FYI.

This story is over 5 years old.

Tech

Ik probeerde rijk te worden door mijn bitcoin in te zetten als een gokker

Het ene moment voelde ik me een genie en op het andere een enorme sukkel.
Beeld: Shutterstock / Remix: Jason Koebler

Ik kocht ooit iets minder dan één bitcoin (ongeveer 0,85 BTC) voor een prikkie. Althans, een prikkie vergeleken met de prijs van vandaag. Het kostte me ongeveer 400 dollar, als ik het me goed herinner. Twee jaar lang zat mijn bitcoin in een wallet terwijl ik wachtte tot ik er op een dag rijk van zou worden. Zeg maar de dag als de prijs van Bitcoin de prijs aantikt waarop John McAfee niet zijn eigen penis gaat opeten. Dan zou ik mijn bitcoin verzilveren.

Advertentie

Terwijl ik wachtte, dacht ik aan hoe mensen de belangrijkste cryptomunt van dat moment aan het investeren waren, de cryptomunt die ooit onderwerp was van talloze grappen over het libertarisme. Het leek erop dat iedereen die niet al eerder geïnvesteerd had, dit nu ging om de boot niet te missen. Het zou logischer zijn, dacht ik, om geld te stoppen in iets wat zichzelf geleidelijk terugverdient. Zo zou ik crashes vermijden, terwijl ik toch bitcoins overhield die ik kon verkopen als het me uitkwam. Ik wilde meedoen, maar niet op een manier die zou betekenen dat ik constant slachtoffer zou worden van de grilligheid van Bitcoin.

Met die ene bitcoin in mijn zak besloot ik een experiment te doen.

Ik nam een Concerta, mompelde iets over speltheorie en begon met iets wat me deed denken aan een spelletje craps. Aan een doorsnee crapstafel heb je mensen die wedden op de zes, acht en hopen dat de dobbelsteenwerper geen zeven gooit. Er zijn ook mensen die kleine hoeveelheden inzetten op de moeilijke worpen – twee tweeën, drieën, vieren of vijven – in de hoop dat een andere variant van vier, zes, acht of tien niet op tafel komt, of een zeven.

Ik vroeg me af wat er zou gebeuren als ik met Bitcoin zou spelen als op een crapstafel. Ik zou een stapel ‘fiches’ meenemen, een strategie vinden om mijn verlies zo klein mogelijk te houden, om uiteindelijk hopelijk niet iedere cent te verliezen die ik heb. Voor de duidelijkheid: ik zeg niet dat je dit moet doen. Ik zag het alleen als de minst stomme manier om mee te kunnen doen. En misschien zou ik ook meteen wat leren over hoe het allemaal werkt en welke kant we met zijn allen op gaan.

Advertentie

Beeld: Hashflare

*

De reactie van de mainstream op Bitcoin en andere cryptomunten is vrij zelfingenomen geweest – het deed me denken aan het geschreeuw bij een roulettetafel in Vegas waardoor je begint te overwegen om mee te doen. Het verschil tussen digitale valuta en de casinotafel is alleen dat er maar zelden (in ieder geval met de meest populaire cryptomunten) een volledig ‘verlies’ is. Er zijn natuurlijk mensen die Bitcoin kochten voor 19.500 dollar per stuk en een week later moesten toezien hoe de prijs naar 14.800 dollar was gedaald, maar dat was alsnog maar een daling van 25 procent, en ze bezaten nog steeds wat bitcoin.

Daar komt het minen om de hoek kijken, het proces waarmee nieuwe eenheden van een cryptomunt worden gegenereerd. Ik snap de technische kant van het verhaal niet helemaal, maar voor het minen heb je supersnelle computers nodig die maar één ding doen: Bitcoin minen. Een Antminer S9 van ongeveer 7000 dollar heeft een hashrate van ongeveer 13,5 TH/s (een term voor hoe snel het apparaat minet). Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad van de blockchain en de prijs van Bitcoin, levert dit je ongeveer 654 dollar per maand op. (N.B.: Alle berekeningen zijn gebaseerd op een Bitcoinprijs van 15.000 dollar)

Bitcoin minen leek me logischer dan er mee te handelen, omdat dat de kans op winst dan het hoog zou zijn. Het was de veiligste manier om aan de crapstafel plaats te nemen. Met deze manier van werken zou ik (statistisch gezien) meer moeten verdienen terwijl ik tegelijkertijd mijn inzet zou beschermen tegen een zeven, wat in de Bitcoinwereld een prijscrash zou zijn. Het is moeilijk om een exacte analogie te vinden, maar minen is een soort omgekeerd craps waarbij je geld inzet op het snel en vaak gooien van een zeven.

