Hoe Glastonbury zich over een slachtoffer van seksueel geweld ontfermde

Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor het feit dat seksueel geweld op festivals plaatsvindt, hoewel dit helaas niet betekent dat het daarmee ook afneemt. Meerdere ideeën om het probleem aan te pakken hebben de laatste tijd de revue gepasseerd: van festivals zonder mannen tot aan initiatieven op festivals die bezoekers een lesje leren over consensuele seks. Maar wat als je vooraf weet dat de mensen die jou hebben aangerand ook naar het festival gaan waar jij heen wil – en dat daar niets aan te doen is? Zou je gaan en het risico nemen dat je ze tegenkomt? Of zou je je geld terugvragen en thuisblijven? Met dit dilemma kampte de 27-jarige Laura Whitehurst uit Manchester in Engeland, wat valt terug te lezen op haar blogpost die viral is gegaan. Eerder dit jaar had ze kaartjes gekocht voor het grote Britse muziekfestival Glastonbury, dat meestal plaatsvindt in juni in Somerset, het zuidwesten van Engeland. Ze kwam in een WhatsApp-groep terecht met vrienden waarmee ze samen naar het festival zou gaan, en deed enthousiast mee in de groep. In april van dit jaar werd ze aangerand door twee jongens die ook naar het festival zouden gaan. In haar blog schrijft Whitehurst dat de vriendengroep haar vervolgens uit de groep gooiden, haar dwongen om geen aangifte te doen en haar bedreigden op sociale media. Vervolgens deed ze aangifte, maar de politie adviseerde haar om niet naar Glastonbury te gaan, voor haar eigen veiligheid, en dat ze beter haar geld kon terugvragen. Maar toen ze dit aangaf bij de festivalorganisatie, gebeurde er iets wat ze nooit had verwacht. In plaats van haar het geld voor het ticket terug te geven, beloofde Glastonbury de nodige maatregelen te treffen om haar fysieke en mentale welzijn zo goed mogelijk te waarborgen op het festival. Adrian Coombs, hoofd van de organisatie, belde Whitehurst voordat het festival begon en vertelde haar dat ze een grondige veiligheidsprocedure zou doorlopen, in samenwerking met de politie, om haar gerust te stellen. Whitehurst kreeg een parkeerplek zodat ze niet met de trein hoefde te reizen en de kans liep om haar aanranders tegen te komen. Ook regelde het festival dat ze door de artiesteningang naar binnen mocht. Ze hielden een plek voor haar vrij op een camping ver van de rest (normaal gesproken verblijft iedereen van Glastonbury op hetzelfde terrein). De organisatie gaf haar en een vriendin backstagebandjes waardoor ze op rustige plekken konden zitten als ze even geen zin hadden in het drukke publiek. Maar bovenal kreeg ze een lijstje met alle belangrijke nummers in het geval van nood, met daarbij een brief van Coombs met de boodschap: "De ontvanger van deze brief moet haar verzoek om veiligheid serieus nemen en haar direct in veiligheid brengen." Whitehurst droeg deze brief gedurende het hele festival bij zich zodat ze dit kon laten zien aan het personeel als ze zich onveilig voelde. Door al deze maatregelen kon Whitehurst alsnog genieten van het festival, terwijl ze in eerste instantie te bang was om te gaan. "Deze fantastische mensen hebben ervoor gezorgd dat ik me die vijf dagen geen slachtoffer hoefde te voelen – ik kon echt genieten van het festival," schrijft ze. "Het interesseerde ze echt dat ik me veilig voelde, terwijl er zoveel mensen komen." Haar woorden gingen de wereld over: de blog ging viral en honderden mensen stuurden haar berichten om haar te steunen. Veel mensen herkenden zich in het verhaal en hadden dezelfde soort ervaringen gehad met seksueel geweld. "Het is een rare en mooie dag," vertelt Whitehurst. "Ik moet de hele dag al bijna huilen als ik al die reacties lees. Ik ben helemaal overdonderd. Iedereen is zo lief." Ze vertelt dat Coombs haar eerder vandaag heeft gebeld om even te praten en dat Emily Eavis, een van de hoofdorganisatoren van Glastonbury, op de hoogte is van het incident. Ze herinnert zich dat ze nachtmerries had over het festival. "Ik had me al voorgenomen om niet te gaan. Maar ik had nooit verwacht dat Glastonbury zoveel voor me zou doen toen ik ze vertelde dat ik niet wilde gaan." Whitehurst zegt dat het festival niet helemaal stressvrij was: ze bleef bang dat ze haar aanranders zou tegenkomen, vooral tijdens concerten waarvan ze wist dat zij er ook zouden zijn. Ze besloot om bepaalde podia en artiesten te vermijden om angstaanvallen te voorkomen, maar niet bij elk concert. "The National is mijn lievelingsband," zegt ze, "ik wilde ze al mijn hele leven zien en ik was bang dat die jongens er zouden zijn omdat ze ook fan zijn. Maar ik ging toch en dat betekende veel voor me. Het gaf me een veilig gevoel dat ik altijd die brief bij me had – ook al zat-ie onder de glitters."

Alhoewel het belangrijk is om in je achterhoofd te houden dat een positief verhaal er niet voor zorgt dat een trauma verdwijnt, hoor je tot nu toe nog nauwelijks verhalen over seksueel geweld waarmee iets positief wordt gedaan, zoals in dit geval. Campagnevoerders zien in Whitehursts verhaal een voorbeeld in hoe je om moet gaan met slachtoffers van seksueel geweld. "Laura's verhaal herinnert ons aan het feit dat we hoge doelen moeten stellen als het gaat over hoe we het beste kunnen reageren op vrouwen die dit is overkomen," reageert Sarah Green van een Britse stichting die geweld tegen vrouwen aankaart en probeert te stoppen. "Ze wilde gewoon haar geld terug, maar het personeel op Glastonbury dacht: wacht eens even, dit is oneerlijk. Er zijn betere manieren dan haar geld teruggeven. "Op scholen, in de gezondheidszorg, bij de politie en in de rechtszaal gaat het nog vaak fout. Deze Glastonbury-standaard, die gestoeld is op menselijke sympathie, moet de standaard voor iedereen worden," aldus Green. "Het is geweldig!" zegt ook Ester van Kempen van Good Night Out. Zij traint festivalorganisatoren in hoe ze om moeten gaan met seksueel geweld. "Het is fijn om eindelijk iets positiefs te lezen over mensen die met seksueel geweld te maken hebben gehad." Voor Van Kempen was het vooral belangrijk dat de organisatie Whitehurst onvoorwaardelijk geloofde op het festival. "Ze stelden haar geen vragen. Ze geloofden haar en troffen direct maatregelen. Dat is waarschijnlijk het grootste probleem met seksueel geweld: vrouwen worden niet geloofd." Whitehurst hoopt dat haar verhaal ervoor zorgt dat festivalorganisaties meer aandacht besteden aan slachtoffers van seksueel geweld, en dat slachtoffers daar meer hulp voor durven te vragen. "Ik hoop dat andere festivals deze menselijke aanpak zullen voortzetten," zegt ze. "Het was heel fijn en ze veroordeelden me niet. Ze hebben zichzelf echt overstegen. Ik hoop dat andere festivals dit ook gaan implementeren, en ik hoop dat het andere mensen de moed geeft om hulp te vragen. Ik deed het zonder na te denken en ben heel blij dat ik het heb gedaan." "Je weet niet wat voor een hulp er beschikbaar is, totdat je erom vraagt," schrijft ze. "Mensen moeten echt om hulp vragen."