemand een opmerking geeft over hoe ik er uit zie.

We moeten uiteindelijk wel nieuwe manieren verzinnen waarop we slachtoffers kunnen verzekeren dat het lekken van naaktfoto’s en wraakporno wel serieus wordt genomen. En social media en videoplatformen zouden sneller moeten reageren en seksueel getint of gewelddadig materiaal direct offline halen. Want, zoals Hartmann zegt, “wraakporno is vooral een vorm van genderspecifieke aanranding.”