Advertentie

Maar natuurlijk ging het allemaal niet zo makkelijk en waren er een paar kleine probleempjes. Miners klinken als kleine straalmotoren en kunnen je elektriciteitsrekening flink omhoog gooien. Je kunt ze daarom dus ook niet zomaar in je computerkamer thuis zetten (tenzij je heel goed tegen geluid kunt). Het is mogelijk om je eigen miner te bouwen, of misschien zelfs je huis verkopen om uit de kosten te komen, maar ik zag ze vooral als te complexe, stroom vretende en potentieel explosieve apparaten.

Ik besloot daarom om mijn geld in de cloud te stoppen.

*

De minecloud is een zorgwekkende, mogelijk met oplichters gevulde hel.

Cloudminen werkt ongeveer hetzelfde als andere cloud-based diensten zoals dataopslag: de computers zijn van iemand anders en het enige wat jij doet is die mensen betalen om ze een tijdje te mogen gebruiken. De twee populairste bedrijven die de dienst aanbieden – Hashflare en Genesis Mining – vielen op omdat ik voor hun diensten als enige bewijs vond dat ze wel eens uitbetaalden. Beiden moeten ze het hebben van schreeuwerige marketing. “START BITCOIN MINING TODAY!” schreeuwt de site van Genesis Mining, ondanks dat er op het moment geen minecontracten worden verkocht (op het moment van schrijven alleen contracten voor Monero, en bij Bitcoincontracten staat dat ze “op” zijn). Volgens Hashflare zijn ze “onovertroffen”, omdat ze uitbetalingen binnen 24 uur, en instant opnames en “gedetailleerde statistieken bieden.”

Advertentie

Beeld: Hashflare

In beide gevallen zijn er minimums die je moet verzamelen voordat je je winst kunt opnemen. Het minimum van Hashflare is momenteel bijvoorbeeld 0,05 BTC. Bij Genesis Mining heeft verschilt opnameminimum, afhankelijk van de munten die je minet. Er zijn ook opnamekosten, die noodzakelijk zijn vanwege de transactiekosten die komen kijken bij het verplaatsen van cryptomunten. Individuele opnames maken een nieuwe transactie aan, wat meer heffingen betekent, vandaar het minimum opnamebedrag. Tot slot heb je te maken met een kleine dagelijkse heffing op basis van hoeveel je minet. Volgens mijn berekeningen levert een Hashflare-account van 10 terahertz per seconde je ongeveer 19 dollar per dag op, maar verlies je ongeveer 3,50 dollar aan heffingen en toeslagen.

Mijn stemming wisselde tussen “Ik ben een genie en mijn monstervermogen groeit gestaag” en “Ik had op magische wijze 17.000 dollar kunnen hebben en niks uit hoeven geven als ik mijn bitcoin gewoon verkocht had.”

Een zorgwekkende kant van dit scenario (in ieder geval vanuit een gokkersperspectief) is dat je uiteindelijk gebonden bent aan hoe moeilijk minen op dat moment op de blockchain is. Simpel gezegd wordt minen steeds moeilijker. En je bent ook nog gebonden aan hoeveel je op enig moment op kunt nemen. Er kan een punt komen waarop je eenjarige minecontract ophoudt, en je niet voldoet aan het minimum om je winst op te nemen.

Veel Twitteraars hebben hun zorgen hierover geuit. Nu moet gezegd worden dat het al maanden ontzettend duur is om een Bitcointransactie uit te voeren. In december kostte zo’n transactie gemiddeld bijvoorbeeld 28 dollar om door het netwerk te komen. Het bedrijf onderzoekt ook manieren om opnames te bundelen om heffingen te verlagen.

Advertentie

Door de moeilijke wiskunde en kleine lettertjes leek het allemaal niet 100% in de haak, maar op 11 december kocht ik toch mijn eerste minecontract bij Hashflare. Ik besteedde de volgende dag aan het lezen van verschillende “SCAM!”-tweets en het kijken van video’s op YouTube die mijn vertrouwen in de legitimiteit van mijn zojuist afgesloten contract niet bepaald beter maakten. De niet aflatende stroom mensen die wilden dat ik me meteen opgaf met hun code waardoor zij 10 procent van de winst zouden opstrijken hielp ook niet.

