Heb je je wel eens afgevraagd wie er in godsnaam heeft bedacht dat aliens in films er altijd vrijwel hetzelfde uitzien: een soort hele tengere mensen met een groot waterhoofd en enorme ogen? Ik wel, en het irriteert me flink; als je mag verzinnen hoe buitenaardse wezens eruitzien, waarom zou je dan altijd op hetzelfde clichébeeld komen?
Ik besloot contact te zoeken met mensen die beweren daadwerkelijk ooit aliens te hebben gezien, en ze te vragen om te tekenen hoe de aliens er in hun herinnering uitzagen. Ik hoopte dat er toch in ieder geval één iemand een alien zou tekenen die er niet uitzag als een domme kikker. Helaas was dit niet het geval. Of dat hun verhalen minder geloofwaardig maakt, of dat aliens er daadwerkelijk uitzien als mensachtige kikkers, mag je zelf bepalen.
Videos by VICE
Hier zijn wat tekeningen en wat korte interviewtjes die ik hield met mensen die wel eens ontvoerd zijn door aliens.
Louise’s tekening van haar ervaring
LOUISE, 56
VICE: Wanneer werd je ontvoerd?
Louise: In 1997 – ik was toen 37. Ik werd midden in de nacht wakker, compleet verstijfd. Rechts van me stonden twee kleine aliens. Ik kan niet precies uitleggen waarom, maar bang was ik niet. In horizontale houding zweefde ik boven mijn bed en vervolgens richting het raam. Het volgende moment lag ik op een koude tafel, met om me heen de twee alientjes plus nog een derde, die veel groter was. Zijn lichaam zag ik als een soort waas, maar ik zag opeens dat ik zijn hoofd twintig jaar eerder al eens had gezien, in wat ik toen dacht dat een nachtmerrie was. Doordat ik in regressietherapie ging, besefte ik dat ze me al vaker hadden bezocht, maar dat ik altijd had gedacht dat het geesten in een terugkerende droom waren geweest.
Wat deden ze bij je?
Ze deden kunstmatige inseminatie bij me, en toen ik weer in mijn eigen bed lag, wist ik dat ik zwanger was. Dat kon helemaal niet, want ik had een spiraaltje, en ik lag bovendien midden in een scheiding. Maar toen ik toch maar naar de gynaecoloog ging, zei hij dat ik inderdaad zwanger was. Aanvankelijk wilde ik abortus laten plegen maar ik bad tot God en Maria om te helpen. De volgende dag voelde ik me weer gelukkig, en heb ik de abortus afgeblazen.
Wat denk je dat ze hebben gedaan om je te bezwangeren?
Ik vermoed dat ze zaad van mijn ex-man hebben gepakt en daarin met het DNA hebben zitten rommelen. Ik heb drie zonen – twee daarvan zijn op deze manier verwekt. Ze lopen allebei met heel veel dingen voor op hun leeftijdgenoten. Ik heb nooit geleden tijdens zo’n ontvoering. Als deze wezens ons kwaad wilden doen, hadden ze ons al lang aangevallen.
Stéphane’s tekening van zijn ervaring
STÉPHANE, 41
VICE: Hey Stéphane. Vertel eens iets over je ontmoeting met aliens?
Stéphane: Het was op 24 maart 2010, na een nachtdienst in het ziekenhuis waar ik werk. Het was een uur of 4 ‘s nachts toen ik in mijn auto het ziekenhuisterrein af reed. Opeens werd ik verblind door een fel licht. Eén seconde later was ik opens ergens anders, bovenop een berg met aan de voet van de berg een meer. Er verscheen een enorm ruimteschip in de lucht, en vanaf de grond ontstond een nog feller licht dat omhoog scheen. Dat is alles wat ik me nog herinner. Hierna zat ik opeens weer achter het stuur van mijn auto, en reed ik door het hek van het ziekenhuisterrein. Daarbuiten stond de politie me op te wachten; ze zeiden dat ze me vreselijk hadden lopen zoeken. Blijkbaar was ik drie dagen weggeweest. Ik heb geen idee wat er precies is gebeurd.
Heb je ook aliens gezien?
Volgens mij niet, maar op die berg zag ik wel mensachtige wezens, hoewel ik me niet kan herinneren of ik hun gezichten heb gezien. Ik denk eerlijk gezegd dat deze wezens toegang hebben tot ons brein en onze gedachten kunnen besturen.
Heb je er nog fysieke overblijfselen aan overgehouden?
