Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Broadly US.
Het is indrukwekkend om te zien hoe vindingrijk vrouwen zijn als het op masturberen aankomt. Of het nou gaat om jezelf bevredigen met een stuk groente of een rol hondenvoer, ze weten het altijd naar hun hand te zetten. Maar wat als er een nog makkelijkere manier was om klaar te komen? Wat als het mogelijk was om door geluid een orgasme te krijgen?
Videos by VICE
Er gaan verhalen rond over een muzieknoot die vrouwen laat klaarkomen zonder enige vorm van fysieke stimulatie. Als je even googlet, vind je talloze fora waarop mannen het bestaan van deze noot in twijfel trekken.
“Ik ga vannacht een experiment doen met mijn fuckbuddy,” schrijft een reaguurder. “In de naam van de wetenschap ga ik haar op mijn basversterker zetten en F# de hele tijd spelen om te kijken of er iets gebeurt.” Er volgt daarna een hele discussie over of F# de optimale noot is, en worden bassen en snaredrums nog even met elkaar vergeleken. Een andere gast komt met het meest hetero-normatieve antwoord ooit: “Dit gaat toch niet werken, misschien moet je proberen om haar met je pik te bevredigen.”
Vrouwen gebruiken al sinds mensenheugenis trillingen om klaar te komen. Sterker nog: de miljardenindustrie van seksspeeltjes wordt hierdoor gedreven. Dus in theorie is het mogelijk dat zo’n noot bestaat, maar toch ben ik sceptisch. Ik begin mijn onderzoek met wildvreemden op het internet om hulp vragen.
Op het blog Rummage through the Crevices, stuit ik op het verhaal van kindster Craig Huxley die in de jaren zeventig een vreemd, maar fantastisch apparaat heeft gebouwd dat blijkbaar met één krachtige noot een orgasme kon loswrikken bij vrouwelijke luisteraars.
De Blaster Beam, zoals deze machine heel toepasselijk heet, is een instrument van aluminium met gitaarelementen en snaren, dat een krachtige inwendige bas kan produceren. Star Trek-fans zouden de Blaster Beam kunnen herkennen van de Star Trek: The Motion Picture-soundtrack uit 1979. Het is overigens ook meteen de enige keer in de geschiedenis dat Star Trek gelinkt zou kunnen worden met een vrouwelijk orgasme. In 1990 was er in New York een optreden met de Blaster Beam, waar volgens de verhalen meerdere vrouwen tegelijk hun climax bereikten.
Jaren later speelde een andere blogger opnames van de Blaster Beam af voor een vriendin om te kijken of de verhalen klopten. “Haar uitdrukking veranderde meteen,” schrijft hij. Als ik haar vraag wat er aan de hand is, knippert ze met haar ogen en vraagt ze of ik het nog een keer kon afspelen. Maar dan harder. Dat deed ik en toen viel ze met een dromerige blik van haar stoel en begon ze zwaar te ademen. Ze kon nog maar net ‘ik… houd… van dit geluid’ fluisteren.”
Ik probeer Craig Huxley via zijn dochter te bereiken. Na een paar berichten heen en weer krijg ik het heugelijke nieuws dat hij me te woord wil staan. Helaas zetten Huxley en zijn dochter het op een zwijgen voordat we een afspraak kunnen maken. Het is blijkbaar even moeilijk om een kindster te strikken voor een interview als het is om een vrouw te laten komen zonder haar met een vinger aan te raken.
Ik mail vervolgens ene David Jordan, die een website heeft genaamd ’33 Hertz and Sex’. “Een orgasme is in principe een frequentie,” vertelt hij mij. “Ons zenuwstelsel is ontworpen om een orgasme te creëren en een schok door ons hele lichaam te sturen naar onze hersenen.” Het klinkt wetenschappelijk en Jordan lijkt te weten waar hij het over heeft. Tot hij mij een paar dagen later de lyrics van Hallelujah van Leonard Cohen doorstuurt als bewijs, en ik mijn vertrouwen verlies in hem. Ik besluit mijn zoektocht over een andere boeg te gooien. Het is de hoogste tijd om gewoon een collega van mij te ondervragen die hier sowieso iets van moet afweten, namelijk Will die ooit in een punkband zat.
