Foto-estafette: Anouk van Kalmthout

In het vierde deel van de foto-estafette: Anouk van Kalmthout (20), derdejaars student fotografie aan de KABK in Den Haag. Lisa Galesloot vroeg haar om te laten zien waar ze uren naar kan kijken zonder dat het haar verveelt. VICE: Dit is een heel ander beeld dan wat we in de voorgaande edities hebben gezien. Vertel, wat zien we hier?

Anouk van Kalmthout: Jullie zien een abstrahering van een structuur die ons allemaal bekend is. Het is mijn visie op de grootsheid van het heelal, dat in ieder geval voor mij niet te bevatten is. Wij mensen willen overal controle over hebben, maar er zijn krachten die wij nooit zullen overwinnen. Één grote meteorietinslag en we leggen allemaal het loodje. In die zin zijn we heel kwetsbaar en nietig. Dat vind ik mooi.

Het lijkt op het universum, maar wat is het precies?

Die vraag krijg ik wel vaker, maar ik vertel het liever niet, om de magie te bewaren. Ik vind het juist leuk dat mensen nu een beroep moeten doen op hun fantasie. Ik wil wel de hint geven dat het iets is wat we allemaal kennen, en zich in onze dagelijkse omgeving buiten bevindt. Ik laat het nu alleen anders zien.
Wat zijn de lichtplekken die we in het beeld zien? Die worden veroorzaakt door de avondzon.

Is het daadwerkelijk een foto of is het op de computer in elkaar gezet?

Het is een foto. Alles wat je ziet, was er al.

Je kreeg als opdracht: laat zien waar je uren naar kunt kijken zonder dat het je verveelt. Waarom kun je hier uren naar kijken?

Deze foto symboliseert mijn fascinatie voor de eeuwige ritmes en processen die zich in de natuurlijke wereld voordoen. Ik kan heel lang kijken naar structuren, en hoe die zijn opgebouwd. Alles bevindt zich in een staat van groei of verval.

Heb je altijd een voorkeur voor het abstracte gehad?

Niet per se. Ik heb de afgelopen jaren juist vooral met mensen gewerkt. Dit is iets nieuws. Toch heeft het me altijd wel aangetrokken. Misschien wel omdat abstractie nog meer op het gevoel van zowel maker als kijker speelt. Het wekt bij iedereen weer iets anders op. De een kan het prachtig vinden, de ander vindt het misschien niks.

Hoe typeer je je eigen werk?

Mijn werk bevat altijd een combinatie van kalmte en zwaarte. Ik gebruik een gevoelige poëtische beeldtaal die veel kenmerken heeft van de schilderkunst. Ik ben niet zo’n fan van de huidige vluchtige beeldcultuur en probeer altijd dingen te maken met zo veel detail en precisie dat mensen er langer naar willen kijken dan die ene seconde. Je voorgangers in de estafette fotografeerden allemaal een persoon. Zou je uren naar een persoon kunnen kijken zonder je te vervelen?

Uren niet… Wel lang. Het moet dan trouwens wel een bewegend beeld zijn, het liefst gewoon in het echte leven. Geen foto. Ken je dat gevoel van verwarring als je te lang nadenkt over hoe een woord is geschreven of hoe het klinkt? Ik heb dat ook als ik lang naar de details in een gezicht kijk. Alsof het zich opnieuw aan me openbaart. Dan ontdek ik vaak dingen die ik ineens heel mooi kan vinden.

Vind je het belangrijk dat je werk toegankelijk is voor de kijker, of is het belangrijker als uitlaatklep voor jezelf?

Het is een combinatie van beiden. In eerste instantie maak ik alles voor mezelf, omdat ik die drang voel, maar ik hou wel in mijn achterhoofd dat mensen ernaar gaan kijken, en dat die er iets van zullen vinden. Ik hoop daarbij altijd dat het ze zal raken; dat ze zichzelf er misschien in herkennen. Uiteindelijk wil je toch erkenning.

Anouk is druk bezig om werk te maken voor de expositie Look, een initiatief van de derdejaars studenten fotografie van de KABK. Deze zal van 11 tot en met 19 januari te zien zijn in Den Haag. Het stokje wordt doorgegeven aan Leroy Verbeet, met als opdracht: fotografeer datgene waar je bang voor bent.