Het leven van een tourmanager bestaat uit liefde, spanning en getrashte hotels

Iven Deduytschaver is tourmanager voor verschillende Vlaamse bands, waaronder Bazart, Oscar and the Wolf, Emma Bale, Noemie Wolf en Zimmerman. We lieten hem vertellen over zijn werk, waarin hij geregeld te maken krijgt met getrashte hotelkamers, agressieve mensen onderweg en wanhopige fans.

Als tourmanager organiseer ik de volledige tour van de band waarmee ik werk. Ik zorg ervoor dat iedereen veilig en op tijd bij de venue komt, dat alles ter plekke in orde is en dat de rit vlekkeloos verloopt. Daardoor ben ik soms wekenlang weg van huis, en ik moet constant alles onder controle hebben en meedraaien in de chaotische wereld van live shows. Maar hoe intens het ook is, ik vind mijn baan vooral zalig. Ik voel ongelooflijk veel liefde voor de mensen waarmee ik werk. Als je constant onderweg bent en samenwerkt met muzikanten, beland je te pas en te onpas in het avontuur.

Zo heb ik geleerd dat je altijd voorbereid moet zijn. Je weet dat de kans bestaat dat je wekenlang papieren en foto’s aan het verzamelen bent voor een visumaanvraag, om plots te horen: “Sorry, photo not good.” Je leert al snel dat als dat ene specifieke bandlid zegt dat-ie moet kakken, dat hij drie kwartier weg is en je daar rekening mee moet houden in de planning. Ik heb het al meegemaakt dat de nachtwaker van het hotel ons niet wilde binnenlaten, of dat het hotel de boeking niet had doorgegeven. Soms hebben de muzikanten de nacht ervoor te hard gefeest, en komen ze niet op tijd uit hun hotelkamer. Je haalt dan de reservesleutel, gaat even liefdevol lepelen met ze en als ze dan nog niet wakker worden, trek je de gordijnen open en sleur je ze uit bed. Ik besef nu dat ik exact dezelfde trucjes gebruik als mijn moeder.

Maar zelfs als je alles tot in de puntjes organiseert, kan het onderweg grandioos misgaan. Ik heb al meegemaakt dat onze tourbus – een gigantische dubbeldekker – een klapband kreeg. De regel in Nederland is dat, als er geen pechstrook is, je allemaal het voertuig moet verlaten. Op dat moment is het belangrijk om een gezellig praatje te slaan met de wegpolitie, zodat iedereen terug in de bus FIFA mag spelen. Dat heb ik ook geleerd: je moet altijd vriendelijk blijven. Toen ik eens met een andere band op tour aan de grenscontrole aangehouden werd, waren we best wel bang dat we niet doorgelaten gingen worden. De politie vond het maar een louche beeld, zo’n groepje muzikanten in een of ander sjofel busje. Ze wilden ons pas doorlaten als we onze liedjes konden laten horen en we met z’n allen de nummers playbackten.

Ook hebben we het al eens meegemaakt dat we in de binnenstad van Parijs aan het rijden waren, toen plots een vrouw met haar kind op onze motorkap kwam zitten. We konden dus niet meer verder rijden, en op dat moment kwam een man bedelen voor geld. We wilden geen geld geven en hebben ze uiteindelijk kunnen overtuigen om uit de weg te gaan. Toen we wilden doorrijden, ontdekten we dat hij al onze banden had lek geprikt. Geloof me: in het centrum van Parijs stilstaan met een busje vol peperdure instrumenten is geen pretje.

Maar ook in Nederland werd onze bus bijna gesloopt. We reden naar een stadsfestival, en moesten door een loopwedstrijd rijden. Zodra we mochten doorrijden van de politie werd een van de dronken toeschouwers ongelooflijk boos op ons. Hij vond het waarschijnlijk ergerlijk dat we in de weg stonden, en begon met alle geweld tegen onze ruiten en spiegels te schoppen. Op een gegeven moment wilde hij onze deur openen om een gevechtje te starten. We reden door, en op een gegeven moment besloot de zanger van de band het raampje open te draaien en “mongool!’ te roepen naar de man. Hij zette de achtervolging weer in, maar kon ons gelukkig niet inhalen.

In de venue of in het hotel worden er ook weleens dingen gesloopt. Dat wordt niet gedaan door een boze dronkenlap, maar door de band zelf. Ik heb er niets op tegen als een ruimte een beetje getrasht is door een feestje, want ik ruim altijd alles netjes op. In een bepaalde band is er de traditie om elke avond een nietsvermoedend ‘slachtoffer’ te kiezen, en zijn hotelkamer te gebruiken voor een feestje. Als ‘dank’ moet je spullen naar zijn kamer meebrengen, zoals verkeersborden, lampen of planten. Het is hilarisch. Je zit nietsvermoedend porno te kijken, en plots komt een hele horde mensen je kamer binnen met zetels van andere kamers. Ook de backstage kan soms getrasht worden, maar ik trek wel de lijn bij dingen kapot maken. Onlangs begon een band met een voetbal de backstage omver te knallen. Toen heb ik, als een echte papa, moeten ingrijpen.

Eigenlijk zijn groupies nog het gekste onderdeel van het tourleven. Je mag niet onderschatten hoe gênant het kan zijn als een fan plots backstage komt hangen bij de band. We wisselen dan wat blikken uit, en als ik ze vriendelijk vraag om weg te gaan, willen ze dat niet. Meestal halen ze dan nog snel hun telefoon boven om fotootjes te maken voor hun Instagram Story. Dat is zo vervelend. Ook al gaat het soms tegen mijn natuur in, want dat kunnen hele mooie vrouwen zijn. Extreme fans kunnen soms volledig gek worden als ze de bandleden zien. Ze sturen berichtjes via Instagram, zijn plots overal en worden opdringerig en pushy. Het is al gebeurd dat een fan me ‘alles wou geven voor vijf minuutjes met de band’. Ze bleef de nadruk leggen op ‘alles’, en ik vond het vooral erg triest dat zulke jonge meisjes zoveel willen doen voor een minuut met hun idool.

Er zijn ook momenten dat je het wil opgeven. Het kan erg stressvol zijn, je bent lang weg van huis en ik kan me inbeelden dat dit geen pretje is als je kinderen hebt. Maar zodra ik de bandleden zie en ik hun liefde voel, besef ik hoe hard ik hou van mijn werk. Je bent een familieroedeltje, samen op pad en je zorgt voor elkaar. Je doet veel meer dan alleen dingen regelen. Je bent een troostende schouder als iemand triestig is, of pakt iemand eens goed vast als hij het niet meer ziet zitten.