“Will,” vraag ik. “Jij zat in een band toch? Ooit meisjes zien komen omdat ze dichtbij de speakers stonden?”
Zijn gezicht krijgt een kleurtje: “Uhm, nee niet echt.”
“Oh, en heb jij ooit iets gevoeld daar beneden omdat je dichtbij de boxen stond?”
“Nee. Gewoon nee. Maar het is wel eens gebeurd dat ik op gitaarversterkers zat en dat ik het fijn vond dat die trillingen door mijn lichaam gingen.”
Tot zover mijn frustrerende zoektocht naar deze muzieknoot. Ik benader Dr. Nikky Prause die onderzoek heeft gedaan naar de frequenties van populaire vibrators. Prause legt me uit dat er drie manieren zijn om een vibrator te testen: frequentie, wendbaarheid en versnelling. En daar wordt het ingewikkeld.
“We kunnen niet simpelweg stellen dat 33 hertz de optimale frequentie voor een vibrator is,” legt Prause uit. “Het juiste patroon voor stimulatie is afhankelijk van steeds langere intervallen. Dus tien seconden aan, dan weer tien seconden uit. Dertig seconden aan en dan weer dertig seconden uit.” Na enig aandringen vertelt Prause mij dat 110 hertz, de frequentie van de Hitachi magic wand, het meest effectief blijkt. “Maar dat zou ook gewoon kunnen zijn omdat het heel erg sterke trillingen zijn. Het is best een hoge stand,” voegt ze er nog aan toe.
Prause heeft me misschien niet echt antwoord kunnen geven op mijn vragen over handsfree orgasmes, maar het was toch fijn om haar te kunnen spreken. Toch wat anders dan al die online viespeuken met lummelige baardjes en blogposts vol taalfouten. Maar gelooft zij dat de noot bestaat?
“Ik kan me voorstellen dat sommige frequenties stimulerender zijn dan andere, maar uiteindelijk moet ik toch nee zeggen. Ik denk dat het wel om een placebo kan gaan. In mijn onderzoek kwam ik veel mensen tegen die hun fantasie gebruikten om een orgasme te krijgen. Dus als je iemand kunt overtuigen dat ze door een bepaalde muzieknoot klaar kunnen komen, kan het misschien werken.”
Zoals in veel zoektochten kom ik op een punt waar ik alle hoop opgeef. Ik leg me erbij neer dat ik nooit de waarheid achter de orgasmenoot ga achterhalen. En juist op dat moment stuurt Craig Huxleys dochter mij een bericht of ik hem nog wil spreken via Skype. Ik kan eigenlijk niet wachten om hem meteen te vragen over of de muzieknoot bestaat, maar eerst praten we over zijn nieuwe documentaire over olifanten. Na een hoop gezever over die beesten en bekende mensen die hij in zijn leven heeft ontmoet, stel ik hem eindelijk de hamvraag.
“Oh, het bestaat zeker,” vertelt Huxley. “Veel vrouwen hebben me erom bedankt. De Blaster Beam opent de chakra’s die een paar centimeter onder de navel zitten. En het stimuleert de hoofdchakra die onderaan de ruggenwervel zit. Het is een octaaf en een half lager dan de allerlaagste noot van een piano.” Als ik hem om meer details vraag, loopt hij naar een vleugel en begint te spelen. “Het is vooral een ‘E’ zou ik zeggen. Maar het bereik van de Blaster Beam gaat verder en lager dan dat van een piano.”
Dan ga ik verder over het concert in 1990 waar blijkbaar allemaal vrouwen gelijktijdig klaarkwamen door het geluid van de Blaster Beam. “Ja, dat is waar,” bevestigt hij. “Mensen zeiden dat ze in een orgastische toestand kwamen zonder de rompslomp van seks.” Hij lacht er even hard om. Met dit antwoord spring ik een gat in de lucht. Alsof de directeur van de CIA me belt om te bevestigen dat de landing op de maan nep was. Ik krijg helaas niet de kans om het zelf te ervaren, omdat Huxley blijkbaar niet meer weet waar hij zijn instrument van ruim vijf meter lang heeft gelaten. Hoe het ook zij, ik weet nu in ieder geval dat er een bizar luie manier is om een vrouw te laten komen.
