Het wilde leven van Suze Randall, de legendarische Playboy fotograaf

Een ietwat suffe mannelijke interviewer vraagt een vrouw die precies op Marilyn Monroe lijkt, of alle shit die ze over zichzelf heeft geschreven waar is. Ondeugend antwoordt ze: “Ja, dat is waar. Je denkt toch niet dat ik dit zou verzinnen, of wel?” Sommige mensen zouden dat wel doen, zegt hij. “Nou, dan hebben ze een grote fantasie,” reageert ze terwijl ze flirtend haar blik wisselt tussen hem en de camera.

De interviewer — van de Australische tv-show A Current Affair — maakt een fout en vraagt pornograaf Suze Randall een zeer typerende vraag over vrouwen in de jaren zeventig die het ook maar durfden geld te verdienen met hun seksualiteit: “Ben je bereid alles te doen voor geld en fame?”

Haar antwoord: “Ik ben bereid alles te doen wat ik leuk vind, en seks vind ik leuk. En ik voel me goed door een tikkeltje ondeugend te praten, een beetje risicovol door het leven te gaan en hier en daar wat mensen te shockeren. Je moet gewoon weten hoe ver je kunt gaan. Je moet niet — trekt een wenkbrauw omhoog voor een glimlach — “te ver gaan.”

Suze Randall eindigde met het geld maar zonder de bekendheid. Haar naam zou een van de meest iconische moeten zijn in de wereld van porno — ze was de eerste vrouwelijke Playboy fotograaf die volledig naakt ging, de eerste vrouw die haar naaktfoto’s aan The Sun doorverkocht en dominant was in een wereld die gedomineerd werd door mannen — maar buiten haar werkveld is ze een onbekende.

Ze geeft nauwelijks interviews en het boek Suze, dat haar man schreef over haar wilde dagen, wordt niet meer gedrukt. Tweedehands kopieën kun je nu voor honderden euro’s vinden op Amazon. Toen ze onlangs akkoord ging met een telefonisch interview was het dus een zeldzame kans om alles te horen over haar “enorme dosis fun” die ze in de afgelopen 72 jaar heeft gehad.

Ze groeide op in het Engelse Worcester. Nadat ze school had afgerond, werkte ze met veel plezier als verpleegster bij het St. George’s ziekenhuis in Londen. Maar “alles veranderde” op haar 22ste verjaardag toen ze Humphry Knipe, haar man en levenspartner, ontmoette. “Tot dat moment was ik een good girl, hij introduceerde me met de wereld,” zegt ze. “Ik was nog half maagd toen ik hem leerde kennen.”

Deze nieuwe wereld betekende stoned worden, swingen en de vrije liefde. Anekdotes over deze tijd zijn kort en lief. Zo was er het Wet Dream Festival in Amsterdam waar naaktheid en seks als communicatiemiddelen golden. “We keken de hele dag porno zodat we de hele nacht konden neuken. Er lagen matrassen op de grond. Er waren vijf keer zoveel mannen als vrouwen daar. Mensen kwamen de straat af om te kijken en riepen dingen als ‘heb je niks beters te doen!?’” Zo waren er nog veel meer swingers’ feesten — “en ze waren als de kerk: je moest komen opdagen.”

De seks was gratis, maar Londen niet, noch de drugs en alcohol. Knipe was een beginnend schrijver met weinig geld en het salaris van Randall was ook niet genoeg om hun gedroomde levensstijl te bekostigen, laat staan dat het hun basisbehoeften of huur kon dekken. Een advertentie van de International Times voor topless modellen (voor €114 per dag, tien keer meer dan haar loon per week) leidde tot een kort naaktfoto project voor Randall. De kamer die zij en Knipe huurden was eigendom van David Hurn, fotograaf van Magnum, die Randall vertelde: “In godsnaam, hou je kleren aan,” voor hij haar een baan aanbood als model bij wekelijks vrouwenblad Petticoat Magazine.

“Men zegt dat je in de porno-industrie moet luisteren naar wat mannen zeggen, maar de mode-industrie is nog veel erger,” zegt Randall over de machtsbalans in de branche. “Je bent zo kwetsbaar. Om een baan te krijgen moet je flirten en aanpappen met art directors. Je vliegt van Parijs naar Milaan en de rest van de wereld, maar het brengt je nergens. Ik heb het überhaupt nooit fijn gevonden om voor anderen te werken, om te bedelen voor een baan, of een pijpbeurt te geven voor een baan, etcetera. De mode-industrie? In Frankrijk of waar dan ook, hebben mannen een piemel die koste wat kost omhoog moet. Ze hebben hulp nodig, maar… Het was ridicuul.”

