De nieuwe Bridget Jones is een gefaalde romcom die geen romcom wil zijn maar het toch is

In Bridget Jones's Diary zien we in een sleutelscène hoe de 32-jarige vrijgezelle Bridget Jones alleen thuiskomt na het jaarlijkse kalkoenfeestje bij haar moeder, waar ze seksueel geïntimideerd werd door een familievriend en waar ze Mark Darcy ontmoette, die haar omschreef als "een oude vrijster die alles zegt wat ze denkt, en zuipt als een zeerover en rookt als een schoorsteen."

Thuis ploft ze neer op de bank, drinkt rode wijn, rookt sigaretten, kijkt Frasier, en zingt vervolgens uit volle borst mee met All by Myself. In deze en andere scènes leerde Bridget Jones vrouwen hoe ze kunnen wegzwijmelen in zelfmedelijden. Zij schreef het recept voor een perfect avondje treuren: een goedslechte televisieserie, wijn, je pyjama, meezingers en chocola. We zien geen filmische beelden van mannen die depressief voor zich uitstaren, maar een lichthartig soort zwelgen: het is oké om je verdriet te laten gaan in een lekkere uitbarsting op een slecht liefdesverdrietnummer.

Het is meer dan tien jaar later en we zijn aanbeland bij Bridget Jones's Baby, die eigenlijk op dezelfde manier begint als Diary. Al Bridgets vrienden hebben afgezegd voor haar verjaardag omdat ze voor hun kinderen moeten zorgen – of omdat ze bezig zijn met een kind adopteren. Dus zit Bridget weer alleen op de bank met een zielige cupcake waar een scheef kaarsje in steekt. Op de radio hoort ze All by Myself – maar dit keer rolt Bridget met haar ogen en zet ze een andere zender op. Het is een klein gebaar maar het is van groot belang, want we leren meteen de nieuwe Bridget kennen.

Ze is inmiddels 43 en zwelgt niet meer in zelfmedelijden. Ze drinkt nu witte wijn terwijl ze haar appartement opruimt, en ze springt vrolijk op en neer op haar bed op het nummer Jump Around. Ze heeft een succesvolle baan bij televisiestation Hard News, ze is op haar streefgewicht, rookt niet en drinkt aanzienlijk minder. Mannen kijken haar zelfs na als ze over straat loopt en ze roept "ding dong" als er een aantrekkelijke voorbijganger langskomt. Het is overduidelijk dat we met een andere Bridget te maken hebben.

Maar onze Bridget heeft niet alleen een betere conditie; Bridget Jones's Babyspeelt zich af in een ander cultureel en politiek klimaat dan dat van Diary vijftien jaar geleden. Een 'nieuwe' seksuele bevrijding heeft ervoor gezorgd dat verschillende relatievormen steeds normaler worden, feministische retoriek is mainstream geworden – en vind je nu in popcultuur en bij Beyoncé op het podium –, en de romcom is doodverklaard en tot op het bot geanalyseerd. Bridget Jones's Baby heeft dus een hoop tegen zich, en het lijkt alsof de makers zich hier bewust van waren.

De film portretteert Bridget als een zelfverzekerde vrouw, maar de film zelf komt nogal onzeker over. Waar de oude Bridget het liefst wilde stoppen met roken maar tegelijkertijd niet kon stoppen met denken aan sigaretten, zo wil de nieuwe film wel een ouderwets romantisch plot, en tegelijkertijd traditionele familiewaardes bekritiseren. De film heeft een witte cast, maar wil ook werelds overkomen; het is een compromis dat op beide fronten faalt. Bridget Jones's Baby schrapt de romantiek voor meer spektakel, en gebruikt daarvoor sociale en culturele bewegingen van nu waarin stereotypes onderuit worden gehaald, maar tegelijkertijd verandert het niks aan de conservatieve verhaallijn van de film.

De romcom heeft het moeilijk, dus regisseurs van dit genre gaan op zoek naar nieuwe manieren om hun plot uiteen te zetten en op de markt te brengen. De romcom bestaat tegenwoordig voornamelijk in combinatie met een ander genre: de actiefilm, de fantasiefilm of zelfs de zogeheten 'momcom' – waarbij de zoektocht naar de liefde vooral wordt gemotiveerd door de plotselinge komst van een baby. Als je tegenwoordig een succesvolle romcom wil maken, moeten de romantische en emotionele beweegredenen worden geminimaliseerd, en onderdeel uitmaken van een groter verhaal.

In Bridget Jones's Baby speelt een genetisch discussiepunt de hoofdrol. Bridget heeft in één week met twee mannen seks. Met Jack Quant, een machtige man uit de wereld van datingapps, en Mark Darcy, een mensenrechtenadvocaat en Bridgets voormalige verloofde. Bridget wordt zwanger, maar ze weet niet van wie. Het hele plot hangt aan het zijden draadje van Bridgets onwil om een vaderschapstest te doen. De naald van zo'n test zou namelijk de kans op een miskraam kunnen vergroten (terwijl haar gynaecoloog haar zelfs aanraadt zo'n test te doen om de risico's van zwangerschap op leeftijd te meten).

Alle problemen die komen kijken bij een zwangerschap met onduidelijke afzender – wie hoopt Bridget dat de vader is, wie zou er een betere vader zijn, welke man houdt meer van Bridget – kunnen gemakkelijk worden opgelost met zo'n vaderschapstest. Bovendien worden Bridgets eigen gevoelens voor het kind overschaduwd door het ongeloofwaardige gejubel van Jack en Mark. Mark zit midden in een scheiding en is dus technisch gezien gewoon nog getrouwd, maar dat Bridget zwanger is noemt hij "waarschijnlijk het mooiste stukje informatie dat mij ooit ter ore is gekomen". Jack, die vlak daarvoor op nationale televisie heeft toegegeven dat hij geen kinderen wil en niet op zoek is naar liefde, vertelt Bridget dat ze "de beste moeder ooit zal zijn" voor zijn kind.

De film zit overvol met Belangrijke Momenten – Bridget gaat naar de begrafenis van haar ex-vriendje Daniel Cleaver, krijgt een nieuwe, jongere baas die haar baan in gevaar brengt, ze gaat naar een festival waar ze de liefde bedrijft met Jack Quant, wordt peettante, gaat naar bed met haar ex, ontdekt dat ze zwanger is, verpest het op werk en wordt ontslagen, bevalt van een baby, kiest Mark als de vader zonder een vaderschapstest, ontdekt dat Mark de vader is en trouwt met hem – en daardoor wordt het lastig om als kijker nog iets op te bouwen met Mark danwel Jack.

De aantrekkingskracht tussen de personages wordt niet echt uitgediept, maar verbeeld met korte seksscènes in een soort videoclips, op de muziek van een thematisch liedje. Bridget en Jack bedrijven de liefde in een joert op Ed Sheeran's Take Me Into Your Loving Arms, en Bridget en Mark treffen elkaar weer tijdens de doop van een baby en hebben vervolgens seks op een nummer met het refrein I wanna reignite our love.

Bridget Jones's Baby probeert het succes van een klassieke romcom te evenaren, met iets wat een slap aftreksel is van een romcom, terwijl de film alleen maar een romcom kan zijn – maar er is weinig over van de sprankelende en charmante romantiek uit de eerste film, die Bridget Jones – de romcom bij uitstek – zo succesvol maakte.

