Ik ben een Belg die werkt op de luxejachten van superrijke mensen

De ene dag drinken ze champagne met Hollywoodacteurs en topmodellen, de andere dag worden ze uitgekafferd door rednecks die ervan overtuigd zijn dat Parijs in Italië ligt. De Belgische Nina* (26) en haar vriend Aaron* (38) varen als chef en kapitein het hele jaar met de allerrijksten mee op luxejachten in de Caraïben en de Middellandse Zee. Hun namen moesten we aanpassen, want in hun contracten staat “what happens on the yacht, stays on the yacht.” En hoe groter die boot, hoe groter de witwaspraktijken.

Aaron: Ik werk al zo’n twaalf jaar op jachten, als racer, matroos of kapitein. Ik heb al gratis gewerkt, maar ook voor 8.500 euro per maand. En daar moet ik geen belastingen op betalen, want die boten zijn belastingvrij. Zo’n jaar geleden leerde ik Nina kennen in een zeemanscafé op Mallorca.

Nina: Ik was nog niet zo lang aan het werk in het wereldje. Aaron was de eerste die iets interessants te vertellen had. Na twee dagen ben ik bij hem ingetrokken. Sindsdien werken we soms samen en soms apart. Ik ben opgegroeid in een restaurant en ik wilde wel eens op een boot werken. Dus heb ik me als chef op Mallorca aangemeld. Met koken verdiende ik het afgelopen jaar tussen de 3.000 en 8.000 euro per maand. Al was dat laatste bedrag een uitschieter, omdat ik toen twee keer een fooi had gekregen: één van 1.500 euro en één van 2.000 euro. En daar geef je tijdens je verblijf niks van uit, want je slaapt en eet op de boot. Toch is het allesbehalve een luxeleventje. Je werkt soms twintig uur per dag.

Aaron: Als je een goede relatie hebt met je bazen, kan je wel meegenieten van hun levensstijl. Zo zijn we net met z’n tweeën een baas van me gaan bezoeken in Monaco.

Nina: Ze schotelde ons Michelinsterren-eten voor en deed een super dure fles champagne open.

Aaron: Toen ik voor haar werkte, gebeurde dat elke dag. Ik ben allergisch geworden aan champagne door het zo vaak te drinken. Het kan ook gevaarlijk zijn om zo’n goede relatie met je bazen te hebben. Leden van de crew gedragen zich soms alsof zij de eigenaar van de boot zijn.

Nina: Dat is het kapiteinssyndroom. Veel kapiteins beginnen te feesten, worden lui, verliezen daardoor hun job en gaan failliet, omdat ze een leven zijn gaan leiden dat ze niet kunnen betalen.

Aaron: Als lid van de crew heb je toegang tot de levensstijl van een rockster. Als je geen sterke mindset hebt, dan is het echt gemakkelijk om in dat straatje verzeild te geraken. Veel jonge gasten aan boord krijgen een drank- of een drugsprobleem. Het is soms best vermoeiend, want mensen zijn vaak high wanneer je met hen samenwerkt. Dan weet je niet zeker of je op hen kan rekenen. In de clubs en de cafés aan wal ging ik tegen de obers zeggen aan wie ze vooral geen drank mochten serveren. Een vriend heb ik de weg naar de afkickkliniek gewezen. Een andere heb ik op de luchthaven gedropt en naar zijn ouders gebeld om te zeggen dat hij eraan kwam. Sommige eigenaars hebben er totaal geen probleem mee dat hun crewleden drugs gebruiken, omdat ze zelf gebruiken en dan via hun crew bestellen.

Nina: Maar er zijn wel verschillen. Op zeilboten wordt vooral wiet gerookt, op motorboten worden vaker partydrugs gebruikt. De Amerikanen voor wie we laatst werkten, die waren ontzettend wazig, omdat ze heel veel medicatie namen. Ze dachten dat Parijs in Italië lag en dat je met de trein van Frankrijk naar Mallorca kon rijden. En ze suggereerden dat we beddenlakens hadden gestolen.

Aaron: Dat waren echte weirdo’s. Ze hadden geen besef van tijd en afstanden en dachten dat de Middellandse Zee maar zo groot was als het kaartje op hun iPhone. Het was hen ook alleen maar om de naam en de faam te doen. We hebben echt de hele Spaanse, Franse en Italiaanse kust afgevaren, maar vaak gingen ze niet eens van de boot. Ze belden dan wel naar hun vrienden: “We zijn aan de Amalfikust, we zijn op Capri!”

Nina: Af en toe kom je een bekend gezicht tegen. Ik heb ooit voor een Britse Hollywoodactrice gewerkt die te gast was op een privé-eilandje naast Ibiza. Het was afgehuurd om haar verjaardag te vieren. Ze was super vriendelijk. De CEO’s van het koffiemerk dat je wellicht elke dag drinkt zijn trouwens ook enorm lieve mensen.

Aaron: De meeste eigenaars van jachten zijn niet de beroemdheden wiens gezicht je kent, maar de mensen achter de schermen. Ik heb eens voor een bekende Libanese zakenman gewerkt, en voor een eigenaar van ontzettend veel olieplatformen in Noorwegen, en voor een Amerikaan van wie de familie zowat alle licenties in handen had om buitenlands bier in de States te importeren. Die mensen zijn ontzettend rijk, maar ze worden niet herkend. Omdat het vaak selfmade men en women zijn, hebben ze ook geen allures.

Nina: Al zijn er ook andere. De eigenaar van een bekend Amerikaans jeansmerk vroeg mij eens om een licht gerecht, dus ik maakte een verse Thaise curry en salade. Dan zei hij: “Nee, ik eet geen room.” Ik zei dan dat er enkel kokosmelk in zat en dat het superlicht was. “Nee,” antwoordde hij, “dat wil ik niet, ik wil kaas.” Ik was die ochtend in Palma de Mallorca gelukkig naar de markt gegaan. Ik had voor de zekerheid wat lokale kazen gekocht, want je weet nooit wat ze plots willen. Goed, ik maak een kaasplankje met lekkere toastjes en honing met truffels en confituur. Allemaal topkwaliteit. Kom ik daar mee aan en stuurt hij het terug. “Ik wil alleen Franse kaas.” De volgende dag kocht ik dan de beste Franse kazen, maar daar heeft hij niet van gegeten.

Aaron: Op een avond hadden we voor hen en hun gasten een tafel geboekt in een exclusief toprestaurant. Hoewel we de allerbeste tafel voor hen hadden gereserveerd, zagen we door onze verrekijkers al meteen dat het niet goed genoeg was. Ze gingen meteen in discussie met de ober.

Nina: Je hebt ook eigenaars die enorm op hun privacy gesteld zijn. Die komen aan in een luxewagen en worden door iemand van het personeel uit de auto geholpen. Dan moeten we allemaal op een rijtje gaan staan om hen te begroeten. Nadien gaat iedereen terug naar zijn of haar vertrek. Er is totaal geen contact, allemaal super afstandelijk.

Aaron: De entourage van zo’n eigenaar bestaat trouwens ook uit een hele mix aan karakters. Aan boord zie je meteen wat de hiërarchie onder de gasten is. De rijkste gasten weten dat ze altijd alles kunnen krijgen en daarom hoeft het voor hen niet altijd. De minst rijken zijn het brutaalst. Ze weten niet hoe ze zich moeten gedragen in zo’n zessterrenomgeving. Ze gaan over the top, ze worden onbeleefd. Voor hen is zo’n vakantie op een jacht een once-in-a-lifetime-kans. Ze willen pakken, pakken, pakken.

De remmen gaan vaak ook los op zo’n boot. Een stel Russen voor wie ik werkte kwam na een avondje feesten op Ibiza eens terug met een bende ‘vriendinnen’. Ik pikte hen op in de haven en vaarde naar een afgelegen stukje verderop, waar ze weer aan land gingen om hun feestje zonder pottenkijkers verder te zetten. De volgende dag moest ik de prostituees snel weer op de kade droppen en hen betalen, want dat was de baas vergeten.

Doorgaans krijgt de kapitein cashgeld mee, laat ons zeggen 100.000 euro, dat aan zogenaamde kleine uitgaven wordt besteed. Ik denk dat veel eigenaars de aankopen zelfs niet nakijken. Zolang het geld maar rolt. Veel van die boten zijn in handen van offshorebedrijven. In plaats van belastingen te betalen, zetten die bedrijven geld over naar hun tweede business: het jacht. En al die jachten worden alleen maar groter om al dat geld te kunnen witwassen. Het geld wordt dan toegeschreven aan de boot, maar die business is helemaal niet zoveel waard als op papier staat. Het zijn gewoon grote witwasmachines.

*Echte namen bekend bij de redactie.