Ik was nogal bang.

*

In eerste instantie kocht ik twee eenjarige 15 TH/s-contracten voor 2250 dollar per stuk met een creditcard. Ik zei toen tegen een vriend dat ik ofwel was opgelicht en het geld toch al weg was, of dat ik niet was opgelicht en dat ik later meer dividend zou krijgen als ik meer hashkracht kocht. Dus toen ik nog op tijd was voor mijn eerste opname, besloot ik mijn bitcoin te investeren in nog eens 100 TH/s, wat destijds ongeveer 15.000 dollar kostte. Onthoud dat ik mijn bitcoin voor veel minder geld had gekocht.

Ik pompte er nog eens 4530 dollar in, als een opgefokte gokker die meer fiches op tafel gooit.

In de tijd dat ik mijn eerste contract had gekocht en mijn hashrate had opgebouwd, in ongeveer een week, stopte Hashflare volledig met het toestaan opnames en werd het veel, veel moeilijker om te minen op de blockchain en zakte de prijs van Bitcoin nogal. Maar de sleur ging door.

Advertentie

Tijdens deze periode keek ik elke dag obsessief naar mijn onbeschikbare uitbetalingen, om ze vervolgens opnieuw te investeren en zo stelde ik mezelf gerust. Mijn stemming wisselde tussen “Ik ben een genie en mijn monstervermogen groeit gestaag” en “Ik had op magische wijze 17.000 dollar kunnen hebben en niks uit hoeven geven als ik mijn bitcoin gewoon verkocht had.” Ik pompte er nog eens 4530 dollar in, als een opgefokte gokker die meer fiches op tafel gooit.

Beeld: Ed Zitron/Hashflare

Op 17 december 2017 schortte Hashflare (heel kort) uitbetalingen op. Een paar dagen lang bleef ik maar gewoon herinvesteren, simpelweg omdat het was gaan voelen als een videogame die me duizenden dollars had gekost in plaats van gokken met echt geld. Toen Hashflare opnames weer toestond, hield ik op met herinvesteren en wachtte ik de dag af dat de opnameknop weer blauw zou worden. Dat bleek op Eerste Kerstdag te zijn.

Daarvoor had mijn beste vriend, arts en koffiemaker Phil Broughton me echter verteld dat hoewel dit best een redelijke wedstrategie was, het wel gokken bleef en ik het als zodanig moest behandelen. Mijn vader zei dat het “redelijk” klonk, wat Brits is voor “niet helemaal idioot.” Alles tot dan toe leek te werken, maar ik was bang. Wie zou dat niet zijn?

Uiteindelijk betaalde het zich allemaal uit. Toen ik eindelijk mijn coins op kon nemen, was mijn omzet 0,09587047 BTC. De opnameknop werkte en de BTC arriveerde in mijn Coinbase-account. Ik verplaatste het naar GDAX (het platform van Coinbase voor professionele investeerders, dat om de een of andere reden niet Coinbases normale toeslagen heeft), verkocht alles toen de prijs van Bitcoin de 16.000 dollar aantikte en kon 1540,32 dollar in mijn zak steken. Dat was een rendement van ongeveer 6,6 procent van het totaal dat ik geïnvesteerd had.

Advertentie

Hoewel ik mijn eerste uitbetaling kreeg, maakten de constante toename van de moeilijkheidsgraad van de blockchain en de fluctuatie van de Bitcoinprijs het moeilijk om te zeggen of herinvesteren het beste idee was. Volgens mijn conservatiefste schatting – weinig minen per dag, moeilijkere blockchain – zou het me maximaal drie maanden kosten om mijn hele investering tot op de laatste dollar terug te verdienen. Vanaf dat moment tot het einde van mijn contract in december van dit jaar, zou de rest in theorie pure winst zijn.

Maar dan doe ik wel een paar aannames. Bitcoin is vluchtig genoeg om ineens weer omhoog te schieten naar 19.000 dollar per bitcoin, of juist te kelderen naar 10.000 dollar. Of nog erger. Hashflare zou opnames weer kunnen opschorten, of de blockchain zou heel moeilijk kunnen worden, tot op het punt waarop ik bij lange na niet zoveel verdien. Ik heb in ieder geval nog een jaar om mijn kosten eruit te halen voordat mijn minecontracten aflopen.

