Meld je aan voor onze Climate Coverage Now-nieuwsbrief als je onze klimaatverhalen van over de hele wereld wil ontvangen. Als je geen zin hebt om te wachten: lees hier wat we tot nu toe hebben geschreven over de klimaatcrisis.
Ooit was Mahul een klein vissersdorpje, nu is het een van de smerigste wijken van Mumbai. Een dystopische nachtmerrie, waar appartementencomplexen dicht op zuiveringsinstallaties voor rioolwater zijn gebouwd. Vooral met het Eversmile Complex is het slecht gesteld: 72 betonnen gebouwen met afbrokkelende, met afval bezaaide appartementen erin die van boven naar beneden rioolwater lekken. Er wonen naar schatting zo’n dertigduizend mensen in.
Videos by VICE
De statistieken zijn alarmerend. Volgens het laatste rapport van het Indian Institute of Technology lijden 204 bewoners aan een huidinfectie, 129 hebben chronische koorts en verkoudheid en 200 gaven aan dat ze hun baan hebben verloren of hun loon omlaag zagen gaan. Sinds 29 juli zijn negen mensen zelfs gestorven aan ziektes, vertellen bewoners ons. Hoeveel mensen er dit jaar in totaal zijn overleden is niet bekend, maar in een rapport van vorig jaar worden activisten geciteerd die spreken van 100 doden sinds 2017. Terwijl we rondlopen, zien we hoe een aantal bewoners buiten een huis staan waar onlangs een jongen was gaan wonen. Niet veel later werd hij ziek, en pleegde daarna zelfmoord.
Een van de dingen die de bewoners vaak zeggen is: “We zouden nog liever op straat leven dan hier.” Het National Green Tribunal verklaarde in 2015 niet voor niets dat de lucht van Mahul zo slecht is dat er eigenlijk geen mensen zouden mogen leven. Zowel de staat als het gemeentelijk bestuur van Mumbai heeft zich daar nooit iets van aangetrokken, maar het hooggerechtshof buigt zich er nu wel over. Wat de overheid doet, is nóg meer inwoners van Mumbai hier lozen. Het gaat vooral om duizenden families die door sloopwerkzaamheden van de gemeente hun huis kwijtraakten en gedwongen naar Eversmile moesten verhuizen, een plek die ze omschreven met termen als ‘gaskamer’ of ‘vuilnisbelt voor mensen’.
Als de fotograaf en ik bij het complex aankomen, worden we overvallen door de vuile lucht van afval en chemische stoffen. We krijgen te horen dat regen de stank verergert, en jawel, het heeft net geregend. We komen er al snel achter dat de inwoners van Mahul makkelijke praters zijn. “Als ze ons willen vermoorden, moeten ze dat maar doen, in plaats van ons hier te dumpen,” vertelt Pooja, een 29-jarige bewoner aan VICE. “Na een paar weken kreeg ik hier al de neiging om van een gebouw af te springen.”
Met het drinkwater is het zo slecht gesteld dat je maag er gelijk van omdraait (en ja, we spreken uit ervaring). Pooja vertelt dat granen, groenten en kruidengeneesmiddelen meestal binnen twee dagen beginnen te rotten. “We hadden nooit gedacht dat zoiets ons zou overkomen,” zegt de 36-jarige Rekha Ghadge, een bewoner die haar buurtgenoten aanspoort om actie te voeren zodat ze kunnen verhuizen. “Kijk hoe de overheid het Aarey-bos ruimt; het lijkt alsof ze daar ook een soort Mahul willen neerzetten. Ze maken zich drukker om expedities naar de maan dan de mensen hier. Misschien dat de politici, nadat ze ons hebben genaaid, ook naar de maan gaan om daar de boel te verzieken.”
Vanaf de bovenkant van een van de gebouwen, dat zeven verdiepingen telt, kun je dikke rookwolken uit de nabijgelegen schoorstenen van fabrieken en raffinaderijen zien komen. “Rond middernacht zit de lucht vol schoorsteenrook,” zegt de 65-jarige bewoner Akbar Sheikh. “En rond drie uur ‘s nachts komt de rook onze huizen binnen. Dat stinkt enorm. Het eerste wat we ‘s ochtends doen is roet van onze huizen schrapen.”
