Hoe ik als Nederlandse amateurvoetballer in een Noorse chaos belandde

19-0, 14-0, 11-0 en 10-0. Normaal gesproken zijn dit uitslagen die je alleen bij een slecht draaiend jeugdteam tegenkomt, maar het zijn de cijfers van de Noorse club Valdres FK. De club komt uit op het vierde Noorse niveau en heeft weleens betere tijden gekend. In 22 wedstrijden wist Valdres FK pas drie punten te verzamelen, en de keeper heeft dit seizoen al 162 keer de bal uit zijn doel moeten vissen.

Bij Valdres FK speelt de Nederlandse aanvaller Joey Salden (22), die begin dit jaar nog een amateurvoetballer in de vierde klasse bij Olympia uit Haarlem was. Hij kwam niet bepaald bij een stabiele club terecht. Valdres FK heeft financiële problemen en veel spelers zijn met de noorderzon vertrokken. Salden speelde dit seizoen zelfs een wedstrijd met negen man. Toch probeert hij positief te blijven en hoopt hij op een mooie transfer. Dit is zijn verhaal.

De uitwedstrijd tegen Lysekloster zal ik nooit meer vergeten. Ik speelde mijn beste wedstrijd tot nu toe in Noorwegen. Ik ging een keer vier man voorbij en had een aantal lekkere acties. De trainer van de tegenstander kwam na de wedstrijd naar me toe: “Goed gespeeld, jullie zijn echt een eenmansleger.” Dat was mooi om te horen. Het publiek van de tegenstander gaf me ook een staande ovatie voor mijn optreden in die wedstrijd. Dat was heel bizar om mee te maken, zeker omdat we die wedstrijd met 19-0 verloren.

Vroeger speelde ik in de jeugd van FC Volendam en FC Groningen, maar tot een doorbraak in het Nederlandse profvoetbal is het nooit gekomen. Toen ik werd weggestuurd bij FC Groningen raadden veel mensen me aan om mijn doelen te verleggen. “Ga gewoon werken en stop met dat voetbal,” zei mijn oma bijvoorbeeld. Ondanks alle adviezen weigerde ik mijn droom op te geven. Ik wist dat het niet aan mijn voetbalkwaliteiten lag, maar dat ik mentaal moest groeien. Ik dacht altijd dat ik door mijn talent niet hard hoefde te werken. Die knop is bij mij iets later omgegaan, maar gelukkig niet te laat.

Na periodes bij de amateurs van EDO en ZSGO/WMS kwam ik vorig jaar bij Olympia in Haarlem terecht. De club speelt vierde klasse, dus van de buitenkant leek profvoetbal heel ver weg. Het was een bewuste keuze om bij Olympia te gaan voetballen, aangezien ik met de trainer afspraken had dat ik elke dag op de club kon trainen. Ik wilde fit zijn om hierna een mooie stap te kunnen maken. Op aanraden van mijn zaakwaarnemer verzamelde ik al mijn wedstrijdbeelden voor een compilatievideo en maakte ik een LinkedIn-profiel aan.

Tussen het harde trainen door verdiende ik mijn geld bij de klantenservice van Basic Fit. Op mijn werk kreeg ik op een maandag ineens een appje van mijn zaakwaarnemer. Het enige wat hij stuurde was: “Noorwegen?” Ik vroeg waar hij het over had. Hij gaf aan dat ik voor de dag erna een vlucht moest boeken naar Oslo, want hij had een stage geregeld bij Valdres FK, een club op het vierde niveau. Als ik het goed zou doen, zou ik er een contract kunnen tekenen. De volgende dag zat ik in het vliegtuig.

Vanaf het vliegveld werd ik met twee andere buitenlandse proefspelers opgehaald in een busje. Het was een rit van drie uur en onderweg was er vooral erg veel sneeuw te zien. Eenmaal bij de club zag ik dat ze een mooi stadionnetje tussen de bergen en een trainingsveld in een overdekte hal hadden. De club had ook een hotel voor me geregeld. Na een weekje trainen wist de trainer genoeg: ik tekende een tweejarig contract. Ik ben nog heel kort terug naar Nederland gegaan om wat spullen te halen. Ik ging ook nog even langs bij mijn collega’s van Basic Fit: “Ik ga hier stoppen en mijn droom waarmaken.”

