Een gesprek met een Nederlandse spermadonor die 46 kinderen heeft

VICE Nederland bestaat tien jaar. Om dat te vieren geven we een enorm feest, en posten we de komende weken verhalen die we het afgelopen decennium hebben gemaakt en die we koesteren. Als je ook naar ons verjaardagsfeest wil komen, neem dan de cybertrein en stap uit bij vicewordt10.nl.

In 2008 interviewden we spermadonor Ed Houben uit Maastricht, die met zijn zaad al 46 vrouwen had bezwangerd.

De lesbische zus van een vriendin van me werd een tijdje terug zwanger. Ze vond haar spermadonor op één van de verschillende Nederlandse websites waar vrouwen met een kinderwens en mannen die bereid zijn sperma te doneren elkaar vinden. Ik bezocht die websites en vond een vreemde gemeenschap waar alleenstaande vrouwen, lesbische stellen en stellen waarbij de man onvruchtbaar is het geluk kunnen vinden in de vorm van een kopje sperma en de zwangerschap die daardoor veroorzaakt wordt.

Maar het is ook een plek waar vrouwen zonder schaamte om lange, blonde, hoogopgeleide mannen met blauwe ogen vragen, waar er een paar roofdieren rondglibberen die overduidelijk alleen op seks uit zijn en waar sommige gasten met een anderzijds normaal functionerend gezin stiekem sperma doneren om zoveel mogelijk kinderen te krijgen als ze kunnen, waarschijnlijk beïnvloed door een gebrekkig begrip van Darwinisme.

Op deze ongebruikelijke forums bleef ik een naam steeds opnieuw tegenkomen: de Maastrichtenaar Ed Houben. Hij plaatste veel berichten en had contact met een hoop vrouwen. Velen wilden met hem in zee gaan—op het moment van schrijven heeft Ed 46 kinderen en zijn er zes vrouwen van hem zwanger. Onlangs nog had Ed een reünie met een aantal vrouwen die zijn zaad gebruikten om zwanger te worden. Enkele van zijn kinderen, van zes maanden tot vier jaar oud, waren er ook. In totaal waren er dertig mensen. Daar wilde ik het fijne van weten.

VICE: Hoe ben je begonnen met sperma doneren via internet?
Ed Houben: Ongeveer vijf jaar geleden kwam ik erachter dat er een groot tekort is aan spermadonoren. Ik wilde altijd al mensen helpen, vanaf het moment dat ik mijn broers vriendin voor hem zag zorgen op zijn sterfbed. Eerst dacht ik dat ik dat kon doen door mijn diploma EHBO te halen. Dat pakken ze me nooit meer af.

Maar 46 kinderen is best wel veel, toch?
Kijk. ik zou onmiddellijk stoppen als er geen tekort aan donoren meer was. Mensen denken soms dat ik een rare vent ben omdat ik zoveel kinderen heb, maar ik zie het als anderen helpen. Ik heb geen zelfzuchtige motieven, behalve dan het goede gevoel dat ik krijg van anderen gelukkig zien.

Hoe gaat het dan in zijn werk? Je plaatst een bericht, je ontmoet de vrouw, hebt de seks en beng - zwanger?
Nee. Als ik contact maak met vrouwen op internet heb ik er e-mailconversaties mee voordat ik ook maar iets plan. Op die manier kan ik een beetje aftasten wat voor persoon het is en of het een goede moeder zou zijn of niet. Dan, als de vrouw en ik er beiden een goed gevoel bij hebben, maken we een afspraak. Eerst reisde ik heel Nederland, België en soms Duitsland af om bij mensen langs te gaan, maar nu vraag ik of mensen naar mijn woonplaats, Maastricht, komen. Dan boeken ze een hotel. Ik zou die mensen willen uitnodigen om bij mij thuis langs te komen, maar ik moet daarmee wachten tot mijn moeder niet meer bij mij maar in het bejaardentehuis woont. Als die mensen bij het hotel inchecken, kom ik langs en trek ik me terug op het toilet. Dan kom ik terug met een bekertje sperma. Er komt geen seks bij kijken. Als ik klaar ben, blijf ik meestal wachten tot de vrouw zichzelf heeft geïnsemineerd en dan vertrek ik. We herhalen dit proces totdat de vrouw zwanger is. Daarna houden we soms contact, maar soms hoor ik ook nooit meer iets van die mensen. Het hangt af van wat de moeder wil. Het enige wat ik niet doe is ouderlijke verantwoordelijkheid accepteren. Maar daar hen ik van te voren heel duidelijk over.