Ghadge legt uit dat de omliggende raffinaderijen meerdere gas- en olielekken hebben gehad, en dat er brandjes en explosies zijn geweest. “Er was gelukkig niemand in de buurt toen de aardolieraffinaderij Bharat vorig jaar in de fik vloog – maar ja, dat is de volgende keer misschien wel anders.”
Toen we rondliepen zagen we zowel oude als jonge, slungelige mannen in de gangen rondhangen, en ze zagen er niet echt gezond uit. “Zodra ouderen hierheen verhuizen, worden ze meestal gelijk ziek,” zegt Ghadge. “Ze raken lusteloos, depressief en raken hun baan kwijt. De jongere mannen gebruiken veel alcohol en drugs; er is weinig nodig om ze te laten ontsporen.”
Ook vrouwen krijgen gezondheidsproblemen, zoals gedoe met hun menstruatiecyclus. “Meisjes worden hier makkelijk twee of drie keer per week ongesteld,” zegt Farah Sheikh (26). “En dan weer een paar maanden niet. Artsen zeggen meestal dat we het maar met rust moeten laten. Ondertussen hebben we jeuk rondom de schaamstreek, wat leidt tot infecties. Ik ben altijd vrij dun geweest, maar nu ben ik constant opgeblazen. Onze huid ziet er gek uit, we hebben last van haaruitval, schildklieren die niet goed werken, noem maar op.”
Er vinden ook veel miskramen plaats, meestal al binnen de eerste drie tot vier maanden. “Vrouwen krijgen op jonge leeftijd al veel voor hun kiezen. Soms vraag ik me af of we wel een nieuwe generatie kunnen voortbrengen,” zegt Archana (29).
Wat ook niet helpt: er zijn in Mahul geen ziekenhuizen. Oké, er is één lokale kliniek, maar die is onder de bewoners niet bepaald populair, vooral omdat de artsen hun klachten niet erg serieus nemen. “Ze geven ons tijdelijke medicijnen,” zegt Farah Sheikh. “Als we naar een privékliniek buiten de wijk gaan, krijgen we vaak te horen dat we alleen van onze klachten afkomen door te verhuizen. De artsen hier beweren dat er niet zoveel aan de hand is. Liegen die artsen buiten Mahul dan? Zitten de onderzoekers die deze plek ongeschikt hebben bevonden te jokken?”
Hier wonen heeft ook gevolgen voor de geestelijke gezondheid van de bewoners. Ghadge vertelt dat zij zelf ook psychische klachten heeft: “Ik heb duistere gedachten, en als ik begin met praten, kan ik nauwelijks ophouden. Ik overdenk de kleinste dingen. Ik ben continu angstig en krijg regelmatig paniekaanvallen. Je kunt er verder weinig van bewijzen, de artsen zeggen gewoon: ‘Nou ja, je ziet er verder wel gezond uit.’” Een aantal vrouwelijke bewoners vertellen dat ze ook last hebben gehad van stemmingswisselingen en paniekaanvallen. De slechte ventilatie, gebrek aan natuurlijk licht en constante lekkages maken het niet veel beter.
Mensen als Ghadge proberen er wel wat aan te doen: los van dat ze de afgelopen twee jaar bewoners voor demonstraties heeft gemobiliseerd (waar ook de bekende Indiase activist Medha Patkar aan meedeed), legt ze ook medische dossiers aan van iedereen, om een zaak van deze opeenstapeling van ziektes te maken.
Op een dag als deze, waarop ze voor de zoveelste keer een journalist haar buurt laat zien, laat ze zien veerkrachtig en vastberaden te zijn. “Sommige mensen worden er gek van om telkens weer dezelfde verhalen te vertellen, maar ik niet zo. Ik word er elke keer verdrietig van als ik over de situatie praat,” zegt ze. “Een oom van me die hier ook gewoond heeft, was ervan overtuigd dat hij het nauwelijks twee dagen zou overleven. Hij zei: ‘Als ik sterf, wil ik niet dat je me naar een graf brengt. Neem mijn lichaam maar mee naar het huis van de minister.’ Elke keer als ik met een journalist praat voel ik die woede opnieuw, en denk ik bij mezelf: we moeten hier weg. Dat is precies waar ik voor ga zorgen.”
