Dmitrij is aan het sterven en schrijft erover op zijn blog

Op de eerste dag van februari dit jaar plaatste Dmitrij Panov een post op zijn blog:

Vier jaar eerder, in december 2011, zat Dmitrij in het ziekenhuis, uitgeput van een MRI-scan.

De dokter keek een paar tellen naar de scan en wist toen de diagnose al: een tumor. Opgelucht belde Dmitrij zijn moeder, omdat hij nu eindelijk wist wat er met hem aan de hand was.

Dmitrij studeerde psychologie in Marburg. Hij ging naar de universiteitskliniek toen hij de dagelijkse rugpijn en de constante kotsneigingen niet langer kon verdragen. De orthopedist ging ervan uit dat het een soort spanning was. De therapeut verwees hem door naar een gespecialiseerde arts. Ongeveer een maand later stortte Dmitrij in toen hij Tetris aan het spelen was. Hij werd wakker in de universiteitskliniek in Marburg en zag eindelijk een neuroloog. Toen het eenmaal bevestigd was dat hij een hersentumor had, werd er meteen voor de volgende dag een operatie gepland. Hij kijk uit naar de operatie en de daaropvolgende bestraling. De pijn, het kotsen en het flauwvallen zouden dan allemaal verdwijnen. Dmitrij nam een semester vrij van de universiteit om te herstellen. In het begin kreeg hij elke zes weken een chemokuur. Later eens in de paar maanden.

De doktoren hadden niet veel tijd voor hem. Soms vroeg een van hen hoe hij zich voelde, maar Dmitrij had het gevoel dat zijn antwoorden te lang duurden. Hij had meer woorden nodig om te beschrijven wat er met hem aan de hand was, maar de dokter had hier geen geduld voor. Een keer morste een verpleegster Dmitrij's eigen bloed over zijn broek heen toen ze bloed prikte. Ze bood haar excuses niet eens aan.

De behandeling was een succes en na twee jaar kankervrij te zijn, waren Dmitrij's zorgen verdwenen. Maar je bent slechts officieel kankervrij na vijf jaar, niet twee.

Dmitrij ging door met zijn studie en kreeg langzaamaan zijn leven weer terug: hij speelde videogames en keek films met zijn vrienden. Hij werd lid van het theatergezelschap van zijn school, discussieerde over films op een online forum en ontmoette mensen van dit platform in het echte leven: hij hield van die gemeenschap. Toen hij voor het eerst ziek werd, verspreidde het nieuws zich snel. Mensen die hem alleen van online kenden, belden hem op om hem te steunen. Door de jaren heen heeft Dmitrij 680 dvd's verzameld. Zijn favorieten waren Kill Bill, Moonrise Kingdom en de Zuid-Koreaanse film Oldboy.

In april 2015 ­– een jaar voordat hij officieel kankervrij zou zijn – was hij terug bij de dokter. De diagnose: dezelfde tumor op dezelfde plek. Wederom werd hij geopereerd, gevolgd door bestraling en chemo.

Aan het einde van 2015 werd zijn ruggenmergvocht getest wat een nieuwe diagnose met zich meebracht: uitzaaiing. Een nieuwe ronde chemo volgde. De dokters konden de uitzaaiingen niet weghalen, maar wilden "de kwaliteit van zijn leven zoveel mogelijk verbeteren." Hij had en medulloblastoom aan de kant van zijn brein dat zijn motoriek controleerde. Als dat groter zou worden, zou het zijn balans ook kunnen beïnvloedden, of zou de tumor tegen zijn visuele cortex aandrukken. Een Medulloblastoom wordt soms een "kindertumor" genoemd, omdat het voornamelijk bij jonge mensen voorkomt. Er is nauwelijks onderzoek verricht op het gebied van volwassen of jongvolwassenen, zoals Dmitrij. Daarom moesten de dokters experimenteren.

