Willekeurig plaatje van een man aan de telefoon
In de categorie “dingen die iedereen al weet, maar toch wetenschappelijk onderzocht worden omdat het nou eenmaal kan en er blijkbaar geld voor over is ondanks wereldwijde economische malaise,” is er nieuw onderzoek gepubliceerd waaruit blijkt dat mensen anders praten tegen een geliefde dan een vriend – en dat dat verschil heel duidelijk te horen is door andere mensen. Niets nieuws onder de zon. Ik ben een man met vooral mannenvrienden en ook zonder koosnaampjes te horen, of het beschermend/beschaamd wegdraaien van de rest van het mannelijk gezelschap te zien, hoor ik meteen wanneer iemand zijn vriendinnetje aan de lijn heeft. Toen ik zelf nog een vriendinnetje had, merkte ik het bij mezelf ook. Mijn stem werd automatisch zachter, hoger en mijn taalgebruik veranderde aanzienlijk. Maar dat is natuurlijk geen wetenschap dus dat moet uitgezocht worden. Anders is het niet waar.
Met het onderzoek probeerden wetenschappers van de University of Baltimore kwantitatief vast te stellen hoe en wat er veranderde in stemmen als iemand zijn of haar schatje aan de telefoon had. En dan vooral bij mensen die net verliefd op elkaar zijn. Hiervoor verzamelden ze een – nogal beperkte – groep van 24 mensen die net stapelverliefd waren en vroegen hen om zowel hun lief als een vriend/vriendin van hetzelfde geslacht te bellen. Van veel originaliteit kan je de wetenschappers niet betichten, de telefoongesprekken moesten namelijk specifiek gaan over “Hoe gaat het met je?” en “Wat ben je aan het doen?” – al moet ik wel toegeven dat de meeste gesprekken met vriendinnetjes daarover gaan, dus representatief zijn ze wel.
Videos by VICE
De gesprekken werden vervolgens aan een andere groep laten horen. Die kregen echter maar één kant van het gesprek te horen en in sommige gevallen zelfs fragmenten van maar 2 seconden. Ze werden gevraagd om de gesprekken te beoordelen op sexyheid, aardigheid en niveau van romantische betrokkenheid.
Het zal geen verrassing zijn dat de uitkomst aantoonde dat de beoordelaars de gesprekken tussen verliefde tortelduifjes sexyier, aardiger en romantischer vonden en die dus ook met grote nauwkeurigheid eruit konden pikken.
Interessanter was dat ze de stemmen ook spectografisch op toonhoogte onderzochten. Uit die analyse bleek dat minnaars hun stem aanpasten om meer op die van de ander te lijken. Mannen gingen hoger praten, vrouwen lager. Volgens de wetenschappers om een signaal af te geven van “we horen bij elkaar.”
Een ander verrassend resultaat kwam uit de beoordeling van de parataal. Hiervoor wordt de inhoud van de opgenomen taal eruit gehaald, terwijl de intonatie, het spreektempo, de toonhoogte en de articulatie worden behouden. Toen de beoordelende partij deze fragmenten van de verliefde stelletjes te horen kreeg, gaven ze hogere scores op het gebied van stress, zenuwachtigheid en gebrek aan zelfvertrouwen. Daaruit concludeerden ze dat net verliefde mensen al die gevoelens blijkbaar hebben. Wat ook weer niets nieuws onder de zon is. Maar nu wel te citeren is door andere wetenschappers, die waarschijnlijk weer andere dingen gaan onderzoeken waar iedereen al van op de hoogte is. Hier alvast een paar suggesties: “Mannen zien hun vrienden minder vaak als ze net een vriendinnetje hebben,” “Mensen die net verliefd zijn worden zenuwachtiger van het wachten op een sms van hun geliefde dan mensen die dat niet zijn,” “Vrouwen praten vaker over hun geliefde dan mannen,” en zo kan ik nog wel even doorgaan. Genoeg te doen dus, wetenschap. Aan het werk. Uiteindelijk is dat waarvoor je bent bedacht: shit statistisch bevestigen die we denken zeker te weten.
