Een tijdje terug publiceerde The New York Times de uitslag van een enquête over ouderschap, waaruit bleek dat ouders nog steeds erg betrokken zijn bij aspecten van het leven van hun volwassen kinderen.Zo’n 76 procent van de ondervraagde ouders “herinnerde hun volwassen kinderen aan deadlines die ze hadden, onder andere voor schoolopdrachten,” 74 procent “maakte afspraken voor hen, zoals doktersafspraken,” 15 procent “belde of sms’te om ervoor te zorgen dat ze zich niet zouden verslapen voor de les of een proefwerk,” en 14 procent “vertelde hen welke carrière ze moesten nastreven”. Dit soort opvoeding kan averechts werken, was te lezen in het artikel, “door jongvolwassenen slecht voor te bereiden op het onafhankelijke, volwassen leven.”Ook bij jongere kinderen kunnen overcompenserende ouders bestaande angststoornissen verergeren. In een nieuw onderzoek in het Journal of the American Academy of Childhood and Adolescent Psychiatry ontdekten onderzoekers dat het behandelen van de ouders van kinderen met angststoornissen net zo nuttig was als het behandelen van de kinderen zelf – door de ouders te helpen met bepaald gedrag te kappen.
“Kinderen zijn van nature afhankelijk van hun ouders als ze zich bang voelen, en ouders willen hun kinderen beschermen, en dat ze zich veilig en goed voelen,” zegt Eli Lebowitz, onderdirecteur van het Anxiety and Mood Disorders-programma aan het Yale Child Study Center en hoofdauteur van het onderzoek. Dit soort overcompensatie kan de vorm aannemen van vragen van een bezorgd kind keer op keer geruststellend beantwoorden, voor een sociaal ongemakkelijk kind willen spreken, uitgebreide nachtelijke rituelen ondernemen, of een kind naar onnodige doktersafspraken meenemen omdat ze denken dat ze ziek zijn.“Er zijn echt eindeloos veel voorbeelden,” zegt Lebowitz. “Elk symptoom van een angststoornis bij kinderen heeft waarschijnlijk een bijpassende reactie van de beschermende ouder als gevolg. Hoewel ze het goed bedoelen, kan het leiden tot meer angstgevoelens, en toenemende schade voor het kind en het gezin.”In het onderzoek werd een willekeurige selectie gemaakt uit een groep kinderen met angststoornissen. De geselecteerde kinderen kregen cognitieve gedragstherapie, terwijl de rest dat niet kreeg. De ouders van de tweede groep nam deel aan Supportive Parenting for Anxious Childhood Emotions (SPACE) heet. Daar leerden ze om hun kinderen niet zoveel tegemoet te komen.Na twaalf weken hadden de kinderen die zelf therapie ondergingen net zoveel voordeel als de kinderen die zelf geen therapie hadden gekregen, maar wiens ouders meegedaan hadden aan SPACE.Aangezien een aantal kinderen niet goed reageerde op therapie, of het moeilijk of eng vind, is het goed om te weten dat de behandeling verplaatsen van het kind naar de ouders net zo effectief kan zijn in het behandelen van angststoornissen.
Advertentie