Op haar 28ste, tijdens een manische ‘high’ na een shoot voor Vogue, stormde ze het pand uit, vroeg haar manager om geld te lenen en kocht een camera. Backstage bij shoots begon ze met het naakt fotograferen van haar modellenvriendinnen. Niet lang daarna verkocht ze deze foto’s aan The Sun (voor haar bekende pagina 3 met vrouwelijk naakt-vulling). “Ik heb zelfs foto’s van Jerry Hall doorverkocht aan The Sun,” zegt ze lachend. “Daar was ze achteraf niet heel erg blij mee.”

Snel had Randall door dat dit haar roeping was. Er waren maar weinig naaktfotografen in Engeland op dat moment — “het was niet cool” — laat staan als vrouwen dit zouden doen. Dat was waarschijnlijk de reden waarom de roddelpers haar de bijnaam “rebel camera-girl Randall” gaven.

“Het is altijd top als dingen worden verworpen,” zegt ze. “Ik zou hier juist ook een leider in kunnen worden. De mannen haatten me omdat ik zo’n voordeel had [door ook aan de andere kan van de camera te staan].” Randall voegt toe dat terwijl mannelijke fotografen veelal focussen op de technische aspecten van een shoot, zij juist gefocust was op de meiden zelf (veel van hen waren nieuwkomers in het vak). “Mannen zijn zo druk bezig met de structuur, de editors en de business, dat ze de modellen helemaal vergeten — maar je bent zo goed in je werk als je modellen zich voelen,” legt Randall uit. “Laat ze relaxen, laat ze zien dat deze meid achter de camera ook geen idee heeft wat ze aan het doen is of gedraag je idioot, en ze beginnen geheid te lachen en het allemaal niet meer zo serieus te nemen.”

En daar ligt het goud.

Het beste uit haar modellen halen, bracht Randall dat geld (niet de fame) waar ik het eerder over had. Toen Hugh Hefner “verliefd werd” op foto’s die de—toen 29-jarige—Randall schoot van het Noorse model Lilian Müller, nodigde hij de twee uit op zijn hoofdkantoor in Chicago. “Als ik een man was zou hij me nooit met Müller laten invliegen; hij zou nooit iets met me te maken hebben,” zegt ze—maar een nieuw naaktmodel dat gefotografeerd is door een andere vrouw? Hef was nieuwsgierig.

Müller moest op de cover komen, maar het was zeker dat Randall geen invloed zou krijgen. Werknemers bij het kantoor van Playboy in Chicago vertelden haar dat naaktportretten maken moeilijk is, en een serieuze business zijn — met andere woorden: laat het over aan de mannen. “Dus ik zei, ‘hè verdomme, dan moet ik mijn foto’s verkopen aan Penthouse omdat ik blut ben.’ Toen moest hij wel [de foto’s kopen],” lacht ze.

Holly—Randalls dochter en grootste fan, die inmiddels ook in deze branche zit, vertelt me: “Mijn moeder is heel charmant en krijgt snel haar zin. Flirten heeft haar op veel handige plekken gebracht, haar talent en doorzettingsvermogen deed de rest. Ze gebruikt beide kanten van haar persoonlijkheid: ze kan vrouwelijk, charmant en sexy zijn, maar op andere momenten — wanneer het haar uitkwam — kon ze hard zijn. Volgens mij heeft ze hier veel mensen mee afgeschrikt.”

Randall moet lachen om deze observatie. “Als vrouw heb je veel macht als je moedig genoeg bent om tegen deze jongens op te boksen.”

In de Playboy Mansion fotografeerde Randall Müller voor de voorpagina van het blad, de eerste volledig-naakt-cover die geschoten was door een vrouw. Toen het duidelijk was dat Randall een vast contract kreeg bij Playboy, vertrok ook Knipe naar de Verenigde Staten. “Hefner was erg aardig — hij heeft me zelfs geholpen een verblijfsvergunning te krijgen,” herinnert Randall zich. “Hij was zo’n vrijgevige man omdat het enige dat hem bezielde neuken was.”

Het was bij Playboy waar de partyjaren van Randall echt begonnen. Die tijden waren misselijke, maar fantastische hedonistische hoogtepunten. Iets wat zij en Knipe altijd al wilden. In het midden van de jaren zeventig kwamen ze zeker drie á vier avonden in de week bij de Playboy Mansion. Randall nam microdoses acid (al noemden ze dit destijds geen ‘microdosis’) zodat ze alert kon blijven tijdens het drinken. Het was zeldzaam dat iemand van de staf het voorrecht had om mee te doen, je partner meenemen was al helemaal uit den boze. “In de mansion waren alleen vrouwen welkom, geen vriendjes,” zegt Randall. “Maar ze wisten dat ik niet zonder Knipe zou komen, dus ik kreeg een speciale behandeling. Als je een vrouw bent die niet snel bang is, kom je een heel eind met dit soort kleine mannetjes.”

