MocroManiac heeft jarenlang geblaft, maar is nu eindelijk klaar om te bijten

Aanstaande vrijdag brengt MocroManiac zijn debuutalbum uit. Poeh. Even uitblazen hoor. Ik had niet verwacht deze zin ooit te lezen, laat staan zelf te tikken. Al jarenlang is hij een naam om rekening mee te houden: eerst als onderdeel van het legendarische HydroBoyz, daarna solo, en het afgelopen jaar maakte hij een album met Fresku en Teemong – waar hij bijna nog, haast per ongeluk, een Edison voor won. Maar hoe sterk z’n naam ook is, juist op de momenten dat de hype rondom hem perfect was, bleef een solide soloproject uit.

En ja, dan is een status als ‘je favoriete rapper’s favoriete rapper’ weinig waard. In 2014 kondigde hij al aan bezig te zijn met Top Notch om aan een project te sleutelen, maar dat ging eigenlijk als een nachtkaars uit. Hij belandde in een nare beef in de Bijlmer en bracht slechts met hoge uitzondering iets uit. Het enige wat zijn bestaan en relevantie levend hield waren de sessies in de studio van Rotjoch, waarin hij keer op keer bewees toch écht heel goed te kunnen rappen.

De dag voor ik hem spreek over z’n nieuwe album was hij daar nog om mensen wakker te schudden voor de release, aanstaande vrijdag.

Noisey: Op hoeveel 101Barz-sessies zit je nu in totaal?
MocroManiac: Een stuk of elf, maar ik denk wel dat ik op de vijftien miljoen streams zit? Het is de rode draad door je carrière.
Ja. Dit is m’n eerste album, en de jaren daarvoor waren ritmeloos. Wat me levend hield was 101Barz, en daar haalde ik ook de meeste bekendheid vandaan. Tot ik dat album met Fresku maakte, wat ook een succes werd. Had je dat verwacht, vooraf?
Ik ben niet iemand van verwachtingen. Ik hou het laag, een medium verwachtingspatroon. Maar nu ben ik helemaal alleen, en dat maakt het wel spannender. Gezonde spanning, gewoon benieuwd naar reacties.

Wat denk je?
Ik pak nooit zomaar miljoenen. Dat heb ik nooit gehad. Laat het maar blijven zoals het altijd is gegaan, dan ben ik tevreden. Ik ga geen Ziggo Dome-dingen doen. Ik ben daar ook niet het type rapper voor, ik maak niet de dingen die daar geschikt voor zijn.

Ik heb dat altijd wel bij jou gehad: ik denk dat je rappend een van de beste bent in Nederland, maar je maakt niet echt liedjes.
Ja, dat is precies waar we nu naar gaan kijken. Om te zien wat de mensen daarvan gaan vinden, dat het nu wel gebeurt. Bars zijn er altijd geweest, maar nooit liedjes. Ik ben altijd meer de toevoeging geweest op nummers van anderen. De mensen die ik nodig heb om echt pokoes te maken waren voor mij nooit bereikbaar, tot ik bij Top Notch kwam. Uiteindelijk heb je anderen nodig: begeleiding, beats.

Werkte dat frustrerend voor jou?
Ja, maar daar kun je weinig aan doen. Ik zat er in vast, en dat album met Fresku heeft uiteindelijk de boost gegeven die ik nodig had. Opeens was je bij de Edisons.
Ik was daar, en dronken. Goede avond. We wisten wel dat we niet zouden winnen. Ik zag Ronnie Flex, en ik wist dat hij het zou pakken. Dat was logisch.

Die avond is het goede voorbeeld van een wereld waar jij door dat album in terechtkwam, maar waar jij je niet per se in thuis voelt.
Tja, als bepaalde mensen mij op bepaalde plekken willen zien ben ik daar gewoon. Maar dat komt wel door de kracht van Fresku natuurlijk. Hij heeft al een stempel in die wereld, terwijl de straten mij kennen. Maar ik vind het ook niet bij mij passen. Nee, dat snap ik wel. Het gaat ook niet goed als je er bent.
Nee. Ik kan wel boos worden als Matthijs van Nieuwkerk me op m’n hoofd klopt, maar dan ben ik de boosdoener. Daar win je niks mee. M’n bloed kookt gewoon als mensen met een soort omweg grappig over je willen doen. En je moet me al helemaal niet aanraken. Maar hierdoor leer je ook weer hoe iemand als Matthijs is.

Uiteindelijk is daar ook weinig te winnen voor jou, lijkt mij.
Dat heb ik al zo vaak gezegd. Ik kan en ga niet toneelspelen om op bepaalde posities te komen. Alles moet oprecht zijn. Mezelf zijn is wat me in leven gaat houden. Ik kan niet meedoen aan Sterren Springen, denk je dat de mensen die dat programma kijken ook je clips gaan checken? Daar geloof ik niet in, en mijn luisteraars ook niet. Daarmee zou ik m’n eigen craft vermoorden.

Wat wel oprecht is, is de steun die je van bepaalde mensen krijgt. Fresku zegt dat je z’n favoriete rapper bent, en Jim Taihuttu van Yellow Claw zei dat ook.
Er zijn veel mensen in de scene die waarderen wat ik doe. Ze zien de kunst erin, en ze prijzen het.

Maar uiteindelijk betaalt dat niet je rekeningen.
Nee. Dat is wat het is, net als de stijl waarin ik rap. Ik kan dat niet zomaar wijzigen. Ik kan niet opeens Frenna zijn omdat hij dat ding van vandaag de dag heeft. Als ik het ga redden in deze wereld is het op mijn manier, of ik red het niet. Klaar.

Klinkt koppig.
Het klinkt als wie ik ben. Mensen denken misschien dat ik makkelijk kan wat anderen kunnen, maar het zijn twee verschillende soorten kunst. En de kunst die zij maken is meer waard op dit moment. That’s it. Vroeger was ik echt een student, luisterde ik de hele dag naar wat er gemaakt werd. Maar ik ben oud, ik kan dat niet meer. Dus wat ik in die periode heb geleerd, is wat ik nu uitdraag. Ik ben fan van bijna niemand.

Vind je dat niet vervelend? Lijkt me best fijn om af en toe naar iemand op te kijken. Ik kijk op naar Master P en zo. Hij is nog steeds aan, en is een van de oude mannetjes naar wie ik kan kijken.

Wat zie je dan, als je naar hem kijkt?
Een classic carrière, en nog steeds dingen uit kunnen brengen. Ik hou gewoon niet van de stijlen van nu. Als ik niks van je kan leren, verspil ik m’n tijd.

Nou, ja, je zou kunnen leren hoe je een sicke hook maakt.
Dan moet ik gewoon de autotune-kraan helemaal opendraaien. Maar jij kan dat ook. Geloof me. Je maakt de carrière van elke zanger zuur. Dat is de hele formule voor een hit. Maar wat ik daarvoor mis is de romance, dat gevoel. Ik heb alleen dat rauwe. Ik ben de hele fucking dag aan het blaffen. Arjen Robben is stijf links, je gaat hem toch ook niet vertellen dat hij alleen met rechts moet schieten? Als je altijd voor de moeilijke weg hebt gekozen, is het niet makkelijk om opeens dom te doen.

Of zoals Cruijff zei: “Voetbal is simpel, maar simpel voetballen is het moeilijkste wat er is.”
Precies dat. En voetbal is ook nog eens een teamsport. Maar nu ben ik alleen, in m’n eigen mind.

Is teamwork de reden dat je je grootste successen hebt bereikt als onderdeel van Hydroboyz, en als onderdeel van het Teemong & Fresku-team?
Ja, dat heeft heel goed gewerkt. En met Hydroboyz waren we een van de eerste voorbeelden van rappers die in één klap bekend worden. Met clubshit, terwijl dat helemaal niet mijn ding was. Maar omdat ik mensen om me heen had voor de catchy dingen, lukte het.

Ik merk bij veel creatieve mensen om me heen dat ze vaak zo bang zijn om iets te maken wat niet perfect is, dat ze liever niets maken. Herken jij dat gevoel? Nu kom je pas met je debuutalbum.
Ik wil niet zomaar iets uitbrengen, nee. Daarvoor moet ik met de juiste mensen zitten, en als ik daar de kansen niet voor krijg ga ik niks uitbrengen.

Waar heb je die kansen gemist?
Er zijn een aantal bloedserieuze dingen om mij heen gebeurd. Ik ben wel een rapper, maar als je mij op beeld voor schut zet gaan we het heel straat houden. Uiteindelijk leven we in een jungle. En als ik het gevoel heb dat mensen me willen breken dan is rap ineens niet meer belangrijk.

Had je dat gevoel? Ik neem aan dat je doelt op de beef met F.I. en Lexxxus.
Tuurlijk. Alles staat op YouTube, ik hoef verder niets nieuws uit te leggen. Maar wat niet op YouTube staat is hoe ik het heb vervolgd. Die beef is zo groot geweest dat het een enorme kettingbotsing heeft gecreëerd. Ik kon niet focussen op rap, en iedereen wilde afstand van mij nemen. Ik moest het regelen op straat. Ik moest m’n respect terugwinnen.

Vonden mensen het te gevaarlijk om met jou te werken?
Blijkbaar. Daar kan ik niet omheen. Dan ben je opeens geen rapper meer, maar zit je diep in de streetshit. En dat moet je ook kunnen handelen. Ik zei toch dat ik de hele dag blaf? Blaffende honden bijten wel, op een gegeven moment. En dan kom je alleen te staan, mis je een trampoline die veel rappers wel hebben gehad. En moet je je misschien in gaan pakken in een kogelvrij vest.

Ik weet dat je al jaren gesprekken had met Top Notch, dat werd een keer aangekondigd. Namen zij ook afstand op dat moment?
Tja, Top Notch is gewoon een bedrijf. MocroManiac is een streetlife-motherfucker. Met mij kun je nooit weten wat er gaat gebeuren. Zulke dingen hebben wel effect gehad, denk ik. In zo’n situatie moet je Suge Knight zijn, zo’n iemand had ik nodig. Natuurlijk willen we niet hebben wat er allemaal met hem is gebeurd, maar we laten ook niet over ons heen lopen. Maar ja, fuck dit, de reden dat ik niks heb uitgebracht is gewoon het straatleven.

Ja, ik snap het wel. Als ik de hele tijd over m’n schouder zou moeten kijken in m’n eigen wijk zou m’n kop ook niet echt op werk staan.
Ooit was ik dezelfde jongen als die gasten die achter mij aan zaten. Daardoor snapte ik precies wat ze aan het doen waren. Ik zag die hele situatie als karma, want wat zij bij mij hebben gedaan en wilden doen heb ik ook bij anderen gedaan. Dat is fout van mij, maar wel wat ik deed.

Je zegt dat je gelooft in karma, ben je nog bang dat jou iets gaat overkomen?
Ik ben allang niet meer bang. Angsten heeft iedereen, maar dat houdt je ook scherp. Het is niet een angst om ergens heen te gaan of zo.

Hoe ben je uit die hele beef-situatie gekomen?
Tijd tikt gewoon door.

Nu ben je dertig.
Kijk hoe snel het gaat.

Voel je je weleens oud?
Nee, ik voel me nog steeds jong. De stories zullen nooit veel verschillen van wat ik eerder rapte. Alleen de sound is wat moderner. Ik ben de definitie van ‘to be continued’.

Het debuutalbum van MocroManiac komt aanstaande vrijdag uit.