We vroegen een aantal dragqueens waarom ze aan drag doen

Courtney Act, op de omslag van het boek ‘Why Drag?’

Meer dan tien jaar lang heeft de Britse fotograaf Magnus Hastings de meest beruchte dragqueens voor zijn lens gehad, om ze vervolgens één simpele vraag te stellen: ‘Why drag?’ Of het nu tijdens zijn jeugd was, waarin hij vaak aan crossdressing deed, of tijdens zijn wilde feestdagen in Sydney, Magnus loopt al lange tijd rond met deze vraag.

“Als klein jongetje greep ik iedere kans om te zingen, dansen en crossdressen. Ik stal de schoenen en kleren van mijn zussen en voerde hele shows op voor mijn ouders, die daar vaak nogal moe van werden,” zegt hij nu, alhoewel hij zich snel realiseerde dat hij fotograferen boven crossdressen verkoos.

Videos by VICE

Drag mag dan wel steeds meer sociaal geaccepteerd worden, maar het is niet alleen de populariteit van de kunstvorm, die in de tijd dat Magnus dragqueen heeft vastgelegd sterk is toegenomen – ook de motivatie is veranderd. “De oudere dragqueens hadden het er vooral altijd over dat ze zich thuis voelden in de drag-scene, omdat het ze zelfvertrouwen gaf wanneer ze zichzelf niet mannelijk genoeg vonden. Het was een manier om bij de mooie mensen te horen, zonder een sixpack te hoeven hebben,” zegt hij.

In de afgelopen decennia was drag niet enkel een excuus om je te verkleden en lekker wild te kunnen doen – je hoeft alleen maar de documentaire Paris is Burning te bekijken om erachter te komen dat drag veel meer is: het creëert een gemeenschapsgevoel, en het biedt op een bepaalde manier verlossing. “Ik heb dragqueens vaak met superhelden vergeleken,” zegt Magnus. “Sommige dragqueens halen hier al hun kracht en zelfvertrouwen uit. Ze kunnen zichzelf zijn en zich gedragen op een bepaalde manier die niet geaccepteerd wordt buiten die rol.”

“Jongere dragqueens hadden het vaker over kunst en creatieve vrijheid,” vervolgt hij. “Veel van de nieuwe drag gaat minder over één specifiek alter ego. Het is veel minder eenduidig. Ze proberen veel verschillende dingen uit en gebruiken zichzelf daarbij als een soort canvas.”

Why Drag?, met foto’s van Magnus Hastings en een voorwoord door Boy George, werd in mei door Chronicle Books uitgegeven. Hieronder vind je een aantal antwoorden op de vraag Why drag?van de dragqueens zelf.

“Ik begon me op m’n vijftiende te verkleden, omdat ik merkte dat mijn stijl nogal verschilde van die van andere kinderen. Ik denk dat mijn creativiteit verder ging dan alleen felgekleurde schoenen dragen en mijn haar groen verven. Toen ik vijftien was, deed ik een keer als meisje mee aan een zangwedstrijd… Ze hadden niet door dat ik eigenlijk een jongen was. Het voelde heel bevrijdend om eventjes iets of iemand anders te kunnen zijn.”

Adore Delano Azusa, Californië © Magnus Hastings

“Drag is toch vooral een creatieve uitlaatklep. Ik vind het heerlijk om een persona of karakter te creëren, dat elke keer weer een beetje anders is als ik make-up op mijn gezicht smeer. Het is ook een goede uitdaging om nieuwe dingen te blijven doen, en mezelf steeds weer te blijven pushen in mijn creativiteit. Daarnaast, afgezien van het esthetische aspect, heb ik het gevoel dat drag me een platform geeft om het bewustzijn rondom LGBTQ-zaken te vergroten. Ik ben dol op drag. Het is moeilijk om mijn leven zonder drag voor te stellen.”