Randall praat over de feesten alsof het ze een casual wandeling met de hond op zondag beschrijft—de drugs en champagne nam ze als een teennagelknip-routine. Ze vertelt hoe ze de feesten meestal aan de gang kreeg: “In Amerika hebben ze niet geleerd hoe je je introduceert bij anderen — ze staan er maar een beetje als zoutzakken bij. Al die bekende mensen… Ik begon meestal gewoon te dansen, flashte en joeg hen de stuipen op het lijf.”

Flashen? Vraag ik. Haar man onderbreekt: “Dansen zonder broek aan.”

“Nee, ik droeg nooit ondergoed,” zegt Randall alsof zelfs de gedachte van ondergoed haar beledigt.

Zelfs Holly heeft de verhalen gehoord: “Die ene keer dat ik Hef ontmoette, zei hij dat men haar ‘De Flasher’ noemen, omdat ze naar de mansion komt zonder ook maar iets te dragen daar. Dat was haar ding en zij lieten mijn moeder iedere avond haar show opvoeren.”

Randall wist het toen nog niet, maar die relatie met Hefner zou niet lang duren.

Volgens Randall voelde Hefner zich bedrogen door de ijzingwekkende details over hem in haar biografie uit 1977. Hij probeerde haar zelfs nog aanpassingen te laten maken, maar dat gebeurde niet totdat ze het boek publiceerde.

Het verhaal gaat dat Larry Flynt — de beruchte pornouitgever en oprichter van Hustler — Hefner chanteerde met foto’s van hem met een vrouw die niet zijn toenmalige vriendin was. “Hef dacht dat hij altijd alles kan fixen,” zegt Randall. Hij nodigde Flynt daarom uit voor een van zijn feesten om de boel te sussen.

Randall ontmoette Flynt op een van de feesten op zondag en konden het opvallend goed met elkaar vinden.

“Hij zei — niet beseffende dat niemand die Hustler [boeken] leest —‘Oh, Suze, waarom laat je je niet fotograferen voor Hustler en promoot je dat boek van je?’” Dus Randall liet zich fotograferen, zoals ze ook voor Playboy deed, maar dan veel meer provocerend, door ‘pink-shots’ te doen (foto’s waarop de vulva zichtbaar is). “Larry is zo grappig, hij schreef op de cover ‘Playboy fotograaf laat ‘pink’ zien.’ Dat werd Hefner echt te veel,” herinnert Randall zich. “‘We zijn geen pornografen!’ riep hij terwijl hij uit de mansion marcheerde. Ik ben nooit teruggekomen.”

Toepasselijk misschien, maar Suze Randall is zelf een hustler. Ze “overtuigde” Flynt om haar een driejarig contract aan te bieden, eentje die haar contract bij Playboy verving. Ze heeft er jarenlang gewerkt en was een van de weinigen die het aandurfde om tegen deze moeilijke uitgever in te gaan. “En zoals altijd kreeg ik ruzie, met Larry en moest ik gaan; ik weet niet meer waarom,” zegt ze.

Ze heeft daarna nog een tijd succesvol gewerkt als freelancer en wist haar foto’s voor het failliete Penthouse voor veel geld te verkopen. Randall was slim, maar haar empathie maakte haar superieur tegenover de mannen in haar branche. Niet alleen omdat ze haar modellen hielp te ontspannen, maar gedurende haar hele carrière heeft ze vrouwen uit het slop getrokken. Ginger Lynn, een van ‘s werelds bekendste pornoactrices, heeft veel aan Randall gehad om van haar drugsverslaving af te komen. Het leven van pornoactrice en model Briana Banks heeft ze letterlijk gered door haar te reanimeren tijdens een shoot. “Het kan handig zijn om verpleegster te zijn,” heeft ze ooit opgemerkt in de podcast van haar dochter Holly.

Tegenwoordig werkt ze niet meer. Ze leeft samen met Knipe een rustig leventje in de bergen achter Malibu. “Ik heb een grote boerderij en twee paarden. Ik ben mezelf aan het bijscholen, trainen en probeer een nette vrouw te worden.”

Suze Randall introduceert veel van haar anekdotes met ‘gelukkig’ of ‘toevallig’. Maar, voor mij klinken geen van haar prestaties als geluk hebben. Het lot misschien, maar vooral: ballen. Ze heeft haar leven op lef en durf geleefd.