Als je 46 kinderen hebt en er zes onderweg zijn, dan moet dit je veel tijd kosten.
De tijd die het me kost varieert van week tot week. Het hangt af van de ovulatie van de vrouw. Die vindt niet altijd regelmatig plaats en omdat het zaad moet worden ingebracht voor de eisprong plaats heeft kan ik ieder moment van de maand worden opgeroepen. Een paar weken geleden moest ik vijf vrouwen rond het weekend insemineren. Eén op vrijdag, twee op zaterdag en één op zondag en één op maandag. Van die vijf werden er twee zwanger.

Dan ben je een behoorlijk vruchtbare man. Hoe zorg je ervoor dat je zaad van topkwaliteit blijft?
Ik draag geen jeans of strakke broeken. De balzak moet koel blijven hangen. Daarom draag ik plooibroeken en neem ik nooit een heet bad of een sauna. Verder drink ik amper alcohol en neem ik af en toe foliumzuurtabletten en capsules met visolie. Maar eigenlijk heb je dat als gewoon vruchtbare man allemaal niet nodig. Een vriend van me vertelde laatst dat hij tijdens het paardrijden de vreemdste gil ooit hoorde. Door een bizar toeval was er bij een ruiter achter hem een stuk touw om de linkerteelbal heen gedraaid en die scheurde vervolgens af. Kijk, daar gaat de vruchtbaarheid pas echt van naar de kloten.

Juist. Hoe was het om een tijdje terug zoveel van je kinderen tegelijkertijd op dezelfde plaats te zien?
Eerst concentreerde ik me heel erg op de organisatorische kant van de dag, omdat ik er zeker van wilde zijn dat iedereen zich op zijn of haar gemak voelde. Er waren mensen uit België, Nederland en Duitsland en ik maakte me zorgen dat ze niet goed met elkaar zouden kunnen opschieten. Maar na een tijdje ontstond er vanzelf een scheiding in de zitorde - mensen die dezelfde taal spraken gingen hij elkaar zitten. Het werd een fijne dag. De kinderen werden aan mij er voorgesteld, maar al snel verloren ze hun er interesse in mij en gingen ze met elkaar spelen. Het was van: "Ok, dat is papa. Wat zullen we nu eens doen?" Zo gaat het op die leeftijd en dat verwachtte ik ook. 's Middags werd het dutjestijd voor de meeste van hen en toen was het wel zo'n beetje afgelopen. De ouders vertelden me later wel dat ze ik opgelucht waren over de fijne manier waarop hun kinderen met mij kennis maakten. Er was totaal geen beladen sfeer, vandaar.

Ben je niet bang dat je gehecht raakt aan die kinderen, terwijl je ze niet kan zien wanneer je wilt?
Ik vind het fijn om te horen dat het goed gaat met de kinderen en ik ben bevriend met sommige moeders. Maar als de baby's worden geboren, koester ik geen vaderlijke gevoelens voor ze. Ik ben wat dat betreft een koele kikker. Daarom kan ik het spermadonorschap zo goed aan, denk ik. Het scheelt trouwens ook dat ik een man ben. Een vrouw voelt het kind negen maanden lang schoppen en groeien in haar buik. Ik geef alleen 200 miljoen spermacellen weg. Die kan ik niet allemaal uitzwaaien.

Ben je helemaal nooit geëmotioneerd?
Nee, dat ook weer niet. Verleden jaar overleed een donorkindje van me dat te vroeg was geboren. Het was uit de baarmoeder gegroeid en vervolgens na twintig weken al ter wereld gekomen. Het leefde een uur. Toen de moeder mij belde met dat nieuws, heb ik voor het eerst sinds de begrafenis van mijn broer weer gehuild. Ik kon op dat moeilijke moment gelukkig terugvallen op die moeders die inmiddels ook vriendinnen van me zijn.

Heb je eigenlijk een vaste vriendin?
Nee. Ik ben verlegen, daardoor benader ik vrouwen niet snel. Daarnaast steek ik er amper tijd en moeite in om iemand te vinden. Ik ga weinig op stap. En ik ben ouderwets in mijn opvattingen over de liefde. Ik geloof ergens in het vinden van de ware en in één klap verliefd worden. Maar goed, als dat zo is, loopt er maar één persoon rond tussen al die zes miljard mensen met wie dat zou kunnen gebeuren. Dat maakt de kans om elkaar te vinden klein. Ik wil wel een relatie hoor, maar ik zie het nog niet zo snel gebeuren.