Kizha Carr, New York © Magnus Hastings

“Ik ben begonnen in het theater. Ik was een acteur en deed aan kostuums, pruiken en make-up – kortom, ik had alle voorzieningen om ook aan drag te doen, dus het was eigenlijk onvermijdelijk dat ik daar uiteindelijk mee zou beginnen. Want wat doet een homo backstage? Hij denkt altijd dat hij de rol op het toneel veel beter kan spelen dan de acteur zelf. Het ontwikkelde vanzelf en uiteindelijk werd het een bloedserieuze aangelegenheid. Het is iets waar ik veel passie voor koester, maar dat is secundair aan de kostuums en aan de kunst zelf. Voor mij is drag een manier om ergens mee weg te komen. Als ik geen pruik draag, word ik een hatelijke homo genoemd; als ik wel een pruik draag, vinden ze me gewoon hysterisch.”

Bianca Del Rio, Los Angeles © Magnus Hastings

“Drag slaat eigenlijk nergens op: het neemt heel veel tijd in beslag, je besteedt bijna al je geld aan kostuums en de kans dat mensen je belachelijk maken, is ernstig groot. Misschien is het vergelijkbaar met wanneer je een non of priester bent – als je eenmaal die goddelijke roeping hebt, heb je eigenlijk geen keuze en zal je je hele leven lang aan drag doen. Zelfs degenen die hun hakken hebben weggezet in de kast en hun jurken aan de wilgen hebben gehangen, zal die waarheid altijd blijven bestaan: vlak onder de oppervlakte is daar toch altijd die eeuwige, innerlijke dragqueen.”

Alaska Thunderfuck, Los Angeles © Magnus Hastings

“Ik ben eigenlijk toevallig bij drag uitgekomen. De kunst van drag bepaalt voor een groot deel wie ik ben. Het allerfijnste eraan vind ik dat je in principe alles kunt doen en maken wat je maar wil, zonder dat daar regels bij komen kijken. Het is creatief, expressief en subversief. Om beschikking te hebben tot die vrouwelijke kracht is zo geweldig, ik denk niet dat een vrouw dat ooit zou kunnen begrijpen, omdat vrouwen geen leven kennen zonder die kracht. Maar niet alle drag gaat om het creëren van een illusie van vrouwelijkheid, en die kant vind ik net zo goed heel interessant. Drag draait om vrijheid van meningsuiting, performance art en illusie. Als mensen echt opgaan in de act laat ik ze over dingen nadenken, terwijl ik ze tegelijkertijd aan het entertainen ben. Het echte creëren van dingen is iets waar ik ontzettend veel kracht uit haal. Drag heeft me geleerd dat ik een heel bewuste controle heb over mijn imago, en als je dat op je hele leven toepast, is dat zowel krachtig als transformatief.”

Courtney Act, LA © Magnus Hastings

“Voor mij is drag een ongelofelijk bevredigende, artistieke uitlaatklep. Ik ben naar New York verhuisd om op te treden en muziek te schrijven, en drag bleek uiteindelijk de manier om dat te kunnen doen, zonder dat ik daarbij mijn uiterlijk en de stijl waarmee ik optrad hoefde aan te passen aan andermans bekrompen visie. Ik heb de kans om de wereld te laten zien waar ik het best in ben (ten minste, als mensen buiten New York het ook eens gaan waarderen). Toch is de support die ik krijg het belangrijkste. Een groot deel van de homo-uitgaansscene moedigt mij en mijn acts van harte aan, en dat is uiteindelijk de reden waarom ik die pruik, hakken en nepwimpers ben blijven dragen.”

Kareem McJagger, New York © Magnus Hastings

“Als ik aan iemand in mijn familie uitleg waarom ik aan drag doe, zoals mijn oma, zeg ik altijd dat het een kunstvorm is. Het is een heel goede manier om al mijn herinneringen uit het verleden samen te brengen. Toen ik als kind opgroeide op een boerderij, keek ik altijd naar glamoureuze mensen op tv en in tijdschriften. Ik had het voorgevoel dat er grootse dingen zouden gebeuren en ik wilde net zo hard schitteren als zij. Drag is een geweldige manier geweest om de aandacht van mensen over de hele wereld op te eisen, en nu ik eindelijk die aandacht heb, wil ik iedereen die zich wel eens onzichtbaar, afgescheept of mishandeld heeft gevoeld inspireren. Als ik aan drag doe, geeft me dat de kans liefde, creativiteit en moed te verspreiden onder iedereen die maar wil luisteren – jonge LHBT’ers in het speciaal. Ja, dat glamoureuze is heerlijk, maar ik doe het toch vooral omdat ik denk dat ik een positieve impact kan hebben op deze planeet.”

