Bert Kops begroet ons met zijn enorme glimlach en een stevige handdruk als we zijn gym binnenlopen. In Kops Gym aan de Weesperzijde in Amsterdam is onder zijn leiding Team Mousasi aan het trainen. Iedereen heeft zich netjes ingetekend op de intekenlijst. Onder aan de lijst staat een krabbel, ‘Mousasi’. De wereldberoemde MMA-vechter die net van de UFC is overgestapt naar Bellator, werkt zich verderop in het zweet.
We zijn hier om Gegard Mousasi te spreken over zijn overstap en alles wat erachter zit. De MMA-wereld stond maandag op zijn kop toen het bekend werd. De Leidenaar, met roots in Iran en Armenië, werd gezien als een potentiële titelhouder in het middengewicht van de UFC. Maar toen onderhandelingen over een nieuw contract bij de UFC stuk liepen, sloeg concurrent Bellator toe.
Videos by VICE
VICE Sports: Ha Gegard, gefeliciteerd! Waarom ben je overgestapt naar Bellator?
Gegard Mousasi: Het is natuurlijk een financiële keuze, maar het heeft ook te maken met vrijheid. Ik ben nu een grotere vis in een kleinere vijver, en bij de UFC is dat andersom. En bij Bellator kan ik eindelijk voor de titel gaan vechten.
Word je bij Bellator anders behandeld dan bij de UFC?
Ik voel me meer gerespecteerd. UFC is zakelijk en erg Amerikaans, zo van: je past je maar aan. De UFC is ook erg gericht op entertainment, en dat is niet waar vechtsport om draait. Het is geen concert. Als je niet gewoon de beste vechters tegenover elkaar zet, gaat dat uiteindelijk tegen je werken. Misschien dat ze het over een jaar of twee begrijpen bij UFC, maar tot die tijd is Bellator gewoon een betere keuze.
Een ander voordeel is dat je nu je eigen sponsors kunt zoeken.
Nou, ik heb niet echt sponsors nodig. Sponsoring boeit me niet.
Speelt geld dan geen rol?
Jawel, ik heb nu nog geen kinderen, maar wil wel goed voor mijn familie kunnen zorgen.
Je bent het heel hecht met je familie toch? Kun je ons wat over je achtergrond vertellen?
Ik kom uit Iran, mijn ouders uit Armenië. We behoorden tot de Armeense bevolking van Iran. Alle Armeniërs die daar weg kunnen, gaan ook weg. Ik was acht toen we naar Nederland zijn gevlucht. Ik had veel familie en vrienden daar, dus het was lastig om te gaan. Voor mijn ouders al helemaal. Maar we hebben ons hier goed kunnen settelen. Wel eerst in een asielzoekerscentrum gezeten, dat was minder. Maar ik begrijp het, het is een proces. Ik ben vooral blij nu en waardeer waar ik woon.
Je ben er erg nuchter over.
Ik wil vooral geen zielige verhalen ophangen over mezelf. We hadden het misschien niet breed toen we jong waren, maar ik heb een goede jeugd gehad. Het publiek houdt nou eenmaal van een verhaal. Ze willen dat een ster groot is, een meltdown heeft en dan weer helemaal terugkomt, heel Amerikaans. Ook als je gek doet, kom je sneller in de media. Dat je tijdens de weging duwt of slaat, dat willen mensen zien. Als je gewoon sportief bent, is dat saai. Mensen praten over je als je iets niet goed doet, zoals Jon Jones die coke had gesnoven. Zo’n verhaal willen mensen horen.
Toch heb jij ook een heel interessant verhaal, toch?
Vroeger zeiden ze veel over mijn achtergrond, over de Iran-Iran oorlog. Maar ik was acht, die oorlog was al lang voorbij. Maar dat vinden mensen leuker. Zo van: hij is een asielzoeker, gevlucht voor oorlog en nu is hij een vechter, weet ik het. Dat klinkt allemaal mooi. Maar voor mij is het allemaal heel normaal, en ik zie mijn verhaal niet als een drama.
Je hebt weleens gezegd dat je moeite hebt met de mediaverplichtingen, maar nu praat je vrijuit. Is dat veranderd?
Het hangt van de journalisten af, haha. En van mijn bui natuurlijk. De aandacht is ook goed, maar de media zijn soms irritant. Ze vragen je continu allerlei dingen te doen. Dan laten ze me rennen voor de camera, filmen ze dat duizend keer en zie je me maar één seconde rennen. Dan denk ik: ben ik daar nou de hele dag mee bezig geweest? Maar goed, dat is promotie.