Het nieuws dat er eigenlijk niets meer voor Dmitrij gedaan kon worden, verraste hem niet. Het feit dat de tumor niet te opereren was, betekende dat hij kerst met zijn oma kon doorbrengen, in plaats van in het ziekenhuis. Hij had haar verjaardag al gemist omdat hij chemotherapie onderging.

In de wetenschap dat hij stervende was, schreef Dmitrij zijn eerste blogpost op 1 februari, rond twee uur 's ochtends:

Hij noemde zijn online dagboek "Sterven met Swag" en publiceerde elke vier dagen een nieuwe post, zodat hij kon aantonen dat het onherstelbare en het onontkoombare niet zo erg is als het lijkt. Hij wilde iets achterlaten.

Dmitrij werd 25 jaar geleden in de Sovjet-Unie geboren. De navelstreng zat om zijn nek gewikkeld waardoor hij niet kon ademen. Volgens zijn moeder – die vijftig kilometer van hem vandaan woont, in Herborn – duurde het vier uur voordat hij weer tot leven was gewekt. Nu moet ze alsnog haar enige kind verliezen.

Na zijn bezoekjes aan de kliniek, ging hij terug naar het appartement dat hij met zijn beste vriendin Sabine deelde. Dmitrij praat om de zoveel tijd met zijn moeder over de telefoon, maar wilde niet meer bij haar wonen. Dmitrij raakt snel geïrriteerd en hij zegt dat de wifi niet goed werkt bij zijn moeder. Hij stopte met zijn opleiding, en bracht zijn dagen door met films kijken en te gamen. Zijn theatergezelschap trad op met The Importance of Being Earnest van Oscar Wilde en tijdens de openingsavond strompelde Dmitrij op het podium. Na het laatste applaus brachten zijn klasgenoten hem naar de universiteitskliniek.

Dmitrij had nog een operatie en vervolgens weer zes weken van bestraling. Hij hoorde dat de kans bestond dat hij verlamd zou raken. Hij begon aan het schrijven van zijn testament: zijn dvd's hadden een nieuwe eigenaar nodig. Wanneer de witte muren van de kliniek op hem afkwamen, haalde Dmitrij steun uit de reacties van zijn lezers.

Hij werd opgenomen in een revalidatiecentrum – niet naar een hospice, omdat het er niet naar uitzag dat hij zo snel zou sterven. Hij wilde niet eens weten hoeveel tijd hij precies over had. Dmitrij is niet bang om te sterven: sommige mensen sterven ongelukkig op hun honderdste. Hij zal voldaan sterven voor zijn dertigste. Dmitrij schreef dat hij niet geïnteresseerd was om de wereld te zien, maar dat hij wel verdrietig was over het missen van een aantal dingen: dat hij nooit naar het all-you-can-eatbuffet was geweest op de hoek van een supermarkt in Bonn en dat hij nog niet alle videogames kon spelen die nog niet waren uitgekomen.

Op een zonnige dag in mei dit jaar zat Dmitrij in de neurologie-afdeling van een kliniek in Hesse – opgesloten in zijn kamer en nauwelijks in staat om te bewegen. Daar ontmoette ik hem. De andere patiënten waren buiten aan het wandelen of lagen in het gras in het aangrenzende park. De kliniek had een vleugel voor mensen met mentale problemen en eentje voor mensen die aan het revalideren waren. Soms twijfelde Dmitrij erover op welke afdeling hij zat.

Hij keek naar films, speelde games en keek uit het raam naar het bos. Het uitzicht boeide hem niet zoveel. Zijn rug deed pijn en hij kon geen comfortabele positie vinden om te liggen. De laatste diagnose was dat er nog een uitzaaiing zat op zijn wervelkolom. Soms kon hij niet goed zien, wat meestal niet langer dan een half uur duurde.

Dmitrij werd op 9 juni naar huis gestuurd.

Na zijn dood zal Sabine zijn laatste blogpost voor hem schrijven.