Ongeveer een maand lang had ik drie stippen op mijn rechterhand, in de vorm van een driehoek. Het deed de eerste week heel veel pijn. Sinds die ervaring heb ik altijd het gevoel dat ik in de gaten word gehouden.
Émilie’s tekening van haar ervaring
ÉMILIE*, 57
VICE: Wat herinner je je van jouw ontvoering?
Émilie: Ik was 17 en mijn vriendje bleef een nachtje slapen. We mochten van mijn moeder in de woonkamer slapen – iets wat mijn vader nooit zou toestaan, maar hij had die nacht nachtdienst. Met z’n drieën zaten we de hele avond te kletsen in de woonkamer. Op een gegeven moment begon ik een soort onophoudelijk gedreun te horen. Mijn vriend en m’n moeder hoorden allebei niks.
We gingen rond middernacht naar bed. Het gedreun werd eerst steeds luider en nam daarna af. Mijn vriend hoorde nog steeds niks en viel in slaap. Ik was doodsbang, het voelde alsof de tijd niet meer verder liep. Ik deed mijn ogen dicht en toen ik ze weer opende zag ik allemaal kleine wezentjes om het bed cirkelen. Ze hadden capuchons op en ik kon hun gezichten niet zien.
En je vriend?
Ik probeerde hem wakker te schudden, maar het lukte niet. Ik rende de kamer uit richting mijn slaapkamer. Een paar minuten later hoorde de sleutel in het slot van de voordeur rommelen. Het was opeens 7 uur ‘s ochtends en mijn vader kwam thuis van z’n werk. Zes uren waren zomaar verdampt – ik weet niet wat er is gebeurd in de tijd tussen het wakker schudden van mijn vriend en het moment dat ik naar mijn kamer rende.
Wat deed je de volgende dag? Vertelde je het aan iemand?
Ik was zo kwaad op mijn vriend dat hij niet wakker wilde worden, dat ik het meteen heb uitgemaakt. Het ding is alleen dat niemand wakker was geworden van het geluid – mijn oma, mijn zus, mijn moeder en mijn vriend waren allemaal thuis. Het heeft lang geduurd voor ik het aan iemand durfde te vertellen. Ik voel me sinds die nacht een beetje alsof ik ben gebruikt. Heel naar.
Myriame’s tekening van haar ervaring
MYRIAME, 60
VICE: Ha Myriame. Wat is er precies gebeurd met jou?
Myriame: Het was in 1987, toen ik vakantie aan het vieren was in een chalet in Chamonix, in de Franse Alpen. Vlak voor ik in slaap viel hoorde ik een soort geklik. Toen ik wakker werd zag ik dat de lamp aan het plafond was veranderd in een gat, waar vanuit de hemel een touw doorheen kwam. Het koord zat vast aan mijn genitaliën. Twee kleine wezentjes zweefden rond het koord. Ik kon alleen mijn ogen bewegen, en snapte er helemaal niks van.
Ik was niet gewend aan het niet kunnen begrijpen van dingen. Ik ben een computerwetenschapper en daarnaast erg gefascineerd door astrologie. Ik ben lid van de Astronautical Commission of the Aéro-Club of France, een Franse luchtvaartmaatschappij. Normaal gesproken begrijp ik precies, of in elk geval deels, hoe ruimtefenomenen in elkaar zitten. Hier begreep ik niks van.
Heb je een idee van wat ze met je hebben gedaan?
Ja, pas na wat regressietherapie met een hypnotiseur. Toen zag ik hoe ik in een enorme transparante koepel op een tafel lag, helemaal bedekt door een gelatineachtige substantie. De kleine wezentjes waren er ook, samen met een aantal grotere, en het koord zat nog steeds in me, helemaal tot aan mijn lever, die flink pijn deed. Een tijdje zweefde ik boven de tafel, wat voelde als een ongelooflijke sensatie.
Je zei dat je later nog een keer iets hebt meegemaakt.
Ja, dat was een andere keer in hetzelfde chalet. Toen zag ik door die plafondlamp een zwart ruimteschip vliegen. Daarna was ik weer in een koepel met de kleine aliens, maar dit keer was er ook een grote bij die heel erg op een sprinkhaan leek. Hij stond aan het eind van de tafel en probeerde me een beetje te troosten, wat hielp. Ik kon me niet bewegen en ik weet ook niet wat ze met me deden, totdat ik door een lichttunnel zoefde en weer terug in bed lag.
*Emilie’s naam is gefingeerd.
