Deze fotograaf maakte tien jaar lang foto’s van aanhangers van cryonisme

Tussen 2006 en 2015 onderzocht de Briste fotograaf Murray Ballard cryonisme, waarbij lichamen worden ingevroren in de hoop dat ze later weer tot leven kunnen worden gewekt. Onlangs werden zijn avonturen – waarvoor hij naar het Verenigd Koninkrijk, de VS en Rusland afreisde – in een boek samengevat, The Prospect of Immortality, uitgegeven door GOST (je kunt hier een exemplaar kopen)

Ik sprak met hem af om te praten over zijn motivatie voor deze projecten, welke spullen deelnemers naar de toekomst willen meenemen, en de hoop op een betere toekomst.

VICE: Hoi, Murray. Hoe is dit tien jaar durende avontuur begonnen?
Murray Ballard: Ik ben dit project in 2006 begonnen, toen ik fotografie studeerde aan de universiteit van Brighton. Ik werkte aan een project met het thema 'conservering'. Ik had een lijst van dingen die ik wilde fotograferen: Egyptische mummies, taxidermie, zaadbanken, bibliotheken, museumarchieven en balseming. Cryogene conservering stond ook op die lijst, hoewel ik toen dacht dat het alleen in sciencefiction bestond. Ik begon het project met het fotograferen van een preparateur in het lokale natuurhistorisch museum, maar ik werd niet heel enthousiast van de foto's – ik wist dat er binnen dat thema al goede foto's waren gemaakt.

Een paar dagen later bladerde ik door The Guardian en stuitte ik op een artikel; het ging over een Franse familie die een eigen cryonisme-experiment had uitgevoerd met een aangepaste industriële vriezer in de kelder van hun chateau. Hun experiment was gestopt, maar in het artikel ging het ook over een organisatie in de VS die een professionelere vorm van cryonisme aanbood. Ik wilde meteen het vliegtuig pakken om die plek met eigen ogen te zien, maar als student had ik daar niet de middelen voor, dus fotografeerde ik in plaats daarvan een groep cryonisten in het Verenigd. Toen ik uiteindelijk subsidie kreeg reisde ik voor de eerste keer naar de VS in oktober 2006. Van daaruit is het project verder gegroeid.

Hoe slaagden de deelnemers die jij tegen bent gekomen erin om religie en geloof in het hiernamaals te verzoenen met een mogelijk middel om leven na de dood mogelijk te maken?
Ik heb niet zo veel religieuze cryonisten ontmoet. Hoewel een paar van hen me hebben verteld dat ze geen conflict zien tussen religie en cryonisme. Ze zetten het op één lijn met levensreddende technologieën als reanimatie. Ik heb alleen in Rusland religieuze mensen gezien die betrokken waren bij cryonisme. De eerste cryonismepatiënt in Rusland was een neuropatiënt, alleen haar hoofd was gecryoconserveerd; haar lichaam was begraven op een begraafplaats aan de rand van St. Petersburg. Dat was in 2005. Ik was er niet tijdens de conservatie, maar ik bracht in 2009 een bezoek aan het graf met de dochter van de patiënt. Ze was duidelijk religieus, ze bad bij haar moeders graf. Een jaar later, op een andere reis naar Rusland, was ik getuige van een cryoconservatie waar de patiënt met gebedskaarten en kaarsjes bevroren was. In beide gevallen kon ik door de taalbarrière niet met de familie communiceren, maar ik heb de indruk dat sommigen religie en cryonisme met elkaar kunnen verenigen.

Hoe zagen de deelnemers die jij hebt ontmoet hun dagelijks leven, in vergelijking met waar ze in de toekomst op hoopten?
Dit klinkt logisch, maar de meeste cryonisten zijn erg optimistisch over de toekomst. Ze denken dat hun leven in de toekomst veel beter zal zijn dan hun hudige leven en gebruiken de geschiedenis als argument. Hoe het leven er in de toekomst uit gaat zien is volgens de meesten moeilijk te voorspellen. Natuurlijk noemen sommige cryonisten vliegende auto's, kunstmatige intelligentie en leven op andere planeten, maar de meesten wagen zich er niet aan om specifieke voorspellingen te doen. Het is interessant dat Robert Ettinger, de "vader der cryonisten", me heeft verteld dat hij vroeger grootse uitspraken deed over het leven in de toekomst, in de hoop dat mensen zich zouden opgegeven, maar hij realiseerde zich dat dat niet oké was. Hij denkt dat het mensen juist afschrok – de angst voor het onbekende. Hij vertelde dat de meeste mensen meer van hetzelfde willen, zonder de nadelen en ongemakken van vandaag de dag.

Wat vind jij de belangrijkste foto uit de serie?
Persoonlijk vind ik "Fred's suitcase" een van de belangrijkste foto's. Ik vraag cryonisten vaak welke bezittingen zij graag zouden willen houden voor in de toekomst. De meesten reageren met iets als: "Daar heb ik nog niet echt over nagedacht," of, "Ik ben niet echt geïnteresseerd in het houden van bezittingen – waar zullen ze nuttig voor zijn in de toekomst?" Maar in 2012 ontmoette ik Fred. Hij was toen 80 en had een paar jaar eerder z'n vrouw verloren. Hij besloot zich op te geven voor cryonisme en verhuisde uit Ohio om in de buurt van een Cryonisme-instituut in Michigan te gaan wonen, zodat hij in de buurt zou zijn als de tijd rijp was.

Toen ik hem vroeg welke bezittingen hij wilde meenemen naar de toekomst, ging hij me voor naar zijn kelder, waar op een plank in de hoek een koffer stond. Ik pakte de koffer en maakte hem op de grond open. Het zat vol met foto's. Freds hele leven in foto's, van zijn eerste drumstel – hij was drummer geweest in een jazzband – tot een portretfoto van zijn vrouw. Ik weet niet of dit mijn project vertegenwoordigt, maar het kom er wel aardig in de buurt van waar dit project om draait.

Zijn er nog andere onderwerpen waar je zo diep in zou willen duiken?
Ik zou graag aan een project werken over transhumanisme, de groeiende beweging die gelooft dat we de menselijke staat kunnen en moeten verbeteren door gebruik te maken van geavanceerde technologie. Ik denk dat het een logisch vervolg is. Het is alleen moeilijk om een aanpak te bedenken, aangezien de meeste ideeën al bestaan.

Dankjewel, Murray.

Bekijk hieronder meer foto's uitThe Prospect of Immortality: