Ik was bij de begrafenis van charmezanger Eddy Wally

2016 was een meedogenloos jaar voor internationale sterren. David Bowie en Lemmy waren amper in het hiernamaals, of we moesten al afscheid nemen van Eddy Wally. De Vlaamse charmezanger stierf op 6 februari aan de gevolgen van een hersenbloeding. Hij werd 86. Hoewel je ouder dan zestig of heel erg dronken moet zijn om Eddy Wally's muziek te appreciëren, veroverde hij iedereens hart met zijn warme persoonlijkheid en zijn excentrieke stijl. Na het bericht van zijn overlijden werd aan de Vlamingen een even excentrieke begrafenis beloofd, met een gouden lijkwagen en optredens van bekende Vlamingen. Ik ging naar Zelzate, het geboortedorp van Eddy Wally, om een laatste groet te brengen.

Voor wie niet helemaal bekend is met het glamourleven van de charmezanger, even heel snel een profielschets: Eddy werd in 1932 geboren als Eduard Van De Walle. Voor hij charmezanger werd, was hij eerst charmetextielarbeider en later charmemarktkramer. Door een landelijk tv-optreden brak Eddy al in 1966 door bij het grote publiek en werd zijn single Chérie een grote hit.

Eddy stak zijn onstuitbare ambitie om een internationale ster te worden nooit onder stoelen of banken. Hij noemde zichzelf The Voice of Europe en trok regelmatig naar het buitenland. Het hoogtepunt in zijn internationale carrière was toen hij naar China trok, en er zelfs een Mandarijnse versie van Chérie, Baobei , ten gehore bracht. De afgelopen jaren maakte hij zich ook bij jongere generaties populair als internetpersoonlijkheid. De filmpjes waarin Eddy het fenomeen Youtube ontdekt kunnen gezien worden als de bakermat van Eddy Wally als één van de eerste echte memes van de lage landen. Dat hij gemist zal worden, bewijst de opkomst op de Grote Markt van Zelzate op zaterdagochtend, voor zijn begrafenis.

De plechtigheid vindt plaats in de kerk van Zelzate, naast café Ambiance, alsof het in de sterren stond geschreven. De plaatsen in de kerk zijn gereserveerd voor familie, naasten, en bekende Vlamingen zoals meneer Alberto. Op de Grote Markt is er plek voor zijn fans, die de begrafenis kunnen volgen op grote schermen. Ondanks de regen en kou staan zo'n tweeduizend mensen klaar om afscheid te nemen. Het publiek is overwegend bejaard, maar er zijn ook enkele jongeren die beseffen wat voor zwarte dag dit is voor België.

Voor de kerk staan een witte limousine, waarmee dochter Marina Wally haar opkomst had gemaakt, en de gouden lijkwagen waarmee Eddy Wally straks naar de begraafplaats zal worden gebracht. De lijkwagen is duidelijk beige, en niet goudkleurig, maar iedereen lijkt er vrede mee te hebben.

De pastoor steekt van wal met een dankbetuiging voor alle aanwezigen. Terwijl hij met zijn zangerige pastorenstem katholieke dingen zegt, spreek ik met een man in een glitterhoed over Eddy Wally.

VICE: Een zwarte dag. Wat betekende Eddy Wally voor jou?
Erik: Hij was een goed mens, hè? Eddy was geweldig. Hij had ongeveer dezelfde leeftijd als mijn ouders, en kwam ook uit dezelfde parochie. Ik kende hem al lang. In ging al naar optredens van hem in de jaren 70.

Hoe zal je je hem herinneren?
Het was iemand die altijd moest blinken. Glamoureus, en altijd met een glimlach op het gezicht. Hij kon jong en oud samenbrengen, iedereen deed mee. Soms werd hij wel uitgelachen, maar dat was uit jaloezie. Hij is heel ver gekomen, als simpel mens.

De pastoor is uitgepraat en nodigt de aanwezigen uit om een bidprentje te komen halen, begeleid door de vaste accordeonist van Eddy. Ik maak van de gelegenheid gebruik om een jonge vrouw die alleen is gekomen aan te spreken.

VICE: Weet je nog waar je was toen je het nieuws hoorde?
Evelien: Iemand stuurde me afgelopen zondag een bericht: "Zullen we vanmiddag pannenkoeken eten ter ere van Eddy Wally?". Ik dacht dat het een grap was, maar toen zag ik op Facebook dat hij inderdaad was gestorven. We hebben onze pannenkoeken die middag opgedragen aan hem.

