15 series die best wat eerder hadden mogen stoppen

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

Laatste aflevering: loopt nog steeds
Had moeten stoppen bij: seizoen 14 Er zijn zoveel momenten aan te wijzen in Grey’s Anatomy die een keurig einde hadden geweest: de dood van Derek, het vertrek van Christina, de constante bommen en branden. Ze hebben alles uit de kast gehaald om de aandacht van kijkers vast te houden, maar de belachelijke gebeurtenissen maken de serie wat het is, en in die zin ben ik er blij mee. Dat gezegd hebbende: de serie is vernieuwd voor seizoen 16 en 17, en je vraagt je af wat er in godsnaam nog kan gebeuren dat niet al gebeurd is? Waarom niet stoppen bij seizoen 14? In de laatste aflevering waren er twee bruiloften van stellen die het zwaar hadden gehad door alle plottwists (de lieflijke Alex en Jo, en de onverwachte Matthew en April). Er was een mooi scenario waarin Bailey en Ben op de verkeerde bruiloft belandden, en de familie van de bruid een gezamenlijke hartaanval kreeg. Er was zelfs een stiekeme en typische sekspartij in een schuur. Het had een perfect zoet, sentimenteel einde kunnen zijn. –Bettina Makalintal

Laatste aflevering: seizoen 7 (mei 2015)
Had moeten stoppen bij: seizoen 5 (met wat aanpassingen) De slotaflevering van Mad Men was perfect, maar de twee seizoenen die ernaartoe leidden waren totaal krankzinnig, en alsnog vrij saai – wellicht passend voor een (extreem goede) show over een groep reclameballen. Wat was al die shit met die sinistere streber Bob Benson? Iedereen was volledig in de ban van hem, en toen hebben ze hem niet eens een seriemoordenaar of iets anders leuks gemaakt. Wie herinnert zich Petes affaire nog? Of Megans miskraam? Ze verbleken in vergelijking met het sexy, stroperige drama van de eerste vijf seizoenen. Aan het eind van seizoen vijf had Don Draper door de mand moeten vallen als DB Cooper, had Peggy bij Abe moeten blijven, en de rest lekker naar een hippiecommune moeten verhuizen of iets dergelijks. –Hilary Pol

Laatste aflevering: seizoen 4 (22 februari 2007)
Had moeten stoppen bij: seizoen 3

De eerste twee seizoenen van The O.C. behoren tot de beste televisie van de jaren nul, of misschien wel aller tijden. Wat ontbrak aan originaliteit qua onderwerp en diversiteit, werd gecompenseerd met genuanceerde personages, een uitstekende soundtrack en lijpe entertainment value. De duistere kanten van de hoofdrolspelers lieten de serie tot leven komen, en Marissa Cooper (Mischa Barton) was naast een depressieve trut ook cruciaal voor de dynamiek. Toen zij stierf aan het einde van seizoen drie werd het ineens duidelijk dat we geen behoefte hadden aan nog een heel seizoen van ruzies tussen Seth en Summer, Ryans saaie romantische veroveringen na Marissa, en Sandy en Ryan die bewijzen dat huwelijken allemaal om volharding draaien. Marissa laten sterven in een vlammend auto-ongeluk was perfect geweest, mits de serie daar ook echt was opgehouden. –HP

Laatste aflevering: seizoen 8 (22 september 2013)
Had moeten zijn: seizoen 4

Een van de hoofdthema’s van Dexter is het idee dat geweld cyclisch is: trauma’s worden overgedragen, kinderen moeten boeten voor de zonden van hun ouders. Maar dat bericht is duidelijk en meeslepend genoeg in het eerste deel van de show, voor het er nog eens overduidelijk in werd gemasseerd met het moment waarop Michael C. Halls personage zijn kind vindt in een plas bloed van zijn vrouw. De serie kon nooit echt kiezen wat ze moesten met Dexters liefje Rita als moreel anker voor hem om naar terug te keren, en in de latere seizoenen werden de slechteriken uitvergroot tot een soort comic book villains (seizoen 6 is bijzonder frustrerend, met Colin Hanks als religieuze fanatiekeling die graag mensen opensnijdt zoals in de Openbaring van Johannes). Als Dexter zijn happy ending had gekregen vlak voor het einde van seizoen vier, hadden we bovendien de incest-verhaallijn kunnen vermijden, wat altijd goed is. –Colin Joyce