*

Hoewel het nog vroeg is, lijkt mijn gok zich uit te betalen. Maar iets eraan zit me dwars. Tijdens het hele proces leek het alsof minen – zowel in de cloud als met eigen hardware – nog een manier was waarop cryptomunten mensen die rijk genoeg zijn om duizenden (of tienduizenden) te investeren nog rijker zou maken.

Hoewel iedereen op de blockchain onderhevig is aan dezelfde wiskunde, kan iemand die 220.000 dollar investeert in een hashrate van 1000 TH/s ongeveer 1650 dollar per dag verdienen na 350 dollar aan heffingen. Als Bitcoin vervolgens zou stijgen van 15.000 dollar naar 17.000 dollar, zou diezelfde persoon exponentieel meer geld hebben dan iemand die niet minstens een paar duizend kan investeren. Natuurlijk wordt ieders Bitcoin evenveel meer waard, maar het is nog steeds een perfect “de rijken worden rijker”-scenario.

Advertentie

Hoewel iedereen in principe Bitcoin kan minen, wordt de ruimte in werkelijkheid gedomineerd door een handjevol grote bedrijven met gigantische serverfarms op plekken van Canada tot het binnenland van Mongolië. Succesvol minen is een kwestie van schaal, en het bedrijf met de meeste en snelste computers zal vaker winnen en meer digitale munten slaan.

In de toekomst kun je je voorstellen dat een Goldman Sachs of Kleiner Perkins (of zelfs gewoon een rijk persoon) miljoenen dollars investeert in heel veel bitcoinminers en die in warenhuizen laat draaien. Dat zou niet alleen gevestigde spelers enorm verrijken, maar het zou ze ook een flinke hoeveelheid macht geven over het beslissen van de regels van de Bitcoinblockchain, of zelfs het opstarten van een eigen blockchain met regels die voor hen gunstiger zijn.

Hoewel er absoluut mensen zijn die een schoonheid in deze toekomst zien, enthousiast over het idee dat de infrastructuur van Bitcoin bepaald wordt door een soort wild-westen-marktdynamiek, zie ik het huidige minesysteem als een manier waarop de rijken op de blockchain alleen maar rijker worden. De ironie van dat ik dit zelfs maar zeg is dat ik het geld had om in de eerste plaats al te kunnen investeren. Ben ik onderdeel van het probleem? Wanneer word je onderdeel van het probleem?

Misschien ligt de toekomst van Bitcoin wel in sterk gecentraliseerde, ultrakrachtige mines. Wanneer de halvering van 2020 plaatsvindt (het moment dat de beloning voor het minen van blokken Bitcoindata gehalveerd wordt) en de laatste kleine mijninstallaties omvallen vanwege een puur gebrek aan winstgevendheid, blijft er een blockchain over die zwaar in het voordeel is van degenen die gigantische hoeveelheden cloud of minehardware hebben opgekocht.

Er is straks een nieuwe klasse crypto-kapitalisten, die de enige middelen van Bitcoinproductie bezit. “Goudkoorts” is een prachtig cliché om toe te passen, al is het maar omdat ik denk dat we er nu middenin zitten. Normale mensen kunnen nu in principe nog minen, als ze het geld en de ballen hebben, maar we gaan een tijd krijgen waar alleen gigantische bedrijven er überhaupt iets winstgevends uit kunnen halen. Het feit dat één enkel bedrijf – het Chinese Bitmain – het merendeel van de mineapparatuur verkoopt en zelf Bitcoin mijnt zou een vroeg teken van deze trend kunnen zijn.

In ieder geval is er nu geen weg meer terug. Ik maak waarschijnlijk een prima winst en ben daar blij mee. Anderen ook. Maar waar zijn we over twee jaar? Waar zijn cryptomunten zelf over twee jaar? Kun je cryptomunten straks nog wel munten noemen? Sommige mensen zeggen al van niet. Of worden ze simpelweg cryptogrootheden, geruild voor geld, en verrijken ze diegenen die het zich kunnen veroorloven om gigantische bedragen te investeren? We zijn misschien wel echt op een punt waar mensen die eerder niet konden investeren dat nu wel kunnen, maar de zon is aan het ondergaan.

En daarmee ook een mooie toekomst.

Ed Zitron is oprichter en CEO van EZPR . Onder zijn cliënten zijn ook bedrijven die in de cryptomuntenindustrie werken, maar geen daarvan minet cryptomunten, in de cloud of op een andere manier.