Wat vinden je ouders er van dat het zo goed met je gaat?
Die zijn ontzettend blij en trots. Het heeft lang geduurd voordat ik ben waar ik nu ben. Soms voel ik me nog ondergewaardeerd, terwijl ik genoeg gepresteerd heb. Ik heb weleens verloren, maar vecht ook al jaren aan de top. Maar als ik nu tegen UFC-kampioen Bisping of interim-kampioen Whittaker zou vechten, ben ik ervan overtuigd dat ik zou winnen. Ook de bookies zouden me als favoriet zien. Ik weet niet waarom ik zo ondergewaardeerd ben, misschien ligt het aan mijn karakter.
W at is er mis met je karakter?
Als je de hele tijd zegt: “Ik ben de beste,” dan gaan mensen het misschien geloven. Dat gebeurt vaak. Met praten kun je mensen van veel dingen overtuigen, zonder dat het iets met je prestaties te maken heeft. Dat is niks voor mij. Ik vind wel dat ik één van de besten ben, anders zou ik niet in de top vier staan. Maar dat is anders. Ik doe gewoon mijn eigen ding, en dan komt het wel goed.
Krijg je ook mediatraining waar dit soort dingen in naar voren komen?
Nee, misschien een peptalk af en toe. Je moet vooral gewoon jezelf zijn, en dan vinden mensen je leuk – of niet. Je kunt zeggen: ik respecteer mijn tegenstander, ik heb goed getraind en heb zin om te vechten. Heel saai. Dus nu zeg ik maar: hij is slecht, ik sla hem knock-out. Dat vinden mensen leuker. Ik werd op een gegeven moment ook meer gepusht door de UFC, toen deed ik een mediatour in Engeland en Singapore. Als ze wat in je zien, gaan ze je ook pushen. In mijn oude interviews was ik veel saaier.
We zagen nu zelfs een filmpje voorbijkomen waarin je mopjes tapt.
Dat moest ik van de UFC doen. Ik vond ze niet eens grappig, ik las ze alleen voor. Dat was heel stom eigenlijk.
Wij konden er wel om lachen. Het was heel droog. Is dat niet jouw humor?
Ik heb geen idee wat voor humor ik heb, naja, als het maar overdreven of sarcastisch is. Ik hou van Dumb & Dumber, Get Hard of Stepbrothers. Will Ferrell is lachen.
Heb je een opleiding gedaan naast het vechten?
Ja, maar ik bleef de hele tijd zitten, of werd eraf getrapt. In het begin ging het altijd goed. Ik ben niet dom, maar kon me slecht concentreren. Ik deed beveiliging, verkoopchef, sport en beweging. In totaal vijf, zes jaar verpest daarmee. Studie is gewoon niet mijn ding. Ik hou er niet van. Ik wilde altijd iets bereiken met sport. Maar een plan B, zoals een opleiding, is wel belangrijk.
Heb je een plan B?
Nu hoeft dat niet meer. Maar mijn plan B is onroerend goed in Leiden, naast mijn pensioen. Daar ben ik met mijn broer al sinds mijn 21ste mee bezig. Ik weet niet precies hoeveel panden ik heb, daar houdt mijn broer zich vooral mee bezig. Hij doet alles, ik zet alleen mijn handtekening.
Hou je buiten de sportschool veel rekening met je voeding?
Ik eet gewoon junkfood als ik niet vecht: Burger King, McDonald’s, pizza, ijs, chocola. Maar als ik moet trainen is het kip, veel kip, en biefstuk – van alles eigenlijk. Maar je moet genieten van het leven, dus junkfood moet kunnen. Als ik nu chocola eet of een Big Mac maakt dat niet zoveel uit. Ik kan veel hebben hoor, haha.
Hoe heb je Bert Kops eigenlijk leren kennen?
Ik kwam hier om te vechten en meer te leren over worstelen. Sindsdien is hij een goede vriend, en mijn coach natuurlijk. Bert is gezellig, haha. Zo’n klik moet je ook hebben, je moet een goede band hebben met je trainers.
Ik zag op Instagram een filmpje voorbijkomen dat je in de hotelkamer met Bert en wat anderen aan het feesten was.
Als ik een wedstrijd win, gaan we natuurlijk wel drinken in het hotel inderdaad. Ik ben dan niet kieskeurig, vodka, wijn – het maakt niet uit. Als we maar dronken worden.
Drink je Bert dan onder de tafel?
Ik heb nooit een wedstrijd met hem gedaan, haha. Maar ik kan veel hebben.
—
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.