De eerste weken bij Valdres FK was er nog geen vuiltje aan de lucht. Ik wist vooraf ook helemaal niets van de onrust bij de club, maar de club zit in financiële problemen – al weet ik daar ook de details niet van. In mijn beginperiode hadden we een brede selectie met jongens uit Frankrijk, Spanje, Engeland en Argentinië. De resultaten vielen in de eerste weken behoorlijk tegen, waardoor veel van die buitenlandse jongens het liefst zo snel mogelijk wilden vertrekken. Een van de spelers vond een manier om zijn contract te laten ontbinden, waarna al die buitenlandse spelers een voor een op precies dezelfde manier vertrokken. Ik zat er net een aantal maanden en besloot te blijven. Ik wilde mezelf graag in de kijker spelen, met de hoop om zo weer een mooie stap te kunnen maken.

Nadat al die jongens in een keer vertrokken, moesten we het doen met een hele kleine selectie van voornamelijk jonge spelers. Met een aantal blessures waren we meteen de sjaak, wat het geval was in de wedstrijd tegen Os. In aanloop naar die wedstrijd ging het al in de rondte dat we heel weinig man zouden hebben. Het was de vraag of we überhaupt gingen spelen, of dat we de wedstrijd beter konden annuleren. Als we de wedstrijd zouden afzeggen, zouden we nog verder van huis zijn. We besloten met negen man af te reizen naar Os.

Daar liepen we dan, met negen man het veld op. We hadden als tactiek om negentig minuten lang rond onze eigen zestien te blijven hangen en de uitslag zo laag mogelijk te houden. Na een half uur stond het nog 0-0, maar toen ging het hard: we gingen met 7-0 de rust in. De sfeer in de rust was nog vrij positief. De spelers en de staf wisten dat we nou eenmaal met deze situatie moeten dealen. We zeiden tegen elkaar dat we de uitslag zo laag mogelijk moesten houden en iedereen gaf aan te willen bloeden voor het team. In de tweede helft hebben we met negen man nog maar twee treffers tegen gekregen, daar mogen we best trots op zijn.

Winnen staat de laatste maanden eigenlijk niet meer in mijn woordenboek. Eind april wonnen we onze laatste wedstrijd, sindsdien hebben we alles verloren. Er zitten uitslagen tussen als 19-0, 14-0 en 11-0. Met 162 tegendoelpunten in 22 wedstrijden hebben we ook het nationale nieuws in Noorwegen bereikt. Veel vrienden in Nederland lachen me uit om de uitslagen en vragen zich af wat ik hier nog doe, maar ik zie veel meer dan de uitslagen. Ik probeer te presteren en bouw hier een goede naam op voor mezelf. Het gaat heel erg slecht met de club, maar dat is het probleem van Valdres FK, niet dat van mij. Ik probeer iedere wedstrijd mijn ding te doen en mezelf te onderscheiden met lekkere acties.

Sinds ik hier ben heb ik pas één trainer gehad. Ondanks al die dikke nederlagen hebben ze Ole Anders Ulven nog niet ontslagen. Hij doet er alles aan om de club te helpen. Vorig jaar werd hij nog vierde met deze club, maar dat was een andere situatie, met andere spelers. Het ligt ook totaal niet aan hem: een nieuwe trainer gaat het niet beter doen. Zelfs met Diego Maradona in zijn beste dagen zouden we met negen man geen wedstrijden winnen.

Ondanks de financiële problemen bij de club krijg ik hier tot nu toe iedere keer stipt op tijd mijn salaris. Het zijn natuurlijk geen enorme bedragen, maar ik kan er net van leven. Ik speel hier puur voor een volgende stap in mijn carrière, dus eigenlijk maakt het salaris me geen reet uit. Inmiddels zijn er ook weer vier nieuwe buitenlandse spelers bijgekomen, waardoor we weer met genoeg mensen op het trainingsveld staan. Het is nog even wennen aan elkaar, maar de bizarre uitslagen zijn de afgelopen drie wedstrijden in ieder geval verleden tijd.

Er zijn al veel trainers van tegenstanders die me volgend jaar graag naar hun club zien komen, maar ik zet hoger in. Ik wil volgend seizoen op het tweede of het hoogste niveau van Noorwegen spelen. Ik weet dondersgoed waarom ik hier ben, en ik ga niet tot het einde van het seizoen uit mijn neus zitten vreten. Ik ga nog mooie wedstrijden spelen en genieten van mijn laatste wedstrijden. Mijn ouders hebben het allebei niet breed in Nederland, en ik wil ze over een paar jaar financieel kunnen steunen. Verder mag iedereen me uitlachen. Het doet me niks. Ik weet waar ik aan ben begonnen. Vanaf nu gaat mijn carrière in een rechte lijn omhoog.

Dit is een verhaal uit de serie VICE Sports Avonturiers , waarin Nederlandse sporters vertellen over hun ervaringen in het buitenland. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

-

Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: