Godless is een onstuimige westernserie over een stadje waar vrouwen de dienst uitmaken

Western is altijd een door mannen gedomineerd filmgenre geweest, maar de klassiekers hebben altijd veel vrouwelijke fans gehad, en er is altijd ruimte geweest voor sterke vrouwelijke personages. De westernserie Godless gaat op 22 november op Netflix in première, ook in Nederland, en is gemaakt door Scott Frank. Het is zo’n klassieke western, maar dan gehuld in een nieuw jasje. Er is bijvoorbeeld een uitgebreide cast van sterke vrouwen, zoals Michelle Dockery en Merritt Wever.

Een groot deel van de serie speelt zich af in La Belle in de Amerikaanse staat New Mexico, een stadje dat wordt helemaal wordt gerund en bewoond door vrouwen. Maar wanneer de beruchte crimineel Frank Griffin (gespeeld door Jeff Daniels) en zijn boevenbende op weg zijn naar La Belle, omdat ze op jacht zijn naar Roy (Jack O’Connell), is het aan de vrouwelijke inwoners om zich te verdedigen tegen deze criminele gang, die zich niet houdt aan wetten of regels.

We spraken met Merritt Wever, de actrice die Mary Agnes speelt. In de serie is ze een weduwe uit La Belle, die niet bang is om zelf met een pistool om te gaan. Wever vertelt over de uitdagingen die komen kijken bij het spelen van een stoere vrouw en hoe ze zich heeft gehard tegen het eindeloze hartverscheurende nieuws over misbruik in Hollywood.

Dit interview is voor de duidelijkheid aangepast en ingekort.

Broadly: Hoe kreeg je de rol van Mary, wat was het leukste aan haar spelen en waarom wilde je haar spelen?
Merritt Wever: Ze boden me deze rol aan, in plaats van dat ik auditie moest doen, en dat maakte me nerveus. Ik maak me namelijk altijd zorgen om de reactie van mensen als ik mijn mond opendoe. Ze zouden zomaar kunnen zeggen: “Oh nee, dit is helemaal niet wat we in gedachten hadden,” weet je wel? Maar ik zag vanaf het begin al dat het een goede rol was.

Toen ze mij het script gaven was het nog een film. Ik denk dat Scott Frank het verhaal al een tijdje wilde maken als film, en het later heeft uitgebreid tot een miniserie van zeven afleveringen. Ik zag gelijk dat Mary een goede rol was, maar pas na een aantal maanden had ik het hele script gelezen. Ik weet nog steeds niet zeker waarom ze mij wilden hebben voor de rol. Op papier lijkt Mary zo stoer en sterk, maar tijdens de opnames voelde ik me helemaal niet zo stoer of sterk. Ik was een beetje bang dat ik niet geloofwaardig zou overkomen, en daar maakte ik me tijdens het filmen de hele tijd zorgen over. Dus zocht ik naar alle kanten van Mary die niet zo stoer waren, maar eerder kwetsbaar of defensief. Ik probeerde verschillende betekenissen te vinden van wat ‘stoer’ kan zijn.

Er zit een soort van stille kracht in haar, die ik heel mooi vond. Ze is geen karikaturale superheld. Dat vind ik leuk.
Ze is complex.

De western is een soort stereotiepe genre voor mannen, denk je niet?
Ik denk dat dat de reden is waarom ik er nooit naar heb gekeken, als ik eerlijk ben. Ik werd er gewoon niet toe aangetrokken. Maar ik snap de aantrekkingskracht van het genre wel, en er zit zeker een heleboel ruimte voor speling in.

Ik heb het gevoel dat mensen westerns willen moderniseren. Zoals vorig jaar met films als Hell or High Water of In the Valley of Violence – dat zijn een soort moderne versies van dit klassieke genre en ik vind het leuk dat deze serie gaat over een stad vol vrouwen. Dat is zo’n goed idee.
Ja, het is een fantastisch idee, een stad vol vrouwen. Ik dacht er vanmorgen over na en ik weet niet of het waar is of niet, maar ik herinner me dat ik een verschil zag tussen Mary Agnes en de andere vrouwen in de stad, met name Charlotte, die gespeeld wordt door Samantha Soule. Ik denk dat deze andere vrouwen op de een of andere manier frivoler waren, minder realistisch over de ernst van de zaak, en dat ze het eigenlijk wel leuk vonden dat er mannen naar de stad kwamen, om ze te redden of zoiets. Alsof alle problemen zouden verdwijnen als we deze kerels de controle over de mijn zouden laten krijgen.

Voordat ik Godless begon te kijken, kwam het op mij over als een serie over hoe mannen alles verpesten. Dit komt vooral door de personage van Jeff Daniels, die een soort gewelddadige, wraakzuchtige storm met zich meebrengt. Is dit ook hoe het bij jou gepitcht werd?
Dat het een western is over mannen die alles verpesten? Zo heb ik er nog niet over nagedacht. Ik zie de mannen niet als personages die dingen verpesten of verwoesten. Maar het zijn wel verhalen uit die tijd, en het zijn mannen uit die tijd.

De dood van alle mannen is natuurlijk vreselijk en tragisch, maar ik zie het ook als een kans voor de vrouwen in deze stad. Mary Agnes ziet het als een economische kans, om een beetje macht te krijgen, om manieren voor de stad te vinden om financieel te overleven, zonder de economische controle op te geven. Ze begrijpt wel hoe belangrijk dat is.

Dat is wat ik ook eerder bedoelde, toen ik erover nadacht hoe Mary tegen het idee vocht dat mannen zogenaamd alle problemen kunnen oplossen. Ten eerste, dat zal niet gebeuren. Dat gebeurt nooit, vertrouw ze niet. Maar ik heb niet het gevoel dat dat het punt was, toen we eenmaal begonnen met filmen.

Je had het daarnet even over Scott Frank, maar ook Steven Soderbergh is een producent van Godless . Heb je nog met hem gepraat, of was hij ooit op de set?
Nee, ik heb nooit met hem gepraat. Maar het was geweldig om met Scott te werken, hij is erg aardig. Ik realiseer me dat ik vaak op zoek ga naar de ramp, de catastrofe, als je snapt wat ik bedoel. Het duurt een tijdje voordat ik mannen in machtsposities kan vertrouwen. En soms wacht ik op het moment dat het misgaat, maar dat gebeurt nooit.

Ja, ik denk dat het wel goed is om op je hoede te zijn.
Tja, ik weet het niet. Het is vermoeiend om constant op je hoede te zijn. En het is niet altijd eerlijk en terecht.

Ik word zo moe van iedere dag weer een nieuwsbericht te lezen over mannen uit de entertainmentindustrie die hun vieze handen niet thuis konden houden.
Iedereen heeft zijn eigen ervaringen, wat deze ook mogen zijn. Je moet gewoon een pantser dragen, zoals een stekelvarken.

Ik heb de laatste tijd alle nieuwsberichten gelezen, en nu voel ik het in mijn hoofd en in mijn lijf. Ik moest laatst naar een auditie, ik liep de ruimte in en besefte dat ik helemaal was opgetut met hakken en make-up. Het stond verder helemaal los van die specifieke situatie, de kamer waarin ik me bevond en de personen die erin zaten. Maar ik realiseerde me ineens: ik ben er echt helemaal klaar mee om altijd maar mijn best te moeten doen om knap gevonden te worden, en mannen om hun toestemming te moeten vragen. Dat ik hun acceptatie moet krijgen om mijn werk te kunnen doen.

Maar nogmaals, die realisatie stond helemaal los van de situatie waarin ik toen verkeerde. Ik denk dat het onderdeel is van het acteervak, vreemd genoeg. Je kunt je werk niet doen zonder dat iemand anders dat toestaat. Dat besef vermengt zich vaak met de ervaring van vrouw zijn en voortdurend beoordeeld worden op je uiterlijk, en te horen krijgen wat acceptabel is en welke rollen je wel of niet kunt spelen. Het kan ertoe leiden dat je ineens heel boos wordt op het hele auditieproces. Iemand noemde het ooit: “In de rij gaan staan voor een missverkiezing.”