Op sommige momenten probeert de film het romcom-imago van zich af te schudden – dat werd bekritiseerd omdat het te betuttelend, optimistisch en anti-feministisch zou zijn – door te laten zien hoe politiek, cultureel en werelds geëngageerd ze is. Mark Darcy verdedigt als advocaat bijvoorbeeld een radicale feministische rockband, die gebaseerd lijkt te zijn op het Russische Pussy Riot, en wiens strijdkreet ' menstruatie, castratie, bevrijding' hij omschrijft als 'catchy'. Bridget spreekt haar moeder streng toe over hoe beperkend en ouderwets 'familiewaardes' kunnen zijn, en ze gebruikt haar eigen situatie als ongetrouwde zwangere vrouw om sympathie op te wekken. En soms wijkt het script zelfs af van het traditionele huwelijksverhaal – op een gegeven moment herinnert Bridgets moeder haar eraan dat het ook mogelijk is voor vrouwen om een kind in je eentje op te voeden. Op een ander moment, in de meest ongeloofwaardige verhaallijn van de hele film, komt Mark te laat voor de zwangerschapscursus en schrijft Bridget daarna in haar dagboek: 'Zal Mark ooit klaar zijn voor een polyamoreus gezin?' Maar al deze zogenaamd feministische noties zijn slechts vage verwijzingen naar liberale politieke standpunten en niet-traditionele gezinssamenstellingen, en daar blijft het bij. Ze worden gebruikt als statements om het publiek te laten zien dat ze politiek correct bezig zijn, maar uiteindelijk is het narratief voorspelbaar en conventioneel: op het einde zien we natuurlijk hoe Bridget in een trouwjurk en met een baby op haar arm naar het altaar toeloopt.

De meest vreemde en misplaatste poging om wereldwijs over te komen, zijn de verwijzingen naar genocide. Dat gebeurt niet één, maar wel vier keer. De eerste keer is tijdens een interview met de Minister van Buitenlandse Zaken, George Wilkins, die uitleg geeft over de zojuist vermoorde leider van een fictieve etnische bevolkingsgroep. Bridget geeft de vragen door aan de interviewer via een microfoontje, maar vergeet deze daarna uit te zetten als ze een telefoontje krijgt van een vriendin die vraagt hoe het was op de begrafenis van haar ex. Lachen geblazen: Bridget die genocide per ongeluk 'een lul' noemt, en 'saai'.

Ook zijn er grapjes over de zogenaamde protestband, waarbij Darcy zegt dat hij 'dictators wel begrijpt', en het kamperen in de joert wordt met glamping geassocieerd en dat weer met 'Gladolf Hitler'. Hitler, Putin en genocide moeten een soort ironisch excuus voorstellen voor het bevoorrechte perspectief dat de film heeft. Maar de pogingen om wereldwijs te lijken, stranden net zo als de zogenaamd culturele grapjes en savviness: de hipstercultuur (ironisch gezichtshaar, jampotjes als glazen, Instagram, hastags, mannenknotjes, datingapps) wordt zo stereotiep neergezet, dat het alleen herkenbaar is voor mensen die zich hier in eerste instantie al niet in herkennen.

In een van de weinige scènes met een gekleurd persoon, struikelt Bridget over het naamplaatje van haar Zuid-Aziatische collega, Ariyaratna. Ze probeert haar naam uit te spreken en verslikt zich meerdere keren in het laatste deel van haar naam. De vrouwen die voor mij in de bioscoop zaten vonden dit hilarisch, en begrepen Bridgets situatie totaal. Later in de film verwart Bridget een Aziatische generaal voor zijn chauffeur – opnieuw knikten de dames voor me vol sympathie.

Bridget Jones heeft veel dingen gedaan voor vrouwen, veel dingen werden door haar gewoon oké: Ben and Jerry's eten bijvoorbeeld, niet naar de sportschool gaan, of fouten maken terwijl je dat niet wilde. Maar in Baby heeft Bridget Jones die slechte gewoontes niet meer. Het enige wat over is van de oude Bridget zijn haar onhandigheden – ze valt tot twee keer toe in de modder, verliest beide keren een schoen, vergeet haar tassen bij de pinautomaat – en haar culturele onwetendheid.

In de eerste film begrepen we Bridget toen ze een paar kilo's was aangekomen tijdens de feestdagen; in Baby geeft Bridget witte vrouwen (de waarschijnlijke doelgroep) toestemming om buitenlandse namen verkeerd uit te spreken en geen onderscheid te zien tussen twee Aziatische mannen. Ze laat ons zien dat we tevreden moeten zijn met hoe we zijn: ongeïnformeerd, ongeïnteresseerd en alleen maar bezig met onszelf; ook al geven we onze moeder een preek over ouderwetse familietradities en het belang van multiculturaliteit. Bridget Jones's Baby schaart racistische opmerkingen onder hetzelfde soort onhandigheid als het uitglijden in de modder – maar gelukkig vergeeft Bridget het ons allemaal.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.