Miss Fame, New York © Magnus Hastings

“Ik ben in Oost-Duitsland geboren en daar zag je echt geen drag of homogerelateerde zaken op straat of in het café. Niemand praatte er ooit over. En sinds ik me kan herinneren, heb ik altijd al een meisje willen zijn. Ik weet nog dat ik erg van oude films hield. Dat is nog steeds zo – mijn favoriete actrice is altijd al Sophia Loren geweest. Ik heb lang gedacht dat ik transseksueel was, en ik wilde net zo mooi als zij zijn. Ik had altijd al een hele vrouwelijke kant, en wilde een meisje zijn. Voor carnaval kleedde ik me op school een keertje aan in drag. En ik droeg ook jarenlang mijn moeders schoenen als ik na school thuiskwam, tot mijn voeten te groot werden en ik er niet meer in paste. Toen begon ik steeds meer naar buiten te treden en begaf ik me in de homo-uitgaansscene. Al snel realiseerde ik me dat er plekken zijn waar je dromen uitkomen en waar je zelf kunt kiezen hoe je je wil kleden, en dat is hoe ik met drag begonnen ben. Ik had altijd al de oude Hollywood-diva’s als rolmodellen. Ik ben nu nog steeds door ze gefascineerd en ik wil nog steeds net als hen zijn.”

Melli Magic (rechts) en Mataina Ah-Wie-Suss, Berlijn © Magnus Hastings

“Mijn drag is voortgekomen uit activisme. In 1987 sloot ik me aan bij de Sisters of Perpetual Indulgence, om zo de wereld te kunnen veranderen. De make-up die ik voorheen gebruikte was erg tribaal – bijna een soort oorlogsstrepen, maar ik kreeg al snel door dat mensen eerder reageren op schoonheid. Door de jaren heen is mijn uiterlijk meer glamoureus geworden, maar ik maak nog steeds gebruik van het iconische, witte gezicht, de extreem uitbundige make-up en enorme wimpers. Mensen vragen me vaak of ik een Sister of een dragqueen ben. Ik antwoord dan dat ik allebei ben; ik ben trots op het feit dat ik een Sister ben, en vereerd dat ik een dragqueen mag zijn – ik verander de wereld stap voor stap met mijn glitterkussen.”

Sister Roma, San Francisco © Magnus Hastings

“Elke kleine Amerikaanse jongen droomt ervan om op een honkbalkaartje te staan, net zoals iedere kleine homo ervan droomt om een supermodel te zijn. Ik wist nooit wat ik wilde worden toen ik jonger was. Ik dacht dat ik wel advocaat kon worden, omdat ik goed met mensen kon discussiëren. Ik dacht dat ik ook wel striptekenaar kon worden, omdat ik van tekenen hield en ik deed vaak rare stemmetjes na. Ik haalde op mijn zestiende mijn middelbare schooldiploma, trok de wijde wereld in en begon wat extra werk in drag te doen, omdat dat wat meer geld in het laadje bracht. Drag was in het begin dus vooral een manier om te overleven. Ik bleef ermee doorgaan, omdat ik begon met het schrijven van theatrale stukken, en ik niemand kon vinden die platvoers genoeg was om die uit te voeren. Ik zie mezelf graag als de liefdesbaby van John Belushi en Ann-Margret. Daarbij realiseerde ik me dat ik het liefst de top van de Billboard Comedy Chart wilde behalen (en dat deed ik ook). Ik hou trouwens ook heel erg van glinsterende dingen.”

Willam Belli, Los Angeles © Magnus Hastings