Laatste aflevering: seizoen 7 (5 augustus 2013)
Had moeten zijn: seizoen 2

De afgelopen 11 jaar is Time To Pretend van MGMT in eindeloos veel videogames, reclames en trailers gebruikt, maar het beste gebruik was zonder twijfel het einde van het tweede seizoen van Skins, wat tevens meteen het einde van de serie had moeten zijn. Na twee seizoenen aan dood en verderf in het met drugs doorspekte Britse tienerdrama, beleeft de serie haar hoogtepunt met stoner Sid die achter de manische Cassie aanvliegt. Hij loopt door New York met Time to Pretend op de achtergrond: het is nerveus, verdrietig en hoopvol tegelijk. Het laatste shot van de aflevering is een directe knipoog naar het allereerste shot van de serie, en als alles daar was gestopt, was Skins een rond verhaal geweest, zonder de overdreven shitshow van gangs, kwaadaardige psychiaters en aandelenfraude die volgde in de vijf seizoenen daarna. Over de Amerikaanse reboot van de serie wil ik het liever niet hebben. –BM

Laatste aflevering: Seizoen 6 (16 april 2017)
Had moeten zijn: seizoen 4 Girls bestormde de tv-wereld in 2012 met de belofte om een zo realistisch mogelijk portret neer te zetten van het leven van de millennial in New York. Maar maker Lena Dunham schoot daar op sommige vlakken in door, en volgde de hoofdpersonen door hun twintiger jaren op een ijzig, ietwat te realistisch traag tempo, terwijl ze de plank volledig missloeg op het vlak van diversiteit. Ten tijde van het laatste seizoen werd het frustrerend om de personages nog steeds met dezelfde problemen te zien worstelen, zoals het narcisme van Marnie Michaels. Als de hoofdpersonen uit elkaar groeien en Shoshanna besluit dat ze eigenlijk geen vrienden wil zijn met de drie andere hoofdpersonen, is het wederom vrij realistisch. Maar niemand wil dat de hoofdpersonen van een belangrijke tv-serie ineens echt geen vrienden meer zijn. We wilden gewoon een meeslepende show die de zoektocht van jonge mensen op accurate wijze vertolkt. Aanvankelijk was Girls dat, en toen ineens niet meer. –Taylor Hosking

Laatste aflevering: nog bezig
Had moeten zijn: seizoen 4 Het eerste seizoen van Homeland is perfecte televisie. Het is een gewaagde, extreem spannende politieke thriller met Claire Danes als Carrie Mathison, een CIA-agent die Nicholas Brody (Damian Lewis) in de gaten moet houden nadat hij gevangen en bekeerd is door Al Qaida. De serie wordt in de eerste seizoenen steeds spannender, maar op een gegeven moment loopt het uit de hand. In seizoen drie is Brody ineens geen Al Qaida-mol meer, maar zit hij vast in een Zuid-Amerikaanse schuilplaats en is hij heroïneverslaafd, voordat hij ineens toch weer met de CIA gaat werken. In seizoen 4 piekte het weer, met misschien wel de sterkste afleveringen tot nu toe, maar Homeland heeft de spanning van het eerste seizoen nooit weten te evenaren. –Josh Terry

Laatste aflevering: seizoen 9 (15 mei 2013)
Had moeten zijn: seizoen 5 The Office is zonder twijfel een van de meest briljante sitcoms ooit. In tegenstelling tot de Britse variant, die bestaat uit twee seizoenen en twee kerstspecials, vloeide de Amerikaanse versie uit tot negen onnodig lange seizoenen (de meeste seizoenen hadden meer dan 22 afleveringen). Hoewel je zou kunnen zeggen dat de serie had moeten stoppen met het vertrek van Steve Carell aan het eind van seizoen 7, had het einde eigenlijk al eerder moeten komen. Tegen seizoen 5 begon het stroperig te worden, en hoewel de vier seizoenen erna nog wat geweldige afleveringen en momenten voortbrachten (Michael die in de koivijver viel, de pijnlijke Scott's Tots), vielen de verhaallijnen en personages steeds vaker in herhaling, en werd het bij vlagen zelfs irritant om naar te kijken (Will Ferrell als nieuwe baas, Dunder Mifflin dat overgekocht werd door Sabre) Seizoen 5 had het einde moeten zijn, Michael en Holly hadden er samen voor moeten gaan. Dan had de serie een mooi, waardig einde gehad. –AZ

Laatste aflevering: seizoen vier is bevestigd
Had moeten zijn: seizoen 2 Het derde seizoen van Stranger Things, het scifi-kindje van Netflix, doet de vraag opborrelen of er paal en perk gesteld moet worden aan ons nostalgische gekwijl, voordat het belangrijker wordt dan het plot. Op welk punt moeten de broertjes Duffer kiezen voor een sterk einde, in plaats van het warme bad van voortdurende nostalgie? Will Byers was na zijn ontsnapping uit The Upside Down niet de oude meer, en een vervolg waarin de groep de Mind Flayer weer verslaat en het portaal voor eens en altijd sluit voelde op zijn plaats. Maar door exact datzelfde plot weer open te trekken (zelfs als je de Russen er de schuld van kunt geven) doen ze de verhaallijn tekort. Natuurlijk is het leuk om de cast hun weg door de jaren tachtig te zien banen, maar er zit wel een limiet aan hoe vaak je Hawkins kan redden van een vleesetende demoon uit een andere dimensie voordat de eerdere seizoenen aan emotionele impact verliezen. Zelfs de overduidelijke toch-niet-dood van een geliefd personage kan je dan niet redden. Stoppen na seizoen 2 was netjes geweest. –Meredith Balkus

Laatste seizoen: seizoen 6 (23 mei 2010)
Had moeten zijn: geen idee, maar niet zes! Het scifi-drama Lost van J.J. Abrams was op meerdere manieren een monster. Het voelde alsof er 400 mensen in speelden, er zaten ‘smoke monsters’ in en andere onverklaarbare entiteiten die de overlevenden van een vliegtuigongeluk op een niet-zo-onbewoond eiland lastigvielen. De vreemde, mythologische verhaallijn eindigt met de grote onthulling dat de personages mogelijk al de hele tijd in het vagevuur leefden. Er werd gruwelijk veel naar gekeken (de eerste aflevering van het laatste seizoen trok 12,1 miljoen Amerikaanse kijkers). Tegen het einde werd het zo ongelooflijk verwarrend met de verschillende tijdlijnen, verknipte allegorieën en ongeloofwaardige karakterontwikkelingen (John Locke wérd het rookmonster!). Ik zou niet weten waar het wel had moeten eindigen, omdat er zoveel naast elkaar liep dat het niet op een eenduidig moment klaar had kunnen zijn. Het had in ieder geval niet zo lang hoeven duren. Het verhaal had minder ingewikkeld kunnen zijn en in vier seizoenen afgesloten kunnen worden, zodat we ons niet af hadden hoeven vragen of de Oceanic Six niet al eigenlijk de hele tijd dood waren. –AZ

Laatste seizoen: komt nog
Had moeten zijn: seizoen 1 Het dystopische drama van Hulu, gebaseerd op het boek van Margaret Atwood, kwam op een uitstekend moment uit: vijf maanden na de verkiezing van Donald Trump. De serie volgt June/Offred (Elisabeth Moss) in haar leven als dienstmaagd in het totalitaire, extremistisch christelijke land Gilead, waar vrouwen geen mensenrechten hebben (en bijvoorbeeld hardhandig gestraft worden als ze een boek lezen) en vrouwen worden gedwongen om de slinkende populatie te stimuleren in een ‘ceremonie’ waar ze verkracht worden door commandanten. Vrouwen over de hele wereld gingen, geïnspireerd door de serie, naar protesten gehuld in rode gewaden en witte hoeden, specifiek wanneer reproductieve rechten in het gedrang kwamen. Na het eerste seizoen gooiden ze het volledig over de horrorboeg, en werd de serie steeds blinder als het om raciale kwesties gaat. Het had een miniserie moeten blijven van een seizoen, in plaats van een voortslepende masochistische nachtmerrie verhuld als entertainment. –AZ

Laatste seizoen: seizoen 5 (eerste aflevering op 8 maart 2008)
Had beter beperkt kunnen blijven tot: seizoen 4 Als The Wire nou gewoon na dat vlekkeloze vierde seizoen was gestopt, zou het de beste HBO-serie ooit zijn geweest. En oké, het is nog steeds wel een van de beste HBO-series ooit – zelfs als je bedenkt dat het vijfde seizoen een soort screwball-komedie was geworden, waarin detective Jimmy McNulty maar gewoon een seriemoordenaar verzon, wat meer het gevolg lijkt te zijn van een dronken droom die hij had nadat hij met Bunk op het treinspoor was flauwgevallen dan een daadwerkelijk Wire-verhaal. Maar los daarvan is er nog een andere reden dat bedenker David Simon het gewoon bij vier seizoenen had moeten laten. Als de serie was geëindigd met het moment waarop Namond zijn nieuwe veilige, rustige buurt bekeek, en vervolgens naar binnen ging om te ontbijten met Bunny, was de serie tenminste afgesloten met iets wat er al die tijd daarvoor eigenlijk nauwelijks was: hoop. –River Donaghey

Laatste seizoen: seizoen 8 (19 mei 2019)
Had moeten zijn: seizoen 8 Je zou kunnen zeggen dat het slim was geweest om te stoppen zodra ze George R.R. Martins bronmateriaal hadden uitgeput. De serie veranderde dramatisch in de laatste paar seizoenen, gooide het voorzichtige tempo uit het raam, en ruilde de intriges voor tergend lange actiescènes. Toch zijn er nog genoeg parels in seizoen zes en zeven. Als we een ander einde moesten kiezen, is er geen betere keuze dan de aflevering A Knight of the Seven Kingdoms. Het is de perfecte terugkeer naar de interpersoonlijke focus die de eerdere seizoenen zo sterk maakte. Was de Battle of Winterfell echt nodig? Hebben we ooit echt alles gezien? Geef ons een mooie cliffhanger, en we hebben het er nog jaren over, à la The Sopranos. Dat is stukken beter dan King Bran. –RD

Laatste seizoen: seizoen 6 (2 november 2018)
Had moeten zijn: seizoen 5 Zelfs voordat Netflix House of Cards cancelde vanwege de aanklachten tegen Kevin Spacey, had de serie het verdiend om eerder te stoppen. Tegen het vijfde seizoen ging het bergafwaarts. De premisse van House of Cards (Spacey als politicus annex moordenaar Frank Underwood) was al niet erg geloofwaardig, tenzij je fan bent van doorgeslagen complottheorieën, maar werd bijzonder moeilijk serieus te nemen toen zijn vrouw Claire haar lover Tom vermoordde terwijl ze seks hadden. Om vervolgens gewoon verder te gaan met Amerika runnen alsof er niets gebeurd is. Hoe dan ook, het was een seizoen vol drama, en de machtsstrijd tussen Frank en Claire resulteerde in de perfecte slotscène. Claire geeft in de camera aan dat het haar beurt is, en dan realiseer je je dat ze net zo doorgedraaid is als haar man. Omdat we tegen die tijd al zoveel van hun manipulatie hebben zien, was het een beter idee geweest om Claires tijd als president aan onze verbeelding over te laten. Dat was een stuk spannender geweest dan seizoen zes. –BM

Laatste seizoen: seizoen 7 (eerste aflevering 26 juli 2019)
Had moeten zijn: seizoen 5 OITNB begon ijzersterk, met het verhaal van Piper Chapman die in een vrouwengevangenis belandt voor drugssmokkel. De serie is gebaseerd op het verhaal van Piper Kerman, een witte vrouw uit de middenklasse, wat sociaal-cultureel gezien typerend is voor wiens verhalen we vertellen. Hoe dan ook was het een leuk en fascinerend kijkje in de levens van vrouwen in de gevangenis. Maar de serie stopte met ontwikkelen nadat Piper vrijkwam, en het afmaken van een van de favoriete karakters, Poussey Washington (Samira Wiley), leidde tot woedende fans en woede onder de acteurs zelf. Ze hadden er in seizoen 5 lekker mee moeten kappen, en de gevangenen heel Litchfield over moeten laten nemen. –AZ