Het eten op mijn bruiloft gaf al mijn dierbaren salmonella

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: we zijn alweer gescheiden. Eerlijk gezegd had ik beter moeten weten. Ik trouwde tenslotte met een redelijk succesvolle muzikant die altijd wel in is voor een uit de hand lopend feestje.

Ondanks mijn twijfels, wilde ik het op z’n minst een kans hebben gegeven. Dus gaf ik mijn comfortabele leventje als journalist in Zwitserland op en zei vaarwel tegen mijn huis, mijn ouders en mijn vrienden. Ik verliet mijn geliefde Zürich en ruilde het in voor een klein, slaperig stadje in Kansas in de Verenigde Staten. Mijn toekomst was onzeker.

Eenmaal in Kansas, bezocht ik samen met mijn toekomstige schoonmoeder tientallen bloemisten en banketbakkers. Dit zou mijn droombruiloft moeten worden, alleen had ik nog nooit echt bij het idee van een huwelijk weggezwijmeld. Zittend op de vloer van de paskamer, omringd door een stel bruidsjurken en goedkope flessen prosecco, werd me meteen duidelijk dat dit huwelijk me nooit echt gelukkig zou maken. Ongeacht hoe elegant of goedkoop ik het ook zou maken. Daarom besloot ik om in ieder geval een paar mensen blij te maken: de familie van mijn toekomstige echtgenoot.

Mijn familie en vriendenkring was intussen al verdriedubbeld. Zonder dat ik er zelf echt energie in had gestoken. Ik zou die zogenaamde mooiste dag van mijn leven gaan vieren met volkomen vreemden. Ik kwam erachter dat er niet veel te doen is in Kansas, behalve je voortplanten. Deze grote groep onbekenden en hun families zouden een enorme hoeveelheid eten nodig hebben op mijn bruiloft. Hoe ging ik dit allemaal betalen? Mijn spaargeld bestond uit het magere pensioenfonds dat ik in Zwitserland had opgebouwd en werd alleen aangevuld met de financiële steun van mijn schoonfamilie en mijn moeder. Daarnaast mocht ik als immigrant in de VS nog niet werken. Vanwege de enorme hoeveelheid lege magen die ik moest vullen, besloot ik dat er vooral rijst, noedels, salade en als hoogtepunt hartvormige kippenborsten op het menu zouden staan. Ik wilde mijn gasten natuurlijk wel iets bijzonders aanbieden. Maar op dat moment was het me nog niet duidelijk, dat ik deze groep mensen de ergste dag uit hun leven zou bezorgen.

Ons diner werd bereid in de keuken van een vestiging van een middelgrote hotelketen in ons kleine stadje. We hadden de balzaal geboekt, waar we ons huwelijk zouden vieren. Terwijl ik als pasgetrouwde vrouw mijn zenuwen weg dronk, met veel te sterke gin-tonics in plastic bekers, smulden mijn gasten van het goedkope kippenvlees dat in bergen op een buffettafel was opgestapeld. De hele avond bleef ik horen hoe “superduperschattig” die hartvormige kip wel niet was. Wat een prachtig symbool voor de liefde, zo’n stukje vlees. Aan het einde van de avond was het buffet net zo leeg als de zoekgeschiedenis van iemand die net online porno heeft ontdekt.

De volgende ochtend had ik een enorme kater. Mijn man kwam pas ‘s morgens vroeg thuis van zijn “feest met de jongens”. Mijn huis leek wel een hostel in het hoogseizoen. Maar voordat mijn kersverse man kon bijkomen van deze intense huwelijksnacht, ging het mis. Met angst in zijn ogen bereikte hij nog maar net de wc, waarna hij heftig over zijn nek ging. De volgende uren bracht hij door op de wc of op het kleine matrasje dat hij nog net met zijn laatste kracht had kunnen meeslepen.

De alcohol was in ieder geval niet de boosdoener, aangezien de symptomen niet bepaald leken op die van een kater. Bovenop alle andere symptomen kreeg mijn moeder ook nog eens koorts en ze verkromp van de pijn. Ondertussen bracht mijn schoonmoeder alle familieleden naar het ziekenhuis en waren twee zwangere gasten bijna op de spoedeisende hulp beland als gevolg van uitdroging. Ook probeerde de stokoude overgrootmoeder van mijn man met acute diarree haar record “hoeveel luiers kun je gebruiken in één dag” te verbreken. Mijn eerste officiële daad als echtgenote was het vervoeren van de ontlasting van mijn man in een plastic bakje. Ik zette het bakje voorzichtig in de passagiersstoel om de kostbare lading veilig naar het lab te brengen. De diagnose: salmonella. Blijkbaar zat de hartvormige kip er vol mee.

De dagen daarna bracht ik door met het schrijven van "Sorry dat ik je vergiftigde" op bedankkaarten en hoopte ik dat geen van mijn gasten mij zou aanklagen voor zwaar lichamelijk letsel.

De lokale overheid gaf een bevel uit voor een inspectie van de hotelkeuken. Natuurlijk vonden ze niets. Mijn gasten hadden namelijk alles opgegeten, en daarnaast had de hotelmanager de dag na de bruiloft het personeel opgetrommeld voor een grote schoonmaak. Alle overgebleven bewijzen waren hierdoor natuurlijk al weggegooid. Uiteindelijk moest ik nog steeds de hele rekening betalen voor het buffet des doods. Het enige waar het hotel voor wilde betalen, was de champagne. De hotelmanager schreef in haar e-mail dat ze mij wel tegemoet wilde komen, aangezien de champagne had geholpen bij het “kalmeren van mijn zenuwen.”

Nou vriendelijk bedankt…