Heb je een herinnering aan hem die er bovenuit steekt?
Dat zijn er zo veel. Ik heb hem één keer live gezien, op de Gentse Feesten. Dat was toen wel ambiance, in de betere jaren. Verder herinner ik me vooral die filmpjes van toen het wat slechter ging met hem. Wat me altijd zal bijblijven, is het filmpje waarin zijn dochter moest voorzeggen wat Eddy moest zeggen. Dat vond ik best verdrietig, dat zij dan The Voice of Europe werd.

Intussen heeft iedereen heeft een bidprentje gekregen. De plechtigheid gaat verder met een preek van Ivan Saerens, de organisator van de Gentse Feesten, waar Eddy Wally zijn eigen podium had. Hij dankt Eddy voor de mooie jaren en het plezier dat hij aan de mensen gaf. Hij sloot af met "Eddy is niet dood", waarop een jongen van een jaar of acht die voor me stond verward naar zijn moeder keek.

Daarna brengt de Vlaamse zanger Bart Herman Eddy, een zelfgeschreven ode aan Eddy Wally. Het is prachtig, alle aanwezigen worden er even stil van. Als het van mij afhangt mag hij het ook brengen op de begrafenis van Eddy Merckx.

Achter me staan drie kerels, die opvallen door hun leeftijd. Eén van de drie komt net terug van de Shoe Discount aan de andere kant van de Grote Markt. Begrafenis of niet, koopjes zijn koopjes. Ze zeggen uit Leuven te komen. Als ik hen vraag waarom ze helemaal uit Leuven naar hier zijn gekomen, antwoordt de man die net uit de Shoe Discount komt: "Uit respect voor Eddy."

Wat betekende Eddy Wally voor jullie?
Thomas: Hij was een icoon van het Vlaamse schlager- en volksliedgebeuren. Hij had een droom en heeft die perfect waargemaakt. Hij was gemakkelijk uit te lachen, maar hij heeft het toch maar gedaan.
Domien: We wisten dat we sowieso hiernaartoe moesten komen. Dat hadden we al langer afgesproken: als Eddy Wally sterft, gaan we naar de begrafenis.

Hebben jullie een prominente herinnering aan hem?
Thomas: Zeker. We hebben ooit gewerkt op een feest waar Eddy moest optreden. We hebben hem toen ook ontmoet, en het viel op dat hij heel down to earth was. Hij speelde wel wat theater op het podium, hij maakte van zichzelf een beetje een karikatuur. Maar dat werkte.

Wat willen jullie hem nog zeggen?
Pieter: Ik zou hem vragen waarom hij nooit een politieke, maatschappijkritische plaat heeft gemaakt. Dat mis ik nog in zijn oeuvre. Kunstenaars van dat allure mogen toch een politieke boodschap brengen, vind ik.

Ondertussen heeft Adri-Jan Hoes, zoon van Johnny Hoes, het woord genomen. Hij omschrijft Eddy als "een uiterst sympathieke en charmante man, met oogverblindende kostuums en een uniek stemgeluid. Hij nam mensen mee in zijn rijke fantasiewereld en liet ze even ontsnappen aan de dagelijkse sleur." Daarna is het de beurt aan de Vlaamse ex-collegacharmezanger Christoff. Die heeft ongeveer even veel charme in zijn hele lichaam als Eddy Wally in een teennagel die hij in 1976 afknipte, maar hij zorgde met zijn versie van Het Onzevader waarschijnlijk wel voor alarmerend sneller slaande harten onder de bejaarde dames. Om niet naar hem te moeten luisteren praatte ik met enkele oprechte fans van Eddy.

VICE: Hoe zal je Eddy Wally blijven herinneren?
William: Als de Belgische Elvis, eigenlijk. Hij had zelfs mooiere kostuums dan Elvis. Hij had fans van jong en oud. Op elke rommelmarkt vind je wel een gesigneerde plaat van hem.
Paul: Het is eigenlijk heel moeilijk om een plaat van hem te vinden die niet door hem gesigneerd is. Prachtig, vind ik dat. Dat toont aan hoe begaan hij was met zijn muziek.

De dienst komt tot zijn einde. Op de grote schermen zien we een foto van Eddy, terwijl zijn versie van My Way de Grote Markt vult. De lijkdragers brengen hem in zijn witte kist naar de beige lijkwagen. Mensen gaan op hun tenen staan om een laatste blik op Eddy te kunnen werpen. Na My Way horen we Eddy's versie van Walk On. Terwijl het publiek eerst stil was, begint iedereen nu uit volle borst mee te zingen. Heel Zelzate lijkt te zingen voor Eddy, en het is in één woord: gewèèldig.